No to zaczęli iść tą jednocześnie milusią i przerażającą ścieżynką.
Tayomi przyglądał się trupom z obrzydzeniem.
Skąd ci wszyscy ludzie się tu w ogóle wzięli? Jakiś maraton grzybobrania czy co?

— Czemu szkoły zawsze są obok takich miejsc? Minister Edukacji aż tak nienawidzi młodzieży? — nieznacznie zadrżał.

Płatki róż zaczęły zapadać się pod waszymi stopami.

//Oj, wolicie nie wiedzieć ile błędów popełniliście od samego pierwszego pójścia do sekretariatu.//

//wybraliśmy przecież lewą drogę, bez płatków róż
i chętnie posłuchamy o naszych błędach, pośmiejemy się razem

Płatki zaczęły odpadać coraz większymi (hehe) płatami.

//Wybrałyśmy tą z różami :v//
Szybka akcja, niech refleks zadziała
Ścisnął dłoń Augusta i zmienił ich stan po czym zresublimował ich obok ścieżki
- A więc róże jednak kłamią, a ja im głupi zaufałem
//Następnym razem jak da nam broń to robimy strzelaninę bez gadania elo//

niemamnietu pisze:
Na lewej było trupów mniej, ale więcej kolczastych krzaków i innego badziewia. Na prawej trupów było więcej, ale była usłana płatkami róż. Dosłownie.

kosmiczny_kamien pisze:
- Zapomnijmy o tym - Przyjrzał się ścieżkom - Czyli co? Na prawo?

//Nie pokazaliście sekretarce szafy, nie wzięliście rewolweru, nie zagadaliście z typem w płaszczu i totalnie olaliście wszelkie znaki na temat wyjścia.//

//AHA, PROSZĘ MNIE COFNĄĆ DO PRZEDSZKOLA, ŻEBYM SIĘ NAUCZYŁA CZYTAĆ ;_;//
— Mały Książę niczego cię nie nauczył? Róże to ku*wy — no świetny moment sobie wybrałeś na żart, Augustcie.

- A więc wracamy się - Zaczął iść w stronę, z której przybyli ale szedł obok ścieżki
//A więc czeka nas śmierć
This is so sad, Alexa play Despacito//

A tymczasem ścieżka całkiem się już zapadła. Gdzieś tak na 5 metrów w obie strony nic tylko czarna otchłań.

//przypomniała mi się pasta "ale przeżył?"//
August podniósł ich mOcĄ uMySŁu i postawił na drugiej z ścieżek.
— Chyba ta jest bezpieczniejsza — westchnął.

Pacnął się w głowę
- No tak, mniej trupów - Jest zestresowany i trzyma emocje w sobie, no może mu się pomylić właścicielce też proszę mi wybaczyć jestem trochę upośledzona

— Ja też nie byłem czujny, nie zwalaj na siebie winy — złapał go za rękę i ruszył drogą, zachęcając co jakiś czas o cierń czy korzeń na drodze. obie jesteśmy idiotkami, nie przejmuj się

//uŻyJ mOcY, aUgGiE//

Idziecie i w końcu waszym oczom ukazuje się... dokładnie to samo miejsce z drzewem, kamieniem i stryczkiem wioska. A przynajmniej tak to wygląda.

- Dobry Boże, w końcu! Cywilizacja! - Już nigdy nie wejdzie do lasu.

— Nareszcie, mam zasięg — ożywił się. Włączył GPS ponownie. Może tym razem pokaże mu coś innego. Czy to jest to słynne Hogsmeade?

Tayomi

Kiedy tak krzykłeś dostrzegłeś, że ta "cywilizacja" składa się z przypadkowo ułożonych chatek z błota. Z nich właśnie wyszli ludzie. Mieli szpony i wielkie kły.

Auggie

GPS pokazuje, że jesteście wewnątrz Ziemi.

Auggie odciągnął Tayomiego za drzewo i wybrał numer alarmowy. Może tym razem zadziała. Proszę, niech cokolwiek się stanie, byleby wrócili do domu.
//bawi cię nękanie naszych postaci? pytam z ciekawości, bo też bym się śmiała, gdyby ktoś nie wykorzystał oczywistych rozwiązań XDDD//

Było jednak wziąć ten pistolet do jasnej cholery.
Mama nie byłaby z niego dumna, ale następnym razem jak ktoś zaproponuje mu broń, to ją weźmie.
Oni nawet nie mają jak się schować.
On jest ku*wa niebieski, jak ma się schować w lesie?
Niech cię losie!
//Niech im chociaż zagrają na pogrzebie marsz imperialny, ładnie proszę//

//W sumie nie. Ale sami się o to prosiliście.//

Auggie

I stało się!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Rozładował ci się telefon.

