- Hm. - Zastanowił się przez chwilę. - A płacisz coś, czy tylko zniżki? - Zapytał, lekko zainteresowany.

Był głupi i niezdolny do domyślenia się. A Joker? Joker jest lepszy.
Pacnął drzwi dłonią, jakby klepał druha w plecy i krętymi uliczkam udał się do tego opuszczonego domku.

- Najpierw zniżki, później się zobaczy, dopiero się rozkręcam, nie mam zbyt dużych funduszy.

Killer:
// Zmiana tematu, zacznę jak go stworzę.//

Kuba:
- Mhm... To jaka jest ta cena? - Spytał, chyba niezbyt chętny do brudnej roboty.

- Nie lubię podawać ceny jako pierwszy, ale mniej niż za stówę, to na pewno nie sprzedam.

- Dobra, dobra. Dam ci tę stówę. - Wyjął portfel, nieco nerwowo. Z niego sięgnął po parę banknotów, które razem wynosiły dokładnie sto dolarów. Podał ci je.

W zamian wręczył mu odpowiednią w stosunku do ceny ilość tego narkotyku, na który miał akurat ochotę.

Sprzedałeś dziesięć gramów, za dwieście dolarów. Zadowolony klient pociągnął nosem i zabrał swój towar wpierw chowając go do kieszeni.

Radio:
Po kilku minutach dojechałaś do tej dzielnicy biedoty, mogłaś jechać dalej przed siebie lub gdzieś zaparkować.

Skierowała się do miejsca, gdzie ostatni raz widziała się z najętym przez siebie dilerem. Towar, który zdobyła wczoraj na żmijach, może on o wiele lepiej spieniężyć.

Skoro to miał z głowy, to czekał w tym samym miejscu na kolejnych klientów, opcjonalnie udając się w inne po kilkunastu minutach, jeśli nie trafił na żadnego.

Radio:
Był już wieczór, ale znalazłaś go w tym samym miejscu. Oparty o śmietnik mężczyzna w białej bluzie wypatrywał klientów.

Pojechała do niego i opuściła boczną szybę samochodu.
- Mam coś dla Ciebie. - Powiedziała, mając złośliwy uśmieszek na ustach.

Kuba:
Minęło dwadzieścia minut, a ty nie mogłeś znaleźć sobie klienta. W końcu przemieszczając się w jedną alejkę zauważyłeś prawdopodobnego twórcę twoich problemów. O ścianę opierał się długowłosy brodacz, o dużej masie. Obok niego leżały jakieś dwie paczki. Możliwe, że od jakiegoś czasu kradnie ci klientów.

Radio:
Diler spojrzał na ciebie, wpierw zdejmując kaptur.
- Co takiego? - Spytał zaciekawiony.

Wyciągnęła towar, który zrabowała wczoraj i pokazała dyskretnie dilerowi.

Spojrzał uśmiechnięty na twoją zdobycz, podszedł bliżej okna.
- No, no... Ile tu tego jest?

- Na wagę tego nie brałam, ale mało to chyba nie jest... - Pokazała towar w pełnej krasie.

- Taki towar szybko nie zejdzie... Sprzedanie go zajmie parę dni, lub więcej. Oczywiście można by to opchnąć hurtowo, ale bez ochrony się nie obejdzie.

- Hmm... - Sama niezbyt się na handlu narkotykami znała, więc tu musiała zaufać dilerowi: - Z czego będzie więcej zysku? Z "hurtowej" czy normalnej sprzedaży? -

- Z hurtowej trochę mniej, ale możemy to załatwić w jeden dzień. Ale co do normalnej... Potrwa to jak już mówiłem, co najmniej tydzień lub może nawet dwa.

- Nigdzie nam się nie spieszy. Możemy sprzedać to normalnie. - Mruknęła: - Zawozimy to na razie do twojego domu czy już teraz chcesz to mieć przy sobie? - Spytała, spoglądając na dilera.

