Zoe i Juliet
Nagle Juliet poczuła na swoim ramieniu... Dłoń? Męską dłoń.

Juliet
Połknęła ślinę i zamknęła oczy i odliczała w głowie do 10.
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.
Postarała sie uspokoić rytm serca

Juliet
- Grzesznica? Oj, jakież to... Smutne, tak...? Samotna Ripper...

Juliet
Dalej stała spokojnie, tylko nie otwieraj oczu, tylko nie to

Juliet i Zoe
- Lepiej, byś się nie zadawała z moją siostrzyczką... Widzisz jak wykorzystuje ludzi, tak? TAK?! – niemalże zaburliło w uchu Juliet, krzyk był całkiem donośny.

juliet
Ciągle nie otwierała oczu. Stała jak słup i liczyła baranki w głowie
//a juliet ma otworzyć oczy czy nie?//

//jak chcesz zią, mam zaplanowane na każdy wypadek.
Juliet
- I dobrze... Taka cicha, a jednak pozory mylą... Grzesznica... Śliczna, mała, samotna, zabójcza... Wykorzystywana... Tak, Juliet? Czy jak ci mówią? Nędzna Ju-Ju?

Juliet
Miała ochotę mu przylać w pysk i zabić na jakiś wyjątkowo ochydny sposób ale skoro zoe mówiła że nie to nie, musi wytrwać a do wyzwisk to ją tknęły ale szybko je zakopała. Dalej liczyła owce

Juliet i Zoe
- Nawet nie próbuj tak myśleć, Ripper. Posłusznica? Wiedz, że kiedy ją wybierasz wybierasz swoją śmierć... Ona nie jest zdolna do uczuć wyższych, a ty przepięknie to wiesz... Czyż nie, Niema? – przejechał końcówką sztyletu po policzku Juliet.

Juliet
Miała ochotę go walnąć. Zoe jest zdolna do uczuć wyższych
//mogę go walnąć?//

//laska ma Sprite dłonie a jej nogi nie sięgają zbyt daleko.
Chyba znasz odpowiedź.
Juliet i Zoe
- No dobrze, ślicznotko. Może w takim razie zrobimy z ciebie choć jakiś pożytek i wyśpiewasz mi gdzie jest Lana?

Juliet
Nic nie powiedziała

- Nie? Nie wiesz, gdzie jest Lana? A nazwisko Droiser nadal nic nie podpowiada?

Juliet
Dalej milczy

- Juliet Juliet, Juliet... Zapomniałaś już o swojej laleczce z klasy, taak?

Juliet
-lizie? Nie,

- Lisie? Oto kto zabił Lisę!

-powtrórz bo nie rozumiem

- Grzesznica! – poczuła jak się dusi i traci grunt pod stopami.

Juliet
-zoe!-otworzyła oczy i zaczęła sie rozglądać za swoją... przyjaciółką? Dziewczyną? Sama nie wie

Zoe
Chyba stało się to, czego no wiadomo, ona sama od siebie nie oczekiwała.
Zoe bowiem właśnie doszczętnie podcięła gardło, z którego zaczęło obficie krwawić. Chwilę potem prawie-morderca JuJu leżał w konwulsjach, umierając w bolesnej agonii, a z jego ust wypływała krew.
Spojrzała na JuJu z lekka szalonym wzrokiem.
- Jeszcze kilka pięter.

juliet
-dobrze. Cholera porąbane miejsce,-wyciągnęła dłonie przed siebie i patrzyła jak się trzęsą

W kajdankach, dokładniej rzecz ujmując.
- Porąbane, bo mówiłaś, że masz się nauczyć Nieuciekać.

-ciekawa lekcja, zdałam z nim ten sprawdzian?-
Pokazała ruchem głowy na zwłoki jej niedoszłego zabójcy

- Nie do końca. Ale całkiem dobrze poszło. Widać, że nie masz w tym wprawy. Kim jest Lana?

-nie wiem. Może chodziło o Lisę

- Nie słyszałaś? Powiedział o twoich koleżankach z klasy. A kiedy upomniałaś o Lisie zaczął cię dusić.

-a ok. Nie myślałam o niej zbytnio

Zoe
- Chodź już na kolejne piętro... – prychnęła niezadowolona i ruszyła. – Teraz na ogień idzie mój pape.

Poszła za zoe

//spoko
Zoe i Juliet znalazły się na kolejnym korytarzu. Tym razem ściany były czarne, niczym opuszczony szpital, a na środku jego długości wisiała żarówka, która lekko mrugała.

Juliet
-już się zaczynam bać

- Dlaczego? – lekko wyłupiła oczy. - Teraz ja mam iść, wiesz? Czyli ty masz stać jak słupek soli.

Juliet
-a. Boję się lekko o ciebie, ale spoko, nie wiedziałam-

- Nie no, spoko. Tylko haczyk taki, że z każdym kolejnym korytarzem coraz gorsza osoba. Czyli teraz albo Lisa, albo ktoś inny.

-cholera. Trzymaj się mój księżycu- kopnęła lekko w ścianę

- Seriously? Mnie to mówisz? To jest wytwór mojego mózgu, w rzeczywistości przypominam sobie jakim gównem jestem, że zabiłam bliskich.

-jeśli oni chcieli zabić ciebie to nic złego nie zrobiłaś, moim zdaniem. Trzeba się bronić czasami

- Właśnie o tym mowa. Oni nie chcieli mnie zabić. To ja ich zabiłam, rozumiesz?! - wykrzyczała ze łzami w oczach.

Przytuliła zoe
-już dobrze, dobrze. To straszne ale było minęło, stałaś się lepszą istotą i żałujesz, to oznaka tego że wiesz że źle uczyniłaś i chcesz to naprawić, współczuję ci i mam prośbę, opowiedz mi o swojej rodzinie kiedy jeszcze żyli- powiedziała spokojnym głosem

- Nie! Zostaw mnie! – odepchnęła ją natychmiastowo, a w jej oczach było widać łzy, które wydostały się na policzki.

Stworzyła paczkę chusteczek
-masz,-powiedziała i wyciągnęła rękę z nimi

Zoe podpaliła te chusteczki.

Juliet rzuciła je na podłogę i zdeptała, potem popatrzyła na zoe
-jak chcesz mi coś powiedzieć to mów

- Nie! Przestań! – popchnęła ją na ścianę z całej siły.

juliet
-d-dobrze- oparła się o ścianę
-idź i spotkaj się z przeszłością. I tak cię kocham

Zoe nie dowierzała własnym oczom. Chwilę potem po prostu znalazła się przy Juliet i ją przytuliła.
W porównaniu z Juliet była zdecydowanie mniejsza.
- Dz-dzięki...

juliet
Przytuliła zoe i pogłaskała ją po plecach kładąc podbródek na głowie zoe
-nie trzeba
//rzygam tęczą to takie słodkie//

// i jaaaa *-*
Zoe
Nie zaprotestowała, choć raczej sama tego typu przytulanek nie lubiła.
- Dla-dlaczego?

-bo mnie nie odtrąciłaś i jesteś przy mnie głuptasku- pstryknęła ją w nos i się zaśmiała