Więc niech zamiast rymów nastanie proza
Bo dla niektórych staje się wielka zgroza





Dawno, dawno temu, kiedy was jeszcze na świecie nie było, a Valve tworzył gry, w okolicach pewnej wsi żył filozof Gościsławj.

Sprzecznie ze swoim imieniem, Gościsławj wcale człowiekiem gościnnym nie był.

Nie pozwalał zbliżyć się do swojego domu nikomu-nawet własnej rodzinie. Swoim zachowaniem tak zdenerwował Zeusa, boga gościnności, że władca Olimpu poszedł się z nim rozprawić.

Aczkolwiek, nawet i sam Zeus przez absurdalną niegościnność Gościsławja odparty został. Popadłszy w furię, zesłał na naszego bohatera potężny piorun.

Ów piorun uderzył w dom filozofa z taką siłą, że kompletnie go starł z powierzchni ziemi i biedny starzec stracił cały swój majątek.

Jednak, jako filozof nie posiadał tego zbyt wiele.

Udał się więc do najbliższego miasta w poszukiwania nowej, lepszej pracy, dzięki której zarobi na budowę nowego domu.

Szukał i szukał, aż w końcu przypomniał sobie że został filozofem właśnie dlatego, że żadnego talentu praktycznego nie posiadał.

Załamał się przez to do końca. Wyciągnął ze śmietnika stary sznur i poszedł do lasu powiesić się na jakiejś gałęzi.

Właśnie skakał z kamyka, a tu gałąź się złamała.

Niestety Gościsławj spadając, uderzył głową o wystający z ziemi korzeń i stracił przytomność. Kiedy się ocknął spostrzegł, iż znajduje się w ściekach.

Postanowił przedyskutować swoje życie z nieszczęsnym szczurem, który to tylko chciał sprawdzić czy może go zjeść.

Po krótkiej rozmowie zrozumiał, że śmierdzący gryzoń odczuwa większą radość z życia niż on.

Wprowadziło go to we wściekłość, w której pożarł biedaka żywcem. Po uspokojeniu zdecydował że kluczem do szczęścia jest zostanie szczurem. Postanowił myśleć jak szczur, zachowywać się jak szczur i w końcu jak wspomniano, tymże szczurem zostać. (trochu się za dużo rozpisałem :/)

Wydostał się więc ze ścieków i udał na Olimp prosić Zeusa, którego wcześniej rozwścieczył, by ten przemienił go właśnie w to przepięknie zwierzę. (nie no, im dłuższe tym lepsze)

Zeus, nadal trzymając urazę, roześmiał się i zamienił go w gołębia. (ok)

Stary filozof w przez krótką chwilę poczuł się szczęśliwy, bo w końcu został podniebnym szczurem, ale zaraz stwierdził, że mu to nie wystarcza.

Zaczął mścić się na Zeusie bezczeszcząc jego pomniki w domyślny sposób.

Nagle usłyszał dochodzący zza kilku budynków trzepot skrzydeł. Z początku pomyślał, iż przybyło wsparcie, lecz okazało się, że to nie były gołębia, a mewy.

Mewy te jak się okazało nie miały szczególnie pokojowych zamiarów. Za naruszenie ich terytorium, postanowiły wymierzyć Gościsawjowi karę.

Po dłuższej naradzie zdecydowały się oderwać mu skrzydła i zrobić z nich gulasz.

Przerażony gołąb zapiszczał tak głośno, że wszystkie mewy w okolicy ogłuchły.

Tak samo jak on sam...

Mimo wszystko stwierdził że lepsza strata słuchu jak mobilności.

Jednak nie zastanawiał się nad tym zbyt długo, tylko zaczął uciekać jak najdalej od tego miejsca. Na jego nieszczęście nigdy nie był zbyt uważny i podczas ucieczki przywalił w szybę jakiegoś wieżowca.

I w ten oto sposób zakończył swój, mało wart, ziemski żywot.

A ciałem jego pożywili się okoliczni menele.

Od czego zarazili się ptasią grypą.

I także wyzionęli ducha.

Zeus stwierdził że martw Gościsławj sprawia więcej problemów jak żyw.

I popadł w alkoholizm.

Poprawiło to znacznie jego relacje z Dionizosem.

I razem nawalali się tanim winem w każdej wolnej chwili.

Zeus odkrył że szczęście leży nie wewnątrz kobiety, a wewnątrz dzbanka <3.

Jednak Hera była zazdrosna o dzbanek.

I przestał zdradzać Herę ze wszystkimi i wszystkim. W ten właśnie sposób wszyscy (no może poza Gościsławjem) odkryli swoje szczęście.

Cholibka

I która wersja jest kanoniczna?

Obie, good i neutral ending bedzie

ok

To się porobiło

Ten, to chyba lecimy z kolejną


Wiele lat temu na Podlasiu było sobie miasto. I w tym mieście...

I w tym mieście palono czasem ogniska

Wokół których tańczono i śpiewano ku czci Gromowładnych.

Śpiewano pieśni i wznoszono wina czasze ku czci pewnego pana, którego imię rozpoczyna się na literę U.

Jednak robiono to w tajemnicy, gdyż miastem zarządzały cesarskie mendy.

Jak kolega wyżej powiedział, miastem rządzili cesarcy, jedyna nadzieja na Tamriel wolne spod jarzma Dominium.
Pewnego dnia kiedy odprawiano obrzędy przy ognisku nagle pojawił się niespodziewany gość.

Był to półtorametrowy Bosmer ubrany w kolczugę. Na plecach miał łuk i strzały oraz lutnię. Przedstawił się jako Tumrum, wędrowny poeta.

Świętujący, zaskoczeni niezwykle wysokim jak na Bosmera osobnikiem nie mogli przez dłuższą chwilę wydusić z siebie słowa.

Poeta bez słowa wyjaśnień zajął miejsce przy ognisku i zaśpiewał następującą pieśń:
"Pijemy za naszą młodość, za płynący jak wino czas.
Za epoki ciemiężców kres, za śmierć, co oszczędziła nas.
Już wkrótce wypędzimy Cesarstwo z należnej nam ziemi.
Odzyskamy nasz dom krwią, męstwem i mieczami naszemi.

Niech żyje Ulfric! Niech żyje!
Tyś Najwyższym Królem naszym!
Ku twej czci śpiewamy pieśni i pijemy wina czasze!
Walka naszym żywiołem, myśmy Skyrim dzieci.
Sovngard wzywa – z naszych ciał duch uleci!

Ale ziemia ta należy do nas, my ją uwolnimy.
Od plagi kalającej nasze nadzieje oczyścimy".
Niezwykle się ona spodobała świętującym i przyjęli elfa w swoje szeregi.