Podszedł do drzwi jej mieszkania, zdjął ją z ramienia i postawił ją obok drzwi
- Poradzi sobie pani z otwarciem drzwi ?

- O nie, nie puszczę cie samego! - Powiedziała i wyciągneła z kieszeni klucz do mieszkania.

Wziął klucze i otworzył drzwi, wtedy z powrotem wziął ją na ramiona i wszedł do środka

Mieszkanie było bardzo schludne i przestronne. Po chwili trafiliście do sypialni a pijana żołnierka padła na łóżko. - No... rozberaj się... - powiedziała do ciebie.

W tej samej chwili jak to powiedziała Jonathan obrócił się na pięcie i ruszył w stronę wyjścia,
Fuck this shit I am out

Zanim zdąrzyłeś wyjść zza framugę drzwi sypialni, tuż nad twoim uchem świsnęła kula. - To był rozkaz, żołnierzu. - Powiedziała trzymając pistolet wycelowany w ciebie.

O żesz ku*wa zasrana mać
Rozluźnił mięśnie, wziął głęboki, oddech, (Tak przy okazji to ma cały swój mundur na sobie) odwrócił się do niej, zdjął buta..............................................................................................................................................................
i rzucił nim w nią, wtedy zaczął biegnąć tak szybko jak mógł do drzwi wyjściowych

Usłyszałeś za sobą kilka strzałów i to jeszcze na ulicy, ale udało ci się dobiec w okolice własnego mieszkania.

Szybko otworzył drzwi,wszedł do środka,zamknął drzwi i schował się pod łóżko
Z każdym dniem dostaje dowody na to że kadra oficerska tego wojska jest posrana

Na szczęście nikt się nie dobijał, ani nie strzelał więc miałeś już spokój.

Wysunął się z pod łóżka i na nie siadł
- Wiedziałem że coś się złego stanie, cholera chyba poproszę żeby mnie przenieśli gdziekolwiek indziej byle nie Główna Zbrojownia,
Wstał i poszedł do szafy na buty skąd wyjął but(Praktycznie taki sam jak poprzedni i go założył

- Witam, ta. Nowy podpułkownik. Miło mi, poprosiłbym coś odżywczego i taniego.

Degant
But faktycznie tam był, tylko znacznie cystszy od twojego obecnego, czym się wyróżniał.
Ninja
Podał ci puszkowanego tuńczyka. - Nic tańszego i jednocześnie zjadliwego nie mamy, no chyba że chcesz pojedyńcze warzywa i mięso. - Powiedział sprzedawca.

- Cholera jestem zmęczony , ale najpierw muszę się czegoś napić
Wychodzi ze swojego mieszkania i idzie do baru

- Poproszę.
Wyciągnął pieniądze i dał należną sumę.

Zabrał pieniądze i wsadził do kasy. - Dziękuje coś jeszcze? A i jeśli można spytać, to w którym mieszkaniu pan urzęduje?
//Twoje mieszkanie jest na rogu dwóch ulic, sklep znajduje się w jednym z budynków na ulicy po twojej lewej.

Mówi mu miejsce swojego zamieszkania.
//Xd//
- Czyli tam gdzie najciszej.

- No nieźle, mieszkanie z najlepszym widokiem! - Zaśmiał się cicho.

- Nawet pogłaskałem tego latającego stworka. Słodziutki.

- Schelta? Ech, farciarz. Niewiele osób wie, ale one naprawdę lubią pieszczoty. - Zaśmiał się. - Z resztą, jeśli chcesz tu mieszkać to musisz lubić i szanować te stworzenia.

- I tak właśnie jest, jestem z odległego kraju. Z dzikich ostępów, wychowany na wojownika. I to właśnie te stworzenia mi je przypominają... To one są wojownikami, nie Ci ludzie, którzy strzelają tą swoją śmieszną bronią. Prawdziwą bronią jest miecz, młot i tym podobne. A nie te karabiny i tym podobne.
Uśmiechnął się.
- Te stworzenia są tak naprawdę delikatne i kruche. Są dziećmi, które trzeba pokierować na drogę wojownika. Przypominają mi stare czasy gdy byłem szkolony do zabijania.

Zmróżył delikatnie oczy. - Czyli te zakony wojowników w czeluściach Zelianu to prawda? Kurczę, to teraz się nie dziwie że tak fascynują cię nasi nietypowi sąsiedzi.

- To prawda, jednak ja byłem zbyt brutalny nawet na nich. Zostałem wyrzucony z wioski za swój fanatyzm w walce. A teraz jestem tu.
Podrapał się po głowie.

- No to lepiej lub gorzej trafić nie mogłeś. - Zaśmiał się. - Wiesz, miło nam się rozmawiało, masz tu piwko na koszt firmy. - Wyciągnął zza lady butelkę ciemnego piwa.

