// tak samo jak polskie dresy.
-masz ku*wa problem?
//

- Już żaden. - bąknął i odsunął od siebie pizzę. - Straciłem apetyt.

Ray

- już dobrze, nie chciałem ci zrobić krzywdy - delikatnie ją objął.

Rose

Przypatrywała się całej sytuacji z lekkim uśmiechem.

Isaac:

- Idiota - dopił piwo i zdjął nogi ze stołu - A jedz se tą pizzę, tylko nie idź za mną - i wyszedł, nawet się na niego nie oglądając.

Stella:

Płacze cichutko, nie wychodząc spod stołu.
Złe wspomnienia zaczęły do niej wracać.

//Flashbacki z Wietnamu xD

Ray

- już dobrze, nie płacz - starał się ją jakoś uspokoić.

Rose

Nie wiedziała za bardzo co zrobić, więc pochyliła się nad nią.
- nie martw się -

- Tylko żartowałem. - burknął za nim. Schował napój do kieszeni i wziął kawałek pizzy, po czym wyszedł za chłopakiem.

//GM? Co z Śmiercią i Gerge?

Stella:

Wyszła nadal zapłakana spod stołu.
Przytuliła się od razu do doktora.

Ray

Odwzajemnił uścisk.
- już dobrze, nie płacz -

Rose

Odetchnęła z ulgą. Cieszyła się, że jest już po wszystkim.

Stella:

- P-Przepraszam! Jestem głupia.
Uśmiechnęła się przepraszająco.

Ray

- dlaczego od razu głupia? Może jesteś inteligentna na swój sposób? -

Stella:

- N-Nie jestem. Głupia ze mnie osoba :')
Zdawała się już pogodzona z tym faktem.

Ray

- dlaczego więc czegoś się nie nauczysz? Mogę być twoim nauczycielem -

Stella:

- A-Ale czego i jak? Przecież jestem głupia.
Ciekawe, jak wiele osób jej to mówiło?

Afrodyta:

Śmierć pojawił się tam, gdzie był przed chwilą, jak gdyby nigdy stąd nie zniknął.

- Jestem - powiedział krótko, bez wyjaśnień.

Afrodyta
Spojrzała na niego wkurzona i już nawet nie zamierzała tego ukrywać w spojrzeniu swoich oczu, które błyskały morderczymi iskierkami.
- To zamawiasz coś?

Afrodyta:

- Ta. Średnią pizzę wegetariańską.

Kelnerka, która akurat przechodziła obok, spisała zamówienie w swoim notesiku.

- A dla panienki miłej co podać? - spytała.

Afrodyta
"Miłej" taaa. Do bycia miłej mi jeszcze daleko. Albo już...
- Ja poproszę małą, cztery sery.

Afrodyta:

Zapisała w notatniczku.
- A co sobie życzycie do picia?

Afrodyta
- Jabłkowy sok, jak jest, to poproszę.

Afrodyta:

- Koszerny czy niekoszerny ten sok?

Afrodyta
- Proszę. Po. Prostu. Dać. Mi. Jabłkowy. Sok. - wycedziła powstrzymując się od krzyku.

Ray

- najlepszym sposobem na naukę jest praktyka - wzruszył ramionami. - marzyłaś kiedyś o podróżach w czasie?

Rose

Na myśl o podróżach w czasie poczuła dreszczyk emocji.

// adolf też umie. //

Afrodyta:

- No tak, ale koszerny czy nie koszerny?
Powtórzyła pytanie, uśmiechając się miło.
- Pyta, czy jesteś żydem - wyjaśnił Śmierć.

Stella:

- Tak! - oczka jej zabłyszczały z entuzjazmu.
Podróże w czasie, o Boże - TAAAKKK!

Afrodyta
Spojrzała na Śmierć.
- Dziękuję, wiem. - wróciła spojrzeniem na obsługę. - Nie koszerny.

// pytanie o to czy jest żydem. Hmmm czyżby wycieczka do Auschwitz czy ogólnie do późnych lat 30 i wczesnych 40?//

Afrodyta:

- Z glutenem czy bezglutenowy?

