Gdy tylko Daniel to powiedział, jeden z węży spojrzał na niego z zaciekawieniem, wystawiając język. Zasyczał, budząc przy tym pozostałe, no, poza tym na poręczy.
- Kim jesteś, zapytała Emilia. - mruknął chłopak, podnosząc się do siadu.
- On tak mówi, poprzez węże. - rzucił cichcem Serafin, idąc do kuchni.

Daniel lekko zmarszczyl nos, chrzakajac. -Jestem Daniel. Daniel Laush.- Przedstawił się, starając wykrzesać z siebie odrobinę uprzejmości. -Jestem tym... Jokerem.- Dodał szybko.

- Mhm. To jest Snake, powiedział Wordsworth. - rzucił chłopak, wskazując na siebie. - Miło mi cię poznać, powiedziała Emilia.
Chłopak uśmiechnął się lekko i poszedł z wężem na szyi, by obudzić tamtego z poręczy.
- Chcecie herbaty? - zapytał Serafin. - I nie Snake, Goethe i Keats nie mogą dostać herbaty.

-Jasne.- Powiedział Daniel //:v//. W sumie to herbata jest bardzo dobra i mógłby ja pić litrami. Znaczy... Może odkrył w sobie tą tendencję dopiero u Doktor Pigwy, ale no. Liczy się.

- A Bronte i Oscar? - zawahał się Snake. - Albo chociaż ja?
- Zależy kto to.powiedział. - rzucił Lewis.
- Powiedział Snake. - mruknął chłopak z irytacją.
Serafin chwilę później szedł z pięcioma kubkami herbaty na tacy. Snake mruknął coś do.węży, a te odsunęły się od stołu, przy którym usiadła pani.doktor razem z Lewisem.

Daniel także usiadł przy stole, milczac. Chyba nie czuł się zbyt pewnie przy tylu osobach (i wezach), wiec po prostu wziął herbatę i dokładnie się jej przyglądał.

Herbata pachniała przyjemnie i była w pięknym kubeczku. Snake siedział z podkulonymi nogami i odpowiadał na co drugie pytanie Lewisa, głaszcząc węża po głowie. Doktorka z wahaniem także pogłaskała węża.
- Heh, siedzisz tak cicho Daniel, pewnie nie masz siły gadać wśród tylu.obcych... - Serafin podsunął mu pod nos ich karty.

Uśmiechnął się z wdzięcznością, biorąc karty. Wzruszył ramionami. -Ta. Nie wiem, może po prpstu jestem zmęczony czy coś.- Stwierdził cicho.

- Słusznie, w końcu robi się już całkiem ciemno... - rzucił Lewis. - Zameldujmy się w hotelu, o ile będą jeszcze miejsca.
- Powodzenia, powiedział Goethe. - rzucił Snake, gdy doktorka się podniosła.

Daniel uśmiechnął się i kiwnął głową, również wstajac. -Dzięki.- Powiedział.

Serafin również życzył im wszystkiego dobrego, gdy wychodzili. Rzeczywiście, na dworze było już ciemno, ale dzięki temu miasteczko wyglądało uroczo. Po paru zapytaniach o drogę dotarli do hoteliku, w którym zajęli trzy osobne pokoje.
- To dobranoc! - rzuciła pani doktor i poszła do siebie.

-Dobranoc.- Rzucił Daniel, po czym ziewnal. Uśmiechnął się do Kapelusznika. -Też już pójdę.- Powiedział, zazyczyl dobrej nocy i uciekł do swojego pokoju.

Pokój był oświetlony zielonym lampionem, a na Daniela czekało wygodne łóżko. Na parapecie okna było coś wyryte.

Oczywiście ciekawość kazała chłopakowi zobaczyć najpierw rycinę na parapecie. Pokój przemierzyl w zaledwie kilka kroków i już był przy oknie.

Okazało się, że były to pozostałości po gościach, często były tam niejasne daty i czyjeś imiona. Jednak zwrócić uwagę można było na dwa ostatnie zapisy.
Miłość nie zna granic i nie pozna~

...tak? A co z Krainą i Światem? On pewnie nawet nie wie, ile czasu za nim tęsknię.

