Skinął Ci głową i zaczął Ci się uważnie przyglądać, ale nie miał zamiaru zaczynać rozmowy jako pierwszy.

-Pytanie bardziej praktyczne. W jaki sposób ocenia się wartość przedmiotów? Mówię o przypadkach, gdy nie ma tam klejnotów.

- Zależy od jakości i sposobu wykonania, wykorzystanego materiału, jego wartości i tym podobnych.

-Który materiał jest najcenniejszy w tym zawodzie?

- Z metali? Złoto. Poza nim kamienie szlachetne, takie jak diamenty, rubiny, szmaragdy, topazy, ametysty i tak dalej. Z dalekiej krainy, Archipelagu Sztormu, przybywa także akwamaryn, bardzo cenny, ale i rzadki, tutaj praktycznie w ogóle niespotykany.

Kiwając głową sprawdził, czy zgodnie z opisem jubilera mógł teraz sprzedać coś, co wcześniej ukradł z tamtego domu, pierwszego obrobionego w Ur od czasu jego przybycia.

Biżuteria zawsze była w cenie, więc tak. Dyskusyjne, czy dostaniesz za nią godziwą zapłatę, ten Hobbit pewnie potrafi się handlować, a może też użyć pewnego zielonego argumentu siły stojącego za drzwiami.

-Powiesz mi, co jeszcze lubisz jeść? - Zapytała się. - Bo może spróbowałabym jeszcze ci coś ugotować...

W razie co wpakuje go do worka. Wyjął jeden egzemplarz biżuterii i podał ją Hobbitowi.

Taczka:
//Cytuj post z moją ostatnią odpowiedzią dla Twojej postaci, jeśli jest gdzieś dalej, niż na obecnej stronie, okej? To tak na przyszłość.//
- Nie jestem pewien, czy będziesz mieć teraz czas, ale później chętnie znów zjadłbym coś przyrządzonego przez Ciebie.
Vader:
Wziął go do rąk, przez jakiś czas tylko obracając w palcach, nawet bez patrzenia. Dopiero wtedy przystawił go sobie bliżej do oczu i zaczął uważnie mu się przyglądać.
- Interesujące. Skąd to masz?

-Zabiłem człowieka, który to posiadał. I to całkowicie legalnie, bo to on próbował zabić mnie, a nie ja niego.

//Oki.//
-Czemu nie miałabym mieć czasu?

Vader:
Albo pytanie było czysto kurtuazyjne, albo jubiler uznał, że nie ma co drążyć tematu, dla własnego dobra, więc tylko pokiwał głową.
- Mogę dać Ci za niego jakieś pięćset złotników.
Taczka:
- Gdy staniesz się moją żoną, będziesz jedną z ważniejszych osób nie tylko w mieście, ale i kraju. Choć większość pracy wezmę na siebie ja oraz pozostali dwaj Lordowie, to jednak będziesz musiała odnaleźć się w nowej roli.

-A co będę robić?

-Przyjmuję.

Taczka:
- Dbać o cały dwór, służbę i tym podobne sprawy, a także spotykać się z ważniejszymi personami w mieście i tak dalej.
Vader:
Skrzywił się przez chwilę, być może żałując, że nie zasugerował jeszcze mniejszej ceny, ale mimo to wręczył Ci dwie okazałe sakiewki, w których znajdowała się równowartość Twojego pierścionka.

-Brzmi nudno i męcząco... - Westchnęła.

- Niestety, ale nie będzie to zajmować całego Twojego dnia. Resztę czasu możesz poświęcić na rozrywki i przyjemności wedle woli i upodobania.

Po otrzymaniu zapłaty opuścił jubilera i ruszył do jakiegoś sklepu z bronią.

-Nie wiem, czy sobie poradzę... Nigdy nie byłam za nic odpowiedzialna i nie pracowałam.

Vader:
Sklepów tu nie było, musiałbyś udać się na targ i zawęzić obszar poszukiwań do jakichś konkretów.
Taczka:
- Ja w Ciebie wierzę, spokojnie. Zresztą, zadbam o odpowiednią pomoc, która doradzi Ci we wszystkim, dopóki nie będziesz gotowa wydawać poleceń samodzielnie.

Broń krótka ostra. Oraz udał się na targ.

Trafiłeś tam bez trudności. Jak przystało na Ur, był to olbrzymi plac, pełen rozmaitych kramów i straganów, gdzie kupcy wielu ras sprzedawali rozmaite towary. Choć sporo brakowało temu miejscu do pobliskiego targu niewolników, to jednak doskonale ukazywał, kto tu jest potęgą handlową na kontynencie.

Poszukał więc zbrojmistrza.

-Dziękuję ci... Zawsze potrafisz mnie podnieść na duchu. - Uśmiechnęła się.

Vader:
Nie było takiego, jedynie liczne stragany sprzedające rozmaitą broń, kupcy zaś byli też kowalami i twórcami tego oręża lub jedynie pośrednikami, zajmującymi się handlem i niczym innym.
Taczka:
Skinął głową i zamyślił się jakiś czas.
- A co myślisz o małżeństwie? Tylko szczerze.

