Marek

- wojna - odpowiedziała krótko.

Marek
- A myślałem, że nie dotrwam do III wojny światowej.

Marek

- życie jest pełne niespodzianek, co? - uśmiechnęła się. - wojna ludzi ze smokami... - dodała po chwili.

Marek
- Tylko jak ona będzie przebiegać?

Marek

- zaczniemy od przejęcia Paryża oraz innych, przydatnych strategicznie stolic. Później zaczniemy wojnę z bronią przystosowaną dla smoków z pomocą ludzi po naszej stronie - Rose roześmiała się. - wreszcie po tylu latach czekania nadeszła ta chwila. Koniec z poniżaniem i rasizmem. Niech żyje rewolucja!

Marek
W jednej chwili zbladł. Co ona wyprawia?!

- Nie tędy droga! Wojna nie niesie niczego dobrego, a jedynie pogarszy sprawę! Pomyśl o dzieciach, które stracą rodziny! I pamiętaj, że w małym stopniu, ale jednak, jestem człowieko-podobny!

Marek

- a czy oni pomyśleli o nas? - posmutniała. - wiesz ile razy prosiłam ludzi aby przestali? Wiele lat temu miałam dzieci. Prawdziwe, nie żadne genetyczne rozterki. Cała trójka zginęła. Mąż również. I miliony niewinnych smoków również. Podczas wojny traktowano nas jako siłę roboczą. Naziści byli najokrutniejsi - westchnęła. - nie zamierzamy zabijać niewinnych. Będziemy walczyć i wolność. Mścić śmierć naszych pobratymców. Rozumiesz? Nie chcieliśmy tej wojny, ale tym bardziej nie chcemy dłużej cierpieć

Marek
- Teraz są inne czasy. Zrozum, że w ten sposób zabijecie miliony niewinnych osób! Jeśli myślisz, że wojna rozwiąże wszystkie problemy to się mylisz! Wojna zawsze pogarsza sprawę. A poza tym jeśli myślisz, że samemu cokolwiek zdziałasz w czasie negocjacji to się mylisz, bo potrzeba kilku osób do tego!

Jest tak trochę na nią wściekły. Jej zaczyna już odwalać i trzeba ją powstrzymać!

Marek

- co powiesz na prawie trzy miliardy smoków które mimo protestów nie otrzymały swoich praw? - westchnęła. - wojna była naszym ultimatum. Masz lepszy pomysł?

Marek
- A kiedy był te protesty?

Marek

- szesnaście, trzynaście, pięć i rok temu - wymieniła. - byłam na wszystkich. Rozdawali kubki i koszulki z napisem "smok, też człowiek". Niefortunna nazwa, nie powiem - roześmiała się. - skończyło się na strzałach i rannych. Teraz to my zamierzamy strzelać

Marek
- Czyli źle to wszystko było organizowane.

Marek

- to nie my robiliśmy te zabaweczki - mruknęła. - Maru, chyba nie myślisz, że będziemy siedzieć i nic nie robić? Walczymy o wolność. Jak Polacy w niewoli. Albo jak mieszkańcy Hong Kongu w czasie protestów. Albo jak Marsjanie którzy nie chcą ziemian na ich planecie

Marek
- Konflikt zbrojny jest jedną z najgorszych możliwych opcji. A te "zabaweczki" to kto robił?

Cóż, jeśli smoki serio mają takie problemy to chyba na to zapracowały.

//Tak naprawdę to strajkowali jak LGBT, a nie jak Polacy w czasie PRL'u//

Marek

- a bo ja wiem? - warknęła. - jestem smokiem a nie latającą encyklopedią

Marek
- Więc mieliście w swoich szeregach wrogiego szpiega.

Marek

- i co on nam mógł niby zrobić? - uśmiechnęła się lekko. Na horyzoncie mogłeś dostrzec znajome biuro. - zrobić tandetne koszulki?

Marek
- Podejrzewam, że szpiedzy mogli podburzać innych przeciw wam.

Mówił ponurym głosem.

Marek

- nam - poprawiła cię. Czasami mam wrażenie jakby to była część czyjegoś idiotycznego zakładu... - westchnęła.

