Podeszła do okna i wyjrzała przez nie, rozmyślając o wszystkim, co ją do tej chwili spotkało. Za dużo wrażeń jak na jedną dobę. Najpierw zgubiła się w lesie, który podobno znała jak własną kieszeń, później trafiła do jakiejś starej, opuszczonej chaty, a obudziła się w zupełnie obcym miejscu, które okazało się być innym światem, nie wyglądającym z pozoru na jakoś bardzo odmienny od jej własnego, ale przy tym jakoś dziwnie wpływającym na jej własne zachowanie. W końcu... Od kiedy to znajdowała z kimkolwiek wspólny język? Była skonsternowana, jednak za wszelką cenę postanowiła nie dać się zwariować. Usiadła na brzegu łóżka, zdjęła swój czerwony szaliczek i ułożyła go sobie na kolanach, delikatnie przy tym wygładzając. Pamiątka po matce, nieodłączna część jej samej, powód jej przydomka, oraz... Jedna z niewielu rzeczy, które pozostały niezmienne, pomimo tego, iż trafiła do całkowicie obcego sobie otoczenia. Solidny łańcuch, wiążący ją z przeszłością i stale przypominający jej o tym, że powinna wrócić, że ktoś za nią czeka, że... Że jeśli nie wróci jak najszybciej ona sama zostanie uznana za zmarłą, a to ktoś inny w ramach żałoby będzie nosił przy sobie jej rzeczy i stale zamartwiać się i wypominać sobie brak bliskiej osoby. Tylko... Kto mógłby być w takiej pozycji? Babcia, która mogła w każdej chwili zemrzeć na zawał..? Ach, kogo chciała oszukać! Była sama w tamtym świecie i nie zostawiła tam niczego, oprócz babci i kilku koleżanek, które jako tako lubiła. A jednak mimo to chciała wrócić. Musiała, po prostu musiała chociaż spróbować...

Jej przemyśleniom nic nie przeszkadzało do momentu, gdy usłyszała jakiś dźwięk, dochodzący z wentylacji. Po chwilę dłuższym słuchaniu, zorientowała się, że był to szloch. Jednak nie było to pewne, może to jedynie katar jakiegoś mieszkańca? Przemyśleniom poza tym nic nie przeszkadzało.

Spojrzała w stronę wentylacji z jeszcze większą konsternacją. Ktoś płakał? Bez chwili wahania założyła znów swój szaliczek i ruszyła w kierunku, z którego dochodził ów dźwięk...

Wentylacja była niewielka, poprowadzona przez jedną z grubszych ścian, zapewne przez inne pokoje. Płacz na chwilę ustał, ale po kilku minutach znów był słyszalny.

Zmarszczyła lekko brwi. Więc się nie przesłyszała... Ktoś naprawdę płakał i to raczej dosyć głośno, skoro dotarło to do niej wentylacją. Po chwili dalszego nasłuchiwania wyszła na korytarz i ruszyła im najwolniej jak potrafiła, nasłuch*jąc czy ów dźwięk nie będzie słyszalny też zza jakichś drzwi...

W korytarzu wentylacja była inna, płacz został przytłumiony. Jednak zwrócić uwagę można było na to, że na większości zwykłych drzwi były pajęczyny. Czyżby nikt tu nie zaglądał? Koniec końców, przeciąg uchylił drzwi, za którymi zniknął Lovi, a płacz stał się trochę wyraźniejszy.

Zatrzymała się przed owymi drzwiami i chwilę wsłuchiwała się w odgłosy płaczu wpatrując się nieobecnym wzrokiem w ich powierzchnię. Czy to możliwe, że to on płakał..? Po chwili wahania otworzyła drzwi i weszła do pomieszczenia, stawiając kroki najciszej jak potrafiła. -Lovino..?- zapytała cicho, zatrzymując się tuż za progiem i rozglądając się po pokoju.

- Eee? Kapturku? C-coś ci po-potrzeba? - Lovi był lekko podenerwowany.
Pokoik, w którym siedział, był bardzo skromnie urządzony.. Chłopak miał zaczerwienioną twarz od płaczu, ale starał się wyglądać normalnie. Starł łzy chyba dosłownie przed sekundą. Oddychał ciężko, spoglądając na Jezz.

Przekrzywiła lekko głowę. -Niczego. Po prostu... Em, chyba słyszałam jak płakałeś. Coś się stało może..?- zapytała nieco niepewnie, nadal nie ruszając się z zajętej wcześniej pozycji ledwie o krok za progiem pomieszczenia. Nie spuszczała wzroku z chłopaka, po raz pierwszy chyba nie czując potrzeby, aby odwrócić spojrzenie, bądź nagle zainteresować się czubkami własnych butów...

- Wcale nie płakałem. - powiedział bez najmniejszego przekonania. - Nic... mi... nie jest... - mruczał cicho, opuszczając wzrok.

