- Puścił lód w Colder, więc tak jakby jest powódź w okolicach Riv. - odparła, zatrzaskując mu drzwi przed nosem. - Spróbuję w innych drzwiach.

- No to próbuj, śmiało. - Wskazał jej na pozostałe drzwi.

Zajrzała za kolejne, patrzyła przez kilka sekund, po czym trzasnęła nimi.
- Ok, psy się chędożą.
Déjà vu? Otworzyła trzecie, tym razem na oścież i tam była recepcja.
- Idziemy?

- Czekałem tylko na ciebie. - Odpowiedział i przeszedł z dziewczyną przez drzwi.

Recepcja była pusta... chociaż nie, Serafin tam był, tylko spał na podłodze. Kama ukucnęła i zaczęła go łaskotać, co szybko go obudziło.
- Ty... ty sadysto. Brzuch mnie boli. Pokój dla dwojga? - zapytał rozespanym głosem.

- Tak, ale spokojnie śpij dalej, sami się obsłużymy. - Spojrzał się na szufladki z kluczami za recepcją. - Który z nich to ten najlepszy? -

- Kama jest najlepsza... - mruknął cicho, a po chwili znów spał.
- Uważaj, bo ci ktoś uwierzy. - parsknęła wampirzyca, biorąc kluczyk. - Wezmę ten co ostatnio.

- No to chodźmy. - Powiedział i poszedł na górę z wampirzycą.

Dotarli do przytulnego pokoju. Kama zdjęła buty, zrzuciła część ciuchów i padła na łóżko.

Zdjął buty i płaszcz po czym położył się obok Kamy na łóżku.

- Branoc... - usłyszał, jeszcze stojąc
Za to gdy leżał, zorientował się, że jego dziewczyna zdążyła w te dwie minuty zasnąć. Czując go przy sobie, przytuliła się mocno, mamrocząc przez sen.

Odwzajemnił uścisk i sam powoli zaczął odpływać. Niestety fakt że to jego ostatnia noc tutaj, nieco mu to utrudniał.

Mógł dalej próbować albo zrobić cokolwiek innego.

Mimo wszystko robił co mógł by zasnąć.

W końcu zasnął, jednak tym razem kompletnie mu się nic nie śniło. Obudził się sam, Kama chyba wyszła, sądząc po pozostawionej karteczce.

Wziął karteczkę do ręki i przeczytał jej zawartość.

"Hotelowe śniadanie" przekonało go do wstania z łózka, więc założył zdjęte wcześniej ubranie i zszedł na dół do jadalni.

Tam, co ciekawe, talerze roznosiły węże, a po pomieszczeniu chodził i pilnował ich Snake. Chyba zastępował Serafina.
- Co podać? - mruknął cicho.

- Daj coś lokalnego. To mój ostatni dzień w krainie. - Powiedział.

Przeczesał dłonią włosy i zamyślił się. Następnie nabazgrolił coś na karteczce i wcisnął ją w zęby przepełzjącego obok węża, mrucząc, że kucharz będzie wiedział lepiej. Następnie wskazał Lawrencowi miejsce.

Usiadł na miejscu wskazanym przez chłopaka i zaczekał na obiecany posiłek.

Po dobrych paru minutach otrzymał danie wyglądające na szaszłyki. Wąż miał w zębach karteczkę, na której najwyraźniej kucharz odpowiedział Snake'owi.
Nie wiem czy o to chodziło, ten chłopak od węży cholernie bazgroli.Szaszłyki po elficku.

Potrawa nietypowa, więc czuł się usatysfakcjonowany. Zainteresowany smakiem nowej potrawy zabrał się za jedzenie.

Potrawa była lekka i nieco słodkawa, idealna na śniadanie. W hotelu było w sumie pustawo, a Snake gadał do swoich węży.

Nie przejął się tym, tylko dalej jadł śniadanie czekając na Kamę. Po chwili zdał sobie sprawę, że ona też chciała by coś zjeść, więc przywołał Snake'a gestem dłoni.

Snake tego nie zauważył, dopiero któryś z węży chyba zwrócił mu na to uwagę.
- Pan też chce dokładki? Pana dziewczynie naprawdę to smakowało. - westchnął, biorąc jednego z węży na ręce.

- Dodatkową porcję chce właśnie dla niej. I coś orzeźwiającego do picia. - Odpowiedział.

- Orzeźwiające na kaca... - kilka węży zasyczało. - No, nie, Goethe, nie woda z kranu, ani tym bardziej... ech, z wami pracować. Tak, na pewno piwo. - rzucił z kpiną. - No dobrze, dziękuję Keats. Proponuję zimną herbatę miętową. I już przynoszę porcję dla Kamy.

- Może być, dwa razy herbata. - Powiedział z uśmiechem.