Marek
Po chwili dogłębnej analizy powiedział

- Przecież to nie takie głupie. Tylko jaki wariant jest za jaką stroną?

Marek

- na pewno nie po naszej - odparła. - nikt nigdy nie chciał nam pomóc. Co najwyżej pojedyncze jednostki ale to są śladowe ilości...

Marek
- Zawsze trzeba mieć nadzieję.

Powiedział, aby sprawić wrażenie, że chociaż trochę jest optymistą (co jest oczywiście nie prawdą)

Marek

Rose nie odpowiedziała. Wylądowała na dachu biurowca i odwróciła wzrok.

Marek
Próbuje wylądować na dachu.

Marek

Zderzyłeś się z dachem, ale niespecjalnie mocno.
- czy ludzie znają się na magii? - Rose spojrzała na ciebie. - jakoś nie miałam okazji się o tym dowiedzieć. Z tego co mi wiadomo to praktykujecie ją od najmłodszych lat. To prawda?

Marek
- Nie wiem, gdyż w mej okolicy nikt nic nie wspominał o magii.

Rozgląda się trochę po okolicy.

Marek

Miasto jak miasto... Tłoczne, brudne i śmierdzące. A teraz jako smok ten smród jest jeszcze gorszy. W dodatku zaczął swędzieć cię nos.
- czyli to jednak nieprawda - westchnęła. - a miecze świetlne i posługiwanie się mocą? - zaczęła z ekscytacji merdać ogonem. - jak na filmach?

Marek
- Nie widziałem nikogo, kto się tym posługuje. I teraz serio zaczynam tęsknić za dawnym sobą, bo ten odór wytwarzany przez miasto jest okropny.

Próbuje jakoś zatkać sobie nos, aby chociaż osłabić ten zapach, który do niego dociera.

Marek

Nic nie mogłeś z tym zrobić.
- masz alergię po mnie - zachichotała. - ale bycie smokiem to nie tylko same wady. Jest też mnóstwo zalet!

Marek
- Alergię na co?

Tak trochę ma mieszane uczucia

Marek

- alergię? Miałam na myśli alergie! - uśmiechnęła się. - na kurz, na spaliny, na truskawki... Coś nie tak?

Marek
Zrobił "wielkie oczy"

- Ale jak to na truskawki?!

Marek

- no, na truskawki. Strasznie sypią mi się po nich łuski

Marek
- Teraz poważnie zaczynam żałować, że w ogóle chciało mi się wstawać z łóżka.

Powiedział posępnym głosem.

Marek

- ale są plusy! - uśmiechnęła się. - na przykład... Eee... Jesteś królewskim smokiem!

Marek
- I co to zmienia?

Zapytał robiąc mocno zmieszaną minę.

Marek

- inne smoki są na każdy twój rozkaz. I... W sumie to tyle - westchnęła. - nie rozumiem cię. Wydaje mi się, że każdy chciałby być smokiem. Wspaniały, majestatyczny stwór, król pośród wszystkiego co żywe! No i wszyscy chcą się z tobą przyjaźnić. Możesz zapalić ognisko, papierosy, upiec kiełbaski... spalić twoich wrogów...

//Demony są lepsze niż smoki

Change my mind//

//Demony mogą to wszystko, ale oprócz tego mogą być dupkami i to jest wielki plus. No i nie są jakimiś tfu pacyfistami

//Częstą są prawie nieśmiertelne//

Marek
- No to spotykasz wyjątek.

Marek

- co ty depresję masz, że tak zrzędzisz? Maru, błagam cię, co niby w twoim ludzkim życiu było lepsze niż teraz?

Marek
- Miałem pracę i nie groziło mi rozstrzelanie, bo szef nie lubi smoków i jaszczurek.

Marek

- łuski są praktycznie nie do przebicia - zachichotała. - a pracę przecież masz. U mnie!

Marek
- A miałbym u ciebie robić?

Marek

- znajdzie się coś - mruknęła patrząc na ciebie beznamiętnie, aczkolwiek sprawiała wrażenie jakby lekko rozbawionej. - Maru... W sumie to nie zapytałam. Mogę cię nazywać Maru?

Marek
- Nie, gdyż to wiąże się to z dosyć okropnymi wspomnieniami.

Tak jakby flashbacki z Wietnamu.