Afrodyta
- PO PROSTU SOK! CZY TO NIE JEST OCZYWISTE?! - uspokoiła się po może minucie. - Wodę. Zwykłą wodę. Niegazowaną.

Ray

Wstał od stołu. - a więc chodźmy! Przygoda czeka! -

Afrodyta
Wróciła spojrzeniem na Śmierć.
- Wybacz.

Afrodyta:

- A ta woda to koszerna czy nie? - na to kolejne z wielu pytań kelnerki nawet Śmierć ledwo powstrzymał rozbawiony śmiech.

Stella:

- PRZYGODA! ^^
Wstała również od stołu.

Afrodyta
Zrobiła sobie herbatę i usiadła na miejscu.

Afrodyta:

Herbata była nieco za gorąca do picia.
- Czyli jednak koszerna. A dla pana?
- Sok jabłkowy, taki normalny.

Tym razem kelnerka o dziwo nie miała pytań. Zapisała to, o co ją poproszono i poszła do kuchni przekazać zamówienie.

Afrodyta
Czeka aż ostygnie.
- co o tym sądzisz?

Ray

- a więc za mną moi towarzysze! - ruszył w kierunku wyjścia.

Rose

Poszła za tym wariatem.

// bardziej sztampowego tekstu nie było?//

//a nie jest wystarczająco głupi?

Afrodyta:

- O koszerności herbaty?

Stella:

Wyszła wesolutko za nimi.
Ale nieco wolniej. Bo w końcu zombie.

Afrodyta
- Co cię, zaraza debilizmu dotknęła? - uśmiechnęła się.

Afrodyta:

- Ehe. Nie wiedziałaś, że to zaraźliwe?
Nieznacznie odwzajemnił jej uśmiech.

Afrodyta
- Dla mnie nie ma już szansy na ratunek. - powiedziała dramatycznie i sięgnęła po herbatę. Napiła się trochę i odstawiła z powrotem.

Afrodyta:

- I jak z tym ci mówiła kelnerka? Czy pijąc koszerną herbatę czujesz się żydem?

Afrodyta
- Sama sobie zrobiłam herbatę, bo mnie wkurzyły, a herbatka nie jest koszerna. Ale piękna. I żydem się na szczęście nie czuję. W ogóle, wierzysz w jakąś religię, Śmierć?

Ray

Wsiadł do samochodu.

Rose

Usiadła z tyłu.

Afrodyta:

- Czy wierzę? - powtórzył głucho, a słowa zdały się jakby obić echem po wnętrzu jego mrocznego, wymęczonego przez wieki zbierania ludzkich dusz umysłu - Wierzyłem - powiedział cicho, ostrożnie dobierając słowa - Ale z czasem to straciło dla mnie na znaczeniu. Obojętne, czy po drugiej stronie jest Jahwe, Allah czy latający potwór spaghetti. Tak czy siak dla mnie nie ma niczego "potem". Nie znajdę się nigdy po drugiej stronie, wiecznie tylko odsyłając tam ludzi. A że nie wracają, nie mam pojęcia, czyja wiara ostatecznie się sprawdziła. Wiara nie ma dla mnie znaczenia. Dla mnie istnieje tylko tutaj i teraz. Śmierć nie może liczyć na żadne "po śmierci". Więc dlaczego miałbym wierzyć w cokolwiek? To niczego nie zmieni.

Afrodyta
Przyznawała rację jego słowom.
- Wybacz jak pytanie cię zraniło. Nie chciałam. - powiedziała z nutką goryczy. Naprawdę nie chciała. Śmierć wydawała się być dobrą osobą, mimo swojej roli.

Afrodyta:

- Nic się nie stało. Ciężko znaleźć poważny temat, do którego nie miałbym gorzkich przemyśleń - wzruszył ramionami.

Afrodyta
Teraz da wolną rękę Śmierci, by on podjął temat, bo raczej nie wybierze jakiegoś raniącego dla siebie.