Troll wyszedł i poszukał znajomego vlokodlaka, ale nie mógł go znaleść, gdy wrócił zauważył otwarte drzwi, to je zamknął, następnego dnia padał deszcz i mógł on przerodzić się w burzę

Obserwował wszystko z daleka. Czekał całą noc na zewnątrz, to było niebezpieczne stworzenie. Dwa dni kręcił się wokół domu

Jorbart przebudził się i pierwsze co zrobił to poszukał wzrokiem kota. Następnie wstał, ubrał się w ubranie kowalskie i zszedł na dół przyrządzić jakieś śniadanie. - Nie powinienem używać tego kartacza... Teraz straciłem wszystkie ubrania, muszę coś sprzedać. - Usłyszał dźwięk bębniącego deszczu. - Chociaż raczej nie dzisiaj, klientów raczej nie będzie.

Zobaczył Ruch za krzakiem

Kot lizał sobie ogon leżąc przy piecu, na stole był list
//sam możesz wymyślić co w tym krzaku było

Zza krzaka wyszedł powoli vukodlak. W paszczy miał martwego ptaka. Wpatrywał się w kowala mrocznymi oczami

Kot spojrzał przez okno i wyglądał jakby się szyderczo uśmiechał.

- Pan Wilczek! Gdzie pan był? - powiedział troll

Spojrzał na trolla swoimi zimnymi oczyma. Patrzył tak i stał ociekając krwià ptaka

- Coś się stało?

Dalej stał. Patrzył, miał dziki nieludzki wzrok

- Panie wilczku? Halo, słyszy czy nie? - troll wpatrywał się w vukodlaka. Z okna patrzył na to wszystko jakiś dzieciak.

Jorbart powoli wyciągnął miecz, kartacza i stanął obok trola. - Barey... On chyba nie jest sobą. Ja go na chwilę zatrzymam jeśli się rzuci, ty zajmij się Anną. Widziałem jak się porusza, tym razem go trafię, poza tym, nadal będzie musiał się przebić przez drzwi. To 7 cm litego drewna z okuciami. - W między czasie rozerwał kopertę nie spuszczając oczu z Bobira.

Troll zaczął się smiać- Ludzik hahaha myśli haha, że taki Wilczek przebije hahaha trollowi skórę- troll śmiał się tak głośno, że dzieciak uciekł od okna i zniknął w ciemni domu

- Widziałeś jego szpony? Mają jakieś 15 cm, stworzone do cięcia i kłucia, jak walczyliśmy z wiewiórkami przebiły litą stal, twoja skóra nic ci nie da.

Troll spojrzał na niego jak na debila

- Ty chyba nie wiesz dużo o trollach?

Powiedział wskazując na skalny grzbiet

- Przez skórę na plecach, nawet te no wiedźmaki z mieczami, się nie...... przebiją

Ruszył powoli naprzód. Wysunął język i zasyczal. Żył po to żeby zabijać

- Na plecach. Podbrzusze, szyja, oczy, pachwiny... On nie będzie celował w plecy, będzie mierzył bezbłędnie w słabe punkty.

Tak, szyja trolla była szeroka i nie osłonięta. Dobre miejsce żeby zabić. Po to przecież żył. Ruszył do przodu myśląc o kąpieli w szkarłatnej posoce trolla

Jorbart cicho westchnął, nie chciał go krzywdzić. Rzucił gwiazdę tańczącą i zaraz po niej kartacza. Na ulicy nie będzie w stanie uniknąć odłamków srebra a gwiazda go zdekoncentruję i ukryję lecący kartacz.

Wrzasnął sonicznie aby zdekoncentrować ich i odbił strzalkę. Kartacz jednak zadziałał i vukodlak upadł wrzeszcząc, budząc zapewne pół Wyzimy i dając im PTSD z czasów strzygi

//jaką strzałkę? To są petardy, nawet jeśli ją odepchnie to wybuchnie. Gwiazda tańcząca robi kule ognia.

//no to leżał w ogniu

Troll momentalnie chwycił vukodlakaza szyję, ręce trolla są znacznie dłuższe niż jego oponenta i zaczął nim walić o ziemię

Wgryzł się w łapę trolla wbijajac pazury w jego dłoń. Żył po to żeby zabijać

Troll nie poczuł tego zbytnio (jak trzymał za szyję to nie miał na to zbytnio możliwości), ale lekko się wzdrygnął i rzucił lykantopem w górę

Jorbart podbiegł do niego z mieczem i przystawił go do gardła.

Vukodlak rozgryzł miecz chociaż jego czarna krew obficie poleciała mu z pyska. Skoczyl w bok i zawarczał

//Rozgryzł miecz z meteorytu? To to jest w ogóle możliwe?

Troll podszedł i zastawił mu drogę

- był taki metal na wilkołaki! Znajdź

Warknął i zawył

Troll wydał z siebie ryk to brzmiało groźnie w oddali było słychać stukot kopyt

Odwrócił się i wbiegł w najbliższy zaułek. Musiał uciec, przeżyć. Żył, musiał żyć. Musiał zabijać

Jorbart pobiegł do warsztatu poszukać choćby odrobiny srebra. Przypomniał sobie że bełty do kuszy były wykonane z tego metalu. Naładował ją, wziął jeszcze 3 bełty i pobiegł za Bobirem.

//ale mój miecz...

Po chwili przyjechało dwóch jeźdzców

- Troll, troll!

- Miał być jeszcze wilkołak, giń bestio

Troll się cofnął

- Kapral Barey wywiad temerski!

Biegł. Nieliczni ludzie uciekali z krzykiem. Po drodze rozdarł gardła jednemu czy dwóm. Biegł dalej

Jorbart krzyknął za żołnierzami. - Ten trol jest przyjazny! Za potworem, on nam pomoże! - Nadal biegł za kupcem.

- Kapral? Wywiad? Jedź do koszar, ale szybko, ja jadę za wilkołakiem!- powiedział jeden z jeźdzców

Zbliżył się do murów. Taaak, w końcu. Zaczął się nieludzko szybko wspinać. Gdy dotarł na szczyt przystanął i wrzasnął w swoim przerażającym zwyczaju

Jorbart zrozumiał że to jego ostatnia szansa. Przycelował i wystrzelił. Modlił się że trafi.

Bełt wbił mu się w ramię, jeździec zsiadł z konia i był na murze zanim on zdążył uciec musiałby go zabić, żeby przejść albo wrócić do miasta

Jorbart w tym czasie ładował klejny bełt, miał nadzieję że żołnierz nie będzie głupi i przejdzie do defensywy.

//co się stanie jak go zabijemy?

//bez jego zgody zabicie go byłoby chamskie więc raczej ucieknie

Spadł. Srebro działało zabójczo. Szał ustępował miejsca bolowi. Po chwili na dole szarpał się nagi Bobir z kłami i pazurami w kałuży krwi. Z ust wylatywały mu krwawe bańki

//ale z której strony spadł?

Rycerz zbiegł po schodach z powrotem na dół i przyłożył mu miecz do krtani

- Pan nie jest przypadkiem kupcem?

//już chyba pora na pójście do koszar?

Jorbart nie chciał go tracić. Postanowił postawić wszystko na jedną szalę. Wyjął tajemniczy eliksir i napoił nim Bobira. Mógł to być dekokt rainfarda białego... Lub trucizna.

//chcesz żyć to jaskółka albo dekokt, jak nie, nic albo trucizna.

//W tym momencie chcesz iść do koszar? Ja bym s********* bo grozi mi kara za ukrywanie trola i wilkołaka.

//troll dał ci dał kartkę z wezwaniem do koszar, zapomniałeś?