Pozostało czekać.

I czekałeś, aż trafiłeś do obozu w tundrze: Dwunastu prostych namiotów, ustawionych wokół trzynastego, największego, który stał w centrum tego kręgu. Twoi towarzysze zanieśli Cię do jednego z bocznych i rzucili na matę z jeleniej skóry. Jeden mruknął coś, co mogło znaczyć "czekaj" i wyszedł, a ten drugi za nim.

Więc czekał, jednocześnie licząc ilu mogło być tych osobników.

Na pewno tych dwóch. Innych nie widziałeś po drodze, w obozie, ani w tym namiocie.

Pozostało czekać.

A czekanie się opłaciło, gdyż odwiedził Cię szaman. Był to człowiek, w średnim wieku. Podpierał się laską, która mogła też być kosturem, i ubrany był w okrycie ze skóry renifera, jednak pomalowane w jakieś pasy i znaki. Stanął nad Tobą i zaczął Ci się przyglądać.
- Jak tu trafiłeś? - spytał wreszcie. - Kim jesteś?

- Jestem podróżnikiem, który przybył z daleka. Mnie i mojego orła zaskoczyła noc i ze zmęczenia, bez większych szans na przeżycie poszliśmy spać na środku tego pustkowia.

//Głos demona to Ty, czy ja?//

//Raczej ja.//
Pokręcił głową.
- Eh, miałeś szczęście, że przeżyłeś. I znaleźli Cię Barbarzyńcy.

- Dostanę się stąd do jakiegoś miasta?

- Najbliżej jest do Dekapolis, ale w tym stanie to byś nawet z namiotu nie wyszedł. - powiedział i przeszedł przez namiot, do jakiegoś worka, z którego zaczął wyjmować korzenie, maści i mikstury.

//Oj, będę musiał ich zabić...//
- A to czemu? Dotarłbym.

//A to czemu? Zresztą, nawet z jednym nie masz dużych szans.//
- Taaak? To spróbuj wstać. - rzekł i skrzyżował ramiona na piersi.

- Daj mi siłę bym pokazał temu starcowi kim jestem.
Pomyślał i spróbował wstać.

Wstałeś. Ale zanim na Twoje usta wstąpił uśmiech zwycięzcy, a na jego twarz wyraz niedowierzania, to padłeś na wznak, z powrotem na matę z jeleniej skóry.
- Mówiłem? Zresztą, jeszcze dziś Cię poskładam.

Więc leżał tak.

Szaman natychmiast zaczął nacierać Cię jakąś papką, a gdy skończył, obłożył skórami i futrami zwierząt.

Spróbował zasnąć.

Zarówno maść, jak i skóry przyjemnie grzały, a zmęczenie zrobiło swoje i zasnąłeś nadzwyczaj szybko.

No to spał.

Spał, obudził się wypoczęty i czuł się znacznie lepiej.

Spróbował wstać.

Udało się, choć nogi zaczynają się pod tobą uginać.

Znowu usiadł i się położył.

Więc leżałeś, czas mijał, a przy okazji regenerowałeś utracone siły.

Kiedy zregenerował siły to spróbował wstać.

Udało się bez żadnych problemów.

Wyszedł z namiotu i się rozejrzał.

Padał gęsty śnieg, więc widziałeś tylko najbliższe drzewa i kontury namiotów.

Sprawdził czy ma swoje uzbrojenie.

Tak głupi nie byli, musieli gdzieś je schować.

Zaczął szukać tego starca.

W śniegu nie wiedziałeś wiele, ale to prędzej on znajdzie Ciebie.

Więc niech znajdzie.

Więc ktoś położył Ci dłoń na ramieniu.

- Gdzie moja broń?

- Nie wiem. - odpowiedział kobiecy głos.

- To się dowiedz.
Dalej stał odwrócony plecami.
//Chciałem orła nie dziewczynę do ch*ja >:C//

//Ha! Ge... Znaczy się: Ha! Zoofil!//
- Nie leży to w moim interesie. - odparła równie chłodno, jak chłodne było powietrze.

//Kto wybrzydza ten nie r*cha :v//
- To co w nim leży?

- Dopilnowanie, żebyś przeżył i bezpiecznie trafił do Dekapolis.

- Więc daj mi broń, sam dam sobie radę.

- Z pewnością.

- Z pewnością. - powiedział najostrzej jak mógł - Z pewnością to ja się zaraz wku*wię.

Kobieta nic na to nie odpowiedziała.

Dalej szukał tego starca.

Szukałeś, kobieta najwidoczniej szła za Tobą.

- Znajdź sobie zajęcie.

- Chciałabym, ale szaman kazał mi Ciebie pilnować.

- Możesz go nie słuchać.

- Nie. Muszę. Nie mam wyboru.