- Było dziurawe, Danielu. Bez celu, sensu i dłużej trwającej radości. - szepnął, podchodząc bliżej, a jednak wahając się przed pocałunkiem.

-Deus...- Chłopak zaczął mówić. -...Teoretycznie to myśmy, ze sobą nawet nie chodzili, nie?-
Od razu po wypowiedzeniu tych słów zasmial się nerwowo. -Ale... Czy twoje uczucia względem mnie jakkolwiek się zmieniły?-

- Jeśli się zmieniły, to tylko wzmocniły. - westchnął krótko, przejeżdżając kciukiem po ustach Daniela, by po namyśle w końcu złączyć ich usta.

Daniel z niejaką radością w serduszku odwzajemnil pocałunek. Po chwili jednak nieco cofnął głowę, robiąc się czerwonym. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, ze stoją na środku dość ruchliwej ulicy.
-Powinniśmy to robić... Tutaj?- Zapytał niepewnie.

- A wstydzisz się mnie? Żyjemy w woln..ej Krainie. Poza tym jeśli przyczepi się do ciebie, będzie miał do czynienia ze mną, Danielu. - Deus uśmiechnął się triumfalnie. - I rumienisz się tak uroczo... - dodał cicho.

Przez te słowa Daniel zarumienil się jeszcze bardziej. -Głupek.- Mruknął cicho. Chwycił Deusa za nadgarstek i pociągnął przed siebie. -Lepiej znajdzmy Lewisa.- Rzucił.

- Skoro przyjechał z tobą, to to proste, gdzie teraz jest. - Deus pojętnie manewrował pośród ludzi i doprowadził Daniela do pewnej knajpki. W środku były w sumie trzy osoby - doktor Pigwa, Lewis i chłopaczek o ognistych włosach, wyglądający na kucharza.

Wchodząc do knajpki, Daniel starał się trzymać za Deusem. Tak, by nikt go od razu nie zauważył. Nie miał pojęcia co zrobić, tym bardziej, że pani doktor tu była, a ona orientowala się się tym wszystkim chyba najbardziej...

Pani doktor skupiła się na napoju. Lewis spojrzał za Deusa ze zdziwieniem po czym z wrażenia aż opluł panią doktor, która za to strzeliła mu w twarz. Minęło zaledwie kilka sekund, a rozbawiony rudy chłopak zachichotał.
- No no no wujku, ty to zawsze miałeś takie wejścia.
Lewis nie odezwał się, gdy Deus usiadł przy barze, lekko ciągnąc za sobą Daniela.

Daniel starał się zachować pokerowa twarz, jednak niezbyt mu to wyszło. Widząc tą dziwną sytuację uśmiechnął się głupio, nawet chyba nie zdając sobie z tego sprawy.

Po paru chwilach wszyscy się śmiali. Rudzielec przeskoczył bar i przytulił Deusa.
- Oj Igni Igni... urosłeś troszkę. - zaśmiał się Deus.
- Wujku... - szepnął Igni, ale słyszalnie przypadkiem dla Daniela. - Bo czy chłopak mojego wujka jest moim wujkiem też? Bo ciocią raczej nie...

Daniel zrobił się czerwony i opadł na wolno krzesło, zaplatając ręce na piersi. "Wujek"! Też mu coś!

- Nie wiem, nie znam się na pokrewnieństwie. Zrób te swoje szalone płonące lody, a nie mi Daniela straszysz. - odrzekł cicho.
Rudzielec skoczył ochoczo do kuchni i zajął się zamówieniem.
- Deus... kim jest dla ciebie Daniel? Tylko szczerze. Nie uwierzę, że po szesnastu latach znalazłeś brata. - rzucił po chwili Lewis.

Chłopak zmarszczył brwi, robiąc smutne oczka. -N-nie jesteśmy braćmi...?- Zapytał się, odwracając twarz w stronę Deusa. Pociągnąl noskiem, wykrzywiając usta w podkówkę.

Deus cmoknął Daniela w policzek i zaśmiał się cichutko, gdy Lewis uderzył głową w blat.
- Szesnaście lat cię znam Deus! W życiu bym się nie zorientował!

