Mógłbyś przysiąc, że coś cię tknęło... Ale gdy się obejrzałeś, nikogo tam nie było. Absolutnie nikogo. Widziałeś tylko rozpadające się ściany, masę kurzu i pyłu...

No cóż... Potrząsnął głową i przetarł oczy. Podniósł się i przeszedł się po pokoju. Poszukał jakiegoś małego przedmiotu i zrzucił go do włazu.

Zrzuciłeś jakiś dzbanek, który stłukł się bardzo szybko. Mogłeś bez problemu skoczyć na dół, nie obawiając się o złamanie nóg.

Założył swoje rękawice i ostrożnie zszedł na dół.

Znalazłeś się w jakimś ciemnym tunelu, obudowanym deskami. Wciąż było tu dosyć zimno... Musiałeś iść przed siebie żeby znaleźć potencjalne źródło zakłóceń w domu. Gdy stąpałeś po ziemi nagle, poczułeś duże wyładowanie energii magicznej, które powaliło cię na ziemię...

Wstał i otrzepał się z kurzu. Zmrużył oczy. Podszedł pod wejście do podziemia.
- Rhenna? - Krzyknął.

Kobieta ci nie odpowiedziała, ani nie przyszła do pokoju w którym byłeś...

Wspiął się z powrotem na górę.

Trafiając z powrotem na górę, zauważyłeś, że drzwi którymi wszedłeś do środka były zamknięte.

Wyciągnął miecz. Rozciągnął się i pewnie krocząc w kierunku drzwi, otworzył je.

Były zamknięte, o dziwo. Nagle usłyszałeś za sobą trzask włazu, również się zamknął...

Cofnął się w milczeniu i mocno trzymał miecz w dłoniach. Rozglądał się po pokoju i stąpał ostrożnie.

Gdy rozglądałeś się po pomieszczeniu, obróciwszy się po raz kolejny zauważyłeś teraz coś, czego tu wcześniej nie było. Wysoki, postawny rycerz w zbroi płytowej stał przed tobą, trzymając długi, dwuręczny miecz. Jedyne co było dziwne to... Był nieumarły. Długie czarne włosy ozdabiały jego czaszkę.
- Odejdź. - Odezwał się... Po czym poczułeś ponownie przenikliwy chłód.

- Kim jesteś? - Nie poruszył się. Trzymał oręż wysoko.

- To nieważne kim jestem. - Odpowiedział ci. - Opuść te domostwo i nie wracaj. Twoja przyjaciółka jest w drugim pokoju, niestety nie usłuchała. Jeśli cenisz swoje życie, odejdźcie razem. Ja kiedyś go nie szanowałem, skończyłem tutaj. - Spuścił czaszkę w dół, jakby był smutny...?

- Ważne. - Odparł, obserwując kościotrupa. - Czego szukasz w tym domu?

- Mógłbym spytać cię o to samo. - Mruknął. - Strzegę go przed intruzami. - Ziemia ponownie się zatrzęsła... Tak samo jak ostatnio powaliła cię energia magiczna.

Wstał i uniósł miecz. - Dlaczego miałbyś go chronić? Dom jak dom. A żywi go potrzebują. Szczególnie w tych czasach. A ty już nie żyjesz. Odejdź stąd. - Pozostawał uparty i patrzył się nieugięcie w puste oczodoły strażnika domu.

- Cóż, nie mogę. Będę tu tak długo jak trzeba. - Wycedził wpatrując ci się w twoje oczy.

- Dlaczego jesteś przywiązany do tego miejsca? - Wyprostował się. - Można cię jakoś... Uwolnić?

- Nekromanta... Siłą oderwał moją duszę z niebios i przywlekł tutaj, żebym mu służył. Całkowicie go rozumiem, wiedział kogo wskrzesić... W końcu za swojego życia byłem jednym z najlepszych szermierzy na całym kontynencie. - Odparł arogancko. - Jest tam, na dole. Jednak musiałbym cię powstrzymać, jeśli chciałbyś mu cokolwiek zrobić.

- Dlaczego? Nie chcesz zaznać spokoju? - Całkowicie już opuścił miecz. Trzymał ostrze na wysokości uda.