Auggie trzęsącymi się rękami wyciągnął powerbanka z swojego plecaka i podłączył kabelek z nadzieją, że telefon szybko się włączy (mówiłam, że oglądam poradniki survivalowe).
— Jak tam ten magnes, co nam go podarował? Cokolwiek działa?
//Jestem ciekawa czym sobie zasłużyliśmy XD//

Wyjął z kieszeni ten pozłacany badyl, duże kieszenie w bluzach to błogosławieństwo.
- Ma nas przyciągnąć do drugiej części, ale to chyba dopiero w Hogwarcie - Zaczynał mu się łamać głos. Ile można dusić w sobie strach, am I right?
//Miło było z tobą pisać towarzyszu, nasz czas nadszedł//

Tayomi

Ci "ludzie" zaczęłi się dziwnie na ciebie patrzeć. Chyba są... zainteresowani?

August

Telefon włączył się.

Nie wiedział, czy byli zainteresowani nim, czy pałką, ale obserwował ich uważnie gotowy do działania gdyby postanowili ich zaatakować

Auggie natychmiastowo wybrał numer ratunkowy. Błagał w duchu, żeby to cokolwiek zdziałało. Czym zgrzeszył, że tak go ukarano? W sumie, był ateistą, ale takie słownictwo trochę weszło mu w nawyk po latach spędzonych w zakonie.

Tayomi

No patrzą się. Nic nie robią, po prostu patrzą. Jak na zwierzątko w zoo.

August

Ciężki, męski głos w słuchawce powiedział:

- Wybrany numer jest zajęty. Zadzwoń później.

- Możemy albo się wycofać, albo z nimi pogadać - Powiedział cicho do Augusta.

— Nie chcę wracać do lasu. Jakby chcieliby nam coś zrobić, zaatakowaliby nas już dawno. Może uda nam się przejść. Chyba za wioską nie ma już lasu. Jak myślisz? — schował telefon. Niech się ładuje.

- Lepszego planu raczej nie mamy - Zastanawiał się co powie mamie, kiedy do niej zadzwoni. Pewnie mu nie uwierzy.
Ruszył spokojnie i powoli w stronę ludności tejże wioski

Ludność tejże wioski odsuwała się od was z każdym postawionym przez was krokiem. W końcu się rozeszli.

Odetchnął z ulgą i zaczął iść coraz szybciej

Tayomi

I się przewrócił.

Nie odstępował swojego chłopaka przyjaciela na krok, chciał przebiec jak najszybciej i ruszyć dalej.

August

I potknął się o niego.

Obolały podniósł się z ziemi i zacisnął zęby. Pomógł Tayomiemu wstać, aby mogli ruszyć dalej.
//dużo zaplanowałeś jeszcze dla nas atrakcji czy pozwolisz nam wrócić?//

//A jak bardzo macie dosyć?//

Wyszliście! Udało się! Co tu robi ta Statua Wolności i dlaczego widzicie znak: "Welcome in to New York"?

//zmiana tematu//

Febrione
Staje przed lasem z Mark'iem, trzymając go za coś co przypomina u tego gazowego potwora rękę.
- Gotów?

Mark

Położył się na ziemi i zaczął szukać mrówek.

Febrione
Wyjmuje lupę z torby i także przygląda się mrówkom.
- Myślałam, że będziemy robić coś bardziej poważniejszego przy lesie psychopatów. Ale to też mi pasuje :). Chcesz frytki?

// ja myślałem że się napiją jakimś procentowym trunkiem//

//xD to do nich nie pasuje. Inteligenci przecież. //

Mark

- możesz dać tym mrówkom frytkę. Zobaczymy co zrobią -

Febrione
Wzięła dwie frytki i je położyła na ziemi. Sama się położyła na brzuchu, opierając się łokciem, je te frytki.

Mark

Uważnie przyglądał się mrówkom.
- dużo tutaj jest mrówek. Lubię mrówki. Mrówki są fajne -

Febra
-nie to co ludzie. - powiedziała zajadając się tymi frytkami