Mors

- Ależ proszę mi uwierzyć. Jestem opiekunem tego miejsca i przewodnikiem umarłych. Większość osób także nie wierzy moim słowom, jednak szybko przekonują się o ich prawdziwości.


Historyjka

Korytarz był dosyć długi i prowadził do obitych skórą drzwi, bez żadnych odgałęzień. Nie było w nim żadnego człowieka.

Bez zastanowienia ruszyła w stronę drzwi, mając nadzieję, że okażą się otwarte i wydostanie się z tego korytarza. Równocześnie usilnie próbowała sobie przypomnieć jak się tutaj znalazła, albo chociaż co jest jej ostatnim wspomnieniem, sprzed znalezienia się tutaj...

Nie miała żadnych nadzwyczajnych wspomnień - Jakieś morderstwo mafiozy, ucieczka, chowanie się w kryjówce. Może komuś udało się ją uprowadzić? Rozważając tak omal nie wpadła na drzwi.

Cofnęła się o krok od drzwi, lustrując je szybkim spojrzeniem i marszcząc nieco brwi, kiedy się ponownie zamyślała. Miejsce nie pasowało jej do opisów cel do przesłuchań mafii, które słyszała na przestrzeni lat. No i dlaczego nie była chociażby związana, a na sobie miała nie te ubrania, co trzeba? Po chwili doszła jednak do wniosku, że od tych podejrzeń może dostać co najwyżej bólu głowy i działanie będzie znacznie lepszym pomysłem niż bezczynność. Spróbowała więc otworzyć drzwi, spodziewając się, że okażą się być zamknięte na jakiś zamek.

- No dobra, załóżmy, że Ci wierzę. Co mam zrobić żeby stąd wyjść?

buloras

Aleksander obudził się na drewnianej podłodze ciemnego korytarza. Nie pamiętał, jak się w takim miejscu znalazł - jego ostatnim wspomnieniem było przygotowywanie się do napaści na przejezdnego.


Historyjka

A jednak drzwi nie były zamknięte. Otworzyły się ukazując obszerne pomieszczenie przypominające bogato urządzony salon. W ścianę naprzeciwko wbudowany był sporych rozmiarów kominek, dookoła porozstawiane były kanapy, a na fotelu w kącie ktoś siedział i palił fajkę.


Mors

- Są dwa sposoby. Możesz dać się poprowadzić do Sali Sądu, skąd zostaniesz skierowany do jednej z dziewięciu sfer pośmiertnych. Możesz też odmówić współpracy i udać się do Limba - odparł

-Do stu diabłów jak się tu dostałem?!
Powiedział w zdziwieniu po czym wstał.
-Dobra nie ma co się nad sobą użalać. Idę szukać wyjścia.
Otrzepał się i poszedł w mrok korytarza

- Ach, szkoda, że nie mogę już być na tamtym świecie. W sumie stary już byłem, mogło się zdarzyć. Chyba że śnię teraz. Wszystko mi jedno.

Westchnął.

- Mówili, że twardy ze mnie chłop. A sędziów jako tako nie lubię. Nudzi mnie to. Czym jest to Limbo i w którą stronę do niego?

Mors

- Mogę zaprowadzić cię tam natychmiast, ale radzę rozważyć tę decyzję. Limbo jest... drastycznie różne od wszystkiego, co dotąd byłeś sobie w stanie wyobrazić.


bulor

Po chwili natrafił na drewniane drzwi, wyglądające na otwarte.

- Prowadź! Co mnie tam, staremu skromnemu wydze do stracenia!

Weszła do pomieszczenia, nie zamykając jednak za sobą drzwi, żeby w ostateczności mieć drogę powrotu. Nie wiedziała gdzie jest, więc analogicznie zapewne nie znała też tej osoby, ani jej zamiarów. -Przepraszam... Możesz mi powiedzieć jak się tutaj znalazłam? I kim jesteś?- zapytała neutralnym tonem głosu, aczkolwiek już prędzej niepewnym niż oschłym.

Mors

- Suweren mi świadkiem, że próbowałem cię ostrzec - oczy rozmówcy zaczęły emanować jasnym, fioletowym blaskiem. Nagle wnętrze katedry stało się mroczniejsze i nieco mniej... realne.


