Trakt biegnący przez mroczną i dziką puszczę, łączy parę ludzkich wiosek i dwa dworki, należące do zwaśnionych szlachciców, Antoniusza Magna i Heśnika Rejenta. Droga w wielu miejscach zwęża i rozszerza się, niekiedy jest wysoce zarośnięta albo prowadzi zaraz obok legowisk mieszkańców puszczy. Wiele razy stanowiła pole potyczek między możnowładcami i wiele krwi wchłonęła.

Densi powoli prowadziła konia leśnym traktem zaraz za ogierem Ojca, wyraźnie tą sytuacją zmęczona i niepocieszona, gdyż miała "lekkie" kłopoty z opanowaniem konia. Zaraz za szlachcicami jechali wojowie, rozmawiając o rzeczach mniej i bardziej ważnych, wygrażając Heśnikowi Rejentowi i wymieniając się wspomnieniami z przeszłych potyczek. Za nimi, eskortując wozy, dreptała służba, dyskutując o wyprawie i udziale w niej "Lady Problem".

//Wywaliłem ten zbędny spam.
A tak z innej beczki: Serio wszyscy idą na piechotę, a nie konno lub na wozach?//

// Hmm, to rzeczywiście głupie. Zmienię to. /\

//Daj znać jak poprawisz.//

//Kuba, daję znać, over. //

Z Waszej dwójki to koń miał większe problemy, w końcu nie nawykł do noszenia na swym grzbiecie tak... Ekhem, postawnych dam... Niemniej, spełniał swoje zadanie na tyle dobrze, na ile potrafił, więc cała podróż przebiegała całkiem sprawnie, ku uciesze wszystkich obecnych: Ojciec wreszcie będzie mógł spuścić łomot znienawidzonemu sąsiadowi, wojowie nabiją sobie całą tą śmieszną wojenką kabzę, a służba w końcu zobaczy coś ciekawszego od dworskiej monotonii.

Nie zgodzę się z tym, iż " ku uciesze wszystkich obecnych', bo jedna osóbka, a dokładniej Densi, wciąż nie umiała się pogodzić z tym, że dała się ojcu przekonać na tą wyprawę. Koń jej się miota, ten las jest okropny, a szpada i torba cięży. Nie chciało się jej wierzyć, że jest ona taka niezbędna na tej eskapadzie.
- Naprawdę musimy jechać na tą głupią wyprawę? - Spytała się Ojca.

- Ten psi syn zbyt długo był mi solą w oku. - warknął Antoniusz, przywołując całe swoje szlacheckie maniery, aby nie splunąć gdzieś w bok z pogardą. - Pora to skończyć, raz na zawsze.

Westchnęła z zawodem.
- A co właściwie takiego Ci zrobił? - Jakoś nigdy nie było okazji, by Ojciec wyjaśnił jej przyczynę sporu z Rejentem.

- To... Długa historia. - odparł wymijająco, najwidoczniej nie mając zamiaru zbyt wyczerpywać tego tematu.

- No dobra, ale chyba nie mam w niej za dużego udziału, co? - Spojrzała na Ojca pytającym wzrokiem

- Nie, o ile nie spróbujesz poznać się bliżej z jego synem. Chyba, że już spróbowałaś.

- Nie. Co to za jeden? - Zapytała się i spojrzała na ojca ciekawie

- Podrostek i gołowąs, a co gorsza kobieciarz... Nieważne zresztą, najpewniej dziś będzie martwy.

- Mhm. - Pokiwała głową, nawet nie próbując udawać zainteresowania - A ja się tak chciałam zapytać - Zaczęła - Po co Ci ja tutaj jestem? Rozumiem, żem nagle tak zaczęłam Cię obchodzić i tym podobne, ale mi się po prostu nie chce jechać do jakiegoś psurbata, by pooglądać trochę wojenki. -

- Nie będę żyć wiecznie, a kiedyś to wszystko będzie Twoje... Musisz nauczyć się, że życie szlachcica to nie tylko brzęknięcie szabelką dla pokazu, uczty i wygody.

- Aha...Ale przecież można wynająć parobków od takich rzeczy, nie? -

- To znaczy do czego?

- No na przykład do wypraw wojennych na nie lubiane szumowiny takie jak Rejent. -

- Jeśli znajdziesz jakiś sposób, na który ja nie wpadłem, żeby wykrzesać z tych ziem nieco więcej złota na najemników to proszę bardzo.

Chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na zdanie Ojca. Jechała dalej w milczeniu.

W końcu zauważyłaś pierwszą wieś, która jasno określała, że jesteście już na terytorium znienawidzonego Heśnika. Mimo pokusy puszczenia tego wszystkiego z dymem, ojciec prowadził grupę dalej, ku pałacykowi tegoż szlachcica.

