//Wiesz, napisałem to koło 15:20, ale zapomniałem dodać :V
Idę więc z oddziałem przez ten korytarz.

Gość

Większa od ludzkiej siła najwyraźniej się sprawdziła, gdyż udało jej się wyrwać karabin i zabić pierwszego mężczyznę. Niestety moc rażenia laserów okazała się być problemem, gdyż dwa z trzech strzałów przebiły się przez pancerz i ciało żołnierza raniąc Arkdeę w brzuch. i uszkadzając część obwodów. Poczuła, jak jej lewa noga drętwieje.

opliko

Po chwili marszu znaleźliście się w gąszczu korytarzy. na szczęście mapa nie była bezużyteczna. Mogli obrać jakiś konkretny cel, albo po prostu iść przed siebie badając sytuację.

Rzuciła ciałem mężczyzny w jego towarzyszy i kontynuowała ostrzał, gdy ci byli zdezorientowani.

Chyba iść przed siebie - co mogło by być tym celem :V

Jeden z wrogów został trafiony przez ciało towarzysza, drugiego udało się ustrzelić. Ale trzeciemu udało się trafić nieosłoniętego androida, przestrzeliwując jej odpowiednik rdzenia kręgowego. Z kompletnie bezużytecznymi nogami upadła na podłogę.

Z takiej pozycji raczej już by nie wygrała. Odłożyła broń.
-Dobrze. Poddaję się

oplik

Po chwili napotkaliście na jakąś starszą osobę, a raczej jej ciało leżące tuż przy drzwiach do apartamentu. Było ono chłodne, co oznaczało, iż funkcje życiowe ustały już jakiś czas temu. Jeden z androidów się odezwał.
- Żadnych znaków przemocy. To musiała być jakaś trucizna... o cholera - zamilkł

-Co?

Gość

Stojący żołnierz przez chwilę się wahał, po czym podszedł do niej, kopnął ją w twarz i zabrał karabin. Ze swojej pozycji nie mogła wile dostrzec, ale chyba poszedł się zająć jednym z towarzyszy.

oplik

- Czad. Najprostsza możliwa trucizna, niewykrywalna ani przez ludzki węch, ani przez podstawowe czujniki składu powietrza. Zabija człowieka w cztery minuty średnio. Ale kto chciałby uśmiercić wszystkich ludzi w kompleksie? - jego myśli pędziły w zawrotnym tempie.

-Kopnięcie nie było konieczne. Nie odczuwam bólu, a twym towarzyszom to nie pomogło.

-Ktoś, kto nie chce sojuszu ludzi i androidów... Albo android spoza sojuszu, albo ktoś z ProLife...

Gość

Człowiek odwrócił się od towarzysz, który chyba nie miał zamiaru albo możliwości wstać.
- Myślisz, że to zabawne? - W jego glosie można było wyraźnie wyczuć wściekłość - Skoro nie czujesz bólu, to powiedz, czego ty się w ogóle boisz?


oplik

- Albo obaj działający w spółce... nie, jaka sztuczna inteligencja chciałaby... a może... - potok myśli nie ustawał - Większość androidów zamieszkałych tutaj ma pokoje po drugiej stronie kompleksu. Tylko dwa mieszkały pośród ludzi. C3Y, który pełnił rolę mediatora podczas negocjacji i niejaka RK-DEA, chyba robot ochronny ludzi. Sprawdzamy któryś z pokoi?

-Jeszcze nie wiem. I to jest straszne. Pewnego dnia może pojawić się coś, czego się przestraszę. Ta wizja jest okropna, ale w pewnym sensie czekam na ten dzień. W końcu tylko w strachu bedę mogła być prawdziwie odważna.

-Zakładam, że to raczej nie mediator, bo raczej nie odważył by się zrobić czegoś takiego i zniszczyć swoją pracę. RK-DEA... Niby ochronny, ale definicja ochrony może być różna, chodźmy do tego.

Gość

Kopnął ją w twarz ponownie, ignorując wcześniejszą uwagę o braku bólu.
- A zamkniesz się wreszcie ty... - zamilkł na chwilę - Nieważne, wyręczę cię - skierował karabin w stronę głowy androida.


oplik

- Brzmi rozsądnie. Chodźmy.
Akurat docelowy apartament był stosunkowo niedaleko. W miarę zbliżania się tam czujniki zaczęły odbierać sporą ilość ciepła dochodzącą z pokoju, choć na razie nie dało się wiele powiedzieć o jej pochodzeniu.

-lepiej przygotować broń. Chyba coś tam jest.

-Łamiesz rozkaz. Mieliście mnie pojmać. Sami tak powiedzieliscie. Zabijając mnie zignorujesz przełożonych.

opliko

Reszta drużyny wyraziła poparcie wyciągając paralizatory. Nagle korytarzem poniósł się dźwięk wystrzału.


Gość

- Rozkazano nam wyeliminować świadków. Miałaś szansę ujść z życiem. Zignorowałaś ją. Żegnam - wycedził, po czym strzelił Arkdei w twarz, co natychmiast usmażyło jej dysk twardy.

Śmierć

-Idziemy!
Mówię wyciągając paralizator i wchodząc do apartamentu.