Pokręciła lekko głową. -Całe życie skrywałam twarz za maską kłamstw, więc nie nabiorę się, zwłaszcza na tak słabe...- powiedziała, podchodząc nieco bliżej. Nie wiedziała czemu, ale jej samej było przykro, na myśl, że płakał. -Powiedz szczerze, dlaczego jest ci przykro? Umiem wysłuchać i nigdy nie wyśmiewam innych. Mi możesz to powiedzieć...- rzekła, uśmiechając się lekko.

- Bo... bo ja zawsze zostaję sam. Każdy z moich znajomych i przyjaciół się wynosi w końcu z Beginu i nigdy mnie ze sobą nie biorą, zawsze jestem za mały. A ja wcale nie jestem mały... Poza Susłem, która jest dziwna to nikogo nie mam, bo ta ciocia to w sumie nie jest moja ciocia. - Lovino mówił cicho, trzymając kolana pod brodą.

W końcu odwróciła wzrok, jakby zastanawiając się nad następnymi słowami. -Hmm... Jak dla mnie nie wyglądasz na za małego, aby podróżować. Sama... Sama to wiele razy włóczyłam się po swoim świecie, bez celu czy towarzystwa, zawsze sama, a na początku nie sięgałam nawet wysokości stołu. Jak dla mnie to nie można nigdy być za małym na takie rzeczy, co najwyżej można być za małym aby robić to samemu...- spojrzała na niego kątem oka -A tak w zasadzie to ile masz lat? Wyglądasz na mniej więcej mój wiek...- powiedziała, nadal w lekkim zamyśleniu.

- Cz-czternaście, niecałe. - odetchnął z nieco mniej płaczliwą miną. - Dz-dzięki, że mnie słuchasz. Raczej każdy się zw mnie wtedy śmieje.
Objął się ramionami i opuścił wzrok.

gulasz

Lawrenca obudził dźwięk tłuczonego szkła. Ostatnim wspomnieniem, jakie pamiętał, była ciemna rama obrazu, który planował ukraść. Pamiętał także uczucie, jakby spadał. Usłyszał także kroki kilka metrów od siebie.

-Cholera... Gdzie ja jestem?
Wstał, chwieją się nieco i pomagając sobie ścianą.
- A mogłem po staroszkolnemu obrobić bank i zostać zastrzelonym podczas pościgu.

- U, czyli mamy tu złodzieja? A myślałam, że do Krainy już takowi nie trafiają. Wobec tego powiem wprost - nie jesteś już w swoim Świecie.

-Czyli to nie nowoczesny system antywłamaniowy? Dobrze.
Rozejrzał się po pomieszczeniu szukając mówcy i przydatnych rzeczy.
- A skoro nie jestem w "swoim" świecie, to w takim razie gdzie?

Pokój był prawie pusty, nie licząc skromnych mebli. Kobieta, która się do niego odezwała, wyglądała na barmankę.
- Nie, to nie system, chyba że za tym słowem kryje się antymateria w ramie obrazu. Jesteś w Czarnej Krainie Czarów, mój drogi, a pojawiłeś się za sprawą tego przeklętego obrazu.

- Przeklętego? Alan coś mówił o klątwie, ale w sumie miałem to gdzieś.
Zamilkł na parę sekund.
-Chwila, czy ty powiedziałaś "w Krainie Czarów"!?

- A jakże, tylko nie myl jej czasem z tą z tej cukierkowej książki. Tu wszystko jest inaczej. Powiedzmy, że mniej dziecięco i bardziej groźnie. - odrzekła spokojnie.

- Szkoda, miałem przejść na emeryturę. Rozumiesz, rezydencja na Barbados, dzieci osiągające sukces i tylko czasem proszące o pieniądze... Jest możliwość powrotu?

- Tsa, no niby jest, ale to może być trudne, skoroś przed emeryturą. Do tego potrzebujesz talii Krainy. A to nieco trudne dla ciebie, staruszku. W końcu żeby ją zdobyć, trzeba się nieźle natrudzić i objechać całą Krainę.

- Przepraszam bardzo, ale jestem stary, nie niedołężny. Gdyby nie ten obraz to za pozostałe skradzione dzieła zgarnąłbym niezłą sumkę. Gdzie znaleźć te karty?

-Nie ma sprawy. Poza tym, wychodzi chyba na to, że mamy mniej więcej tyle samo lat. Ja mam pełne czternaście. Więc może... No wiesz... Ten tego...- zacięła się, oblewając się rumieńcem. -Bo... Może byś chciał podróżować ze mną? Samej mi będzie tak trochę głupio, zważywszy, że prawie niczego o tym świecie nie wiem...- powiedziała nieco ciszej i nieśmielej niż zwykle, cały czas mając odwrócony wzrok i nerwowo okręcając pojedynczy kosmyk włosów wokół palca.

- Tsa, bo ja to na pewno wiem. Od ośmiu lat nie ruszyłam stąd dupy, wiem tylko, gdzie można zdobyć jedną kartę. Nie mam czasu na takie pierdoły, poza tym chodź, bo zaraz muszę otworzyć bar.

- T-tak!? N-naprawdę!? - policzki Lovino mimowolnie oblały się rumieńcem. - Dz-dziękuję! A-ale chyba powinnaś odpocząć zanim gdzieś pójdziemy, c-co nie?