Przejechał po rycinie palcem, przegryzajac warge. Odsunal się od parapetu, opadł na łóżko i... Po prostu się rozryczal. A raczej pozwolił by łzy splywaly mu po policzkach. Przeklal, z gniewem je wycierajac. Nie powinien reagować tak emocjonalnie.

Jedyny dźwiękiem jaki usłyszał, było pohukiwanie sowy za oknem. Był z tym sam, o ile nie poszedłby do któregoś ze swoich towarzyszy.

Dumnie zadarl nos. Nie pójdzie. Oczywiście, że nie pójdzie. Da radę. Wróci do domu i będzie czekał. Tak jak obiecał, prawda? Przecież on musi kiedyś wrócić.
Daniel opadł na łóżko. I nagle go olsnilo. Martha! Poderwać się. Ona była u padni Doktor, prawda? Skierował się do pokoju kobiety.

Pani doktor właśnie rozczesywała futerko Marthy, które było lekko skołtunione.
- Jak się czujesz Danielu? Trochę blado wyglądasz, wiesz? - westchnęła z troską pani doktor.

Zaklopotany portal policzki. -Zmęczenie.- Mruknął, głównie patrząc na kota. Wskazał na niego. -Mogę ją zabrać?-

- Proszę. Dobrej nocy wam obojgu. - uśmiechnęła się, podając mu kota.

Wziął Marthe, powiedział ładnie "dobranoc" i uciekł do swojego pokoju. Opadł na łóżko, tulac się do kota. Ten wciąż miał na sobie apaszkę (Bo to apaszka była, nie?) od tego kto podarował Danielowi tego rudzielca.

Kotka spojrzała na Daniela i pacnęła go łapką w nos. Miauknęła cicho po czym ułożyła się do snu. Daniel też czuł, że oczka mu się zamykają.

Niezbyt dbając o piżamę, ściągnął buty i zakopal się pod kołdrą. Oczywiście z kotem, bo jak to tak bez?

Zasnął szybko, by w śnie obudzić się w podniszczonym korytarzu nieznanego sobie budynku. Było tam ponuro i dość nieprzyjemnie.

Rozejrzal się dookoła i zadrzal. Przez głowę przebiegło mu mnóstwo myśli. Wziął głęboki wdech i ruszył wzdłuż korytarza.

Budynek nie przypominał niczego konkretnego, ot, zaniedbane, opuszczone miejsce. A-ha, o to chodziło, bo usłyszał kilka metrów przed sobą rozmowę. Tam, pod jednymi z drzwi stała kobieta w lekarskim stroju, z talerzykiem z lekami.

Zdezorientowany spojrzał na kobietę. Westchnął i powoli do niej podszedł. -Przepraszam...- Cicho zagaił.

Chyba go nie usłyszała. Może była głucha. Stuknęła w drzwi, a zza nich dało się słyszeć jakieś stęknęcie.
- Nie chcę. - burknął zachrypnięty głos.
- Nie ma że nie. Te leki są drogie, dupku. - rzuciła bez ogródek i ze znudzoną miną. - Poza tym... wiem coś o tym twoim kimś.
- Cooo? Co z nim? Co z nim!? - głos stał się odrobinę Danielowi znajomy.
- Niestety. - weschnęła kobieta, krzyżując za plecami palce. - Ten cały kot miał wściekliznę i zdechł, tak samo jak jego właściciel.
Zapadła cisza, a po chwili dało się słyszeć płacz.

Daniel się cofnął, zasłaniajac usta dłonią. W jego głowie nieustannie brzmiała jedna myśl i to wcale nie była myśl pogodna. Daleko jej zresztą do pogodnej było. Przypominała raczej ulewe, jeśli mamy zostać przy pogodowych porownaniach. -A-ale...- Jęknął cicho, niespokojnie potupując. Podszedł do kobiety, z zamiarem wyminiecia jej i wejścia do pokoju.

Udało mu się to. Wszedł do pokoju, który już sam w sobie wyglądał rozpaczliwie. W kącie siedział ten chłopak, który do niedawna wyglądał, jak gdyby nigdy się nie smucił, a teraz siedział z kolanami pod brodą i po prostu ryczał. Po prostu ryczał, mrucząc imię Daniela co chwila...
Nagle Daniel się obudził. Czuł rękę na swojej głowie i zauważył panią doktor, stojacą nad nim ze świecą.
- Zostawiłeś drzwi otwarte i masz gorączkę. - mruknęła spokojnie.

