W tej strefie nie liczą się dobro i zło, ale porządek. Porządek ponad wszystko. Libria jest jednym wielkim miastem, do którego trafiają umarli poświęceni budowaniu społeczeństwa. Wszystko jest tutaj bezbłędnie zorganizowane, panują równość i względna wygoda. Władzę, a raczej najwyższy urząd sprawuje tu bogini Alseta. Funkcjonuje tutaj waluta w postaci drachm. Każdy nowo przybyły otrzymuje kwotę 1000 drachm na wyżywienie oraz podstawowe mieszkanie.

Ian znalazł się w środku jakiejś świątyni. Wyglądała ona na antyczną sądząc po zdobionych kolumnach i raczej niewielkim rozmiarze. Poza nim nie było tam nikogo.

Początkowo rozejrzał się, by bardziej szczegółowo rozeznać w otoczeniu.

Świątynia nijak nie przypominała żadnej, jaką widział na Ziemi. Nie było tutaj ławek, ambony ani organów. Był za to witraż z wizerunkiem złotego klucza, portal prowadzący zapewne na zewnątrz i ołtarz, a w każdym razie coś na jego wzór.

//Zaraz - czy portal to tylko to na zewnątrz?//

Ian, zaciekawiony, sprawdził, czy w kieszeni wciąż ma klucz. Jeśli przedmiot tam był, wyjął go i porównał go z wizerunkiem na witrażu.
///Doprecyzuj pytanie.///

//Ozdobienie drzwi wejściowych to portal. Czy działa to też z wyjściowymi?//

Klucza nie było w kieszeni naukowca, jednak jeśli pamięć go nie zawodziła oba wyglądały podobnie.

- Hmm... Ciekawe... - Odwróciwszy się, poszedł spacerem w kierunku wyjścia.
///Myślę, że działa w obie strony.///

Na zewnątrz zastał brukowaną ulicę otoczoną ciasno skupionymi budynkami. Dookoła przechodziło mnóstwo ludzi, większość odziana w togi. Niedaleko wejścia do świątyni na krześle drzemał jakiś starzec.

Postanowił więc podejść do starca. - Przepraszam? Halo? Mógłbym zadać panu kilka pytań? - Rzekł do drzemiącego człowieka.

Gwałtownie się obudził, po czym skierował wzrok na Iana.
- Nowy, tak? Inepte! - z pewnym trudem wstał z krzesła.

- Owszem, jestem nowy. Mógłby mi pan nieco opowiedzieć o tym miejscu? - Zapytał, zaplatając ręce na klatce piersiowej.

- Oczywiście. To moja praca, ale niestety umarłem trochę za staro, aby oprzeć się objęciom Morfeusza... Co chce pan wiedzieć?

- Na dobry początek, gdzie się znajdujemy? - Zadał pytanie, lustrując wzrokiem starca.

- Ta sfera zwana jest Librią. Jest ona spełnieniem odwiecznych marzeń o idealnym społeczeństwie. Przynajmniej w teorii. Ta dzielnica ma numer 965 321 - wyrecytował rozmówca.

- Jak wygląda życie tutaj? - Rzekł.

- Jakby to powiedzieć.... Stabilne. nie mamy tylu luksusów, co te darmozjady z wyższych sfer, ale żyjemy godni i mamy wspólny cel. Czego więcej może człowiek potrzebować?

- A jakiż to cel? - Dopytywał się.

- A jaki inny, jak nie utrzymanie ludzkiej cywilizacji? Może i jesteśmy martwi, ale nasz kultura, sztuka, wiedza i filozofia wciąż żyją! Ta strefa jest jednym wielkim muzeum poświęconym dorobkowi ludzkości, nie konkretnej części ale całości! - nawijał starzec entuzjastycznie

- A co z rozwojem? Tworzycie coś nowego, czy tylko dbacie o to, co już jest? - Zapytał.

- Zaświaty nie służą zbyt dobrze rozwojowi. Głównie odtwarzamy zdobycze technologii ziemskiej, czasem nawet ich używamy. Ale bez przesady. Technika może być naprawdę niebezpieczna w niewłaściwych rękach.

- Co ma pan na myśli? - Zmrużył oczy.

- Cóż... Istotą społeczeństwa jest równowaga. Pomiędzy dobrem a złem, ale także pomiędzy różnymi elementami kultury. Gdybyśmy rozdali wszystkim te nowe wynalazki, za którymi szczerze sam nie nadążam, zniszczyłoby to różnorodność. Czy może pan szczerze powiedzieć, że świat doczesny radzi sobie dobrze w tym zakresie?

