Rohan

- nie no, rozumiem cię. Byłeś sadystą całe życie i raczej nie uda ci się magicznie zmienić w ciągu jednego dnia. Takie rzeczy potrzebują czasu. - przytuliła cię. - i wsparcia ze strony bliskich.

Rohan
-Uh oh Uh oh Uh... To naprawdę miłe z twojej strony, ale nadal nie wiem czemu warto być tym dobrym oraz czemu mimo, emm chyba bodajże pięciu próbach zabicia ciebie nadal chcesz mi pomóc czy coś w ten deseń

Rohan

- nie wydaje mi się abyś był dla mnie niemiły. - odparła.
- a jeśli nie chcesz być dobrym to po prostu bądź sobą. Nie ma czerni i bieli a jedynie odcienie szarości.

Rohan
-Wow. Czyli naprawdę nie będziesz miała nic przeciwko jeśli nabiję jednego z tamtych dzieciaków na pal? Nigdy nie lubiłem dzieci. Bleh

Rohan

- może jednak postaraj się troszkę opanować. Nie za bardzo podoba mi się pomysł gnicia w więzieniu...

Rohan
-Meh. I tak zaraz znajdę jakieś ubrania i będę miał wreszcie kciuki! Ha.

Rohan

- kciuki są fajne - zaśmiała się.

Rohan
-Noo, więc poszukamy ubrań? Bo naprawdę się obawiam, że taki już zostanę!

Rohan

- może poszukamy czegoś w szafie?

Rohan
-Jasne. I tak przecież mieliśmy wracać do posiadłości...
Wstał z puchu śnieżnego i się otrzepał po czym powolnym krokiem poszedł do domu.

Rohan

Blue szła tuż za tobą. Dziwne, zwykle to ona prowadzi, ale teraz z jakiegoś powodu trzyma się z tyłu.

Rohan
-Boisz się czegoś Blue? Hmm?

Rohan

- chodzi o wujka. Pewnie znowu się kłóci z rodzicami.

Rohan
-Zorganizujemy incydent?

Rohan

- to zależy. Co zamierzasz odwalić?

Rohan
-Powiesić twojego wujka, zamknąć go w strój furry i zjeść kebaba

Rohan

- nie wystarczy już, że ma sądowy zakaz zbliżania się?

Rohan

- właściwie to nasz lokaj chyba się tym zajął - wskazał na podjazd na którym był odpalony radiowóz. Jakiś policjant aresztował jej wujka.
- to już trzeci raz w tym miesiącu.

Rohan
-Powiedz, że jesteśmy w USA i jest kara śmierci.

Rohan

- jesteśmy ale co to da? On ma dobrych prawników.

Rohan
-A kto powiedział, że będziemy się sądować. Wróbmy go w najbardziej brutalny zamach terrorystyczny od czasów WTC!

Rohan

- on ma dobrych prawników - powtórzyła. - jak już ktoś ma być wrobiony to my. Ale mam pewien pomysł. Ty jesteś pokemonem sonicznym, osiągającym zawrotne prędkości oraz zdolnym do wytwarzania częstotliwości które niszczą skały. Więc moim pomysłem byłoby użycie twoich umiejętności lotu. Nie można pozwać wroga którego nawet nie zauważyłeś, mam rację?

Rohan
-Chodzi Ci o to bym się wbił w jakieś dwie wieże? PISZĘ SIĘ
Postarał się zasalutować przy pomocy swego skrzydła

Rohan

Blue z trudem powstrzymała śmiech.
- miałam raczej na myśli abyś przeleciał obok wujka i go dziabnął.

Rohan
-Mam go przelecieć i jeszcze zagrać z nim w BDSM, że mam go dziabnąć?

Rohan

- zranić go! - zaśmiała się. - w locie z prędkością prawie dwóch kilometrów na sekundę! Przecież to dla ciebie drobnostka! - Blue zamyśliła się. Przyłożyła rękę do brody. - albo pomyliło mi się z Latiasem i Latiosem legendarnymi pacyfistami.

