Poszedł zamówić gorszy pokój do spania, bo ciemno było.

- Bierzesz ten sam, co wcześniej, albo wcale, tańszych już nie mam. - wyjaśnił Ci karczmarz, rozkładając szeroko ramiona. - Spory ruch, zakwaterowało mi się kilku kupców, a wraz z nimi kilkunastu sługusów... Niektórych musiałem nawet do stajni upychać.

Zapłacił należytą kwotę. Jeśli nie ukończy tego zlecenia na czas, to odniesie więcej strat niż zysku.

Fakt, ale lepiej nie kusić losu, włócząc się po mieście samemu. Poza tym warto byłoby być wyspanym, bo półprzytomny masz jeszcze mniejsze szanse z tym Orkiem, niż gdybyś był wypoczęty. Tak czy siak, dostałeś kluczyk do pokoju, obietnicy zasłużonego wypoczynku.

Zadowolony poszedł do swojego pokoju by sobie usnąć.

Udało się, obudziłeś się dopiero nazajutrz, wczesnym rankiem.

Szybkie śniadanie w postaci jakiegoś pieczonego mięsa od karczmarza i do roboty łowcy szkodników.

Wszystko poszło sprawnie, a jeśli odliczyć koszta śniadania, do południa zarobiłeś całe piętnaście sztuk złota! Jednakże co z tym dużym, zielonym i jednookim szkodnikiem, którym też miałeś się zająć?

Najpierw muszę uzbierać pieniądze na wejście, bo starcie z barmanem to głupi pomysł.

Słusznie, jeśli wstawi się za nim klientela karczmy, jak na wierne moczymordy przystało, bądź kilku zakontraktowanych wykidajłów.

I w pojedynkę nie dałbym z nim sobie rady. Ale my tu myślimy, a tu szkodniki się mnożą.

Ano, nie do końca, jak na razie wypełniłeś wszelkie zlecenia tego typu wystawiane na każdej miejskiej tablicy ogłoszeń, zarabiając kolejne dwadzieścia złotników. Kto by pomyślał, że tak szybko zdobędziesz monopol w tego typu usługach?

Wystarczy mi pieniędzy na wejście, ale zawsze lepiej mieć dużo złota. Jest jakaś inna nawet płatna robota?

Jest, a do tego nawet coś z Twojej profesji. No, mniej więcej, gdyż większość zadań opiewa na ukatrupianie bandytów lub pustynnych potworów czy drapieżników. Niby i to szkodniki, ale jednak nie do końca, przecież dużo większe i groźniejsze, prawda?

Są jakieś stwory co nie mają dwóch metrów lub/i jadu tak toksycznego jak podchmieleni bezdomni ludzie?

Raczej wykluczyć będzie trzeba piaskowe rekiny czy też gigantyczne skorpiony, ale poza tym i tak masz sporą gamę zwierząt do ubicia, na przykład pustynnych wilków czy lisów, jaszczurek zwanych waranami, ewentualnie mogłeś zająć się też polowaniem dla mięsa, skór, futer, piór i innych na strusie, wielbłądy, gazele i inne zwierzęta nie tyle groźne, co trudne do złapania.

Najpierw zacznijmy z waranami. Jak daleko są od miasta?

Preferowały pustynne klimaty, ale niewiele Ci to mówiło, jeśli wszędzie wokół była cholerna pustynia, prawda? Innych informacji na temat brak, ale raczej wątpliwe, żeby kręciły się pod miejskimi murami.

Na warany też nigdy nie polowałem. Zamiast marnowania czasu na błądzenie po omacku poszukał kogoś, kto może się znać na polowaniu.

Możesz zacząć szukać w pobliżu bramy wejściowej, na rynku czy też w jakiejś karczmie, Minteled było ostoją dla okolicznych łowczych, więc prędzej czy później znajdziesz jednego, kilku lub nawet całą grupkę chętnych na współpracę.

Na razie poszukał, popytał na rynku. Bo blisko.

Takich grupek było przynajmniej kilka, ale tylko dwóch ludzkich łowców zgodziło się przygarnąć Cię do swojej drużyny na czas najbliższej wyprawy łowieckiej.

To kiedy ta wyprawa?

O zmroku, jak postanowiła reszta, więc raczej nie masz tu zbytnio nic do gadania.

Spędził trochę czasu na czyszczeniu broni, staniu przy straganach za grosze, czy po prostu sobie drzemiąc.

Nudy, nudy i jeszcze raz nudy, ale w sumie to do tego przywykłeś, biorąc fuchę pogromcy miejskich szkodników. Niemniej, wreszcie zaczęło zmierzchać.