- Hm... Daj mi to, wezmę to do siebie i od jutra zacznę sprzedawać. Pasuje?

- Pasuje. - Podsunęła towar do okna.

- Uch... Jak masz na imię i gdzie mogę cię znaleźć? - Zapytał po wzięciu paczki do rąk.

// Carmelita już kiedyś powiedziała mu, że ma dostarczać hajs do domu tego gościa, Clintona. //

// Ale imienia mu nie powiedziała, ani gdzie może Ciebie znaleźć. Możesz zawsze mu to wybić z głowy...//

- Jedyne co musisz wiedzieć, to gdzie dostarczać pieniądze. - Odpowiedziała wymijająco.

Skwarek:
Po kilkunastu minutach trafiłeś do opuszczonego domu. Drzwi były otwarte, a w środku spotkałeś siedzących na kanapie Colina i Marcusa, a na fotelu obok Victorię. Wszyscy spojrzeli na ciebie.
- No, wreszcie jesteś... - Mruknął Colin.
- Masz kokę? - Zapytała Victoria.

Radio:
- Jak sobie chcesz. W takim razie do zobaczenia. - Zabrał towar ze sobą i poszedł w swoją stronę.

- Nie, ale przyniosłem ciasteczka.
Odpowiedział ironicznie do Victorii.
- Oczywiście, że mam kokainę.. Aż tak za mną tęskniłeś Colin?
Powiedział w stronę Colina.
- Gdzie wam się tak śpieszy? Spokojnie, mówiłem, że przyjdę za 15 minut...
Położył 1kg Yayo na stół.
- Tyle raczej starczy na dobry początek, prawda?

Chłopaki wstali pozytywnie zaskoczeni i spojrzeli na towar. Victoria uśmiechnęła się lekko w twoją stronę.
- Cholera, skąd tyle tego wytrzasnąłeś? - Spytał Marcus.
- No, no.. Dobra robota, Tony. Victoria już mówiła nam co będziemy robić. Dzielimy towar na połowę i sprzedajemy, ta?

Za to Carmelita udała się na Przedmieścia, do domu Clintona. Muszą jakoś rozszerzyć wpływy...

- Powiedzmy, że dzięki Alejandro miałem spotkanie z dilerami.. Dobra, panowie słuchajcie. Sprawa wygląda tak, że bierzecie po 500g i idziecie z tym na ulicę. Kolumbijczycy wam nie zagrożą, mamy pozwolenie na handel koką. Myślałem, że 70$ za 1g to wystarczająco cena, ale musimy mieć dużo kasy na początek, dlatego bierzecie 90$ za 1 gram. Marcus, jest jeszcze jedna sprawa... Musisz się jutro tutaj zjawić, musimy porozmawiać z jednym kolesiem..

Abomination pisze:
Kuba:
Minęło dwadzieścia minut, a ty nie mogłeś znaleźć sobie klienta. W końcu przemieszczając się w jedną alejkę zauważyłeś prawdopodobnego twórcę twoich problemów. O ścianę opierał się długowłosy brodacz, o dużej masie. Obok niego leżały jakieś dwie paczki. Możliwe, że od jakiegoś czasu kradnie ci klientów

Tym zajmą się jego ludzie. Ćpuny. Wychodzi na jedno. Niemniej, spróbował szczęścia w innym miejscu, sprawdzając przy okazji która godzina.

Radio:
// Zmiana tematu. Zacznę.//

Skwarek:
- Pewnie. - Oznajmił Marcus. Zabrawszy swoją połowę towaru wyszedł z budynku. Colin zrobił tak samo. Zostałeś sam z Victorią.
- A więc idziemy na spacer do sklepów?

Kuba:
Było około siedemnastej. Niestety klientów ani widu ani słychu.