Historyjka

Osoba ta odłożyła fajkę, wstała i odwróciła się w jej stronę. Ujrzała siwowłosego, ale w mimo to w miarę młodo wyglądającego, porządnie ubranego mężczyznę.
- Większość osób rozpoczyna od pytania "Gdzie jestem?" - odrzekł spokojnym, nawet uprzejmym tonem - Odpowiedź na twoje pytanie nie zabrzmi zbyt miło.

- Suweren? Któż to taki!?

- Sędzia umarłych. Ale ty go już nie spotkasz - oczy białowłosego lśniły w narastającej ciemności - Czy chcesz jeszcze coś powiedzieć, dopóki masz komu?

- Sędzia - sędzią. Sądzić mnie może tylko Bóg - i król!

Zamknął oczy, zasłonił je lewą ręką a w prawej wyciągnął miecz do góry aby przygotować się na coś co według niego zaraz miałoby nastąpić.

- Niech żyje Polska!

Przez chwilę nic się nie działo. Jednak w następnym momencie rycerz poczuł, że traci grunt pod nogami

//Kontynuujesz w Limbo//

Pascal obudził się na zakurzonej podłodze korytarza. Jego ostatnie wspomnienie dotyczyło bycia prowadzonym na egzekucję. Jak się znalazł w takim miejscu, tego nie był pewien.

Pascal obudził się, podrapał się po głowie i zaczął mówić sam do siebie:

- Jak ja, do jasnej cholery tu trafiłem? Albo odwołali egzekucję i jestem w jakimś lochu, albo po śmierci faktycznie istniało czy też istnieje jakieś życie... Ważne, że przynajmniej jestem żyw. To miejsce jest podobne do karcerów które widziałem na Gujanie. Może zmienili zdanie i znowu mnie tu strącili?

Najpierw poszukał czy ten korytarz ma jakieś drzwi, czy coś podobnego.

Owszem, paręnaście metrów wzdłuż korytarza stały masywne, jesionowe drzwi.

Od razu pobiegł do owych drzwi i zobaczył, czy da się je spokojnie otworzyć.

Owszem, otworzenie ich nie sprawiło większego problemu. Za drzwiami zastał pomieszczenie, które umeblowaniem nie odbiegało od przeciętnej, wiejskiej chaty. Był w nim stół, parę krzeseł i niezasłane łózko w rogu. Na jednym z krzeseł siedział siwowłosy mężczyzna w wyraźnie znoszonym ubraniu i słomianym kapeluszu.

Rozejrzał się po okolicy.

- Dzień dobry, a może niedobry. Kim pan jest i wie pan, gdzie ja do diaska jestem?

Zapytał mężczyznę.

Ten wstał i spojrzał się na Pascala oczami o dziwacznym, fioletowym kolorze. Po chwili przemówił:
- Owszem, posiadam taką wiedzę. Nazywam się Decim i opiekuję się tym miejscem. Jest to poniekąd punkt przejściowy pomiędzy życiem a śmiercią.

Z początku nie wierzył, ale patrząc na jego dziwne oczy i myśląc o tym co mu się przytrafiło, ten tajemniczy korytarz, wejście więc jednak pomyślał że faktycznie zginął.

- Dobra, jestem Pascal Maurice. Przejdźmy na Ty, nie lubię owijać w bawełnę.

Wystąpił odważnie, po czym dodał:

- Załóżmy że Ci wierzę, mógłbyś coś nieco opowiedzieć o tym miejscu i ewentualnie o sobie? I co teraz będzie ze mną? Bo widzę, że trafiłem na jakieś pozaziemskie życie - no może nie pozaziemskie, ale pozagrobowe... W sumie, to też można nazwać życiem pozaziemskim.

- Miło, że mi wierzysz. Jestem w stanie odpowiedzieć na niemal każde twoje pytanie, gdyż jest to część mojej pracy. Co konkretnie chciałbyś wiedzieć?

- A masz dobry słuch? Mówiłem przecież, że jeśli mam Ci wierzyć to może powiedz coś więcej o miejscu w którym oboje się teraz znajdujemy.