Poszedł spotkać się z ekipą w umówionym miejscu.

Czekali tam wszyscy, zdaje się że tylko na Ciebie, więc od razu opuściliście Minteled i ruszyliście na pustynię.
Wszyscy łowcy byli ludźmi. Nie mieli żadnego uzbrojenia ochronnego, stawiali na swobodę ruchów. Za oręż do walki i polowania służyły im łuki, strzały, być może unurzane w truciźnie, włócznie, oszczepy, noże i sztylety. Dopełniały tego przynęty, sieci i tym podobne narzędzia łowieckiego fachu.

Widzę, że idą na bogato. U mnie to się najwyżej oszczepami rzucało lub tym, co się ukradło od podróżnych. Eh... ciężkie to były czasy. Teraz to już jest łatwiej i przyjemniej. Rozmyślając nad swoją przeszłością, wędrował z ludźmi po pustyni wypatrując zwierzyny.

Idąc w kierunku oazy znaleźliście jedynie liczne tropy, mniej lub bardziej świeże, acz wszystkie prowadziły tam, gdzie i Wy się kierowaliście, więc to dość dobrze rokuje. Gdy znaleźliście się na miejscu, pozostali łowcy zajęli się rozstawianiem sideł, a że Ty ich nie miałeś, jeden z nich, barczysty człowiek z gigantyczną włócznią w dłoni, wskazał Ci pobliskie krzaki, w których miałeś stać na czatach, chodziło głównie o wypatrywanie zwierzyny, ale oazą interesowały się niekiedy bardziej inteligentne formy życia, na przykład koczownicy.

Z bardziej inteligentnymi to bym polemizował. Jakoś tak się ukrył w krzakach, położył przy sobie napiętą w gotowości kuszę i czekał na cud.

Zauważyłeś jaszczurkę wielkości psa idącą w stronę wodopoju, ale poza tym nic ciekawego się nie dzieje.

Jak daleko jest ta jaszczurka? Jest w niej coś szczególnego?

Nic szczególnego, to raczej ten cały waran, o którym słyszałeś. Nie wygląda imponująco czy groźnie. Idzie do wodopoju i zbliża się z każdą chwilą, jest jakieś trzydzieści metrów na prawo od Ciebie i albo Cię nie zauważył, albo nie uważa Cię za zagrożenie.

W jedną dłoń wziął kuszę, którą następnie wycelował, a drugą ręką dał znak najbliższemu łowcy o wykryciu zwierzyny.

Skinął głową i dał Ci znak, że możesz strzelać.

Nie strzelał od razu. Strzelił dopiero wtedy, kiedy waran zwolnił kroku.

I tak nie poruszał się zbyt szybko, więc ubicie go jedną celną strzałą, która przeszła na wylot przez szyję, nie było zbytnio trudne.

Jeszcze raz obejrzał okolice.
- Przenieść go gdzieś, czy robimy to na miejscu? - Zapytał łowczego.

Już miał odpowiedzieć, gdy ciszę nocy przerwały dzikie okrzyki w języku jakiego nie znałeś, tudzież po prostu nie były to słowa, a zwykłe wrzaski. Nim się spostrzegłeś, zauważyłeś wjeżdżających i wyjeżdżających z oazy jeźdźców na wielbłądach. Najpewniej byli to koczownicy, tak znienawidzeni przez władze Minteled, który wykazali się olbrzymią odwagą, skoro zapuścili się tak blisko miejskich bram. Choć łowcy byli doświadczeni w walce różnoraką bronią oraz było ich dwukrotnie więcej niż dzikich jeźdźców, to oni, odziani w łachmany, z tarczami powleczonymi skórami pustynnych kobr, z oszczepami, włóczniami, zakrzywionymi mieczami, łukami i kołczanami pełnymi strzał, robili z nich sieczkę, najwidoczniej nie tolerując nikogo innego w tej oazie lub uznając Was za kogoś z Minteled, co było poniekąd prawdą, ich zapamiętałych wrogów.

Nieciekawie. Ile ich dokładnie jest?

Ciężko zliczyć jeżdżących tu i tam jeźdźców, ale na oko to przynajmniej tuzin, choć nie możesz być pewien, czy w okolicy nie czai się ich więcej.

No cóż. Kusza w ruch.

Trafiłeś jednego, przy okazji zrzucając go z wielbłąda, który ruszył sam jak najdalej od tej zawieruchy. Aby znów wystrzelić, musisz załadować kolejny bełt, na co może zabraknąć czasu, bo już teraz gna w Twoim kierunku kolejny koczownik.

To może teraz topór.