/// One dwarf one meal ;-;

//Nie pierdziel, tylko graj.//

Po skończonym posiłku położył się odpocząć.

I odpocząłeś.
Nie przeciągając, następnego dnia zobaczyliście zarys miasta na horyzoncie.

-W końcu...

- Jak dojedziemy to zobaczysz jak to wygląda z bliska. - stwierdził Krasnal.

-Yhm.

- Dekapolis potrafi zrobić wrażenie. - dodał drugi Krasnal. - Zwłaszcza Bryn-Shander.

-Z chęcią zobaczę.

//Zmiana tematu. Zacznę, gdy zrobię.//

Reghab wolnym krokiem przemierzał dolinę, w nadziei, że kiedyś dotrze do Dekapolis.

Miałeś już połowę drogi za sobą, więc to tylko kwestia dni.

Wysłał orła na zwiad.

No i poleciał.

On sam powoli szedł.

Szedłeś, sokół był już małą kropką na horyzoncie.

//Orzeł, nie sokół.//
Dalej szedł.

//Mój błąd.//
Więc idziesz, zmrok będzie szybko, z racji takiego klimatu... Właściwie dzień trwa tu jakieś sześć godzin, czasem osiem.

Szedł wolniej, jednocześnie szukając czegoś przydatnego.

Szedłeś więc wolniej, a na tym lodowym pustkowiu nie znalazłeś nic przydatnego, poza lodem i śniegiem.

Czekał na orła.

Ptak wrócił dopiero po godzinie, gdy zaczynało już zmierzchać.

Pokazał, że ma usiąść mu na ramieniu, a on szedł w poszukiwaniu miejsca do snu.

Usiadł, a Ty nie znalazłeś nic. Jeśli pójdzie tak dalej, to chyba musisz zbudować sobie igloo.

Jakieś drzewa?

Dolina Lodowego Wichru była określana lodową pustynią nie bez przyczyny: Poza śniegiem i lodem nic tu nie było. Znaczy się, była tundra, ale tuż przed samym Dekapolis i w jego bezpośrednim otoczeniu.

Więc pewnie nie prześpię tej nocy. Szedł dalej.

Wreszcie zapadł zmrok: Ciemno w ch*j, praktycznie nic nie widzisz, a idąc tak kusisz drapieżniki. A są też rozpadliny, wąwozy czy przepaście...

Oparł się o jakąś ścianę i spróbował przeczekać noc.

Ścian brak, więc nie masz o co się oprzeć.

Jakaś skała?

Na szczęście była.

No to usiadł przy nim.

Więc usiadłeś.

Spróbował przeczekać noc.

Obudziły Cię promienie wschodzącego słońca. Cud, że w ogóle się obudziłeś. Praktycznie zamarzłeś przez noc, ale jednak żyjesz. Ptak nie miał już tyle szczęścia - zamarzł na Twoim ramieniu. Więc pozostaje tylko śmierć. Lub ratunek, bo na horyzoncie widzisz jakieś sylwetki.

Chyba nikt nie rozumie słowa "przeczekać". Mimo wszystko pozostało czekać.

//Wię, wię, ale tak będzie fajniej. Słowo ;-;//
Byli to nadzwyczaj wyrośnięci, szerocy w barach osobnicy, w całości okryci płaszczami z futer reniferów. Było ich dwóch. Każdy niósł wielki topór i kilka włóczni. Jeden z nich lekko tknął Cię grotem, by sprawdzić, czy jeszcze żyjesz.

Rzucił mu puste spojrzenie, a potem zerknął na swojego ptaka.

//Ale ku*wa orła? Po kilku postach?//

//Bywa. Chcesz coś innego?//
Nadal martwy, a dwaj przybysze wymienili między sobą szepty. Po chwili jeden złapał Cię za nogę i zarzucił sobie na plecy.

//Swojego, w dupę, orła.//
I gdzie mnie zaniósł?

Obecnie ciężko ci to ustalić, bo krajobraz nadal się nie zmienia.

Spróbował się poruszyć.

Mogłeś kręcić się z boku na bok, ale nie dawałoby to wiele.

Pozostało czekać.

A więc czekałeś, aż zauważyłeś dymy z ognisk, do których kierują się Twoi towarzysze, a co za tym idzie, Ty również.

Krasnoludy? Chyba mnie nie zjedzą, no nie? Czekał.

Byli okryci skórami, więc nie mogłeś stwierdzić jakiej są rasy. Ale wzrost wyklucza wspomniane Krasnoludy. Niemniej, kierujecie się do małego skrawka tundry, złożonego jedynie z kilkunastu drzew.

Ruszać się nie mogę, ale może mogę mówić.
- Nie zjecie mnie, no nie?

Ten, który Cię niósł parsknął, a drugi pokręcił głową i mruknął coś w jakimś dziwnym, nieznanym Ci, języku.