Spojrzał na kobietę, zupełnie jakby zobaczył ducha. -Nic mi nie jest.- Mruknął, starając się odwrócić tyłem do niej.

- Tos śpij dalej, a nie kota straszysz. - pani dokgor wyszła, a zegar w pokoju wskazywał trzecią. Martha jak się okazało była już na podłodze, ale wróciła na łóżko.

Chłopak leżał bez ruchu, chwilami nawet zapominając oddychać. Po policzkach znowu splywaly mu łzy. Ten sen można zakwalifikować do koszmaru, prawda?,
Zresztą... To tylko sen. Nie mogło być tak naprawdę. Ale dlaczego był taki realistyczny?

Martha wdrapała się mu na bark i polizała go po policzku, miaucząc cicho i mrucząc. Nadal było cicho i dosyć smętnie. Nikt się w innym pokoju nie odezwał. Wszystko inne spało.

Daniel chyba jednak nie umiał zasnąć. Leżał więc tak sobie, odliczajac kolejne minuty do poranka.

Czas mijał, powoli dało się słyszeć dźwięki powstającego miasteczka, w tym rżenie koni, jakiś osamotniony kogut czy gruchające nad głową gołębie.

I wtedy Daniel stwierdził, że przydałoby się wstać Potral nieco opuchnięte oczy i ziewnal. To nie będzie dobry dzień. Zdecydowanie.

Martha miauknęła cicho, rozprostowując łapy. Za oknem zaćwierkały ptaki, poza tym jednak nadal było cicho. Może czas pójść na śniadanie?

Cóż, czemu nie? Daniel leniwie sie przeciagnal i założył buty. Wziął kota na ręce i najciszej jak mógł wyszedł z pokoju.

Zapach świeżej kawy i herbaty doprowadził go do kameralnej jadalni hotelowej. W równej ciszy kręcił się tam Serafin, przygotowując szwedzki stół z płatkami, kanapkami i napojami.

Stanął w drzwiach, opierając się o framuge. -Um...- Zająknął się. -Kiedy można wchodzić?- Wskazał na pomieszczenie.

- Od piątej, czyli już można. - uśmiechnął się przyjaźnie, aczkolwiek sennie elf.
Wyglądał na lekko niewyspanego.
- Przynieść coś dla twojego kotka?

Daniel kiwnął głową. -Jeśli coś masz. - Odwzajemil uśmiech, choć z trudem. Wszedł do stołówki. -Widzę, że też się nie wyspales.- Zagaił.

- Snake pół nocy lamentował, że jego kochany Goethe okazał się kobietą i zniósł jaja, a potem drugie pół nocy robił strajk, gdy chciałem przenieść rodzinkę bardziej do lasu, jako że małe wężątka takie grzeczne nie będą. Koniec końców zgodził się na to, by zamknąć je w pokoju z wysokim progiem.

Danielowi udało się nawet uśmiechnąć. -Snake wydaje się ciekawym wspollokatorem.- Rzucił jakby od niechcenia.

- Bywa kłopotliwy, ale to dobry chłopak... Choć miałem ochotę udusić Kizukę, gdy tak prosiła mnie, bym z nim zamieszkał... Wtedy to nigdy nie mówił jako on sam i w ogóle mało mówił... Ale jest już lepiej.

Daniel nalal sobie do kubka herbaty. Wziął łyk gorącego napoju, po czym skrzywil się, powstrzymujac sie od wyplucia. Parzylo. Po chwili usiadł na jakimś krześle. -Czy w tym lesie są jeszcze jakieś większe osady?-

- Jest jeszcze Kreeou, ale mniej uczęszczane przez ludzi. Jakoś tam.ich nie ciągnie, bo daleko, bagniście i atrakcją jest kilka kart. - wzruszył ramioami.

Uniósł brew. -Kilka kart? Wiec, chcąc nie chcąc i tak będę musiał tam jechać.- Powiedział, popijając herbatę.