-Małżeństwo zapieczętowałoby naszą miłość, więc chyba się zgadzam...

- Właśnie na taką odpowiedź liczyłem, moja droga. - odparł, wstając od stołu i całując Cię na pożegnanie. - Nie mam dziś zbyt wiele czasu, może wieczorem, więc jeśli czegoś potrzebujesz, to mów.

Poszukał czegoś na średniobliskie dystanse.

Noże do rzucania i oszczepy zdawały się najlepszą opcją.

-Dobrze... - Przytaknęła i poszła pochodzić po pałacu.

Czyli noże. Po ile chodziły?

Taczka:
Nie zatrzymywał Cię, Ty zaś mogłaś bez problemu podziwiać liczne komnaty swego nowego domu oraz towarzyszący Ci na każdym kroku olbrzymi przepych i bogactwo.
Vader:
Od pięciu do nawet dwudziestu złotników za sztukę. Duże wahania ceny związane były z jakością broni, jej gabarytami i tym, czy w podbramkowej sytuacji możesz nimi również zawalczyć w zwarciu.

Poszła na dwór, żeby pooddychać świeżym powietrzem.

Dyskusyjne, czy powietrze w takiej metropolii, jaką jest miasto Ur, można uznać za świeże, ale fakt, wieczorna bryza na pewno nieco orzeźwiała. Podczas spaceru spotkałaś kilka osób, głównie strażników i służby, którzy uprzejmie kiwali Ci głową lub się kłaniali.

Skoro już była na dworze, to poszła na miasto, dokładnie na rynek.

Wypuszczanie się tam bez ochrony było chyba słabym pomysłem, ale udało Ci się przemknąć obok wartowników pilnujących bram pałacu, więc spokojnie trafiłaś na najgwarniejszy targ Nirgaldu i może całego Elarid, w którym można było kupić niemalże wszystko.

Wziął dziesięć za 20 złota.

Czułeś się o wiele lżejszy, w końcu sakiewka z dwustoma brzęczącymi monetami swoje waży, ale za to miałeś dzięki temu o wiele bardziej uniwersalne środki perswazji.

A co zabawne, jeden z nich wystarczyłby, żeby od jakiegoś zbyt dumnego bogacza odzyskać dwa razy więcej, niż stracił na te noże. Ah, uniwersalna perswazja. Jednakże, co dalej w jego planie dnia?

Cokolwiek, karczma, któryś z licznych burdeli, targ niewolników, opcji było mnóstwo, a Tobie pozostały jeszcze trzy godziny do powrotu do kryjówki Smoka, gdzie miałeś stawić się wraz z resztą przetrzebionych atakiem skrytobójców najemników.

Szukała jakiegoś straganu z sztyletami, żeby chronić się przed takimi sytuacjami jak tamta z wampirem.

Broni tego typu było tutaj mnóstwo, od najtańszych, wykonanych z podłej jakości stali i miedzi, którymi można sobie co najmniej w zębach dłubać, choć Tobie już nie wypada, po te wykonane z najlepszej jakości metalu, bogato zdobionych srebrem, złotem, drogimi klejnotami czy kością słoniową. Tobie w oko wpadł szczególnie jeden, który znalazłaś na straganie krasnoludzkiego handlarza. Mogłabyś się tego spodziewać, jego rasa słynie z wyrobu broni, która jest ostra, wytrzymała, niezawodna, zabójcza, pięknie wykończona lub wszystko na raz.

-Przepraszam, ile chciałby pan za tamten sztylet? - Wskazała palcem na ten, który najbardziej się jej podobał.

- Nooo... Widzi panienka, kunsztowna robota, jedyny taki w swoim rodzaju, robiony przez samego Gamilna, naszego krasnoludzkiego mistrza kowalstwa, przed tym jak poszedł pracować do Żelaznych Kuźni i zginął. - odparł brodacz, na chwilę zatapiając się we wspomnieniach. - Tani to on nie może być, za mniej jak dwieście złota nie sprzedam.

-Ale dwieście sztuk złota to bardzo dużo... - Sprawdziła jeszcze, ile na oko zostało jej złota w sakwie.

Zdecydowanie za mało, ale nie jest problemem skoczenie do pałacu po więcej, biorąc pod uwagę, jak bogaty jest Zimitarra, na pewno strata tych monet nie zaboli ani jego, ani jego skarbca.

Ruszył na targ niewolników.

Odnalazłeś go bez problemu, zajmował niemalże połowę całego terenu przeznaczonego pod targowiska w tej pustynnej metropolii. Całość była dość ciasno zabudowana, aby wykorzystać to miejsce do maksimum, ale istniały granice i oddzielające stragany pasy wolnej przestrzeni, których pilnowali sami handlarze bądź najęci przez nich najemnicy. Na każdym straganie zaś pełno było niewolników, postaci różnych ras, w różnym wieku i o różnej aparycji, różne też były koleje losu, które ich tu zawiodły. Słowem, mogłeś wybierać i przebierać spośród najlepszego żywego towaru w całym Ur, Nirgaldzie, a nawet Elarid.

Wróciła więc do pałacu, zaczepiła jakiegoś sługę i spytała go, czy wie gdzie jest Zimtarra.