Zaczął go dusić.
-Gadaj co jej zrobiłeś albo będziesz błagał,żebym cię zabił.Gadaj!
Edward był zniecierpliwiony nie chciał stracić Sal....

//Srsly? Zakochał się w niej? Chyba dla niej trochę za stary :p

Sal wstała i zaczęła odciągać Edwarda.
-Zostaw go. Jeszcze nie czas na to.
Mężczyzna przestał się śmiać.
-Po pierwsze, jak mnie udusisz to się nie dowiesz. - Odkaszlnął. - Po drugie to nie ja, ale ta strzała ją zatruła. Na jej grocie była trucizna. Najsilniejsi wytrzymali trzy dni. Ona ma niecałe dwa.
Znów się zaśmiał. Sal trzymała mocniej Edwarda, żeby nie zabił Kergerika

Wyciągnął miecz
-Zaraz nie będziesz miał flaków ku*wisynie! Mogę zrobić eliksir który usunie truciznę ale potrzebne są rzadkie zioła które są w lesie.Poszukam ich ale za chwilę.

Jego uśmiech nie znikł, wprost powiększył się.
-Nie musicie mi płacić. Chcę jedynie...
Skupił wzrok na kobiecie, dokładnie analizując jej twarz.
-Napawam cię obrzydzeniem, prawda?

Kergerik tylko powiedział:
-Jest to niezwykle rzadka trucizna, a jest kilka o podobnym działaniu, więc nie odróżnisz która to z nich. Jak pomylisz odtrutkę zabijesz ją od razu. Zabij mnie, a nie dowiesz się co to za trucizna, a ona umrze. Jutro zacznie się utrata przytomności, a gdy się będzie budzić będzie okropnie cierpieć, aż w końcu nie otworzy oczu
I znów się śmiał.
-Edward, on mówi prawdę. Jeśli się nie mylę to jest to trucizna z kwiatów pengera. Ale są trzy rodzaje kwiatów, złote, granatowe i rubinowe. Wszystkie działają tak samo, ale mają różne odtrutki. Zła odtrutka działa jak przyspieszenie trucizny.

-Jak byś zgadł. Szczerze mówiąc jesteś ohydny. Ale współpracując z nami łatwiej nam będzie osiągnąć cel. Dlatego tu jestem. Teraz mów czego chcesz.
Nie podobał jej się ten mężczyzna. Wiedziała, że nie jest człowiekiem, że jest kimś więcej. Że jest postacią z poza tego świata. Kobiecy instynkt.

-Czego chcesz? Co mam zrobić,żebyś powiedział jakie to kwiaty?
Był już zestresowany...

-Hah, ale teraz ludźmi łatwo manipulować. - Znów się zaśmiał. - Na odległość widać, że się w niej zakochałeś. Ale chyba jesteś na nią trochę za stary. Po pierwsze to miło by było, gdybyś mnie rozwiązał. A później zobaczymy co jeszcze będę potrzebował.
Kergerik cały czas był uśmiechnięty.

Klasnął w dłonie i zaśmiał się jak dziecko, które dostało zabawkę.
-Albo wiesz, powiem później. Trzeba przyznać, że bardzo mi pomożcie.
Tylko on wiedział do czego. Malutki sekret. A ludzie nadają się idealnie do jego celów. Są w końcu ulubieńcami bogów, jako jedyni mogą dostąpić zaszczytu poznania ich. Przekrzywił głowę, tak, że długie włosy opadły na stół.
-Wszyscy jesteście ludźmi, tak?

Zaczął go najpierw dusić ale...rozwiązał go.
-Gadaj albo zginiesz...
Był już zdenerwowany.

-Czego chcesz? - Zapytała zniecierpliwiona kobieta. - Nie będę pracowała z tobą jeśli nie będę wiedziała co od nas oczekujesz.
Spojrzała za okno. Siedziała tu już za długo. Za niedługo musiała iść zaplanować kolejne wypady.

-Spokojnie, to jeszcze nie wszystko. Teraz wam powiem to zaraz mnie zabijecie. Nie jestem taki głupi za jakiego mnie bierzecie. najpierw oddajcie mi moją broń, a swoją... - Jego wzrok spoczął na oknie. - Wyrzućcie za okno... Albo nie, chcę ten czarny miecz tej dziewczyny, bardzo mi się spodobał.
Sal chwyciła na miecz. Nie oddała by go za nic.
-Mojego miecza nie dostaniesz. - Jej głos był zdecydowany i stanowczy.

-Wiesz co ku*wa wolę cię zabić ale powiedz w końcu to cię nie będzie boleć.