Rohan
-Może. Ja nie wiem. Nie znam się. Chciałbym wreszcie poczuć człowieczeństwo od ośmiu tysięcy lat! Toż to świąteczny cud! Ha. Może nawet znów się nawrócę..

//Lepiej by wyszło, gdyby Rohan był Mega Salamensem, jeśli wiecie o co chodzi//

Rohan

- święta są magiczne, nieprawdaż? - uśmiechnęła się. - ale nie na tyle magiczne, aby wyleczyć odmrożenia. Chodźmy już, bo nie czuję palców.

Rohan
-Racja. Otworzysz drzwi? Proszę

Rohan

- oczywiście - uśmiechnęła się i zrobiła to, o co ją poprosiłeś. Na korytarzu stał ten cały wujaszek z najstarszniejszym uśmiechem w dziejach. Normalnie przeszły was ciarki.
- to ty się uśmiechasz!?

Rohan
-A jakże stary dziadzie. Zacytuję ci moją fraszkę
... Julian Tuwim. Na pewnego Endeka co na mnie szczeka. Próżnoś repliki się spodziewał
Nie dam ci prztyczka ani klapsa.
Nie powiem nawet "Pies cię je**ł",
bo to mezalians byłby dla psa.
Uśmiechnął się nawet szerzej niż przedtem

Rohan

- no co? Dziwi was mój uśmiech? - starzec uśmiechnął się jeszcze szerzej. Blue stanęła za tobą.
- co mu jest?
- wesołych świąt!
- czy on właśnie był miły!?

Rohan
-Śmiem wątpić.

Rohan

- Nie dziwię ci się nietoperku - odparł wujaszek. - nikt nigdy nie sądził, że mam w sobie choćby krztynę dobroci a naukowcy zgodnie stwierdzili, że jestem fizycznie niezdolny do uśmiechu, bo zanikły mi potrzebne do tego mięśnie. A jednak!

Rohan
-Podejrzewam, że byli to naukowcy amerykańscy albo rosyjscy podchmieleni...

Rohan

- naukowcy z elitarnej grupy - odparł. - stwierdzono u mnie rzadką mutację która usuwa część mięśni twarzy.

Rohan
-Ok
Usiadł znowu na ziemi głównie czekając na rozwój wydarzeń

Rohan

Blue schowała się za tobą.
- weź coś zrób - szepnęła.

Rohan
-Co niby mam robić jak on na razie tylko stoi?

Rohan

- i pewnie coś knuje!

Rohan
-Jak go zaatakuję to wyjdzie, że to ja jestem agresywny

Rohan

- a ci jeśli to on zaatakuje? Nie chcę tego sprawdzać!

Rohan
-Mi to jakiejś różnicy nie robi. Przynajmniej będziesz wiedziała, że nie wolno mu ufać.

Rohan

- wchodzicie czy będziecie mnie obgadywać? - wujaszek zaczął tracić cierpliwość.

Rohan
Wzruszył ramionami już kolejny raz jakoby był jakiś kompulsywny na ten temat po czym wszedł do pomieszczenia bacznie zważając na tego jegomościa

Rohan

Jegomość nic nie zrobił. Blue tymczasem trzymała się twoich pleców. Wujek wzruszył ramionami.
- doskonale cię rozumiem Blue. Chciałem ci zrobić krzywdę od samego początku ale daj spokój. Są święta. Jedyny czas w roku w którym zwierzęta gadają. Nie możemy chociaż zawrzeć rozejmu?
- daj mi trochę czasu. - odparła. - po prostu nie zaufam ci z dnia na dzień.

Rohan
-Jasne...
Przeszedł koło wujka i Postarał się wyjść z pomieszczenia
-Blue. No to gdzie można znaleźć szafę?

Rohan

- chwilkę - Blue zaczęła zdejmować oblepione śniegiem buty. - ja w przeciwieństwie do ciebie mam jakieś ubrania.

Rohan
-Nie mam jakiegoś problemu z noszeniem ubrań kobiecych tak tylko napomnę. Zawsze uważałem, że mam lekko kobiecą urodę. A teraz się zastanawiam jaki proces myślowy wybrał mój umysł, że postanowiłem wypowiedzieć te słowa na głos.