Mark

- też masz jakiś wrogów? - zapytał. - kogoś, przez kogo twoje życie traci sens? -

Febrione
- Miałam, ale zginęli z moich rąk. Mark, wiesz? Wiem, że to ciężko, gdy twoi wrogowie są je**nymi i żywymi ludźmi. To jest straszne. Ale... Mam zamiar tobie pomóc. Nikt nie powinien pozostawać w takiej walce sam. Nie jest równa. Jak nie masz zwolenników, lub siły, to przegrasz. - powiedziała trochę mocniej ściskając rękę Mark'a, i patrząc na niebo.

Natasza
Ma już przygotowany plan B w razie kiedy pokojowe wystrzały w powietrze się nie powiodą...

Zoe
Uśmiecha się lekko i wygląda to chyba już od tak dawna, uroczo.

Mark

Mark również spojrzał na niebo.
- świat byłby piękniejszy, gdyby było więcej takich jak ty -

Febrione
Świat byłby piękniejszy. Zgodziła się z tym. Lekko pokiwała głową, zamyślona.
Świat byłby piękniejszy, gdyby było więcej takich ludzi jak oni.

Febrione
Lekko się zarumieniła na myśl, że ktoś sądzi o niej dobrze, a ta osoba jest jej bardzo bliska. Szare, falowane włosy lekko falowały pod wpływem wiatru

Mark

Cały czas szedł, nie puszczając ręki Febronie.
- wiesz, nigdy nie sądziłem, że spotkam kogokolwiek, kto by mnie zrozumiał. Zawsze uciekali, albo chcieli mnie odesłać, tam skąd przyszłem. Właśnie dlatego żywię taką nienawiścią do ludzkości. Nawet nie dadzą szansy - westchnął. - chciałbym móc zacząć od początku -

Febrione
- Nie trzeba zaczynać od początku, by zacząć na nowo. Trzeba samemu znaleźć w sobie siły, by chcieć kontynuować i ulepszać z dnia na dzień swoje życie. - powiedziała spokojnie, czując się najspokojniej za całego swojego żywotu.

// będzie z nich piękny ship❤❤❤❤//

//też tak sądzę. Idealny. //

Mark

- hmm - zamyślił się.

Febrione
Uśmiechnęła się lekko.
Także się zamyśliła nad swoimi słowami.
Była między nimi cisza, a krok zwolnił. Ale to jej nie przeszkadzało, bo to była ta odmiana ciszy, która koi nerwy.

Mark

Szedł równo z nią. Zaczął się zastanawiać jak to jest się zakochać.

Febrione
Idzie równo i spokojnie. Chyba jeszcze nigdy nie poczuła się aż tak spokojna. Nigdy.
Zamyśliła się, dlaczego zaproponowała pomoc, skoro ma swoje problemy? To... Po prostu nie podobne do niej.

Mark

Zaczęło go gryźć sumienie. Albo chęć mordu.

Febrione
A ta po prostu jest wyciszona bardziej niż wagon medytujących, buddyjskich mnichów.

Mark

Postarał się wyluzować. Starał się robić to, co kazał mu psycholog. Myśleć o miłych rzeczach. Płonące wsie. Globalne ocieplenie. Tortury.

Febrione
Jakie piękne czasy średniowiecza. Spalanie na stosie, miedziany byk... Piękne. Może przez to ludzie czasami lubią średniowiecze...? Eh, ważne, że śmierć ciekawa. Albo podczas wojny Rosyjsko - Niemieckiej, gdy to Rosjanie polewali ogolonych, bez ubrań Niemców na targach, robiąc z nich żywe, lodowe posągi.

Mark

Spojrzał na niebo.
- myślisz, że jesteśmy sami? -

Febrione
Także patrzy się na niebo.
- Zawsze, nawet gdy jesteśmy wśród ludzi, jesteśmy sami. - powiedziała swoim cichym i podstępnym głosem, ale teraz on brzmiał spokojnie i nawet kojąco.

Mark

- masz rację. Ludzie nie są tacy jak my. Przez te różnice nikt nikogo nie potrafi zrozumieć - odparł.

Febrione
- Jesteśmy do siebie podobni, ale różnimy się swoimi poglądami tak mocno i mamy tak wiele sprzeczności, że nie potrafimy zrozumieć siebie, nawet siebie samych... Jesteśmy ludźmi, którzy grzeszą głupotą w tak filozoficznej rzeczywistości, naginającej każde nerwy. - powiedziała patrząc na niebo.

