- No dobra, starczy na dziś. Wezmę pierwszą wartę, Wy możecie ich spać, niech mnie tylko który później zmieni.

-To najlepiej niech się szef o to upomni.- Odpowiedział jeden, a następnie wszyscy ruszyli do namiotów.

No to pora obrać jak najlepszą pozycję do obserwowania okolic obozowiska, rzecz jasna przy ogniu, by zbytnio nie przemarznąć.

Wzniesień tutaj nie było, więc mógł co najwyżej na jakimś pieńku stanąć.

Zrezygnował z takich manewrów i po prostu usiadł przy ognisku, od czasu do czasu zmieniając pozycję, by zmienić też kąt widzenia.

Na całe twoje i wasze w zasadzie szczęście warta przebiegała niezwykle pomyślnie, było całkiem cicho i wyjątkowo spokojnie.

No to czekał kilka godzin, aby później obudzić innego członka wyprawy, aby stanął na warcie, i iść spać samemu.

Wreszcie tak obudziłeś Skjalla, a ten zastąpił cię na warcie, wreszcie mogłeś udać się na zasłużony sen.

Bez większych wstępów poszedł spać.

Niestety twój spoczynek nie był zbyt długi, zaraz cała wasza grupa została obudzona, wilki otoczyły wasz obóz i powoli się do was zbliżały.

Natychmiast dobył łuku, aby wycelować i ustrzelić najbliższego wilka. Później, jeśli wilki były dalej na odległości, strzelił do kolejnego, a jeśli nie, to odłożył łuk i dobył dwuręcznego topora, aby młotem i tarczą walczyć później.

Niestety to wszystko działo się zbyt szybko, więc strzał chybił i trafił najbliższe drzewo, pozostało jedynie dobyć broni, bo te już nadciągały na całą waszą grupę z każdej strony.

W takim razie polecił ustawić się reszcie plecami do siebie, aby później czekać na pierwszego wilka, który się napatoczy, i zdzielić go na odlew ostrzem topora.

Chłopaki posłusznie wykonali rozkaz, ale wasz wróg nie atakował, a póki co zacieśniał okrąg.

Mając zdecydowanie dosyć czekania, jakże impulsywny Wulfgar po prostu rzucił się na pierwszego wilka ze wzniesionym nad głowę toporem, aby skończyć z nim jednym, celnym ciosem w łeb.

Twoja impulsywność dodała ci pewności, a to tylko ułatwiło zabicie wilka jednym uderzeniem. Na twoje nieszczęście wtedy wszystkie wilki raczyły zaatakować jednocześnie.

Spróbował wyrwać swoją broń z ciała zwierzęcia, aby uderzyć jej ostrzem następnego wilka, który się napatoczy. Jeśli się to nie udało, to zostawił topór w truchle i dobył młota oraz tarczy.

Wyjmowanie topora w takim momencie mijało się z celem, ale przynajmniej na czas udało ci się dobyć broni, z tarczą już niestety gorzej. Twoi chłopcy za to byli przygotowani i zdołali przyjąć wilki na tarcze czy też trzon topora. Ty natomiast miałeś nieco gorzej ze szczęściem, bo ten zaraz wgryzł ci się w rękę.

//W rękę, w której nie ma nic czy w rękę trzymającą młot?//

//W tę z niczym.//

Starając się ignorować ból, wymierzył starannie w wilczy pysk i posłał tam potężne uderzenie swego młota.

Nie trafiłby tylko ślepy lub paralityk, przez co młot skończył gruchocząc czaszkę twojego przeciwnika, wilka.

W takim razie od razu rzucił młotem w jednego z wilków, aby znów dobyć topora i rzucić się na innego.

Rzucony przez ciebie młot trafił wilka w pysk, a ten od razu padł na śnieg i się złożył, tak samo ty dobrałeś się do swojego dwuręcznego topora. Najbliższy znajdował się zaraz obok jednego z twoich towarzyszy, który średnio sobie radził nie mając w tym wypadku tarczy. Twoje uderzenie przerwało atak wilka przez co Svanrige poradził sobie wbijając mu swój topór w czaszkę.

W takim razie szybko ruszył z toporem na innego wilka.

Nie musiałeś długo czekać nim trafiłeś na jednego, a bardziej on na ciebie co skończyło się tym, że powalił cię i spróbował dobrać do twojej ręki.

- Co Wy macie do mojej ręki?! - warknął i zdzielił go pięścią, trzymając drugą ręką jego szczęki na dystans.

Z pewnością nie dowiesz się tego od drapieżnego wilka, udało ci się trafić go w głowę, ale przeciwnik dalej uparcie trzyma się twojej ręki.

Jeśli żyje, to ponawia uderzenie, a jeśli nie to tylko załatwia sprawę poprzez poluzowanie szczęk.

Uderzanie z pięści w głowę wilka raczej go nie zabije, w najlepszym przypadku przyprawi o jakiś wstrząs, ale tym razem wspomógł cię Svanrige, który ciął w plecy wilka swoim toporem, a ten zaraz puścił twoją rękę i się cofnął.

No to pora dobyć młota i go dobić, a później rozejrzeć się za kolejnym celem.

To w sumie byłoby na tyle, reszta już poradziła sobie z pozostałymi wilkami bez jakichś większych ran. Głównie to tylko ty i twoja ręka tutaj ucierpieliście.

No cóż, w takim razie trzeba ją jakoś zabandażować i liczyć, że pchlarz nie roznosi wścieklizny, albo że Wulfgar nie zamieni się w Wilkołaka (:V).

Na lykantropię raczej nie ma co liczyć z pospolitych wilków, ale zdecydowanie zabandażowanie rany będzie dosyć mądre. Zabandażowanie i przyłożenie ziół do rany raczej powinno przynieść pożądany efekt.

I właśnie to uczynił, a gdy rana była stosunkowo bezpieczna, rozejrzał się po pobojowisku, chcąc ocenić, ile to wilków ubili.

Wilków w sumie było dokładnie dziewięć, będą z tego dobre zapasy na drogę jak i ciepłe futra do ogrzania się, o ile oczywiście dacie radę je oskórować.

No raczej dadzą, problemem może być tylko to, że wszystkiego nie uniosą. No, ale podzielił chłopaków, tak żeby jeden wziął się za stanie na straży, w razie jakby wilki miały wrócić lub jakiś inny drapieżnik skusiłby się zapachem krwi. On zaś poszedł uciąć drewna na ognisko, aby wilki usmażyć. Reszcie zaś polecił skórować.

Na ogół dwie watahy tak blisko siebie raczej by nie były. No, ale ruszyłeś już sobie po dodatkowy chrust, a chłopaki zaczęli nieudolnie skórować wilki.

W takim razie rozpalił ognisko, aby później im pomóc, biorąc się za swojego wilka.

Ognisko już się tliło, ty dorzuciłeś tylko więcej chrustu. Ty niestety robiłeś to tylko nieco mniej nieudolnie, niż pozostali. Ale wkrótce udało wam się kilka z nich obrać z futer.

W takim razie wyznaczył jednego do pilnowania ogniska oraz smażenia mięsa, sam zaś odłożył gdzieś na bok skóry i działał dalej na innych wilkach.