Musieliście jeszcze przebiec korytarz, który do krótkich nie należał. Kiedy byliście jakieś dwadzieścia metrów od celu, zauważyliście żołnierza w barwach ProLife wychodzącego z kwatery.

Idę w jego stronę wycelowując broń i przekazuję oddziałowi:
-Chyba to ten narobił hałasu.

Człowiek popatrzył się na was chwilę, po czym pobiegł prostopadłym korytarzem.

-strzelać bez rozkazu.
Przekaziję biegnąc w tamtym kierunku. Sprawdzam również plan pod kątem jego prawdopodobnego celu i ewentualnej krótszej droogi tam

Zakręt nieco cie spowolnił, wiec zostałeś w tyle za człowiekiem. dwoma sensownymi celami wydawały się hangar i winda na dolny poziom kompleksu. Na szczęście oba znajdowały się w tym samym kierunku, więc pozostawało tylko kontynuować pościg.

Kontynuuję pościg...

Zacząłeś stopniowo go doganiać. W pewnym momencie obejrzał się za siebie i strzelił z karabinu laserowego w twoją stronę. Mogłeś paść na ziemię, spróbować uniknąć bez zwalniania lub po prostu biec dalej.

Próbuję uniknąć.

Nie do końca się udało, gdyż laser przypalił ci lewe ramię. Niemniej biegłeś dalej, a nawet zbliżyłeś się do człowieka, który wrócił do uciekania.

Biegnę dalej starając się jedank nie być bezpośrednio za nim, a trochę po lewej luub prawej.

Po kilku chwilach dotarliście do pomieszczenia z windami. Człowiek obrócił się i wycelował ponownie, ale tym razem dystans pomiędzy wami był tak niewielki, że prawdopodobnie mogłeś do niego dobiec zanim odda strzał.

Próbuję dobiec i wytrącić mu karabin.

Udało się. Człowiek został odepchnięty parę metrów, a karabin wypadł mu z rąk. Prawdopodobnie w panice pobiegł do windy.

Biegnę za nim

Drzwi były zautomatyzowane, więc otworzyły się, gdy żołnierz do nich podszedł. W tym właśnie momencie wbiegłeś na niego, przez co obaj wpadliście do kabiny windy.

Próbuję użyć na nim paralizatora

//Ma pełny kombinezon. Jesteś pewien?//

e//no właściwie, to może jednak nie...
Próbuję go unieruchomić

Udało ci się go powalić i przypiąć do ziemi. Próbował cie kopać, ale wiele to nie robiło.

Trzymając go przekazuję oddziałowi:
-złapałem uciekiniera z apartamentu. Jestem w windzie.
I mówię do trzymanego mówię:
-Jest pan zatrzymany za użycie broni przeciw funkcjonariuszowi prawa, ucieczce z miejsca prawdopodobnego zabójstwa na człowieku lub androidzie, podejrzenie dokonania owego zabójstwa (i tak dalej)

Oddział już do ciebie zmierzał.
- Pieprz się blaszaku. Nie odpowiadam przed tobą - Spróbował się wyrwać, ale bezskutecznie.

-Z powodu prowadzonych tu rozmów pokojowych mam prawo do aresztowania cię i oddania w ręce ludzkich stróżów prawa.

Parsknął śmiechem.
- Zapomnij. Ktokolwiek tu teraz przyjdzie zobaczy milion martwych ludzi i grupkę androidów. Rozmowy się zakończyły. Zaczyna się wojna - powiedział, wciąż bezskutecznie próbując się wyrwać. Trzech członków drużyny było już w sąsiednim korytarzu.

-Ciekawe jak wytłumczysz to, że przeżyłeś i miałeś ten kombinezon...
Do oddziału:
-Chyba ProLife chce wojny. Jakieś wieści od reszty?

- Znaleźliśmy tamtą ochroniarkę zastrzeloną. RP12 i ARA przeprowadzają sekcję zwłok w poszukiwaniu zapisów. Reszta przeszukuję kopułę - odpowiedział jeden z nich, już stojąc przy drzwiach windy. Nagle jeden z pozostałych elewatorów oznajmił dźwiękiem, iż ktoś nim wjeżdża.

-Kolejny z ProLife? Bądźcie gotowi do walki.
Przekazuję im wciąż trzymając tego człowieka

Jeden z twoich przejął schwytanego z planem użycia go jako tarczy. Gdy drzwi od windy się otworzyły, stanęło w nich trzech mężczyzn w mundurach i maskach przeciwgazowych, które ewidentnie nie należały do ProLife. Gdy was zobaczyli wyciągnęli paralizatory.

Do nich:
-Zidentyfikujcie się.

Wyszli z windy, nie opuszczając broni.
- Jesteśmy z ochrony. Siedzieliśmy na dole, aż straciliśmy kontakt. Stwierdziliśmy, że dobrze będzie wziąć maski gazowe, tak na wszelki wypadek.

-Dobrze zrobiliście. Ktoś wpuścił tu czad, a my właśnie złapaliśmy jednego z prawdopodobnych sprawców. My tu trafiliśmy zauważając nagłe zniknięcie śladów życia pod kopułą.