Zamarła, czekając na to, jak facet zareaguje na Rico.

Pies położył po sobie uszy i warknął ostrzegawczo.
- Spokojnie, kundlu jeden! - krzyknął i najwidoczniej nie ma zamiaru wejść do sklepu, nim nie wymyśli, jak pozbyć się psa.

Wiedziała, że do psa jako tako nie dotrze bez odzwyania się, zaryzykowała więc i czekała na rozwój wydarzeń.

W końcu po kilku gwizdach i nawoływaniach pies wybiegł z domu, zapewne mężczyzna rzucił mu coś do żarcia i tak go skusił. Później zaśmiał się i zamknął drzwi, no i wtedy się zobaczyliście. Na jego młodzieńczej twarzy widać było spore zaskoczenie, zaś zielone oczy były szeroko otwarte. Zdziwiony to on jest, nic więc nie mówi i nie robi, jakby chciał przetrawić sobie całą sytuację. Może to Ci dać kilka dodatkowych sekund na zrobienie... Cóż, tego co chcesz zrobić.
//Dokładniejszy wygląd:
img06.deviantart.net/ac97/i/2015/021/5/6/zombie_apocalypse_survivor__alan_by_mr_donkeygoat-d8eudkl.jpg

- Czemu mi kradniesz psa? - zapytała jak gdyby nigdy nic, za sobą trzymając konserwę, by ewentualnie łupnąć mu nią w twarz czy coś.

- Kim Ty jesteś? - spytał, zupełnie ignorując Twoje pytanie. - Co tu robisz? I jak tu wlazłaś?

- Prawdopodobnie nie wiem. Pies mi tu wleciał próbowałam wyciągnąć go stąd, bo to pewnie czyjeś, a on by coś pozjadał.

- Trochę Ci nie wierzę.

- Widzisz mój drogi, bo najwyraźniej nie widzisz, ja dla tego psa mogę wiele zrobić. Ja wiem, że to niewiarygodne, no ale... jestem. Ale właściwie nie muszę być. Mogę sobie iść i zapomnimy o całej sprawie.

- Jakbym miał pewność, że mnie nie zabijesz we śnie to bym Ci nawet pozwolił tu zostać, budowałem to wszystko z ludźmi i dla ludzie, ale zaufanie to towar deficytowy.

- Nyeh, marnotrawstwo taką ładną mordę jak twoją zabijać. A i raczej nie powinnam tu zostawać, bo tobie może jednak ufają, a mi nie ufa nikt. Założę się, że to ty mnie byś zabił.

- Nie zabiłem w życiu ani jednego człowieka.

- Wobec tego jesteś niewinny jak nieobsrana łąka. Myślałam, że takich ludzi już nie ma. Miło mi cię poznać.

- Nawzajem. W ogóle to jestem Rick.

- Roxi. Mam nadzieję, że nie potrułeś mi Rico?

- Kiełbasa raczej zatruta nie była.

- Miło mi to słyszeć. - wysunęła się i spojrzała na psa.

Z radością na swoim psim pysku właśnie oblizał się, zapewne po owej kiełbasie.

- Więc jak to możliwe, że takie czasy przeżył taki grzeczny facet? - zapytała, na nowo nawiązując do tego nie zabijania.

- Już od dwa tysiące ósmego przygotowywałem się na jakąś apokalipsę, stąd całe te zapasy. A jeśli już z kimś walczę to wolę go odstraszyć lub zranić.

- Zbawiciel dobrotliwy. Nadawałbyś się na patrona. - uśmiechnęła się. - Nie miewasz kłopotów z innymi w okolicy?

- Inni to głównie Dzicz, a oni wolą mordować Bandytów i Zombie.

- Zastanawiam się czasem, czy bardziej wyglądam na Zombie, Bandytę czy kogoś z Dziczy. W sumie chyba każde próbowałoby się mnie pozbyć. - Wzruszyła ramionami. - Głupio to wygląda tak stać w drzwiach, nie?

Skinął głową i wszedł, starając się zamknąć drzwi, ale uczynił to dopiero wtedy, gdy pies znalazł się w środku.

Schyliła się do psa i poczochrała go za uszami.
- Jesteś sam? - Właściwie nie czuła, jak ogólnikowe jest to pytanie, po prostu chciała wiedzieć, czy jej nowy znajomy ma towazysza.

- Teraz już nie.

