- Nikt nie jest w stanie naprawić... Tego... - Rzekła, wskazując na siebie i intonując pogardliwie.

- Jeśli ktoś potrafi zrobić z człowieka to. - Wskazał na swojego ochroniarza. - To bez problemu potrafi naprawić kilka twoich wad.

- Ale twojego kręgosłupa już nie, hmm? - Rzekła wymownie i mocno ironicznie. - Nawet jeśli potrafi, nie wierzę, że to zrobi. - Dodała, lekko znudzona powtarzaniem w kółko tego samego.

- Straszny z ciebie niedowiarek. Dobrze że nie urodziłaś się za czasów gdy w tm kraju rządziła religia, bo twoje życie byłoby dodatkowo ciężkie.

Wzruszyła ramionami, na ile było to możliwe w tej pozycji. - Pewnie po prostu bym ze sobą skończyła w mniej finezyjny sposób. - Rzekła beznamiętnie.

- Nie mów tak proszę.Śmierć kogoś takiego jak ty byłaby wielką tragedią. Szczególnie dla mnie.

- No, to teraz nie będziesz miał problemu, bo prawdopodobnie nigdy nie umrę. - Rzekła, prychnąwszy, po czym wpatrzyła się w jednego z grzybów na uboczu.

- Niezwykle mnie to cieszy. - Powiedział z uśmiechem. Grzyb mienił się jak inne na jasnym fioletem. Dostrzegłaś że gdy Albedo mówi, grzyb świeci mocniej.

Znowu spojrzała na swego rozmówcę. - Myślisz, że naprawdę coś z tego wyjdzie? - Wypaliła równie nagle, co niespodziewanie.

- Z czego? - Odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Ty... No i ja... - Odpowiedziała wymijająco, cichym tonem.

- Cóż... - Zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią. - ...oboje jesteśmy wyjątkowo inteligentni, zostaliśmy poddani eksperymentom które zmieniły na zawsze nasze ciała pod niemal każdym względem, oboje mamy uraz do ludzi. W teorii wszystko powinno się udać.

- Nie pytam o teorię, tylko o to, co ty o tym sądzisz. - Doprecyzowała.

- Ja sądzę że to ma szansę się udać. - Powiedział z wyczuwalnym uśmiechem.

- Ja jeszcze nigdy... - Zaczęła, po czym przerwała, jakby nie wiedziała, co właściwie chce powiedzieć. - Cóż, nigdy nie próbowałam czegoś takiego... - Rzekła w końcu.

- Ja też nigdy nie trwałem w związku, szczególnie tak niezwykłym... - Zatrzymał się na chwilę. - Ale kiedyś trzeba spróbować.

- Skoro tak mówisz... - Mruknęła, po czym zamyśliła się.

- Wiesz, maiłbym do ciebie małą prośbę. - Powiedział Albedo po chwili ciszy.

- Tak? - Zachęciła go tonem głosu do kontynuacji, patrząc mu w oczy.

- W laboratorium doktora jest pewna rzecz którą chciałbym odzyskać. To srebrny pierścionek z ametystem. Kiedyś badałem właściwości tego minerału i mam do tego kawałka biżuterii mały sentyment. Odzyskałabyś go dla mnie?

- Czemu nie pójdziemy tam razem?... - Zapytała, zdziwiona.

- No cóż, to już chyba dawno ustaliliśmy. - Wskazał na swoje nogi.

- Ustaliliśmy też, że mogę ci je wyleczyć... - Mruknęła zrezygnowana i lekko poirytowana.

- To może zróbmy tak. Ty pójdziesz poszukać mojego pierścionka, a ja zbadam twoją krew na możliwość wyleczenia urazu kręgosłupa.

- Jak chcesz to zbadać... - Rozejrzała się. - ...Tutaj? -

- Nie nie, w laboratorium na trzecim piętrze. Tym o którym ci wspominałem. Kradov mnie zaniesie. - Wskazał na bestie.

Westchnęła. - No dobra. Zostawię ci trochę krwi w jakiejś fiolce w tym laboratorium, a potem ruszę po twój pierścionek. Pasuje? - Upewniła się.