- Wolę konkretne pytania, ale jak chcesz. Pokój ten ma wymiary około pięć na sześć metrów, temperaturę zbliżoną do pokojowej, ciśnienie powietrza tysiąc dwanaście hektopaskali... - zaczął recytować Decim

- Ale z ciebie ''zabawny'' człowiek lub nie-człowiek... Dobra, to spytam jeszcze raz - co ze mną teraz będzie?

- Teraz staniesz przed wyborem. Możesz albo zdać się na wyrok Suwerena, najwyższego sędzi dusz, albo udać się do Limba. Z reguły ta pierwsza opcja jest bezpieczniejsza.

- Dziwne te życie pozaziemskie. Wybieram bezpieczniejszą opcję.

- Jak sobie życzysz. Mogę od razu cię zaprowadzić do Sali Sądu, lecz mniemam, iż masz jeszcze jakieś pytania.

- Teoretycznie mógłbym jeszcze pytać co takiego w tym sądzie będzie się znajdować i kto... Ale najlepiej ześlij mnie tam od razu.

- Jak uważasz. Normalnie zorganizowałbym jakieś efektowne wejście, ale chyba lepiej będzie, jeśli załatwimy to szybko - Po tych słowach białowłosy klasnął dłońmi. Otoczenie zaczęło falować, jakby po kilku kieliszkach mocnego trunku.

- Aaa... A możesz mi jeszcze powiedzieć kto mnie będzie sądził? Jakaś wszechmocna istota? Czy jakiś zwykły sędzia wybrany przez ludzi?

- Istota. Może nie wszechmocna, ale z pewnością nadludzka
Wszystko dookoła traciło kolory i rozpływało się w mgłę

- Dobra, dzięki. Do widzenia.

Teraz czekał na obrót spraw.

Po chwili wszystko rozpłynęło się w białą mgłę

//Kontynuujesz w SS//

Althenor obudził się w jakiejś jaskini. Nie przypominał sobie tego miejsca ani tym bardziej nie miał pojęcia, jak się do niego dostał. Było naprawdę ciemno, nie, żeby starcowi sprawiało to jakiś problem.

Wstał i rozejrzał się. Przez parę sekund stał w miejscu trzymając się za głowę, aby coś sobie przypomnieć. Jednak to nie nastąpiło. Zaczął iść przed siebie.

Po jakimś czasie dotarł do wyjścia, z którego wylewało się jasne światło. Na drodze ku niemu stała mu jednak jakaś osoba, której z tej odległości i przy takim oświetleniu nie był się w stanie dokładniej przyjrzeć.

-Kim jesteś?-Krzyknął zachrypniętym głosem

Nieznajomy podszedł do starca. Miał on siwe włosy, ale poza tym wyglądał dość młodo. Jego oczy miały fioletowy kolor i zdawały się emanować blaskiem.
- Nazywam się Decim, opiekun Przedsionka - odpowiedział spokojnym, nieco chłodnym głosem

-Witaj! Ja jestem Arthenor. Bardzo chcę się stąd wydostać.

- Jestem w stanie ci w tym pomóc przyjacielu, jednak wiedz, iż nie będziesz już w stanie wrócić do swojego świata. Twe życie dobiegło niedawno końca i teraz stoisz na granicy zaświatów.

-Jestem w stanie to zaakceptować. Po prostu mi pomóż, proszę!

- W takim razie jestem w stanie wskazać ci dwa wyjścia. Jedno zaprowadzi cię do Sali Sądu, gdzie zostaniesz osądzony i przydzielony do jednej z dziewięciu sfer. Drugie zaprowadzi cię do Limba, co jest znacznie bardziej ryzykowną opcją, o ile nie jesteś już szaleńcem.

-Chce wyruszyc w strone sali sadu.

- Tak więc nie ma problemu - blask w oczach Decima nieco przygasł - Masz jakieś pytania zanim przejdziemy dalej?

-Czy po sądzie, będę już żył wolnością?

- Zależy, jak to rozumiesz. I naturalnie do jakiej sfery się dostaniesz.