-Tylko jest taki mały problem. Wiem, że i tak tego nie zrobisz, a nawet jeśli to ty będziesz bardziej cierpiał jutro niż ja.
I znów się zaśmiał. Sal tymczasem zastanawiała się jak rozwiązać ten problem.
-Edward, mam pomysł. - Powiedziała w końcu. - Pierwsze co trzeba zrobić to zwiąż go z powrotem. A później wyjdź z tego pokoju. Jesteś czasem zbyt gwałtowny. Najlepiej jak byś przywiązał go do krzesła, żeby nie mógł nawet kopnąć, dobrze?

Wstał i podszedł do kobiety. Złapał ją za ramiona i przyciągnął ją do siebie. Zbliżył usta do jej ucha.
-Nie pragnę władzy w tym marnym mieście. Znam lepsze miejsce, ale o tym później.- jego szept brzmiał dość strasznie.- Pomóżcie mi w osiągnięciu mojego celu. Będziecie moją prywatną armią, a ja zrobię wszystko by wam pomóc w zdobyciu władzy nad miastem.
Wrócił na swoje miejsce.
-Jeśli masz trochę rozumu nie odmówisz.

-Najpierw powiedz czy WSZYSCY jesteście ludźmi?- niecierpliwie zastukał palcami o blat stołu.
Nagle jego oczy zabłysły - Wierzysz w siły nadprzyrodzone? Bogowie i podobni?

-Krasnoludy? Cóż, nawet one się mogą przydać.- znów popatrzył w sufit.- To dobrze, że wierzysz w bogów. Ich władza jest nieskończona. Miło było by...
Popatrzył wyczekująco na kobietę.
-Zająć ich miejsce.

Prychnął.
-Typowe ludzkie myślenie. Czemu twierdzisz, że to nie możliwe?
Krwiozerczo się uśmiechnął.
-Nie, gdy macie mnie.

-Dlaczego chcecie, żebym wam pomógł?- zapytał się, mimo,.że doskonale znał odpowiedź.- Mam pełne prawo do boskiego tronu.

-Oczywiście, że nie. Co bym tu robił, jakbym był?
Znów spojrzał w sufit.
-Nie martw się, nie zwariowałem. Znasz legendy o boskim posłańcu?

Spojrzałza okno i zrobił zdziwioną minę.
-Ojej, już ciemno.
Wstał i skierował się do drzwi. W ostatniej chwili odwrócił się.
-Jak jesteś bystra, to rozumiesz przewagę ludzi nad bogami. Dobranoc.
Wyszedł, i ułamek sekundy po zamknięciu się drzwi zamienił się w swoją prawdziwą postać. Drżał z podekscytowania, każdy jego mięsień był napięty. Pobiegł w górę ulicy, w stronę lasu.

Wyjawił się z cienia
- Co to było, jakieś klejnoty królewskie, jacyś strażnicy, assasini, ten świat nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Dalej są trutki i odtrutki, zioła, kwiaty, podłsniec bogów, władza nad światem i tak dalej, to zbyt dziwne, może powinienem pomóc jako uczony, z resztą, gdyby znali odpowiedni wywar, to by można było bez problemu i bez defektów odróżnić wersję rubinową od granatowej, ale zawsze jest żółta, na którą sposobu nie ma.. hmm... lepiej będę ich śledził...
Ruszył za nimi z powrotem w formie cienia.
// Droga pani właścicielko co do "zakochania się" Edka w Sul to oznajmiam, iż wydupcy ją i porzuci znając Kubę i jego styl pisania Edwardem. Dziękuję za uwagę i życzę powodzenia//

Wszedł, jak na kulturalnego człowieka przystało. Usiadł przy stole, a głową kiwnął w stronę barmana, który już nalewał, niezbyt jakościowego wina.
Mężczyzna spojrzał na karmazynowy płyn i westchnął głęboko. Złapały go wątpliwości.
Oczywiście, że nienawidzil bogów, ale to nie wyklucza, że się ich nie bał. Jeśli jednak dobrze ich poznał, jego plan jest doskonały.
Siedział tak, machając nogami jak dziecko, patrzył na wchodzących i wychodzących z karczmy i zgadywał, czy pójdą do raju czy odwrotnie.

//To idioto jak Karolcia nie pisała to co? Miałem sterować jej postacią? Może pomyśl trochę a potem pisz...
Edward związał jak mu tam było złodziejaszka i wyszedł.
-Nie cierpię złodziei...

Wparował. Podszedł do barmana.
- Wodę prosz.

Usiadł sobie przy barze.Był zmęczony i zły...
-Chędożeni złodzieje niech ich wszystkich zabiją czarni.
//Czyli Nilfgaardczyki

Barman podszedł do ciebie,wyczyścił kubek i nalał do niego wody.
B(arman)-5 Dukatów się należy.