Snake skinął głową, a po chwili wrócił ze szklankami, podczas gdy jeden z węży przyniósł talerz. Tymczasem z dworu było słychać znajome śmiechy.

Skoro śmiechy były znajome, to i czekał na znajomą twarz.

- Wygrałam kurde talerz żarcia! - Weszła do sali zdyszana Kama, a za nią Shani. - O patrz, nawet talerz na mnie czeka. I moje kochanie. Widzisz, kiedy mowię do Snake'a, że poproszę idealny poranek, on zawsze wie, o co mi chodzi.

- O przepraszam, ja też miałem coś do gadania! - Powiedział z uśmiechem, całując dziewczynę na powitanie.

Kama odwzajemniła owy pocałunek, ale zaburczało jej w brzuchu, więc zasiadła i wzięła się za owe danie.
- Aż zazdrościć, że wam, babom, tak szybko kac przechodzi. - mruknął przechodzący pomiędzy wężami Serafin.

- To bardziej kwestia wieku niż płci. Mi za starych dobrych czasów starczało pół szklanki kefiru by po imprezie nie został żaden nieprzyjemny ślad.-

- Mi wystarczy kwadrans biegania. To co teraz robimy? - zapytała spokojnie.

- No nie wiem, chcesz się jeszcze z kimś pożegnać, z kimś zobaczyć? - Zapytał. - Bo jeśli nie to możemy już ruszać... -

- Pobiegałam po całej Krainie, pożegnałam się z każdym i wiem, gdzie czeka Kizuka. Możemy się zbierać. - dziewczyną poprawiła przewieszoną na ramieniu torebkę i przyciągnęła się.

Westchnął i odłożył sztućce na talerz. - No to chodźmy, w takim razie. -

- Mówisz, jakby ci było tego wszystkiego żal. Może jednak chcesz zostać? - zapytała z lekkim prześmiechem Kama.

- Nie, uwielbiam to miejsce, ale chce wrócić do domu, do dzieciaków. - Wstał i wziął dziewczynę pod rękę. - No to chodźmy w końcu do tej Kizuki.

Kama uśmiechnęła się i poprowadziła go nad rzekę. Kizuka miała we włosach kwiaty, a sama była jakoś smutna i ponura, sama aura wokół niej to mówiła. Jednak gdy usłyszała nawoływanie Kamy, roześmiała się i pokręciła głową, chcąc chyba odpędzić głupie myśli.
- Czyżbyście się już wystarczająco nabawili?

- Tak, trzeba wracać. - Powiedział z delikatnym uśmiechem. - Jak to będzie wyglądało? Otworzysz jakiś magiczny portal, wybudzimy się jakby ze snu? -

- Mniej więcej. - odrzekła, przeciągając się.
- Na co ci te misterie? - mruknęła Kama.
- Dostałam od przyjaciela, nie interesuj się. - odparowała ostro, ale szybko złagodniała. - Łowca elfich serc, co? - zachichotała.
Zmrużyła oczy, spomiędzy jej palców wysunęły się iskry, a tuż przed nimi pojawiły się drzwi, jednak wyglądające bardziej... światowo niż te w Esce.

//chcesz grać w epilogu, czy obędziesz sie bez tego?

Chwycił za rękę swoją ukochaną i spojrzał jej w oczy z uśmiechem. - No to idziemy. Do zobaczenia, Kizuka. - Wolnym krokiem przeszedł przez tajemnicze drzwi i opuścił Krainę.

//Epilog zostawiam tobie :3

- Do zobaczenia, Lawrence. Udanych łowów. - pomachała mu Kizuka.

//napisanie epilogu może mi nieco zajać hehe
koniec gry, przejdź do Epilogu Czwartego

//Dobra, biorę się za siebie T-T

- No, no. Będzie ciekawie, nie powiem. Tylko moglibyście się nieco sprężać? - przeciągnął się Shin, z błogim uśmiechem na twarzy.

//tego się nie spodziewałam :O

- Chodźmy, Shinu! - pociągnął go Sully i w sumie całą zebraną zgrają dotarli pod scenę.
Na scenie zaś był sobie Jeff, poprawiający bębny w perkusji. Ku uciesze zebranych wokół osób, Rosie i Blackwood weszli na scenę.
- Najpierw twoją czy moją? - zapytał Blackwood.
- Może twoją? Wiesz, ja jeszcze się... boję. - Rosie wziął gitarę i uciekł od śpiewania. Jednak nawet jako gitarzysta na scenie wyglądał niesamowicie. Sully, Eleazar i Hinakawa byli naprawdę zachwyceni.


// www.tekstowo.pl/piosenka,breaking_benjamin,the_diary_of_jane_1.html
Z tą różnicą, że Blacky na upartego śpiewa Annabelle zamiast Jane

Tak samo Yukki. Przyglądał im się z widocznym zaciekawieniem. Naciągnął lekko rękawy i poprawił okulary. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech.