- Na Antarktydzie mnie nie było i raczej się tam nie wybiorę, za zimno dla mnie. - Mimowolnie się spięła, nie lubiła myśleć o przemarzniętej w śniegu przyrodzie.

- Ku*wa znowu. - Powiedział cichutko a następnie spojrzał na mężczyznę, z którym się zderzył. Właściwie takie wypadki dość często mu się zdarzają

Abby
- Szkoda. Widok zielonej zorzy połyskującej na płótnie z wiecznego śniego wygląda magicznie... -

- Zorza w północnej Kanadzie nie jest zła. - Wzruszyła ramionami.

- Zgadzam się, obie półkule mają równie piękne zorze. W obie są wypełnione tym szlachetnym rodzajem magii, który sprawia że kwiaty kwitną, a drzewa obradzają. Magia która tworzy piękno, oraz paradoks. Bo piękno samo w sobie jest magią. -

Strzelił karkiem, potem palcami.
- Tsaaaa... Nie szkodzi.

Opamiętał się i kiwnął głową w geście, przeproszenia czy czegoś tam. Następnie minął tego faceta i poszedł do rozgłośni.

Poprawił swój sprzęt i skierował się ponownie ku miastu.

- Wspominki o hipisach chyba trochę na ciebie podziałały. - Uśmiechnęła się, nie do końca skupiając się na jego słowach.

Abby
- Tak to były piękne czasy, spokojniejsze. Czasem się zastanawiam, czy wciąż wierzą w ideały młodszych siebie. Czy wciąż wierzą w nas... -
Psycho
Na wejściu powitał cię zakręt prowadzący w głąb budynku i skórzana kanapa.
Dante
Jak ja dawno tego nie robiłem... Zmiana Tematu!

Spojrzał na zegarek i usiadł na kanapie... no chyba, że jakimś cudem okazało się, że jednak nie ma czasu bo ten zaczął płynąć szybciej czy coś.

Czas miał, jak najbardziej. Mógł siedzieć i czekać na tej kanapie, lub zbadać otwarte drzwi naprzeciwko.

//On już tu był? //

//nevermind

- Każdy ma prawo sobie w nas wierzyć, o ile nie obchodzi go opinia publiczna. Przynajmniej w moim przypadku kończyło się na uznaniu za czubka. Ech, takie czasy...

- Mi bardziej chodziło o to, czy wierzą w nasze istnienie. Na pewno znajdą sie tacy którzy uznali nas po prostu za halucynacje po zbyt dużej ilości LSD.

//Jest cały czas

- O tym mówię. Moi znajomi skończyli u czubków, gdy tylko okazało się, że we mnie wierzą. Chociaż jest jeszcze jeden, ale on jeszcze wierzy w niebieskie budki latające po kosmosie, więc nie wiem, czy nie oszalał.

//Nie o to chodziło. Czy był tu wcześniej nim teraz przyszedł.

- Tak, to na pewno świr. - Zaśmiał się.
//O ile się nie mylę, to jego pierwszy raz w radiostacji

- Może zmienimy temat? W takim tempie obgadamy wszystkich świrów, jakich było nam dane spotkać.

- Bez przesady, na to nigdy nie starczy nam nocy! -

- Dlatego sugeruję zmianę tematu.

- A o czym chciałabyś porozmawiać, co cię interesuje? - Zapytał

Cóż, gdyby mogła, zmarszczyła by nos. Tak to tylko lekko wzruszyła ramionami.
- Miałam nadzieję, że coś zaproponujesz. Zazwyczaj ludzie lubią mnie wypytywać o różne rzeczy. Brali mnie kiedyś za wróżkę, to i taką udawałam. Raz nawet jedna moja przepowiednia się spełniła.

- O, opowiedz mi o tym. Proszę. - Uśmiechnął się i usiadł wygodniej na kanapie.

- Ogólnie gwizdnęłam wóz Cygance i wróżyłam za dobre piwo. To było gdzieś w okolicach Kolorado. Ładnie tam było...

- Z każdym kolejnym słowem zadziwiasz mnie coraz bardziej. - Zaśmiał się. - Ach, Góry Skaliste, wywołujesz wspomnienia i to bardzo miłe. -

- To zaraz mi je opowiesz. Na czym skończyłam... a, tak. Pewnego razu przyszły do mnie dzieciaki, pytając o to czy jutro będzie padać, bo będą szły do nawiedzonego domu.

- Niech zgadnę, padało? -

- Dokładnie! Kiedy ludziska się poznali, że to jedyna dobra wróżba, a Cyganka odezwała się po wóz, zwinęłam zakład i ruszyłam dalej.

- A co było kolejnym przypadkiem twojej eskapady? - Zapytał wyjątkowo zaciekawiony.

- Hmmm... nie wiem, w jakim stylu chcesz usłyszeć historię?

- Chcę romansu, zdrady, zemsty i szczęśliwego zakończenia. - Złożył zamówienie.

- Telenowela... - mruknęła pod nosem, po czym zamilkła na moment, by zebrać myśli.

- Co by nie mówić o telewizyjnych tasiemcach, życie ich bohaterów było nad wyraz nieprzewidywalne. -

- Szczególnie tej parki, co brała pewnie więcej ślubów niż jest postaci w serii. - Prychnęła. - Pamiętam czasy, gdy mogłam brać ludziom rowery, bo wszyscy siedzieli przed telewizorami.

- Teraz nic się nie zmieniło, tylko zamiast telewizorów mają telefony i komputery, a zamiast rowerów te dziwne elektryczne deski.

- Ale teraz to co innego. Mam na myśli, gdy wszyscy siedzieli nad jednym serialem, od listonosza po urzędnika, od tej dziewczynki co rysuje mnie trzymając patyki w nosie po kolesia który... No, mniejsza.

- Byli razem, ale oddzielnie. Skupieni na tym samym przelatującym obrazku... -

- Wnioskuję, że nie lubisz telewizji.

- Rozmawiasz z radiowcem moja droga. - Zaśmiał się. - Moja niechęć do wrogiego medium jest całkowicie uzasadniona.

- Gazet też nie lubisz?

- Bezwartościowe kartki papieru, zapchane atramentowym bełkotem. Nic ciekawego. -

Skinęła głową, nie mając nic do dodania.
- Teraz ty coś opowiedz.

- A co byś chciała usłyszeć? - Zapytał. - Historie z mojej młodości, z prowadzenia radia, czy może coś o moich dzieciach? -

- Na początek to, czego najmniej się wstydzisz.

- Ja się niczego nie wstydzę! Dlatego uważam siebie za istotę szczęśliwą. -

- To chronologicznie. Coś z twojej młodości, nie bacząc na fakt, że nadal wyglądasz młodo.

- Och nie schlebiaj mi! - Zaśmiał się. Zastanowił się przez chwilę i zapytał cię. - Co powiesz na mój udział w rewolucji francuskiej? -

- A co tam robiłeś?

- Walczyłem oczywiście! Powiem więcej, po wszystkich trzech stronach barykady! -