- Bar? Zainteresowałaś mnie, chodźmy.
Udał się w kieunku drzwi.
- Przy okazji, jestem Lawrence.

- Daria.
Kobieta wyszła pierwsza, zarzucając blond włosami i wzdychając. Za drzwiami rzeczywiście znajdował się bar. Aktualnie był pusty. Daria zapaliła światło, po czym odkluczyła główne drzwi. Od razu do środka weszło dwóch pijaczków i usiadło przy stoliku pod oknem.

Usiadł przy barze.
-Więc Daria, jak ja właściwie znalazłem się w twoim barze?

- To już tak działa, że jak wlecisz do naszej Krainy, lądujesz w tym mieście, byle gdzie. Ciesz się, że nie skończyłeś jak ostatni taki o jakim słyszałam. Wylądował dupą na jeżu, co uciekł mojemu sąsiadowi. Co pijesz?

-Burbon. Przyjmujesz dolary, czy będe ci dłużny?

- Zatrzymaj swoje papiery. W Krainie szmat czasu gemu znieśli jakąkolwiek walutę. Aktualnie żadnej nie ma. Dla nas to normalka, a dla takich jak ty szaleństwo. Słowem - wszytsko za free, ale z umiarem.
Daria nalała mu wskazany trunek, po czym zaniosła dwie butelki piwa pijaczkom spod okna.

- Brak pieniędzy? To jak odróżniacie biednych od bogatych? Jeśli powiesz mi że tutaj "przyjaźń jest największym skarbem" to rzucę się z mostu.
Napił się drinka.

- Tfu, nie jestem pluszowym kucykiem, by pierdzielić o przyjaźni. Biedoty u nas nie ma, a ten kto czuje się bogaty, ten jest. Co drogie, to się tym ci bogatsi wymieniają. Jakieś kryształy czy inne gówna. Ja tam nie wiem za to, na co wam te pieniądze w Świecie, skoro zabijacie się o nie jak wściekłe psy o nieobgryzionego gnota.

- Po to by kupować rzeczy który pozwalają nam śmiać się z biedaków którzy walczą o nieobgryzionego gnata.
Wziął jeszcze jeden łyk.
- Ok, darujmy sobie ten temat. Podobno potrzebuje kart, a ty wiesz gdzie jedna z nich jest.

- Ktoś, kto daje każdemu zbierającemu swoją kartę, najczęściej jest w swoim pensjonacie. - Wskazała widoczny zza szyby czerwony szyld. - Po prostu - wchodzisz i się pytasz o kartę. Tą chyba najłatwiej zdobyć.

-Tak po prostu? Może to nie będzie takie trudne...
Dopił swojego drinka i udał się do wyjścia. Przy progu powiedział jeszczę do Darii:
- Zaraz wrócę.

- Tak, tak. - mruknęła, biorąc się za czyszczenie blatu.
Jeden z pijaczków spojrzał na Lawrenca i się zaśmiał. Na dworze było niemal pusto, jednynie klika dzieciaków bawiło się w klasy. Pensjonat był zaledwie kilkanaście metrów od baru, więc dojście tam nie zajęło długo. Ze środka słychać było czyjś śpiew.

Wszedł do środka rozglądając się za źródłem dźwięku.

W środku kręciła się dziewczyna, wyjątkowo lekko ubrana i dość urocza. Odkurzała właśnie półki, a podrygując w rytm znanej sobie piosenki, trzęsła widoczym z dala biustem. Najwyraźniej nie zauważyła Lawrenca.

-Ekhem.
Zachrzątknął cicho.
-Podobno można tu dostać pewną kartę od pewnej osoby.

- Ojoj, przepraszam, nie zauważyłam pana. - odrzekła miłym głosem, wpatrzona w niego. - To ode mnie można dostać.
Wyciągnęła z kieszeni kartę.
- No, pewnie jak już pan ją weźmie to pójdzie i nie wróci. Wszycscy stąd odchodzą, wie pan co ze mną nie tak? - zapytała niemal cukrowym głosem, spuszczając głowę i znów lekko ruszając biustem.

-Rozdajesz karty przpadkowym ludziom?
Wziął od niej kartę i przyjrzał się jej.
-Dziękuję, wiesz gdzi znaleźć pozostałe 51?

- Niestety niezbyt. Ci z kartami, większość z nich często zmienia miejsce przebywania, nie to co ja. Musiałby pan poszukać gdzieś indziej. - mruknęła spokojnie.

- Hmmm...
Zastanowił się przez chwilę.
- Masz pożyczyć jakąś mapę?

Dziewczyna podbiegła do biurka i wzięła stamtąd dosyć porządną mapę.
- Mapę też daję tym, co potrzebują.

- Jesteś wspaniała.
Rozłorżył mapę na stole.
- Jak sądzisz, gdzie może być jakaś cenna karta?

- Spróbuj w Seyo, z lokalnego portu można tam popłynąć. - mruknęła z szerokim uśmiechem, zadowolona z pochwały.

- Seyo... a co tam jest? Jakaś metropolia, czy wręcz przeciwnie?
Przyjrzał się mapie.
- A co to jest ten Riv?