- Chciałbym, oczywiście. Jednakże ta okropna magia mnie do tego zmusza. Gdybym się sprzeciwił, cierpiałbym katusze. Przykro mi. - Odpowiedział ci na pytania, ponownie spuszczając czaszkę w dół.

- Chyba wytrzymasz katusze przez kilka chwil, a ja zajmę się nekromantą. Po tym będziesz miał spokój. - Odparł nieco prostolinijnie. Może czegoś nie rozumiał, ale kompletnie nie znał się na najmroczniejszej z magii.

- Dosyć. - Złapał się za głowę jedną ręką i zakręcił się po pokoju. Po chwili przestał i ścisnął miecz. - Muszę to zrobić. Liczę, że twoja dusza zazna spokoju w przeciwieństwie do mojej. - Nieumarły fechmistrz zaszarżował na ciebie wykonując potężny zamach znad góry.

Uchylił się przed cięciem i prześliznął pod uniesionymi wysoko rękami wroga. Nie widząc zbytnio jego słabych punktów wbił miecz w środek czaszki truposza.

Truposz warknął z bólu gdy wsadziłeś swój oręż prosto w jego głowę. Wściekły szermierz nie pozostawał zostawać ci dłużny więc również wbił swój miecz w twoje ciało, konkretniej w brzuch... Przebił cię na wylot nie dając ci szansy na reakcję. Zostawił go w twoim tułowiu i złapał cię za głowę, mocno ją ściskając.
- Jakieś ostatnie słowa, nieznajomy? - Zapytał, gdy krew zaczęła napływać ci do ust.

- Słowa...? Nie. - Wymamrotał i upuścił swój miecz. Spuścił głowę w dół i patrzył na cieknącą krew. Zawył głośno i warknął. Oczy błysnęły na żółto, włosy zaczęły intensywnie pokrywać całe ciało Berrina. Ubrania pękały w szwach, do momentu w którym skórzany kaftan opadł w strzępach na ziemię. Luźno zapięty pas odpadł od bioder. Swój wilczy pysk skierował w stronę wroga, a zwieńczone pazurami łapy umieścił na bokach okrytej czarnymi włosami czaszki. I ścisnął z całej siły do wewnątrz.

Twoje nowo zakupione skórzane buty zostały rozerwane, ale to nie było ważne, gdy walczyłeś o życie. Czaszka rycerza już pękała, ale wtedy nadal trzymając twój miecz w brzuchu pchnął cię wraz z nim do ściany budynku, niemal ją niszcząc.
- Dziękuję... - Czaszka wręcz wybuchła rozsypując się na wiele kawałeczków po podłodze. Wielki pancerz padł na ziemię, wraz z mieczem przeciwnika. Miałeś duża dziurę w ciele, obficie krwawiłeś. Ale zwyciężyłeś.

Przeczołgał się do swoich podartych łachów. Delikatnie otworzył torbę i wyciągnął miksturę leczniczą. Haustem pochłonął płyn i opadł na ziemię.

Gdy tylko się tego napiłeś, poczułeś jak twoje ciało ogarnia ciepło i mrowienie. Chociaż rana się powoli regenerowała, lepiej byłoby to zabandażować... Możesz w końcu zginąć z utraty krwi. Usłyszałeś kroki z drugiego pomieszczenia.

Zaczął już ponowną przemianę w ludzką formę. Ukrył się za pancerzem nieumarłego rycerza.

Ktoś pukał w drzwi pokoju, w którym byłeś, szybko zorientowałeś się, że to Rhenna.
- Berrin? Berrin?! - Próbowała otworzyć drzwi. - Cholera. - Chwilę nic nie słyszałeś aż wyważyła drzwi silnym kopniakiem z rozpędu. Rozejrzała się po pomieszczeniu, widząc tylko truposza i rozdarte ubrania.

- Czekaj, odpoczywam. - Z podłogi dobiegł zmęczony głos Wilka.

- Pewnie... - Zauważyła krew na ścianie i na podłodze. - Jesteś ranny? - Zapytała, nieco zmartwiona. Ty już przemieniłeś się do końca, wyglądałeś jak zwyczajny człowiek. Problem był taki, że miałeś na sobie tylko rozdarte spodnie i dużą ranę w brzuchu.

