-Oktawiusz, chociaż możesz mówić mi Zielony. Jestem Uzdrowicielem, a podczas swojego ostatniego noclegu natknąłem się na... niepokojące ślady.

Machnął ręką, abyś mówił dalej, ale dla odmiany skupił się już nie na winie, ale na Tobie i Twojej opowieści.

-Ślady łap i kopyt, chyba największe, jakie w życiu widziałem... wybacz, że nie potrafię ich jakoś lepiej opisać, jednakże nigdy nie trudziłem się sprawami, w któych było sporo lepszych.

- Jak na razie niewiele mi to mówi, może poza jednym... Daleko stąd jest miejsce, w którym spędziłeś noc i odnalazłeś te ślady?

-Trasa pomiędzy Ruhn a Linest.

Przewrócił oczyma.
- Konkretniej? Obok jakiejś wioski, miasta, czegokolwiek? I czy jesteś mnie tam w stanie zaprowadzić?

-Była to jaskinia, a jaskinie nie mają nazw, jeżeli nie są ważne. I mogę cię tam zaprowadzić nawet teraz.

- Pomówimy o konkretach na miejscu. - odrzekł, mając na myśli zapewne zapłatę, bo teraz nie mógł wiele ustalić. - Spotkamy się pod bramą za kwadrans. - dodał na odchodnym, wychodząc z karczmy.

-Ależ tak...
No cóż, sam wiele do rozmowy nie miał, a siostra może poczekać. I tak nie była to planowana wizyta, więc po kilku minutach ruszył pod bramę.

Nieco się naczekałeś, ale w końcu zastałeś Elfa w pełnym rynsztunku, dodatkowo z wielkim worem na plecach, w którym z pewnością miał nie tyle zapasy żywności i wody, ale różnorakie przynęty. Bez słowa skinął na Ciebie głową i ruszył w kierunku wyjścia do miasta.
//Zmiana tematu, później zacznę.//

Szedł ku miastu, prowadzony przez swojego psa i towarzysza.

Kontroli pod bramą miasta właściwie nie podległeś, Elf wziął ją na siebie i skłamał na tyle wiarygodnie, aby strażnicy wpuścili całą Waszą trójkę do środka.

- Dobra, masz jakiś plan zarobku i *ekhem* pomocy okolicznym mieszkańcom?

- Oczywiście, że tak. - parsknął ironicznie. - Mam już dla nas nawet intratne zlecenie, co Ty na to?

- Mogę rzucić na to okiem. - Odparł zadowolony.

- Nie widzę żadnych przeciwwskazań. - powiedział nieco raźniejszym tonem, wprowadzając Cię do budynku, w którym czuć było piwem i jedzeniem wszelkiej maści oraz słychać było gwar rozmów, a więc do typowej karczmy.

Na razie wstrzymywał się od używania magii dźwięku i zaufał swemu koledze.

Ciebie i psa pozostawił przy, najpewniej, pustym stoliku, a sam się oddalił, pewnie aby złożyć zamówienie czy coś w tym guście.

Pewnie znowu woda i chleb. Ech... te jego posty.

Może i tak, ale Ciebie najwidoczniej nie obowiązywało, bo choć nie wiesz jeszcze, co dostałeś do wypicia, to posiłek pachniał bardziej mięsem, kaszą i jakimś sosem, niż prostym chlebem...

- Zgaduję, że to wieprzowina. - Mruknął sam do siebie i rozpoczął konsumpcję tajemniczego dania.

Twój kompan nic nie odpowiedział, a i Tobie było w sumie wszystko jedno, jakie to mięso, byleby mięso, bowiem smakowało dość dobrze, podobnie jak i sos oraz kasza.

Po skończonym obiedzie ukradkiem dał kawałeczki mięsa psu i czekał na rozwój wydarzeń.

- Pójdę rozejrzeć się po mieście i poszukać jakichś zadań... Zostajesz tu z psem, idziecie ze mną czy co?

- A jasne że idę. Od tego gwaru można oszaleć. - Rzekł i biorąc psa, poszedł za kompanem.

Akurat w karczmie nie było gwarno, a przynajmniej nie w porównaniu do tego, co zastałeś na zewnątrz: Okrzyki handlarzy, którzy się targowali i prześcigali w reklamowaniu swych towarów, rozmowy mieszczan, chłopów i strażników miejskich, liczne dźwięki wydawane przez konie i inne zwierzęta oraz wozy... Tak, tutaj zdecydowanie szło oszaleć, zwłaszcza że zatrzymaliście się pod jednym z najgłośniejszych miejsce w mieście, nie licząc głównego targu, czyli pod tablicą ogłoszeń znajdującą się pod bramą.

- Bierzemy coś spokojnego czy bojowego? - Zapytał, opierając rękę na pierwszej lepszej kartce.

- A byłbyś w stanie zająć się też czymś takim bojowym? Bo jeśli nie, to możemy się jakoś podzielić i każdy weźmie to, na co go stać.