Mark

- ale czy w takim razie nasza egzystencja ma sens? Wychodzi na to, że życie to jedynie stos sprzecznych ze sobą racji, kompletnie do siebie niepasujących bzdur. Cały wszechświat to jedna wielka komedia, która tylko czeka na koniec, który wreszcie zabierze nas wszystkich, kończąc tą pętle bezsensowności i cierpienia, prawda? -

Febrione
- Jesteśmy zamknięci w dniu dzisiejszym, a gdy wymyślimy coś pięknego i odstającego od normy, będziemy komedią dla innych. Jesteśmy zamknięci w rzeczywistości, ale nie pragniemy śmierci i słusznie. Gdybyśmy ją chcieli, drzwi wyobraźni byłyby otwarte u każdego człowieka, by uciec od dzisiaj, od powtarzającej się w koło monotonności. Ludzie to chodząca sprzeczność i choć chcemy umrzeć, to gdy umieramy, chwytamy żywą osobę. Stoimy na skraju naszej psychiki, gdy umieramy. Nie, nie mamy racji. Bo wszyscy i nikt mają rację. - powiedziała melodyjnie.

Mark

- zaczynamy tu urządzać jakąś debatę - zaśmiał się.

Febrione
Oderwała się od swoich myśli wartych filozofa i się zaśmiała.

Mark

Podszedł do ciebie jakiś przedszkolak.

- Siema kuce, co robicie? - powiedział i uciekł, śmiejąc się.

Febrione
Spojrzała na dziecko. Kolejna, nieudana, służąca do psucia planety, ludzka istota. Pasożyt. Nic nie powiedziała, bo nie miała do tego dzieciaka nic. Nawet szacunku.

//A do naszej pokojowej strzelaniny to już GM'a nie ma. Możemy uznać, że się udało i ludzie się rozeszli po tej całej akcji?

//Ni wim

Kot

Spadasz. Prosto na jakieś truchło. O dziwo nic sobie nie zrobiłeś.

Enny & Adrian

Dotarli na miejsce i nawet starczyło Enny'emu na dwa soczki owocowe z rureczkami. Usiedli gdzieś na ławce, w cieniu. Czarnowłosy od razu zajął się przygryzaniem kolorowej rurki i wpatrywaniem się gdzieś w przestrzeń. Nagle zrobił się taki mało rozmowny.

Kociarz

Otrzepuje się.

Nawet ona? To wszystko jakieś nienormalne

Orientuje się, że jest na jakiś zwłokach i szybko z nich schodzi

O Boże! Kto to jest?!

Widzi jakiegoś zakupowicza

Przepraszam, gdzie jestem? I czyje to zwłoki, jeśli można zapytać?

Enny

- Przepraszam, gdzie jestem? I czyje to zwłoki, jeśli można zapytać? - zagadał do ciebie jakiś neko.

Enny

Zmarszczył brwi i odwrócił się do neko. - Centrum handlowe, zwłoki nie wiem. Nie moje.

Adrian
Czyje co ku*wa
Spojrzał za tego neko, już nie skomentuje, jak typiarz wygląda, i rzeczywiście były tam zwłoki
- Co do ch*ja

Kociarz

Ja nikogo nie zabiłem. Ja po prostu zostałem wepchnięty w jakiś portal i spadłem tutaj, na tamtego gościa.

Adrian
- Jasne - Powiedział tonem który jasno sugerował, że w ch*j mu nie wierzy
Kim jest ten poje**niec

//"Czyje to zwłoki?! - Nie wiem, nie moje" xd

Enny

- Jak na niego spadłeś, to raczej go zabiłeś. Przynajmniej miałeś miękkie lądowanie.

Historyjka pisze:
//"Czyje to zwłoki?! - Nie wiem, nie moje" xd

//Nat i tak już zajumała portfel nic ciekawego w tych zwłokach.

Kociarz

Jestem Marek Kociarz. Chodzę do takiej szkoły co jest duża, a przed nią jest taki duży i dość ładny plac. A i pewnie dziwnie wyglądam. Cóż, miałem sweter i normalne spodnie, ale zostałem pojmany i przebrany w różową suknię i stanik. Potem jacyś kolesie chcieli się ze mną bić, więc sprzedałem jednemu łomot i przypadkiem zabiłem. Potem jacyś dziwacy łazili za mną przez pół dnia, bo byłem jakimś "bogiem". A potem matka mnie wrzuciła do jakiegoś portalu i tak tu trafiłem. Ja nie kłamię, bo się brzydzę kłamcami.

Milknie na chwilę

To znaczy, że dziś zabiłem przypadkiem dwie osoby?

Zoe
Czeka na reakcję przechodni
Bronni
Trzyma Marka za rękę i śmieje się lekko

Adrian
- Po ch*j przyznajesz się do zabójstwa? Ułomny jesteś? - Znowu tylko prychnął ale trochę kisnął z typa w środku

Kociarz

Jestem troszkę nierozgarnięty, ale jest to przez zmęczenie. Cały dzień to było jakieś wariatkowo. A więc wiecie gdzie jest taka szkoła, która jest duża i ma spory oraz ładny plac?

Mark

Mark spojrzał na dzieciaka.
- zmykaj młody. I nie rozmawiaj z nieznajomymi -

Kociarz

Kto mówi?

Enny

Pomachał lekko dłonią z zlekceważeniem. - Jeden z naszej szkoły? Rany.

Kociarz

To wy też do niej chodzicie? Wiecie gdzie ona jest? Moi przyjaciele się pewnie martwią o mnie.