Cóż... Wszystkie próbowały uciec, ale ta, którą trafiłeś wcześniej już znieruchomiała. Reszta uciekła, ale za to masz sporo dziczyzny.

//Przypomnij mi co mam teraz zrobić ;-; Nigdy nie polowałem w życiu.

//Ja bym podszedł do zwierząt, oskórował je, zabrał skórę czy inne przydatne rzeczy, wykroiłbym jak najwięcej mięsa i spieprzył nim pojawią się drapieżniki.//

//Dzięki.
Podszedł do swojego "łupu" i oskórował.Potem zabrał skórę i okazyjnie inne przydatne rzeczy.Wykroił też najwięcej mięsa czyli tyle ile mógł.Zabrał oczywiście mięso ze sobą i szedł do swego domu.

Zabrałeś sporo skóry, poroże oraz sporo mięsa. Nic nie przeszkodziło Ci w drodze powrotnej.
//Zmiana tematu. Kontynuujesz w temacie "Zielony Klejnot." Ty zacznij.//

FD_God:
Wasza wesoła gromadka, z Elfką na czele, zbliżała się do lasu.

-Powoli jak mniemam docieramy na miejsce? Las już przed nami.

- Tak... Chyba tutaj musimy się rozstać. - rzekła Elfka.

-Niestety ludzi do was nie wpuszczają, cieszy mnie zaś, że będziesz mogła od nowa ułożyć sobie jakieś porządne życie.

- Być może jeszcze kiedyś się spotkamy. - powiedziała wchodząc w las.

-Heh, może...- Rzekł, po czym nieco się w jej stronę ukłonił i zbierając swoich ludzi postanowił odejść... Tylko dokąd? Taki powrót do domu byłby bezcelowy... Może te całe Nowe Gilgasz? Inne opcje nie są zbyt dobre, Ruhn zniszczone, a Linest to wieś.

//Zmiana tematu. Powiem gdy będziesz na miejscu.//

Aramis westchnął, czochrając swego wierzchowca po grzywie. Powoli jechał przez las, nigdzie mu się specjalnie nie spieszyło, a tak mógł poobserwować to miejsce. Uśmiechnął się sam do siebie. Z elfami miał raczej lepsze stosunki niż z niektórymi innymi, więc o dogadanie się z napotkanymi mieszkańcami okolic się nie obawiał

Cóż, wszelkiej maści kwiaty kwitły, przesycając powietrze wspaniałym zapachem, drzewa zieleniły się, ptaszki śpiewały, słoneczko świeciło, a gdzieś niedaleko słychać było szum strumyka. W chwilach takich jak ta, każdy kto nie jest Elfem zdaje sobie sprawę, czemu tak bardzo lubią one swoje lasy...

Postanowił udać się w stronę strumyka, by Miroir mógł się napić. Bardzo podobało mu się w tym lesie, żal mu było, że nie mógł tu zostać na zawsze.

Właściwie to mógł, albo chociaż mógł spróbować, jest przecież szansa, że Elfy się zgodzą.
Tymczasem dojechałeś do strumyka z krystalicznie czystą wodą, spragniony koń nie czekając aż zejdziesz, właśnie zaczął pić.

Aramis zeskoczył ze swego wierzchowca, dając mu trochę czasu odpoczynku. Sam usiadł przy strumieniu, wyjął z torby bukłak z wodą, wypił starą i nalał doń świeżej. Później rozejrzał się za ziołami, odróżniając w myślach te pospolite, których miał zapas, od tych rzadszych, których trzeba się się było naszukać.

Tu niestety była sama pospolita drobnica, niego krzewów i garść kwiatów.

- Niedługo wrócę. - rzucił do konia i poszedł kawałek przed siebie, poszukując ziół. Równocześnie jednak zwracał uwagę na swoją drogę, by vez problemu zawrócić.

Dość ciężko byłoby zabłądzić, las był tu dość rzadki no i zawsze mógł wrócić do strumyczka, który było dobrze słychać. Niemniej, znalazł on nieco ziół, choć te były dość pospolite.

Ostrożność nie zawadzi. Szukał dalej, klucząc tu i tam. Wiedział, że owocne poszukiwania to długie poszukiwania i był do tego przyzwyczajony. Póki co jednak zbierał jedynie coś w deseń zapasu, więc nie musiał specjalnie szukać. Gorzej, gdyby miał szukać na zamówienie jednego konlretnego okazu.

W końcu znalazł trzy okazy szarotki purpurowej. Kwiat może i nie był rzadki, ale za to był ceniony w medycynie i Alchemii, więc na pewno wpadnie mu za niego ładny grosz.

Wrzucił je ostrożnie do odpowiedniego woreczka,a następnie przez moment się jeszcze rozejrzał, po czym zawrócił.

Jedynym co dostrzegłeś i co mogło być w jakikolwiek sposób ciekawe była sarna, choć czmychnęła ona od razu, gdy padł na nią Twój wzrok.

Wobec tego powrócił do Miroira. Jeśli koń się już napoił to znak, że powoli pora ruszać dalej. Sarny nieszczególnie go interesowały, choćby dlatego, że nawet jakby chciał, to niebpotrafiłby ich zatrzymać albo ewentualnie zabić.

Napojony koń ochoczo ruszył dalej, pytanie tylko, gdzie to "dalej" było.

Aramis pamiętał w którą stronę był brzeg lasu, więc pojechał w przeciwnym kierunku.

Strumyk dość szybko zniknął mu z pola widzenia, podobnie było z krzewami, które zastąpiły teraz olbrzymi wręcz drzewa.

