-Powiedziałeś: postaram się.

- Mogę to zrobić tutaj.

-Jak to: tutaj?!
Zdziwił się sir Parsifal.

- Wystarczy dobra modlitwa...

-Coś mi się nie chce wierzyć... No, ale dobra. Zobaczymy co z tego wyjdzie.
Podał Michałowi miecz i łzę syreny.
-Gdy otrzymasz błogosławieństwo rozsmaruj ją na tym mieczu. Jeżeli wszystko wyjdzie pomyślnie, miecz powinien zaświecić się na czerwono. Gdy już to się stanie wytrzyj go tym o to piórem.
Podał Michałowi pióro anioła.
-Wszystko jasne? Wiesz co masz robić? Nie zawiedź mnie!

- Wiem co zrobić... Ale nie jestem pewny, czy się uda... Dobra - Jeśli ma się udać - Lepiej żebyś wyszedł.

-Nie zawiedź mnie...
Udał się w stronę drzwi. Po chwili zniknął. Powtarzając sobie jakieś dziwne słowa w niezrozumiałym języku.

*Anioł wziął miecz w ręce, uklęknął i zaczął modlitwę w jakimś obcym języku. Gdy skończył, poczynił znak krzyża, mówiąc:*
- In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen.
*Rozsmarował łzę syreny na mieczu. Ten zaświecił na czerwono, a to dla Anioła był dobry znak. Później wytarł miecz swoim własnym piórem wyrwanym przez Dudu. Wszystko trwało około 10 minut*
- Gotowe!

Dudu chodził niespokojnie po korytarzu. Nie chciał przeszkadzać aniołowi. Czas mu się dłużył, postanowił podejrzeć co robi Michał. Zbliżył się do drzwi, otwarłszy uprzednio klamkę zauważył, że Michał już skończył. Nie wiedział czy ma się cieszyć, czy płakać.
-I jak?
Zapytał niepewnie.

*Podał miecz Dudu*
- Udało się.

-Tak, a więc błogosławiony miecz jest w moich rękach! Nie powiem, spisałeś się.
Szybkim ruchem wyjął listę potrzebnych składników do wykonania miecza śmierci. Zaczął czytać:


-Finarfin, bona finarfin. Łza syreny, mam. Rothas, vivi rothas. Pióro, pióro anioła, mam. Pallanen. Metalowa broń sieczna, mam. Ecthelion, błogosławieństwo Boskie, mam. Colgravnce przydzielił mi także notatkę odnośnie jak postępować.
Wyciągnął jakiś zwitek papieru. Po chwili go schował.
-Miecz zaświecił się na czerwono?
Zapytał.

- Tak.

-Skoro tak, to pora zdobyć kolejny składnik z listy.
Zaczął czytać po cichu.
-Już wiem czego potrzebuje... Jest to...

- Co?

-Maedhros, inaczej... runiczny kryształ...
Powiedział zamyślony Dudu.

- Czyli?

-Mowa tutaj o runicznym krysztale. Legenda mówi, że spoczywa on na samym dole podziemnej kopalni Fëanor Ar-Feiniel. Jest on chroniony przez gobliny, trolle, elfy i inne dziadostwa. Aczkolwiek nie chce mi się w to wierzyć. Obawiam się jednak, iż zdobycie go będzie prawie, że niemożliwe...
Przerwał.

- Dlaczego?

-Jeżeli prawdą jest to co mówi legenda, to dostanie się tam jest niemożliwe. Kopalnia znajduje się pomiędzy największymi górami jakie ten świat widział. Dodatkowo bronią jej tysiące stworów. Jest tam mnóstwo zwiadowców. Od razu zostalibyśmy zauważeni. Oprócz runicznego kryształu, w kopalni jest więcej cennych rzeczy. Aczkolwiek jak już mówiłem: nie chce mi się w to wierzyć. A ty, Michale, co o tym sądzisz?
Zapytał.

- Skoro istnieje ten kryształ, to dlaczego cała reszta ma nie istnieć?

-Pewności nie mam. W każdym razie zdobyć go muszę. Ty, aniele, jeżeli chcesz to możesz mi pomóc. Zmuszać Cię nie będę... Jak się czujesz?
Zapytał.

- Głowa boli, a skrzydła połamane... Chyba raczej niedobrze...

-Walczyć mieczem możesz?
Zapytał, zastanawiając się przy tym.

- Mogę...

-No cóż, decyzja należy do Ciebie... Wyruszysz ze mną?
Zapytał sir Parsifal.

*Podrapał się po głowie*
- Mogę pójść, tylko najpierw muszę się napić...

Sięgnął za pazuchę, wyciągając pełny bukłak z wodą.
-Masz.
Poczekał aż Michał się napije.

- Dzięki.
*Wziął wodę i się napił*
- Dobra, możemy iść.

-Co masz na myśli mówiąc: "iść"?
Zapytał.

- Czyli... Płyniemy?

-Nie, to by było nie możliwe.
Powiedział.

- To... Co?

-Lecimy, Michale, lecimy. Przyszykuj się do drogi, weź najpotrzebniejsze rzeczy. Wszystko znajduje się w twoim kufrze pod łóżkiem. Czekam przed pałacem, no może trochę dalej. Ja pójdę do Garonda tymczasem i wszystko wyjaśnię.
Odszedł.

- Lecimy... Ale... Czym?

Zignorował pytanie. Po chwili już go tutaj nie było.

- Eh...
*Zajrzał pod łóżko, wyjął kufer i wyjął najpotrzebniejsze rzeczy, według polecenia Dudu. Wyszedł przed pałac*

Dudu nigdzie nie było. Bramy pałacu pilnowali dwaj strażnicy.

*Anioł oparł się o mur i czekał*

W tej chwili z pałacu wyszedł sir Parsifal.
-No, załatwiłem wszystko u Garonda. Możemy ruszać, chodź za mną.
Udał się w stronę polany.

*Poszedł za Dudu*

Minąwszy masywną bramę, uniemożliwiającą orkom dostać się do środka, dotarli do zielonej polany. Było dość zimno. W oddali widzieli orkowe obozy. Dudu wyciągnął jakieś dwa medaliony. Rękę uniósł ku górze.

*Anioł patrzył się ze zdziwieniem na Dudu*
- Co robisz?

Dudu zlekceważył pytanie. Po kilku minutach Michał zauważył dwa ogromne punkty sunące w ich stronę. Sir Parsifal stał niewzruszony.

*Anioł nie wiedział, co to oznacza*
- Słyszysz mnie?

-O co chodzi?
Zapytał, wciąż unosząc rękę z medalionami ku górze.

- Co ty robisz?

Nie odpowiedział. Po pewnym czasie Michał zrozumiał co robił Dudu. Dwa ogromne smoki stanęły przed nimi. Jeden był niebiesko skrzydlaty, zaś drugi odcieniu ciemno-zielonego.

- Aha... Już rozumiem, dlaczego polecimy...

//Revir jak się jest w pracy to nie można nigdzie pisać.
-Boisz się?
Zapytał anioła.

- Nie...