Daniel również lekko się uśmiechnął. Pomimo tego, iż widocznie zawstydzony był szczęśliwy. Westchnął cicho. 16 lat...
To dość sporo.

Igni przyniósł kilka porcji płonących lodów i usiadł na blacie.
- Smacznego!~ - zawołał.

Daniel kiwnal głową, wzdychajac ciche "smacznego". Nie był co prawda głodny, ale zaczal jeść, choćby z grzeczności.

Deser był całkiem smaczny. Deus również zajął się lodami ze śmiechem.
- Oj Deusie, zaniósłbyś czasem ubrania do pralni... - rzuciła pani doktor Pigwa.
- Pani doktor, gdyby to było takie proste. W moich ciuchach jest tyle rzeczy... - tu wyłożył na stół garść fantów.
Były tam kamyki, nóż i scyzoryk, kilka kart z jego podbizną, a na koniec notatnik, z którego wysunęło się kilka zdjęć.

Daniel jakby od niechcenia wziął jedno zdjęcie. Czy umyślnie zignorował karty? Tego nie wie nikt.
Spojrzał na fotografię, trzymając ją pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym.

Fotografia przedstawiała Deusa i dwójkę dzieciaków - elfka, w którym po namyśle Daniel rozpoznał Iverina i Igniego. Znajdowali się w lesie. Gdyby Daniel spojrzał na pozostałe zdjęcia, dostrzegłby inne dzieciaki, no poza ostatnimi dwoma fotografiami, z czego jedna była naddarta i przedstawiała Kizukę, a druga... przesdstawiała Daniela.

//załóżmy, że Daniel miał album czy ramkę ze zdjęciami i Deus jedno zajumał

- Na pewno. - westchnęła Kizuka i poczochrała go po włosach, a sen się rozmył i Shin się zbudził. Sully lekko potrząsnął Shinem, by go obudzić.
- Dopłynęliśmy, Shinuś~ Jak się spało?

-Całkiem dobrze.- uśmiechnął się. -Szybko to minęło z perspektywy osoby śpiącej... -zaśmiał się.

Daniel szybko odłożył zdjęcia. Będzie musiał później zrobić Deusowi wykład na temat kradzieży zdjęć. Szczególnie danielowych. Ale z drugiej strony zrobiło mu się cieplutko na serduszku, że miał potwierdzenie iż Deus czasem o nim myślał...

- Mi też tak to szybko minęło, wiesz? Przed chwilą się obudziłem. Idziemy?

Deus westchnął i pozbierał rzeczy spowrotem do kieszeni kurtki.
- To jak Daniel, idziemy rozejrzeć się za kartami?
Martha miauknęła, przypominając o sobie.

Chlopak bez namysłu kiwnął głową i również wstal. Wziął kota na ręce, przytulając.
-Więęęc...- Spojrzał na resztę towarzystwa i przekrzywil głowę.

- Ja zostaję, muszę zalać depresję ma temat moich wartości poznawczych. - westchnął Lewis.
- Powinniście spędzić ze sobą trochę czasu. - uśmiechnęła się pani doktor.

Daniel uśmiechnął się miło i pożegnał ze wszystkimi. Mile słowa i w ogóle.
Po chwili był już gotowy do dalszej wędrówki, tym razem u boku Deusa.

Deus uśmiechnął się, patrząc z dziecinną niemalże satysfakcją na Daniela. Chwilę później byli spowrotem wśród tłumu.
- Chyba ci się podoba w tym mieście, co?

-Jasne, jasne. -wstał i przeciągnął się leniwie. -Może spotkamy po drodze Deusa...

Daniel kiwnął głową. -Bardzo.- Uśmiechnął się. -Mieszkasz tutaj?-

- Aleś go polubił. - szturchnął go lekko Sully. - Na pewno spotkamy nie tylko jego.