- Mogę, jeśli są to pojedyńcze cele.

- No to jest problem, bo mamy zlecenie na watahę wilków, niedźwiedzia, Biesa i podobno coś, co może być bandą kilku Rogatych Demonów... Co Ty na to?

- Dawajmy niedźwiedzia. Ty twardy jesteś, a on głośny jak sku*wesyn i będę wiedział, gdzie rzucać.

- Dostaniemy za niego osiemdziesiąt sztuk złota plus trzydzieści za futro... No dobra, idziemy. - powiedział i, sądząc po odgłosach, zerwał z tablicy ogłoszenie, aby później ruszyć w kierunku wyjścia z miasta. - Nagrodę wypłaca podobno sam dowódca miejskiej straży... Coś czuję, że te futro, za które dopłacają, jest właśnie dla niego.

- Pewnie wyłoży sobie na dywan lub zrobi z niej ubranie. - Dorzucił i poczłapał ze swymi towarzyszami.

Dość szybko opuścili bramy miasta i udaliście się w dzicz, bo to tam grasował wielki drapieżnik.

Włączył swoją wizję dźwięku.
- Poszukajmy jakichś śladów.

- Jeśli uda nam się znaleźć jakieś, to pies powinien złapać trop, a więc z czasem znajdziemy tego niedźwiedzia. - rozumował na głos Elf, a później zajął się szukaniem owych śladów.

Szukał widocznych mu śladów oraz wysłuchiwał dźwięków typu stąpania, ryku potężnego niedźwiedzia itp.

Ryk, bardzo zbliżony do tego niedźwiedziego, usłyszałeś w sporej odległości na północ od Waszej obecnej pozycji, zapewne będziecie musieli pokonać dwa lub trzy kilometry lasem i okolicami.

- Słyszę go! Jest tak z 2-3 kilometry na północ od nas!

Kuba1001 pisze:
Rafael:
- Przecież to nasi go ubili! - obruszył się strażnik. - Myślisz, że jak zrobisz trochę dymu to od razu masz prawo zabrać złoto za Wilkołaka?

Purpurowa Wilczyca
- To, że stałam z boku i nie robiłam niczego fizycznie nie oznacza, że nie wymęczyłam Wilkołaka magicznie. Nawet jeśli to wasz kompan zadał ostateczny cios to przed przybyciem jakiejkolwiek pomocy poważnie osłabiłam tego potwora, więc tak właściwie można rzec, że przerwaliście mi pracę. - Przez cały czas Wilczyca wodziła oczami ze znudzoną miną jakby musiała tłumaczyć rzecz tak oczywistą jak fakt, że w dzień słońce świeci (chyba, że są chmury), a w nocy - nie.
- Więc tak, mam prawo zabrać złoto za Wilkołaka ponieważ walczyłam z nim na długo zanim przybyliście i nie jestem podrzędną szmatą by oddać wam wynagrodzenie za moją pracę. - Wilczyca co prawda nie wykrzyczała tego w twarz strażnika ale lodowaty ton głosu i śmiertelnie poważna twarz zdradzała jej intencje. Najemnik ma pełne prawo odebrać nagrodę za wykonane zlecenie. Nie zmienia tego fakt, że na zbity ryj przybiega dwóch dekli od czyszczenia ulic i zadaje ostateczny cios praktycznie bezbronnemu już Wilkołakowi.

// Owszem, wersja Purpurowej do końca prawdziwa nie jest. Ale strażnicy jak sam pisałeś są prości i do tego przybiegli dopiero przed chwilą czyli nie mogli widzieć całej akcji. //

Kebab:
- Rozumiem. Idziesz czy zostajesz tutaj?
Rafael:
Mężczyzna skwitował to jedynie śmiechem, uznając swoją wersję wydarzeń, za tę prawdziwą, i odszedł, a wraz z nim wszyscy inni.

- A poradzisz sobie sam?

- To tylko niedźwiedź, dlaczego by nie? W życiu radziłem sobie już z większymi monstrami.

- To se idź, ja sobie wiewiórki połapię.

- Daj znać, jak Ci poszło. - odparł na odchodnym i ruszył w kierunku niedźwiedzia, zaś pies pobiegł za nim.

Czas wykryć ten dźwięk wiewiórki.

Jakieś dwadzieścia metrów w prawo, na gałęzi zawieszonej około cztery metry nad ziemią przysiadł jeden z rudzielców, najpewniej wypatrując zagrożeń lub pożywienia.

Dał sznur na wielką igłę, po czym zaczął mierzyć w wiewiórkę.

Byłeś zbyt daleko, żeby wzięła Cię za realne zagrożenie, więc siedziała w miejscu dalej, czyszcząc futerko, acz najpewniej była na tyle ostrożna, aby Cię obserwować.

W sumie to się rozmyślił. Co jak co, ale koledze nie spodobałoby się ubijanie niewinnych stworzonek. Odłożył igłę, a zamiast niej wziął małą grudkę ziemi i począł celować w brązowego ssaka.