Uśmiechnęła się koślawo, siadając na podłodze pod ścianą.
- Fajnie wiedzieć. Rozumiem, że z tej okolicy niemal w ogóle się nie ruszasz?

- Czasem muszę, ale dopóki mam w tym mieście wszystko co mi potrzebne, to nie mam zamiaru iść gdziekolwiek indziej. Zwłaszcza, że teraz to miejsce oczyścili z Zombie Dzicy, ale wiadomo jak będzie, gdy odejdą.

- Wtedy cię obronię, mój świętoszku. - Uderzyła się teatralnie w pierś, ale zaraz potem parsknęła śmiechem.

On również,a później zamknął drzwi na klucz z charakterystycznym szczękiem zamka.
- Cóż... Jesteś może głodna?

- Coś właściwie bym zjadła. - Zajrzała do swojej torby, nawet nie myśląc, by grzebać po zapasach Ricka.

Szczęśliwie nic jej nie ubyło, on sam przysiadł na jakimś krześle i wziął do rąk Biblię.

- Miłej lektury. - rzuciła pod nosem, wyciągając pierwszą lepszą jadalną rzecz i zaczęła posiłek.

Konserwa jak konserwa: Ni to dobre, ni to smaczne, ale brzuch zapycha.

Gdy już wyjadła ją całą, oparła się o ścianę i zmrużyła oczy. Nie odpływała w sen, ale dawała odpocząć części zmysłów.

Było całkiem przyjemnie, dopóki z tego stanu nie wyrwało Cię walenie pięścią do drzwi.

Spojrzała na Ricka, nie ruszając się, ale będąc gotowa do susa za półki.

Ten jedynie odłożył książkę i podszedł w kierunku drzwi. Gdy pukanie się nasiliło, tamten krzyknął:
- Przecież idę, kurde, nie wal to, bo zwabisz wszystkie Zombie z okolicy, debilu!

Profilaktycznie odsuneła się w kąt.

W drzwiach stanął kolejny mężczyzna, za nim było jeszcze dwóch.
- No, jesteście wreszcie. - mruknął Rick. - Właźcie. - rzekł, a Tobie powiedział:
- To moi przyjaciele: John, Jack i Bill.
Po chwili trójka mężczyzn weszła do środka, zapewne w tej kolejności, w jakiej przedstawił ich Rick.
//Wybacz, że brak mi weny na opis, więc dziś wyręczam się obrazkami ;-;
John:
i.imgur.com/EoMNefJ.jpg
Jack:
i.imgur.com/8yoqLfS.jpg
Bill:
i.imgur.com/wRHq0Dv.jpg //

//Nawet imion nie zmienił.

Skinęła lekko głową. Nie czuła się za dobrze, nie lubiła, gdy w pobliżu jest za dużo ścian i za dużo ludzi. Przygryzła wargę i podeszła do Rico. Mimowolnie przy nim poczuła się bezpieczniej. Oszczędziła sobie powiedzenia czegoś do swego psa.

Vader:
//Problę?//
- Mamy coś do obgadania, więc idź na zaplecze, jest tam kilka wolnych łóżek, weź sobie jakieś. - rzekł Rick wskazując na drzwi obok.

Poszła sobie. Właściwie miała ochotę stąd iść. Już nie ufała Rickowi. Miała nadzieję, że swych planów, jakie we łbach tamtej czwórce aktualnie siedzą, nie zaczną wypełniać tej nocy. Chciała się wyspać.

Łóżek było aż nadto, bo około dwunastu, więc szybko znalazłaś wolne i z pewnością nieużywane. Położyłaś się, a pies skulił się w nogach.

Miała równocześnie ochotę zasnąć, jak i uciec. Przez chwilkę wierzyła, że otrzyma szansę na zagarnięcie świętoszka dla siebie. Jednak po takim rozwoju wypadków wolała ucieczkę. I to jak najszybciej. Co ci ludzie o niej myśleli? Czego mogliby chcieć? Co by z nią zrobili? Uciec, uciec, uciec.
- Jakby co, to mnie obudź, Rico.

Za późno, pies zasnął, albo tylko tak wyglądał, bowiem podniósł jedno ucho, gdy do niego mówiłaś.

Zamknęła oczy, czekając na sen, bądź jakiś dźwięk, który mógłby przypadkiem od myśli o śnie ją odciągnąć.

Sen przyszedł szybciej.

Wobec tego zasnęła, choć w głębi duszy bała się tego. Tych ludzi.