- Tak. Mogłabyś kupić mi w mieście jakiś bandaż. Pieniądze są w mojej torbie. Tylko idź szybko, bo zaraz się wykrwawię. Bardzo szybko. - Skulił się jeszcze bardziej pod okazałym pancerzem truposza.

- Już, już. - Podbiegła do twojej torby i wyciągnęła twoją sakwę ze złotem. - Spojrzała w kierunku zbroi. - Pomóc ci się z tego wydostać? - Zapytała troskliwie, będąc już przy drzwiach.

- Wykrwawiam się... - Zbył ją.

Łuczniczka skinęła głową i szybko wybiegła z ciemnego, starego domostwa. Powoli bladłeś, zaczynałeś się źle czuć, pomimo wypicia mikstury. Co jak co, ale wciąż rana była otwarta.

Zasłonił ranę dłonią i wstał powoli. Mamrocząc coś zaczął szukać w domostwie czegokolwiek co mogłoby pomóc w obecnej sytuacji. Ubrań, lekarstw. Nie zbliżał się natomiast do włazu, którego strzegł rycerz.

Niestety, meble były prawie puste. Gdy już myślałeś, że nic nie znajdziesz udało ci się zobaczyć starą, pełną kurzu czerwoną koszulę i jakieś spodnie, które jednak byłyby za małe na ciebie.

Otrzepał małe spodnie z kurzu i spróbował obwiązać je tymczasowo wokół rany, a koszulę założył.

Udało ci się zrobić prowizoryczny bandaż ze spodni, który jakoś tamował krwawienie, ale słabo. Koszula pasowała jak ulał, choć teraz raczej wyglądasz jak żebrak z ulicy. Słyszałeś kroki, łowczyni już zapewne wracała.

Oparł się o ścianę i bezwładnie opadł na ziemię, siadając.

Tym razem nie było potrzeby martwić się tym, że ktoś ucieknie, wybudzeni mieszkańcy będą tym łatwiejszym celem, więc całej bandzie kazał podzielić się na dwuosobowe grupy i wkraczać po kolei do każdego domu, oni już wiedzieli, co potem zrobić. Sam ruszył do pierwszego z brzegu, dobył miecza i wszedł do środka.

Berrin
Do pokoju w którym byłeś wbiegła Rhenna trzymając parę bandaży. Klękła przy tobie gotowa do opatrzenia twojej rany. Spojrzała jednak na ciebie nieco zdziwiona...
- Co się stało z twoimi ubraniami? - Spytała. - Odsłoń te koszulę. - Nakazała chwilę po pytaniu.

Khizar
Chata jak chata, w rogu spało na łóżku dwojga ludzi, kobieta i mężczyzna. Zapewne małżeństwo. Była tu też szafka, jakiś kufer...

Wykonał polecenie i odwiązał prowizoryczny bandaż. Skrzywił się i odrzucił gdzieś te pokrwawione spodnie.

Plądrowaniem zajmie się później, teraz trzeba zadbać o zdobycie niewolników, więc zaczął od obudzenia ich za pomocą Magii Bólu i przystawienia ostrza miecza do gardeł.
- Jeśli chcecie żyć, nie krzyczycie i chodźcie za mną.

Berrin
Kobieta obwiązała bandażem twoją ranę, porządnie i sprawnie przez co zatamowała krwawienie na dobre. Pewnie potem będziesz musiał zmienić opatrunek, ale nie tym musiałeś się teraz martwić.
- Nie odpowiesz? W porządku, duma mężczyzny musi być zachowana... - Prychnęła, wstając. Przyjrzała się opancerzonemu trupowi. - To był powód problemów w tym domu? - Zapytała.

Khizar
Na twarzach wieśniaków było wymalowane przerażenie, jednak nic nie powiedzieli i ruszyli za tobą na zewnątrz. Tam już stali twoi kompani, z wykonaną robotą. Przywiązani jeńcy klęczeli na ziemi, było ich dwudziestu pięciu. Dzieci było czterech, a emerytów sześciu.

Tę dwójkę również dołączył do grupki, aby ich również związali, a jeśli byli to wszyscy, to ponownie zostawił kilku ludzi, aby ich pilnowali, a resztę rozesłał na plądrowanie okolicy.