Bierze piwo i kłania się po czym składa złożony gest podziękowania rękoma.
- Dziękuje bardzo drogi panie.

- Nie ma za co. - Powiedział po czym wyciągną z szfki obok lady szmatkę i zaczął nią czyścić ladę.

- Ja już pójdę odpocząć. Ta rana w nodze trochę boli. Może jeszcze spotkam tego miłego stworka.
Pożegnał się ze sprzedawcą i wrócił do domu gdzie zjadł swoją porcję jedzenia i usiadł na balkonie otwierając piwo. Upił łyk i zapatrzył się w Schronisko.
//Ej, daj mi jakąś miłą dla niego laskę, pliiiis ;-; Może być z wojska ;-; //

Schronisko wciąż wyglądalo pięknie. Kątem oka zauważyłes jak jakaś bardzo urodziwa kobieta wchodzi do twojej kamienicy.

// Mordo moja, z przyjemnością.

//Dzięki Xd//
Dopił piwo po czym odstawił je na biurko i wszedł do środka domu, usiadł na kanapie i rozciągnął się.

Po chwili rozległo się ciche pukanie do drzwi.

Wstał i otworzył drzwi z wycelowanym mieczem w przybysza.

To była dziewczyna mniej więcej twojego wzrostu o niebieskich oczach i krótkich ciemnych włosach. Na widok miecza nieco si3 wzdrygła, ale po chwili dodała. - To chyba nie będzie konieczne.

- nie wiem, nie znam Cię kobieto. Możesz być zabójczynią nasłaną przez rebeliantów bądź przemytników.
Schował miecz.
- Ale i tak mogę zabić cię w każdej chwili. Słucham.

- Przezorny zawsze ubezpieczony. - Zachichotała. - Jestem Simone de Bowair, mieszkam piętrno niżej. Słyszałam od pana Wilkinsona że ktoś nowy się wprowadził i podobno teź lubi naszych strażników więc pomyślałam że wpadnę.

- Rozumiem.
Ustąpił jej przejścia.

- Bardzo ma pan tu ładnie, panie... - Odwróciła się w twoim kierunku patrząc na ciebie pytająco. Właśnie dostrzegłeś że w ręku trzyma wiadro.

Wyjął z kieszeni pieniądze i zostawił je na blacie a potem wyszedł z baru i ruszył w stronę domu, potrzebował pójść w kimę.

Po kilku chwilach dotarłeś pod swój blok.

- Jeśli chcesz mnie tym wiadrem uderzyć to nie radzę. Jestem szkolonym od urodzenia zabójcą. I ładnie? Ujdzie.
Nie wiadomo czy ładnym można nazwać ten labirynt mebli ułożony tak, że nie można przez niego przejść, no prawie nikt nie może przez niego przejść, oprócz oczywiście wojownika.

- Nie wygląda tak skąplikowanie. - Stwierdziła rzucając okiem na meble a potem wracając na ciebie. - A w tym wiaderku mam jedynie prezent, krowie serca. - Uśmiechneła się prezentując zawartość wiadra.

- Hmm... Pożywne, dawno ich nie jadłem na surowo, zawsze były dobrze przyprawione solą, mniam.
Podrapał się po brodzie.

Wszedł do swojego mieszkania i natychmiastowo poszedł do sypialni i się położył

Ninja
Zaśmiała się uroczo. - To nie dla pana tylko dla Scheltów! Są w nich tabletki z modyfikowanym wapnem dla ich zębów. Bo widzi pan, jestem jednym z cichych opiekunów schroniska.
Degant
Niestety coś sprawialo że nie mogłeś zasnąć.

- Rozumiem... Ale jedno dla mnie.
Zmrużył oczy i oblizał się.

- Jeśli pan chce, tylko radzę najpierw wyjąć tabletkę bo wyrosną panu takie zęby, że nie będzie pan mógł zamknąć ust. - Zaśmiała się i wyszła na balkon.

- Może być.
Dołączył do niej na balkonie w ciszy.

- O Świetnie jestem zmęczony i nie mogę zasnąć, może spacer mi pomoże,
Ubrał maskę,hełm, wyszedł z domu,zamknął drzwi i poszedł się przejść

Wyciągneła gołą ręką jedno z serc i cisneła je w niebyt, jednak tuż przed upadkiem chwycił je Schelt i radośnie je zapałaszowal.

Stoi spokojnie i patrzy.

Ninja
Simone raz po raz rzucała sobie sercami, a małe potwory z radością łapały je w locie. Jej promienisty uśmiech tylko potwierdzał jak kochała te stworzenia. Po chwili spojrzała na ciebie i stwierdzila.
- Nie chcesz sobie rzucić? - Podała ci serce zakrwawioną dłonią.

Degant
Szedłeś sobie dookoła bloku, jednak wciąż nie czułeś potrzeby snu.