- Tak? A co? Ja czy ty masz umrzeć? A może w końcu ci się znudziłem? - patrzył na nią z góry.
- Widzę jak.będzie. To.ja się tobie znudzę.
- Zrobiłaś się nudna po pierwszym razie, jak się na mnie rzuciłaś. - w końcu pomógł jej wstać i poczochrał ją po włosach. Był od niej parę dobrych centymetrów wyższy, a Kizuka wyglądała przy nim trochę jak dziecko.
- Kiedy to było? A, mniejsza. Powkurzam cię przepowiednią. Pamięć i tęsknota się opłaciła, stara sprawa i przygoda powróciła, niczego nie pożałujesz, bo dobre imię odzyskujesz.
- A o kim to.tym.razem jest? Kto poluje na moją kartę?
- Tego się dowiesz, Deusku. - zaśmiała się Kizuka i zniknęła.
- Ale z.niej cholera... jak.zawsze.., mniejsza, niech mnie szukają, bo przecież i tak tylko.Daniel może mnie złapać. - zaśmiał się, dorzucając chrustu. - Więc nikomu innemu się nie dam.

Dobra. Daniel spanikował. Zupełnie nie miał pojęcia co robic, więc po prostu stał i wlepiał swoje ślepia w Deusa. Odetchnął kilka razy, aż w końcu zrobił krok w jego stronę. Nie miał pojęcia czy mężczyzna go widzi, ale i tak bał się jego reakcji.

Nie widział go. Kilkakrotnie rozejrzał się wokół, po.czym znów utkwił spojrzenie w ognisku.
- Daniel... - szepnął. - Gdziekolwiek jesteś teraz... pamiętaj, że nadal cię kocham.
Deus uśmiechnął się, a sen się urwał. Daniel.obudził się akurat, gdy wjeżdżali do Kreeou.

Aww <3 Zmiana tematu

- Przepraszam, ja po prostu uwielbiam koty. - zaśmiała się pani doktor. - Chyba zostanę kociarą, jak już znajdę sobie miejsce. - uśmiechnęła się lekko.
Lewis wskoczył na kozła.
- Wszyscy są, możemy jechać. - westchnął i nawrócił wozem na główną drogę.
Odjechali.
W lesie jechało trochę wozów, czasem w stronę Ervell, czasem w stronę Kreeou.
- A ty masz rodzinę, Lewis? - zagadała pani doktor.
- Nie, ale mam takich przyjaciół jak rodzinę. - westchnął kapelusznik. - Każdego, słowem każdego z nich znam na wylot.

//Vapen, postaraj się zapamiętać to zdanie Lewisa ;)

//Ehh, nie zapamiętam .

Daniel spojrzał przed siebie, nie odzywając się. Przymknął za to oczy, pomrukując cicho jakąś dawno usłyszaną melodię.

Zapadła cisza na dłuższy czas. Zapewne nikt nie miał nic do powiedzenia. Jedynie Martha czasem coś miauknęła.

Nie chciał przerywać tej ciszy. Co prawda był bardzo ucieszony z powodu tych kart. Miał wrażenie, że zebrał ich już tak bardzo dużo, choć wiedział, że to nieprawda... Westchnął, przymykając oczy.

Jechali spokojnie, Lewis czasem coś sobie śpiewał. Powoli robiło się ciemno.
- A tak w ogóle... to kim byłeś w świecie?

-Hm?- Daniel spojrzał nie niego, nie spodziewając się pytania. Gwałtownie wypuścił powietrze. - Nikim... Nikim ważnym.- Powiedział cicho.

- Rozwoziłeś gazety? - zakpił Lewis. - No nie bądź taki, wyglądasz na dobrego gościa. Poznałem windykatora długów, kilku morderców, browarnika i inne dziwne zawody. Nie zaskoczy mnie nawet łowca duchów.

