Nic nie mówiąc dalej szła do sali.

Rose

- też się zdziwiłam, ale nauczyciel wszedł do mojego pokoju i kazał mi tam pójść

Adolf
Idzie dalej za Pho

Phoe zamachała skrzydełkami. Nagle jej się coś przypomniało.

Adolf
Popatrzył na skrzydła pho, pocieszny widok

Phoe
Skrzydła ułożone w naturalny sposób, drgnęły.
Jak i sama Phoebe.
Lekkawo przygryzła wargę zdziwiona, ale chwilę potem ruszyła, tyle że trochę wolniej, zastanawiając się nad czymś bardzo intensywnie.

Adolf
Popatrzył na pho. Co ją tak zatrzęsło. Ruszył za nią

Phoebe
- Adolf, coś się stało? – spytała wiedząc, że to tylko pierwsze pytanie.

Adolf
-nic. Po prostu się zatrzęsłaś

Phoebe
Zdziwiła się lekko.
Przez chwilę stała nieruchomo.
- Adolf, na pewno wszystko okej?

-nielubię o tym gadać, ok?-powiedział zmęczony tą całą dyskusją i zdenerwowany lekko.

Ж88
Zeszła że schodów by udać się na salę gimnastyczną to chyba oczywiste. Co innego mogłaby teraz zrobić?
Ж89
Cel i cel. Czasem już to ją męczy ale nie jest zdolna do poddania misji. Zeszła za celem tak samo jak cel. Naprawdę ta obsesja na punkcie misji już ją męczy.

Phoebe
Pokręciła głową.
- Może zamiast udania się na salę, pójdziemy gdzie indziej i porozmawiamy o tym? To nie jest normlane, A.

Adolf
-sam nie wiem.-wyszeptał

Phoebe
Bez słowa wzięła go lekko za ramię i zaprowadziła na ubocze, mniej więcej tam gdzie są szafki. Zdjęła przy tym maskę i uśmiechnęła się krzywo.
- Więc... Możesz mi opowiedzieć? – usiadła na ławce obok, poprawiając suknię.

Adolf
-za każdym razem jak śpię. To mam sny. Wspomnienia z dzieciństwa przemieszane z przeszłością i pościgiem. Zawsze na koniec ścigają mnie wilki

- Twoja matka żyje? – nasunęło się Phoe pytanie, które zadała. Może jeszcze jest jakieś rozwiązanie.
Może to się uda.

-nie. Zmarła jakiś czas temu. Miała raka

Phoebe
Czyli nie.
Wykreśliła wewnętrznie punkt.
- A ty, możesz opowiedzieć dlaczego?

- co dlaczego? Po prostu odeszła. I tyle, zmarła jak każdy.

Zatrzęsła lekko tęczówkami oczu.
- Dlaczego wilki? Opisz je. Jakkolwiek.

-czerwone ślepia. Czarne futro. Piana z pyska, i pustka w oczach

Phoebe
Powoli kiwnęła głową.
- Wiesz co oznacza u psów piana z pyska?

-wściekliźnę

Phoebe
- A z czym tobie podczas ucieczki kojarzą się te wilki? Masz jakąś broń?

-nie mam żadnej. A kojarzą się z strachem, boję się ich, i z okrucieństwem

Phoe

Kiwnęła głową w odpowiedzi.
- Gdzie ciebie gonią?

-w lesie obok domu

Kiwnęła głową.
- Byłeś z tym u psychologa?

-nie.

- Może warto pójść? Adolf, to naprawdę nie jest normą, że nie możesz zasnąć, czy, że się budzisz. – powiedziała lekko zmartwiona.

-boję się, Że uznają mnie za wariata i odetną od świata w jakimś psychiatryku

- Dlaczego wariata? To są problemy. I nie odetną. Dlaczego mieliby? I jak już, tam bym się również zgłosiła. - uśmiechnęła się ciepło.

// co zgłosiła?//

//samą siebie.

-co? Po co chcesz tam iść? Do psychologa?-zapytał prawdziwie zainteresowany

- Nie, nie. – uśmiechnęła się. – Jak ciebie umieszczą w psychiatryku, ja też tam pójdę. Jak się nie uda cię wyciągnąć. Nie ma co się martwić i nie chcę, by przeszłość cię woziła.

-jak tak. Jak tak to pójdę. Wszędzie, byle z tobą

Phoebe
Kiwnęła głową.
- Możemy iść po tym wydarzeniu na hali. Umówić się na wizytę, poszukać odpowiedniego psychologa i poszukać pasującego miejsca.

-spoko, ale bądź przy mnie, proszę- powiedział o wiele ciszej

- Jasne...? – zdziwiła się mocno, a jej brew uniosła się. – O co chodzi?

-lekko się boję, tych pytań

- Jakich? – zaciekawiła się, a jej głos zabrzmiał żywiej i był trochę wyższy.

- o wszystko. Sam nie wiem

- Jak czegoś nie wiesz, to się tego nie boisz - tylko archanioły bez trzeciego oka i Szatan bez mocy boją się nieznanego. – powiedziała i z uśmiechem objęła Adolfa.

Dał się objąć i lekko odwzajemnił uścisk pho

- Wszystko będzie dobrze, okej? – spytała cicho, kładąc głowę na jego ramieniu.

-kto wie? Może tak może nie?

- Wszystko da się zmienić przy sile. – uśmiechnęła się i odsunęła się od Adolfa.

-w sumie może masz rację