- Wynalazki nie zniszczą różnorodności, jeśli ich na to nie nakierujemy. Są one jedynie dodatkiem. Czymś, co ma wspomóc ludzkie istnienie. Jeszcze wczoraj byłem tam, na Ziemi, i miałem do czynienia ze światem, który w tej kwestii radził sobie całkiem nieźle. - Odparł.

- No cóż, Alseta ma inne zdanie. A ty musisz się dostosować, albo... - urwał

- Albo?... - Do marsowej miny dołączył zmarszczone brwi. - I kim jest Alseta? -

- Jest naszą boginią. Pilnuje, aby machina społeczna działała bez zarzutu. To obejmuje zajmowanie się elementami aspołecznymi. Jesteś z nowych czasów, tak? - zapytał nagle, patrząc na urządzenie wielofunkcyjne.

- Owszem, jestem. Mówi pan więc, że bogini? - Westchnął znowuż. - W takim razie jest tu dużo do poprawienia, jeśli chodzi o społeczeństwo idealne. - Dodał.

- Czy to dobrze czy źle, zasad wszechświata się nie zmieni. Wszystkie cywilizacje czciły jakieś bóstwo, koncept czy nie dajcie bogowie człowieka. My przynajmniej mamy prawdziwą religię. No i prawdziwą magię - odpowiedział starzec.

- Magię? - Zapytał zdziwiony.

- Owszem. Nie jestem tutaj po to, aby objaśniać te sprawy. W dużym skrócie: Jest dziewięć żywiołów, po jednym na każde bóstwo. Większość ludzi korzysta z rodzaju magii odpowiedniego dla ich rodzimej strefy. W tym przypadku jest to szlam.

- A co z tą boginią? Czy mogę z nią porozmawiać? - Zadał zaciekawiony pytanie.

- Niestety nie. Bogowie generalnie nie mają czasu na zajmowanie się sprawami dusz. Alseta komunikuje się z mieszkańcami poprzez magistrów. Pełnią oni funkcję kapłanów i zarazem urzędników - wyjaśnił

- A gdybym został jednym z nich? - Rzekł po chwili milczenia i wpatrywania się w podłoże.

- To szlachetny cel, ale wymaga on dekad praktykowania magii szlamu, studiów społecznych i wyznawania naszej wiary. Sugeruję więc znaleźć sobie jakiś bardziej przyziemny zawód - odparł starzec z wymuszonym uśmiechem - Czym zajmował się pan przed śmiercią?

- W tym właśnie problem, bo przed śmiercią przełamywałem ograniczenia i tworzyłem przyszłość. Technika, nauka, medycyna, odkrycia, wynalazki... Jeśli tego u was nie ma, to... - Nie dokończył, przekierowując oczy na twarz starca.

- To... co? - spytał się rozmówca

- No cóż, powiedzmy, że na niewiele więcej się nadaję. - Wyjaśnił.

- Wręcz przeciwnie. Wiedza zawsze się przyda, nawet po śmierci. Sugeruję zapisać się do jednego z archiwów. To dobrze płatna praca i nie taka znowu ciężka.

- A na czym polega? - Zapytał Ian.

- Na utrwalaniu wiedzy doczesnej z wszelkich dziedzin - odpowiedział krótko

- Hmm... Załóżmy, że jestem zainteresowany. Co powinienem zrobić? - Rzekł po chwili namysłu.

- Zgłosić się do urzędu pracy niedaleko stąd i złożyć podanie. Zostanie rozpatrzone w parę chwil, gwarantuję. Dostanie pan też konto bankowe z podstawową kwotą.

- A co z miejscem zamieszkania? - Zadał kolejne pytanie.

- Musi być zakupione z otrzymanych bądź zarobionych funduszy. Jeśli szuka pan tymczasowego miejsca zamieszkania, może pan wynająć pokój w motelu.

- Jeszcze jedno, czy mogę tu gdzieś dostać mapę? - Rzucił.

- Plan miejski można dostać bezpłatnie w każdym kiosku.

- Dziękuję za pomoc. - Nie namyślając się długo, wyciągnął dłoń w kierunku rozmówcy.

Ten ją uścisnął
- Jakby czegoś pan potrzebował, będę tutaj do ósmej pięćdziesiąt dnia. I nie, nie mam czasu na objaśnianie tutejszego systemu jego pomiaru - powiedział z uśmiechem

- Rozumiem. - Rzekłszy to kiwnął mu głową na pożegnanie i poszedł się przejść w kierunku jakiejś losowej uliczki.

Ulicą dalej przechodziło wielu ludzi, niektórzy z których rzucali na Iana ciekawskie spojrzenia. Co jakiś czas trafiał się jakieś stoisko.