- Jak najbardziej. - Powiedział z uśmiechem.

Kiwnęła głową, wstała, odwróciła się i ruszyła z powrotem. - Obyś był tego wart... - Szepnęła ledwo słyszalnie.

Wróciłaś do tunelu odchodzącego od czwartego piętra kompleksu.

Ruszyła, kierując się mapą, do laboratorium.

Trafiłaś do pomieszczenia pełnego starej aparatury i fiolek wypełnionych tajemniczymi miksturami. Dookoła walały się dokumenty, notatniki i książki zawierające przydatną wiedzę.

Chwilowo postanowiła zignorować pisma, mając nadzieję jeszcze kiedyś tu wrócić. Znalazła jakąś pustą, w miarę czystą fiolkę, po czym za pomocą noża napełniła ją swoją krwią i zakorkowała. Oczywiście dolawszy wcześniej wspomniany przez Albedo roztwór, który miał zapobiec rozłożeniu się tkanki, o ile go znalazła.

W jedej z szafek było kilka fiolek tego specyfiku. Po dodaniu do niego krwi, cały roztwór przybrał mętno czerwony kolor. Ale podobno tak miało być.

Mając nadzieję, iż krwi nic się nie stanie, oznaczyła fiolkę, odłożyła w widoczne miejsce i ruszyła drogą powrotną ze schroniska do kanałów.

- Jaki jest twój stopień żołnierzu? - Powiedział lekko zniekształcony głos człowieka który całe życie spędził w wojsku. Kiedyś człowieka, teraz jednego z rezydentów słynnego schroniska. Postać która do ciebie przemówiła, miała prostą postawę i stała na twojej drodze.

- Nie jestem żołnierzem. - Odburknęła, nie zatrzymując się i starając się wyminąć postać.

- Cywile poza upoważnionymi naukowcami nie mają prawa przebywać na poziomie minus trzecim. - Szedł dalej w zapartę, nie dając ci przejść. - Podaj wiarygodny powód swojej wizyty, lub przepustkę by nie ponieść poważnych konsekwencji.

Westchnęła poirytowana. - Jestem tu na polecenie doktora Fleischa. Mam jego upoważnienie do przebywania na tym terenie. Jak nie wierzysz, to idź i go zapytaj. Albo skróć sobie drogę i zapytaj Albedo. On to potwierdzi. - Rzekła, mówiąc w szybkim tempie.

- Mam wątpliwości... lecz niech będzie. Zaużmy że ci ufam. Jaki jest cel twojej misji? - Nie ustąpił.

- Porozumienie się z Albedo. - Rzekła krótko. - Mogę już iść? Spieszy mi się. - Dodała, zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Tak jest! - Zasalutował i odsunął się na bok. - Jeszcze jedno... - Powiedział zanim zdąrzyłaś się oddalić. - Czy nie spotkałaś może pięknej niewiasty o imieniu Wiqy?

- Owszem, spotkałam, ale nie wiem, gdzie teraz jest. - Rzekłszy to i nie czekając odzew, ruszyła dalej naprzód, do wyjścia, a potem do kanałów.

Niestety ze schroniska nie było żadnej drogi do kanałów, zapewne dla bezpieczeństwa, więc musiałaś pokonać cały dystans jeszcze raz.

To właśnie zamierzała zrobić.

Po przedostaniu się przez cały ośrodek udało ci się wyjść na powierzchnie.

Ruszyła więc do najbliższej studzienki ściekowej.

Odsunęła stół i podniosła pierścionek. Nie zważając na pytanie jej zadane, ruszyła z powrotem do kanałów.

Po długiej i mozolnej przeprawie doszłaś w końcu pod mury schroniska. Po entej z kolei przechadzce po śmierdzących kanałach zaczęłaś się zastanawiać czy nie lepiej by było zacząć skakać po dachach.

...Ale za chwilę porzuciła tę myśl. Nie cierpiała być na widoku, a smrodu praktycznie nie czuła w masce. Ruszyła z powrotem do siedziby Albedo.

Pokonałaś cały kompleks bez problemów i dotarłaś do jaskini swojego chłopaka.