// Kutwa, tak drogo? ;-;
// Nie pomyślałem, że mogę ich potrzebować. Na start ich nie dodałem, więc... Dodam :>
// GM'ujesz? :O
Zapłacił, wypił i odłożył szklankę/kielich/kufel (lel). Usiadł przy stoliku. Myślał. Nie zauważył Edwarda, bo nie mam pomysłu ma przywitanie.

Zauważył anioła.
-A w mieście kolejny anioł...Bóg nie ma z nimi co robić to wysyła na ziemię?

//Tak to Edward.
-Przypominasz mi znajomego wiesz?
Zwrócił się do anioła.

Spojrzał na niego. Zmrużył oczy, bo również mu kogoś przypominał. Po chwili wszystko było jasne.
- A czy przypadkiem ten znajomy nie miał na imię Michał?

-Tak,to był mój stary dobry przyjaciel na którym zawsze mogłem polegać.Był dla mnie jak brat...

- I co się z nim stało?
Oparł się na ręce i zaczął słuchać.

-Nie wiem,odleciał na swoim smoku i tyle wiem.Mieliśmy wiele przygód na przykład w Cintrze...Razem z dopplerem Dudu który nie żyje.

Tutaj lekko spuścił wzrok.
- Jak myślisz, gdzie teraz jest?

-Nie wiem może wrócił a może nadal gdzieś jest...
Zastanawiał się...

- A co jeśli Ci powiem, że z nim rozmawiasz?

-Michał!
Uścisnął Michała
-Co ty tutaj robisz? Przecież załatwiałeś jakieś sprawy!

Tymczasem w pokoju numer 16 Sal zaczęła działać.
-Słuchaj Kergerik, jak sam powiedziałeś od tej trucizny człowiek przed śmiercią okropnie cierpi, tak? A z tego co wiem, to jak się mocniej człowiek rusza to trucizna szybciej rozchodzi się po organizmie.
-Tak. I co z tego? - Zapytał obojętnie Kergerik.
-Wspaniale, więcej informacji mi nie potrzeba. - Powiedziała i podeszła do niego. Rozerwała jego purpurową szatę. Jak się spodziewała zobaczyła tam przymocowaną do pasa małą kuszę i kilka strzał. Wzięła jedną z tych ostatnich i obejrzała uważnie grot. Była na niej mała warstwa przeźroczystej mazi. - Więc tak jak myślałam, ty też użyłeś trucizny? - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.
Podeszła do swojego plecaka i wyciągnęła jakiś stary bandaż. Podeszła znów do mężczyzny. Siedział on teraz na krześle, a ręce miał związane z tyłu. Sal podniosła trochę jedną z jego rąk i przecięta nożem rękaw. Kergerik zaczął się wyrywać, bo już wiedział co dziewczyna chce zrobić, ale nic to nie dało. Wzięła teraz strzałę i przyłożyła do ramienia.
-Nie ruszaj się tak to będzie mniej boleć. - powiedziała Sal, a mężczyzna wiedział, że dziewczyna ma rację, nic mu nie da wyrywanie się dopóki jest przywiązany do krzesła. Znieruchomiał, a wtedy Sal wbiła koniec grotu w jego skórę na ramieniu. Przejechała powoli aż do samego łokcia. Kergerik zaciskał mocno zęby, ale nic nie powiedział. Sal owinęła byle jak jego rękę bandażem.
-Wspaniale. - powiedziała. -Dobrze, że wreszcie współpracujesz.
Uchyliła drzwi i krzyknęła głośno.
-Edward! Możesz już przyjść!

-Michale może pójdziesz ze mną? Poznasz moją znajomą pół-elfkę Sal.Jest miłą dziewczyną uwierz mi.

- Jasne, czemu nie...

//Rafiki Ci napisze
-No więc chodźmy.
Edward wraz z Michałem weszli do pokoju 16 gdzie przebywała Sal i Kergerik.
-Coś się dowiedziałaś?

-Nasz kolega cierpi chyba na krótką pamięć. Mógłbyś go zabrać na dwór i przebiec się kawałek z nim? Jestem pewna, że od świeżego powietrza przypomni sobie co to za kwiat.
I uśmiechnęła się, gdy Kergerik spojrzał na nią morderczo.
-Tylko niech to będzie szybki bieg, nie powolny spacerek. A jak się będzie obijał to możesz mu przywalić. Tylko go nie zabij.

-Jest pan gotowy na maraton?
Spytał się Kergerika.
-Jeśli nie to i tak pobiegniemy sobie...może tak z 5 kilometrów?

Zrobił zdziwioną minę. (O.o) Wydało mu się to dość dziwne.
Że... Co...?
// TO rozpisze mi tu ktoś tak na szybko co tu się dzieje? ;-;