- Chcesz ot tak zaatakować pałac Heśnika, od frontowych drzwi? - Zapytała, ale nie bardzo prześmiewczo, bardziej z niepokojem o jej udział w tej bitewce.

- Nie jestem głupi, moja córko. - odparł, ale zamiast zirytowania swoją uwagą w jego głosie czułaś zadowolenie, zapewne z siebie i swego planu. - Wyzwę go na pojedynek. Jeśli wygram, tym lepiej. Jeśli nie, moi wojownicy zaatakują od tyłu niczego nie spodziewających się żołnierzy Rejenta i jego pałac. Plan genialny w swej prostocie.

- No, brzmi całkiem dobrze...- Odpowiedziała, starając sobie to wyobrazić - Mierzyłeś się już kiedyś z Rejentem? -

- Dawno, kiedy obaj byliśmy młodzi, wtedy też zaczął się nasz konflikt... Pojedynek został nierozstrzygnięty, ale oczywiście to ja miałem od początku przewagę i gdyby nam nie przerwano to bym wygrał.

Zaśmiała się lekko,
- A kiedy ostatni raz widziałeś Heśnika na oczy? - Zapytała.

- Od tego czasu to właściwie nigdy, nie miałem zamiaru widzieć psa na oczy.

- Ale z jego wojakami często się potyczkowałeś?-

- Mam własnych. - odparł, wskazując na swą zbrojną bandę. - Więc po co?

- No, właściwie to chodziło mi o to, że twoi wojowie się potyczkowali, nie konkretnie ty, ale nieważne. - Jechała dalej.

- Płacę im, więc wymagam od nich, żeby byli dobrzy, mają też doświadczenie wynikające z walki z bandytami, dzikimi zwierzami i potworami.

Pokiwała głową potwierdzająco, bie uważając szczególnie na to,mówił jej ojciec:
- Mhm, tak, tak, napewno są bardzo doświadczeni. -

W końcu wjechaliście na drobny pagórek, skąd widzieliście dworek Rejenta. Najzabawniejsze w tym wszystkim było, że poza kilkoma szczegółami wyglądał on kubek w kubek jak ten należący do Twojego ojca.

- Te, Tato...Zali dwór Rejenta nie jest podobny naszemu? Nawet identyczny? -

- Stawiał je ten sam architekt jeszcze dla naszych ojców, gdy żyli ze sobą w przyjaźni.

- A, to w sumie nawet lepiej. Znasz pałac wroga od podszewki. -

- Mniej więcej, bo pewnie wprowadził jakieś zmiany, choć nie może to być nic znaczącego.

- No, gdyby chciał coś bardziej zmieniać, widać by było po budynku. - Powiedziała, spoglądając na posiadłość Rejenta.
- Co teraz robimy? -

- Ukryjcie się i zaczekajcie. - odparł i po chwili zadumy ruszył samotnie w kierunku posiadłości swego znienawidzonego sąsiada.

Wzrokiem spojrzała na wojów, by za nimi podążyć do miejsca ukrycia się.

Schroniliście się w małej przesiece między drzewami, gdzie nie było Was widać, ale Wy mogliście obserwować okolicę bez większych trudności.

No to co miała zrobić? Czekała, tak jak Ojciec kazał. Obserwowała go.

Było go bardziej słychać, niż widać, bowiem darł mordę na potęgę, klnąc na Heśnika, jego rodzinę i miejsce zamieszkania, dzięki czemu w końcu bramy się otworzyły i wyszedł z nich jakiś mężczyzna... Zdecydowanie zbyt młody, aby być Rejentem.

Wytężyła wzrok, by przyjrzeć się młodzieńcowi. Obserwowała zarówno go jak i Ojca.

Z tak daleka dostrzegłaś jedynie typowy szlachecki strój, a poza nim również blond loki i niebieskie oczy. Oczywiście miał również szablę u pasa, a jedna z jego dłoni krążyła dość blisko niej, gdyż widać, że niezbyt podobała mu się rozmowa, jaką toczył z nim Twój ojciec. Jednakże do rękoczynu nie doszło, Heśnik zrobił swoje, krzycząc tyle, ile miał sił w płucach, ogółem to mniej więcej to samo, co nieco wcześniej Antoniusz.

Zaśmiała się cicho z głupoty obu szlachciców. Mężczyzna musiał być służącym Heśnika, nie ma co. Obserwowała rozwój sytuacji.

Sądząc po tym, jak Heśnik go potraktował, był raczej jego synem. Niemniej, panowie wzięli się za darcie mordy, później zaś Twój ojciec rzucił rękawicę, którą to Rejent przyjął, jednocześnie każąc kilku sługusom wziąć się za przygotowanie pola do pojedynku.

Ooh, to będzie ciekawe. Ciekawe, jak jej ojciec sprawdzi się w pojedynku.