Utrzymywał jednolity kierunek i na nowo rozglądał się za czymkolwiek interesującym. Niekoniecznie miały to być zioła, po prostu jak zwykle szukał powodu by leniwie spędzić czas w zraszonym rosą leśnym runie.

Nie musiały to być zioła, ale to właśnie zioła przykuły jego uwagę, gdyż zauważył nic innego jak elficki dzwonek, roślinę, o której słyszał jedynie od innych zielarzy i widział wyłącznie na kartach zielarskich tomisk, do których miał czasem dostęp.

Przypomniał sobie zawczasu o tym, czy elfy traktują jakoś szczególnie ową roślinę, czy nie jest czasem trująca w dotyku i w jakiej postaci zazwyczaj jest sprzedawana. Miał dobrą pamięć do takich szczegółów.

Swoją nazwę elficki dzwoneczek zawdzięczał kształtowi i temu, że zawsze rósł tam, gdzie można było spotkać Elfy. Nie był trujący w żaden sposób, a najlepiej było sprzedawać roślinę w jak najlepszym stanie, ostatecznie zasuszoną.

Zeskoczył z konia i usiadł niedaleko kwiatu. Wolał mieć pewność, że nikogo nie ma w pobliżu, nim zajmie się jakąkolwiek ingerencją w przestrzeń kwiatu. Nie takie jaja się już działy po zerwaniu jakiejś rośliny, od poparzeń skóry do grzywny. Ostatnimi czasy zawód zielarza stawał się mniej bezpieczny.

Jak na razie jest spokojnie i wszystko wydaje się absolutnie legalne.

//przypomniał mi się pewnien mit...

Wyjął nóż i zarył ostrzem w ziemię, robiąc niedużą obwódkę wokół kwiatu, po czym wyjął go razem z ziemią i włożył do woreczka, który w ten spod nieco przypominał doniczkę. W ten sposób chciał jak najdłużej utrzymać kwiat w świeżości.

//Wal śmiało na PW.//
Pomysł całkiem niezły, ale na dłuższą metę nieskuteczny, więc kwiat trzeba gdzieś czym prędzej sprzedać.

Tak więc zebrał się z ziemi i przypomniał sobie, gdzie ostatnio w okolicy sprzedawał z zyskiem i zainteresowaniem zioła.

Najbliżej było do Zielonego Klejnotu, elfickiej metropolii, w której zioła były jednym z głównych sprzedawanych towarów, zaraz po drewnie, broni i ozdobach, ale sprzedanie tam elfickiego dzwoneczka mija się z celem, gdyż Elfy mają całe ich plantacje na swych ogródkach.
Wobec tego najlepszą i najrozsądniejszą opcją wydaje się udanie z nim do najbliższego miasta, po drodze zawsze można trafić na jakąś wieś, a tam zawsze można dorobić na sprzedaży innych ziół lub jakieś pomocy. A najbliższym miastem, z tego co pamiętał, jest Hammer, choć mógł udać się też do Nowego Gilgasz i Linest.

Postanowił wybrać się do Linest. Wsiadł na swego wierzchowca i Nie śpiesznie ruszył w tamtym kierunku.

//Zmiana tematu. Powiem, gdy będziesz na miejscu.//

Vader:
Wraz ze swoją wesołą kompanią kurdupli dostałeś się na skraj lasu, czyli w miejsce, do którego doprowadziła Was mapa.

No cóż, to nie koniec podróży, więc ruszył dalej.

Hobbit ruszył wraz z Tobą, na dodatek z o wiele większym zapałem, w końcu chciał zobaczyć te Elfy lub Driady, a Krasnolud dobył topora i wlókł się z tyłu, mrucząc pod nosem jakieś wyzwiska i inne obrazy na las i jego mieszkańców oraz tym podobne. Cóż, jak na razie nikt Was nie zaczepił, a podróż idzie szybko, sprawnie i bezpiecznie.

Kierował się nadal w stronę jaskini, którą miał zaznaczoną na mapie.

Gdy obok głowy świsnęła Ci strzała, która wbiła się w pień drzewa tuż obok niej, musiałeś przymusowo przerwać podróż, tak jak towarzyszące Ci pokurcze, które zbiły się plecami do Ciebie, dobywając broni (Krasnolud wręczył jednoręczny toporek Hobbitowi, aby i on nie pozostał bezbronny).

Sam również wyciągnął swoją broń, jednakże nie ustawił się w pozycji do walki. Zawsze może zaszarżować.

Tak właściwie to jakakolwiek walka tutaj była złym pomysłem, ale jak mus to mus. Niemniej, otoczyła Was grupa Elfów zeskakująca z drzew czy wychodząca z zarośli w łącznej liczbie ośmiu wojowników zbrojnych w jednoręczne miecze, oszczepy, włócznie i sztylety, ale na pewno wielu łuczników i oszczepników czai się gdzieś w pobliżu, aby w razie potrzeby wesprzeć swych towarzyszy.
- Kim jesteście i czego tu szukacie? - spytał bez ogródek jeden z Elfów, najpewniej przywódca, dzierżący krótką włócznię o długim grocie i kolcu z przeciwnej strony oraz kilka oszczepów na plecach i sztylet przy pasku.

W odpowiedzi pokazał zwiniętą mapę.
-Kluczy szukam.

- Kluczy? - powtórzył, unosząc brew. - Powiadasz, że szukasz kluczy? A do czegóż potrzebne Ci te klucze?