Daniel wywrócił oczami. -Byłem... Znaczy, teoretycznie wciąż jestem policjantem.- Powiedział cicho. -Przynajmniej oficjalnie.-

- Interesujące. A nie wyglądasz... - w końcu szturchnęła go pani doktor i zamilkł.
- Lewis, to wcale nie jest śmieszne.

Daniel nie wydawał się poruszony. -Nie pracuje dużo w terenie. Głównie zajmuje się papierologią i innymi takimi sprawami.-

- To też jest ważne. Policja to nie tylko to co widzisz na filmach. - wzruszył ramionami Lewis.
- O, wreszcie mówisz z sensem.

Zaśmiał się pod nosem. -Praca z przestępcami nie jest dla mnie. Panikuje na widok krwi, lub czegokolwiek co mi się z nią kojarzy.-

- Ja także nie cierpię krwi. - mruknęła pani doktor.
- A ja nie lubię krwi... na moich notatkach. Mi się zdarza spotykać krew, szczególnie, gdy się z kimś potłukę.

Daniel zachichotal. -Dlatego jestem bardzo pokojowo nastawioną osobą~!-

- Zakładam, że jesteś pluszowy. - uśmiechnął się Lewis.
Zrobiło się ciemno, a Daniel na nowo poczuł się zmęczony.

-A żebyś wiedział.- Fuknal Daniel ziewajac. -Nikt nie będzie miał nic przeciwko jeśli się zdrzemne?-

-Jeśli zezwalasz na przeniesienie cię do pokoju to śpij do woli. Na zdrowie ci wyjdzie, a sny są tu bardzo ciekawe. - odrzekł Lewis.

W odpowiedzi Daniel tylko kiwnął głową, po czym wygodniej się ułożył. Zamknął oczka.

Pani doktor w zamyśleniu zaczęła nucić kołysankę, a Daniel zasnął. W śnie był w pokoju z widokiem na zachód słońca. Deus stał tuż przed nim i grał na skrzypcach, a na podłodze bawił się kilkuletni, czarnowłosy chłopiec.

Westchnął. Deus i tak nie mógł go zobaczyć, ale pomimo tego podszedł do niego i delikatnie przytulil. -Tęsknię, cholera...- Mruknął, pociągając nosem. Później spojrzał na chłopczyka i lekko przekrzywil głowę.

Deus momentalnie przestał grać i zamarł. Chłopczyk spojrzał w jego stronę z zaciekawieniem.
- Daniel... - szepnął.
Chłopiec spojrzał znów na Deusa i podszedł do niego.
- Da-niel?
- Nic, Sully. Chyba czas na ciebie. - uśmiechał się niebieskowłosy.
- Ale Alicja mówiła, że jeśli ktoś szepcze czyjeś imię w taki sposób, to albo go kocha albo nie cierpi. - zaprotestował chłopiec.
Deus spuścił głowę i odłożył skrzypce do futerału, po.czym wziął go na ręce.
- Wiesz Sully... powiem ci w tajemnicy, że masz rację. Kocham go. - szepnął.
- Zakochana para! - zachichotał chłopiec.

Daniel również zachichotal jak dziecko. Sully miał rację.
Ale z jednej rzeczy chłopak nie mógł się nacieszyć. Deus go zauważył! No, może to było za wiele powiedziane, ale i tak...
-Znajdę cię Deus.- Powiedział ciemnowlosy. -Zobaczysz.-

- No nie wiem, czy to takie dwustronne... - westchnął ciszej Deus, przeczesując włosy chłopca. - Ale teraz idziesz spać, kiedyś się odegram i to ja będę za tobą mówił o zakochanej parze.
Sen się rozmył, gdy Deus wyszedł z pokoju, nucąc coś pod nosem. Daniel obudził się w łóżku. Był już ranek, a Martha spała chłopakowi na głowie.

Martha na pewno chciała go zabić! Tak! Udusić!
Daniel delikatnie ściągnął kota z głowy. Ziewnal i usiadł na łóżku. Musiał mocno spać...

Martha wygięła się na rozbudzenie i zaczęła mruczeć. Na dworze słychać było odgłosy ruchliwego miasteczka.

