-Na pewno komuś na tobie zależy. Zrób tej osobie przysługę i choć. -po czym wstał.

- Co ty możesz o mnie wiedzieć, co?! - Twoje słowa chyba mocno ją wzburzyły, bo spojrzała na Ciebie wzrokiem mieszkającym złość z żałością, ale chyba własnych czynów i przeszłości.

-Każdy ma kogoś na kim mu zależy. Ty, ja...wszyscy. Choć.

Przez moment spoglądała na Ciebie, niezbyt miło. Niemniej, po chwili wstała, milcząc.

A on, wraz z pseudo-bandytką, udał się w miejsce gdzie widział wieżę. Nadał takie tempo by ta szła równo z nim.

Cóż, trudno tu mówić o nadawaniu tempa, gdy twoja kostka była w dosyć kiepskim stanie, lekko mówiąc. Bandytka szła lekko za Tobą, ale bardziej wynikało to z jej stosunku wobec Ciebie. Atmosfera między wami była napięta jak lina powieszonego skazańca, choć oboje milczeliście. Po pewnym czasie, zauważyłeś wieżę w oddali.

-Czyli jednak to nie były zwidy...-rzekł jakby sam do siebie, po czym udał się tam.

Razem dotarliście pod wieżę. Wyglądała ona na dosyć starą, była w wielu miejscach przerdzewiała, brakowało wielu schodków. Jej umiejscowienie również zastanawiało - dookoła była sucha, pusta pustynia, czasami trafił się jakiś kaktus czy uschły krzak, ale nic poza tym. Może z szczytu będzie coś więcej widać?

Wszedł na górę, uważając by nie wywalić się i stłuc sobie głupiego ryja.

Twoja towarzyszka została na dole. Droga na górę chwilę zajęła, i to nie tylko ze względu na wysokość wieży i twoje rany - konstrukcja była bardzo niepewna, balustrada chybotała się, a z stopni, jeśli już były, co rusz odpadały płaty rdzy. Po dłuższej chwili, dotarłeś na szczyt. Po drzwiach zostały same zawiasy.

Wszedł i rozejrzał się w terenie na zewnątrz za śladami cywilizacji.

W środku znalazłeś jedynie półżółkłe gazety, stary mikrofon, czajnik i krzesło zapomniane przez czas. Rozglądanie się przyniosło efekt - w wielu kierunkach było pusto i sucho, ale w oddali, być może nawet paręnaście kilometrów od waszej lokacji, zauważyłeś coś na kształt ciemno-brązowych pól, otaczających wioskę, skupisko parunastu budynków.

Oh, wioska. Czyli cywilizacja. Słodko.
Wyszedł, a następnie zszedł ostrożnie z schodów nadgryzionych zębem czasu.

Zszedłeś na ziemię. Dziewczyna obróciła głowę i spojrzała na Ciebie, po czym odwróciła wzrok:
- I jak? Widać coś na horyzoncie? -

-Ta. Wioskę.

- Wioskę? - Tym razem już zatrzymała swój wzrok na tobie, widać było, że zainteresowały ją twoje słowa.

-Ta. Parę kilometrów stąd.

- W którym kierunku? -

Wskazał jej kierunek, w którym była wioska.

Spojrzała w tamtym kierunku, mrużąc lekko oczy. Po momencie zapytała, zupełnie spokojnie:
- Jak szybko wydasz mnie innym mundurowym? -

-Nie wydam cię. Może i jesteś kim jesteś ale...jak to rzec, każdy zasługuje na drugą szanse.

Zaśmiała się pod nosem, tak, jakby to co powiedziałeś naprawdę ją rozbawiło:
- Pieprzysz. - Stwierdziła po tym, jak przestała się śmiać.

Wzruszył ramionami.
-Najwidoczniej masz problemy z wiarą. Ale, nie czas na gadu gadu. Mamy wioskę do odwiedzenia. -i udał się w stronę, gdzie widział wioskę.

Ruszyliście w tamtym kierunku. Zacząłeś się już przyzwyczajać do kostki, wobec czego marsz nie był już taki trudny. Po jakimś czasie odezwał się twój żołądek, niezadowolony z braku jedzenia. Można było więc spokojnie przypuścić, że twoja towarzyszka już odczuwała podobne problemy. Być może właśnie dla ich zapomnienia, zagadała:
- Tak właściwie, po cholerę ścigałeś mnie tak długo? Dla mnie i dla Ciebie byłoby łatwiej jakbyś odpuścił na długo przed pustynią. -

-Nie musisz tego wiedzieć. -odparł, po czym postanowił nie odpowiadać bandytce. Idzie dalej ku wsi.

Wzruszyła ramionami. Do wsi został jeszcze spory kawałek, a słońce świeciło prosto na was. W kompani do głodu wdało się pragnienie i skwar. Dziewczyna odczuwalnie zwolniła.

Idzie dalej, tak by ta go dogoniła.

Zrównaliście się z sobą, jednak dalej, warunki pustyni mocno dawały Nicolasowi w kość a może w kostkę.

Pieprzyć to, podczas akcji były nie raz gorsze warunki. Idzie dalej do wsi.

