Najmroczniejsza ze wszystkich dziewięciu sfer. Otchłań stanowi karę dla tych, którzy dopuszczali się zła bez wyraźnego powodu. Takie nastawienie cech*je jedynie seryjnych morderców, barbarzyńców i niektórych kultystów. Nie ma tu uporządkowanego systemu kar jak w Tartarze - istnieje jedynie nieskończona połać zastygłej lawy przykryta siarką i opleciona cierniami. Tutejszym bogiem jest Beliar.

Ra boleśnie odczuł upadek. Po raz pierwszy od dawna czuł się jakby coś sobie obił, złamał i zwichnął. Czul też lekkie skaleczenie w stopę.

Spróbował się podnieść, znacznie bardziej dotkliwie niż ból odczuwając gniew.

Pomimo paru obtłuczeń wstanie nie sprawiło mu większego problemu. Podłoże składało się z czarnej skały, całkiem ciepłej. Wokoło panował półmrok.

Uniósł płomień w dłoni, mając nadzieję, że tym razem nie zatrzyma go jakaś magiczna mgła. To miejsce przypominało mu nieco jedną z jego świątyń...

Tym razem jego magia zadziałała doskonale. Płomień oświetlił mu okolicę, choć niestety nie było zbyt wiele do podziwiania. Tylko kamienie i parę kęp zeschłej trawy.

Spojrzał w górę i rozejrzał się za jakąś oznaką słońca, lub księżyca.

Niebo jarzyło się słabym blaskiem przypominającym żarzące się węgle. Co ciekawe nie było na nim żadnych ciał niebieskich.

Faraon postanowił powoli ruszyć naprzód, czujnie i nieufnie rozglądając się.

Musiał stale uważać pod nogi na małe kamienie i rosnące tu i ówdzie ciernie. Nagle usłyszał głośny skrzek dobiegający z oddali.

Odwrócił się w stronę dźwięku, jednocześnie wydobywając miecz z pochwy.

Po chwili do Ra podleciała skrzydlata istota. Przypominała trochę przerośniętego, zębatego, oskubanego kurczaka.
- O, ktoś nowy. I to jaki potężny - powiedziała, a raczej wycharczała bestia.

Spojrzał na bestię z pogardą, po czym uderzył ją mocną kulą ognia.

O dziwo ogień nic jej nie zrobił.
- Agh! Bestii ognia nie zranisz jej żywiołem. Skąd ty się urwałeś?

- Mam naprawdę dość tego dnia, więc lepiej mi powiedz, maszkaro, jak stąd wyjść! - Warknął, celując w stwora mieczem.

- Ejże! Ja nie jestem cudotwórcą. Z Otchłani żadna dusza nie wyjdzie bez ogromnej mocy i wiedzy. A ja jestem tylko skromnym demonem, zainteresowanym w pomocy przybyłym.

- Otchłani? Jakiej znowu Otchłani? - Zdziwił się Ra.

- No, tego miejsca - stwór rozpiął skrzydła, aby pokazać co ma na myśli - To tak jakby najgorsza ze sfer. Ale przynajmniej nikt nas nie nadzoruje.

Rozejrzał się. - Najgorsza, tak? Nie jest tu wcale tak źle. - Splunął na ziemię. - Gdzie jest Beliar? - Rzucił do pokraki.

- Bogowie istnieją na innym poziomie rzeczywistości niż my. Choć jest szansa, że przybrał fizyczna formę i zabija jakiś głupców. A co?

- Nie pytałem o formę. Pytałem gdzie on jest. Chcę się z nim widzieć. - Naciskał.

- To nie takie znowu proste. Beliar jest istotą tej sfery. Jest wszędzie i jednocześnie nigdzie. Gdyby przybrał swoją prawdziwą formę samo jego oblicze spaliłoby twą duszę.