Wziął kota i ziewajac podszedł do okna. Oparł się o parapet, drapiac Marthe po głowie.

Za oknem stała ławeczka, na której siedział Lewis z Serafinem i właśnie rozmawiali.
- A co u tego tam... Shina i Sullyego? Podobno im się udało zdobyć kartę Kizuki i w ogóle...

Chłopak zmarszczyl brwi. "Sullyego"...? Przecież... Śnił mu się ktoś o tym imieniu! Cofnął się od okna, by chwilę później zbiec na dół.

No dole tamci dalej rozmawiali.
- A jak w ogóle wygląda ten Sully? - zapytał Serafin.
- No, czerwone oczy, czarne włosy, postura Snake'a... małe drobne, szesnasto- czy siedemnastoletnie chuchro.

-Sully?- Zapytał jakby od niechcenia stając przed Lewisem oraz Serfainem. -Kto to?-

- Ten tam... chłopak, co za małego trafił do Krainy i teraz szuka swojego opiekuna, który się na początku nim zajmował. Teraz szuka razem ze swoją wielką miłością sensu swojej przeszłości. A czemu pytasz?

Chłopak wzruszył ramionami. -Śnił mi się ktoś o takim imieniu.- Stwierdził.

- Te-he, w Krainie jest tylko jeden Sully. To zapewne on. - rzucił Lewis. - A ty czasem głodny nie jesteś? Bez śniadania... ja bym tak nie umiał...

Daniel zamyslil się na chwilę, marszczac nos. Dopiero po kilkunastu sekundach spojrzał na Lewisa. -Nie.- Machnął ręką. -I tak rzadko jem rano...-

- Pani doktor jest w jadalni, jakbyś jej szukał. - rzucił Serafin, a temat rozmów zszedł na elfy.

Chłopak kiwnął głową. -Okej, dzięki.- Powiedział i rzeczywiście, skierował się ku jadalni.

Martha całkiem posłusznie podreptała za nim. W jadalni pani doktor rozmawiała z młodziutkim elfem, w dość zabawny sposób tłumacząc mu język ludzki.

-Dzień dobry~- Zaświergotał podchodząc do dwójki osób.

- Dzień dobry. - westchnęła pani doktor, a elf nieumiejętnie, ale to powtórzył. - Jak się spało?

Uśmiechnął się do elfa, kiwając głową.
-Myślę, że dobrze.-

- Mi niezbyt, bo Lewis przechodząc koło mojego pokoju wyłożył się i narobił hałasu.

Daniel się zasmial, siadajac na wolnym krześle. -Nie zazdroszczę.- Powiedział, ale nie spojrzał na ani panią doktor, ani na elfa. Zagapil sie po prostu w ścianę na przeciwko.

Elf mruknął coś pod nosem, patrząc na ścianę, po czym spojrzał na panią doktor i zaczął z nią gestykulować.
- Młody się pyta, czy zobaczyłeś ducha. - westchnęła pani doktor.

Spojrzał zdziwiony na kobietę. -Ducha?- Zapytał zdezorientowany, przez chwilę nie mając pojęcia o co chodzi. Dopiero po chwili się ogarnął.
-Ah, nie...- Pokrecil głową. -...Po prostu muszę przemyśleć kilka rzeczy.-
Chyba...

- To myśl ile wlezie. - zaśmiała się pani doktor, po czym dalej gestykulowała z elfem, ale nieco ciszej.

No i myślał sobie chłopak. Głównie nad snem i nad możliwością znalezienia Deusa, tudzież wszystkich kart by zażyczyć sobie, by niebieskowłosy sam się znalazł.
Ehhhh, ciężkie zadanie, tym bardziej, iż nie miał praktycznie o niczym pojęcia.

Elf przesunął w jego stronę talerz z kilkoma kanapkami. Poza tym wciąż nikt mu nie przeszkadzał, a Martha podjadała szynkę. Mógł sobie wszystko przemyśleć.