Fakt, Nicolas miewał już cięższe przeżycia w swoim życiu, ale trzeba też pamiętać o tym, że nie podróżował w tym momencie sam, ani w towarzystwie grupy przetrenowanych komandosów. Po jakimś czasie wędrówki, zobaczyliście wioskę i okalające ją pola na horyzoncie. Czekał was jeszcze kilometr albo dwa:
- No nareszcie! - Niespodziewanie huknęła twoja towarzyszka, która już od paru kwadransów szła, jakby miała zaraz omdleć.

//Nicolas interesował się teoriami spiskowymi? //

//Ta, a co?//
-Ku*wa mać, myślałem że to jakaś wieczność...-westchnął. Idzie dalej ku cywilizacji.

//Przyda mu się później. Prawdopodobnie.//

- Masz jakieś pieniądze przy sobie? - Spytała bandytka, podczas gdy oboje szliście do wioski.

Obszukał kieszenie za mamoną.

Znalazłeś parę centów i zmiętą jednodolarówkę. Wszystko musiało wypłukać Ci z kieszeni, gdy siedziałeś po pas w wodzie.

-Ja pie*dole...jedno-dolarówka i ileśtam centów. A ty?

- Dwa dolary... No ku*wa. - Odpowiedziała, wyraźnie zirytowana.

-Ja pie*dole...miejmy nadzieję, że na tym zadupiu ludzie nie wiedzą co to pieniądz.-odparł. Idzie dalej.

- Tutaj też ani nikogo okraść nie pójdzie... - Stwierdziła bandytka, po czym zamilkła. Po już krótszym momencie dotarliście na same krańce wioski, i tego co ją otaczało. Były to pola, a raczej nieudane próby wyhodowania czegokolwiek. Większość plonów była zgniła, okropny smród dotarł do was już z daleka. Tylko w niektórych miejscach można było zobaczyć zdrowo wyglądające rośliny. W miarę zbliżania się do zabudowań, usłyszeliście też odgłosy świń i krów. Poza tym, nie było widać żadnych ludzi.

-Ku*wa, jak tu cuchnie...-skwitował zapach, zatykając nos. Udał się do wsi.
//Outlast 2?

//Do środka czego?

//Wsi. Zedytowane.

//Nie wiem, nie wiem. //

Wszedłeś pomiędzy domostwa i w oczy uderzyła Cię kolejna dziwna rzecz. Wioska była złożona z chaotycznie usytuowanych domów, które przypominały te pierwszych osadników. Budynki były złożone z prostych bali drewna, poszarzałych przez upływ czasu. Niemniej, widać było, że wszystkie domy zostały postawione przez jedną firmę, bo niemalże nie różniły się swoją budową. Przy niektórych domach znajdowały się ogrodzenia, za którymi kwiczały wychudzone, brudne świnie, kury, czasem krowy. Wiele drzwi było uchylonych, a nawet do szeroka otwartych. Twoja kompanka skomentowała to:
- Tu mi się nie podoba... Bardzo, ku*wa, nie podoba... -

-A myślisz, że chciałbym tu być? Powinniśmy przeszukać domy za czymś przydatnym. Ch*j wie, może coś znajdziemy?

- Czekaj. - Zatrzymała się: - A co jeśli tutaj ktoś mieszka? Wparujemy im do domu, a oni już będą na nas czekać z naładowaną strzelbą? - Powiedziała szeptem. Coś mogło być na rzeczy, szczególnie, że Nicolas już czuł czyiś wzrok na plecach, choć równie dobrze może być to tylko fałszywe przeczucie.

-To na ch*j by zostawili otwarte drzwi na oździeż? Gdyby ktoś tu mieszkał to te świnie nie byłyby wychudzone, drzwi byłyby pozamykane a rośliny by tak nie je*ały. -odparł, po czym się odwrócił w celu dorwania wzrokiem obserwującą osobę.

- W sumie racja... - Odpowiedziała. Gdy się odwróciłeś, niczego nie zauważyłeś. Fałszywe przeczucie pewnie.

Udał się do jednego z bardziej obiecujących domów i go przeszukał.

Wnętrze domu wyglądało... staro, i to nie tylko po stanie zużycia jego mebli, czy wyposażenia, ale po ich stylu - wszystko wyglądało jak żywcem wyjęte z przełomu lat 60. i 70, a nawet starsze. Na piecu stały pordzewiałe, żeliwne garnki. W półkach znalazłeś kilka czystych sztućców, w tym dwa noże. Dziewczyna znalazła słomianą miotłę i ścierkę nadgryzioną przez mole. Na stole leżał wiklinowy koszyk z nadgryzioną kromką grudkowatego chleba oraz księga oprawiona w zwierzęcą skórę. Twój brzuch upomniał się na widok chleba. W budynku była jeszcze para drzwi, z czego jedne raczej prowadziły na dwór.

Wziął tą kromkę i sprawdził wizualnie, czy jest zdatna do zjedzenia. Kiedy ją sprawdził to udał się do tych drzwi, które NIE prowadziły na dwór.

Chleb nadawał się do zjedzenia, właściwie, był nawet świeży, miał może parę dni. Można było w nim znaleźć niedokładnie zmielone ziarna, a także malutkie kamyczki. Wygląda na to, że mąkę na ten chleb starto przy pomocy jakiegoś rodzaju kamienia. Za drzwiami był pokój, wyglądający na staroświecką sypialnię. W małym pokoju wepchnięty był materac na dwie osoby, przykryty kocem, piętrowe łóżko, spora garderoba z zbitym u dołu lustrem wiszącym na kołku, a także przenośne radio, wyglądające na sprawne.