- Nędzna istoto! - Zdenerwował się faraon. - JA jestem dłonią Beliara na Ziemi! Jestem tym, który wykonuje jego wolę. To JA noszę go w sobie! Gadaj jak do niego dotrzeć, albo utopię cię w twojej własnej krwi! - Wykrzykiwał.

- Spokojnie! Może udałoby się go jakoś... przywołać z dostateczną ilością mocy. Tak się składa, że znam demona, który z pewnością mógłby pomóc.

- Chcę z nim rozmawiać. Niezależnie od kosztów. Prowadź, pokrako, już! - Warknął.

Pokraka wzbiła się w powietrze i niczym koliber zaczęła powoli lecieć w pewnym kierunku.

Nie namyślając się długo, ruszył za stworem,

Po jakimś czasie niebo przysłoniła jakaś niezwykle stroma góra.
- To tutaj. Nergal powinien siedzieć na szczycie.

- Kim on właściwie jest? - Rzucił posępne spojrzenie na szczyt góry.

- Jednym z potężniejszych demonów. Jego dziedzinami są zaraza i gnicie, czy coś podobnego. Ale jest względnie uprzejmy.

- Świetnie. - Przewrócił oczami. - Gdzie jest wejście? - Zapytał.

- Większość demonów potrafi latać, więc tak jakby nie ma. Będziesz musiał spróbować się wspiąć.

Przewróciwszy oczami, faraon zaczął się wspinać, w trudnych momentach pomagając sobie niewielkimi eksplozjami, które wyrzucały go lekko w górę.

Eksplozje niewiele robiły, ale wspinaczka jakoś szła. Wkrótce dotarł na szczyt. Ujrzał tam stworzenie, o jakiemu podobnym nie słyszał w żadnym z egipskich mitów, a to o czymś mówiło. Przypominało ono ogromnego smoka ze skrzydłami i aparatem gębowym komara. Na razie zdawało się nie zauważać Faraona.

- Hej, poczwaro! Czy to ty jesteś tym, którego zwą Nergalem? - Rzucił tonem pełnym wyższości i dumy.

Stwór lekko się poruszył.
- Zgadza się. A ty kim jesteś, żeby przychodzić tu i obrażać jednego z największych demonów Otchłani?

- Jestem Ra, pan ognia, władca świata, syn słońca, boska dłoń na ziemi! Chcę rozmawiać z jedynym prawdziwym bogiem, mym panem, Beliarem! - Odparł z jeszcze większą dumą.

- Nie obchodzi mnie twój status i to, co uważasz za zaszczyt, maszkaro. Chcę rozmawiać z Beliarem i zrobię wszystko, by to osiągnąć. Nawet, jeśli staniesz mi na drodze! - Splunął na ziemię.

- Niech i tak będzie - stwór zaczął się rozpływać w mniejsze fragmenty, coś jakby... owady.

Postanowił więc oddzielić się od owych owadów ścianą z ognia i czekać na dalszy rozwój wypadków, gotów do działania.

Owady otoczyły go, ale na razie nie zbliżały się do ognia.
- Ciekawe. Mówisz, że kim byłeś za życia?

- Boską dłonią na ziemi, pierwszym i największym faraonem, władcą świata, tym, który ruszał w bój z imieniem Beliara na ustach! - Odparł z narastającą dumą.

- Wyludniłem połowę świata! Oczyściłem go z heretyków i słabeuszy! Robiłem wszystko w imię Beliara! Ja jestem jego dłonią! JA JESTEM DOMEM BOGA! - Krzyczał, wymach*jąc przy tym płomieniem nagromadzonym w dłoni.

- Dość, pokrako! Nie będę więcej wysłuchiwał twoich oszczerstw. Prowadź mnie do Beliara, albo utopię cię w twojej własnej krwi... - Rzekłszy to zagęścił chmurę ognia wokół niego i dobył miecza.

- Moja broń jest jak ręka. Nie odbierzesz mi jej, więc nawet o tym nie myśl... - Syknął.

- Zobaczymy - owady zaczęły kłębić się wokół ognia