- Nie, ja, prawdę mówiąc, miałem prawdziwy dom tylko przez pierwsze sześć lat. Od dziesięciu po prostu wedruję, dużo osób o tym wie. - wzruszył ramionami Deus. - W sumie jak książkowy wiedźmin, zawsze na szlaku.

-A kogo jeszcze masz na myśli, Sulluś? -spojrzał na niego zaciekawiony.

- A bo ja wiem? To cholernie duże miasto, a jeśli nie duże, to cholernie zatłoczone. Chodźmy. - uśmiechnął się Sully i zaciągnął Shina na ląd.

-Ano racja. Może być tutaj z każdym. -dał się ciągnąć Sullyemu.

Daniel spojrzał na niebieskowlosego. -Chciało ci sie?- Zapytał cicho. -Ja bym wolał jednak mieć jakieś stałe miejsce. No wiesz...-

- Miałem stałe miejsce w każdym mieście. Z tym szlakiem to przesadziłem, siedziałem czasem po pół roku w jednym miejscu. W każdym jednak *ekhm*kogoś*ekhm* brakowało.

W Seyo było równie ruchliwie jak wcześniej, równie sporo ludzi.
- Ku przygodzie, czy coś. - zaśmiał się Sully.

Chłopak uśmiechnął się szeroko, kątem oka zerkajac na Deusa. -Mam nadzieję, że już nikogo ci brakować nie będzie~-

- Oczywiście. - wymruczał Deus, po czym przyciągnął Daniela do siebie, tuż przed tym, jak obok nich przeleciała beczka.
- No, zaczyna się. - rzucił cicho.

Daniel spojrzał w kierunku z którego przyleciał przedmiot. -Co... Co to było?- Zapytał widocznie zdeozrientowany.

-Ano racja. Nowa przygoda i w ogóle... -zachichotał, przyglądając się wszystkim ludziom.

- Znajomi. Jedem wariat z kompleksem boga, a drugi to w cholerę silny... facet Kizuki. - wzruszył ramionami Deus.
- Shizu-chan, złap mnie jeśli potrafisz~

Gdzieś w powietrzu przeleciała beczka.
- To chyba normalne, prawda? - mruknął Sully.
- Tak tak, Shizuo i Izaya zwykle o tej porze robią sobie gonitwę przez główny bazar.

Tłumaczenie nic nie pomogło. Daniel wyglądał na jeszcze bardziej zagubionego niż wcześniej. -I... Oni tak będą pomiędzy ludźmi?- Zapytał się cicho.

-Emm... No nie wiem czy to normalne... A jakby kogoś uderzyła ta beczka? -obejrzał się za siebie.

- Szczerze to tak. W tej okolicy stało się to rutyną. Obaj się nie cierpią, ale ten "bóg" ma zapędy do prowokowania. - westchnął Deus. - I tak będziemy musieli ich spotkać, obaj są w Talii.

- Nie wiem. - westchnął Sully. - Jednak z tego co słyszałem, obaj mają karty. Jedną chyba masz już.

Daniel westchnął, lekko przekrzywiajac głowę. -Może poczekamy aż będą z dala od siebie?- Zaproponował, choć raczej było to stwierdzenie niż insynuacja.

- Dobry plan, dobry plan. Poza tym, nie wziąłeś kart z kanałów, a Werona po złapaniu trudno byłoby zdobyć jego kartę. - rzucił Deus, podając mu dwie karty.

Spojrzał zdziwiony na karty. -Totalnie o nich zapomniałem.- Uśmiechnął się. -Dziękuję.-
Ostrożnie chwycił karty, by po chwili wsadzić je sobie do kieszeni.

Wobec tego zeszlo w boczną uliczkę, by po jakimś czasie spotkać tam chłopaka o ciemnych włosach, czerwonych oczach i kilku sińcach na skórze.
- Jak zwykle zabawa przednia, czemu tego nie rozumieją?
- Może dlatego, że powodujesz totalną demolkę? - rzucił Deus zgryźliwie.

Daniel zaciekawiony spojrzał na nieznajomego. Rzeczywiście, można nazwać to bylo demolowaniem miasta... Chociaż póki nikomu nie zrobili krzywdy...