- Masz pistolet lub jakiś kij, prawda? Potrzebujemy sprzętu, aby przekonać ich do naszej "racji"
Odpowiedział Victorii.
- Swoją drogą, z Carringtonem można się w miarę dogadać, może zarobimy dzięki niemu całkiem niezłą ilość pieniędzy. Ewentualnie zdobędziemy kontakty, aby kupować jakieś budynki w mieście, po prostu musimy mieć z nim dobre stosunki.

W takim razie wrócił do magazynu z tym co miał.

Skwarek:
- Oczywiście, że tak. - Wyjęła z kieszeni Colta 1911 aby ci go pokazać, następnie go schowała. - Jasne, tylko nie stańmy się jego psami na smyczy.

Kuba:
//Zmiana tematu. Zacznę.//

-Spokojnie, kilka małych zleceń jeszcze z nikogo nie zrobiło psa na smyczy.. Swoją drogą, niezła sztuka. Kupiłaś go czy ukradłaś komuś?
Odpowiedział jej spokojnym głosem, wychodząc z budynku i kierując się w stronę najbliższego sklepu.

- Kupiłam, dawno temu. Ta broń służy mi już długo. Jest... Niezawodna. - Odpowiedziała idąc za tobą. Doszliście do małego spożywczaka, wygląd wskazywał, że jest stary.

-Wydaje mi się, że znaleźliśmy świetne miejsce, aby zacząć nasz mały "interes".
Wszedł do spożywczaka, jednak najpierw otworzył drzwi i puścił Victorię pierwszą.
-Panie przodem, tym bardziej uzbrojone. Może ty zacznij, hm?

Kobieta weszła do środka, uśmiechnęła się lekko po twoim dżentelmeńskim geście. Zbliżyła się do lady, za którą stał starszy już sprzedawca.
- Dzień dobry... Chciałam spytać pana o pewną wstydliwą sprawę... Niedługo wprowadzamy się z mężem do sąsiedniego bloku. - Spojrzała na sekundę na ciebie. - A słyszeliśmy o tym, że w dzielnicy panoszą się różni gangsterzy... Prawda to? - Zapytała sprzedawcę.
- No... Nie będę ukrywać. Czarne Żmije nawiedzają biednych ludzi i okradają ich z wszystkiego co mają. Moja rada jest taka: Wynoście się stąd i pomyślcie o bezpieczniejszym miejscu na życie.

-Biedne duszyczki...
Powiedział pod nosem.
-Panu też już próbują wcisnąć ten cały haracz za pseudo ochronę? Okropna sprawa...

- Ano, takie życie. Jeśli chcesz mieć swój biznes w tej dzielnicy to płacisz tym łachudrom. - Odpowiedział krótko.

-To czemu nie spakuje pan biznesu i nie zmieni dzielnicy? Wystarczy zaoszczędzić trochę pieniędzy i przenieść się.

- Eee tam, tu się wychowałem i tu mnie pochowają. Znam to miejsce jak własną kieszeń. Może coś by się zmieniło, gdyby zmienili tego cholernego dzielnicowego. Człowiek jest skorumpowany jak nic. Przymyka oko na haracze Żmii i czasem puszcza ich, nawet jeśli ewidentnie coś ukradli lub co innego zrobili.. Ech... - Westchnął głośno.

-Można wiedzieć gdzie jest dzielnicowy? Ostatnio mamy pecha z nim i niezbyt możemy go znaleźć.

- A chodzi sobie tu po rewirze... Od 703 do 736. - Sklepikarz wymienił numery ulic. Na pewno na niego traficie.

-Dziękujemy, do widzenia.
Odpowiedział po czym wyszedł ze sklepu i skierował się w stronę odpowiednich ulic.

Po krótkim spacerze szybko zauważyliście szczupłego, młodego mężczyznę w niebieskim uniformie. Właśnie wlepiał mandat przy jakimś wyjątkowo źle zaparkowanym samochodzie.

Podszedł do mężczyzny.
-Pan jest dzielnicowym, prawda?
Powiedział do mężczyzny.
-Musimy z panem porozmawiać, to dla nas bardzo ważne.