Tak samo uzbrojone, jak pozostałe?

Nie licząc jednego, wyposażonego w dwuręczny miecz, to tak.

No, jak zaatakowały?

Twoich ludzi, owszem, a byli skupieni na tym wystarczająco, żeby Cię nie zauważać. Dopiero, gdy wspomniany już duch z bronią dwuręczną, szerokim zamachem skrócił jednego z nich o głowę, zauważył Ciebie, natychmiast kierując się w Twoją stronę.

Rzucił w niego swoim mieczem z uwagą, żeby go przyciągnąć. I w sumie spróbował też wyrwać miecz przeciwnika magią stali.

Wyrwanie miecza było tym łatwiejsze, że ten miał już wzniesiony swój wysoko w górę, i nim zdążył opuścić go do bloku, Twoja klinga trafiła go i zakończyła jego istnienie. Znowu.

Został ostatni, na którego się skierował.

To było zbędne, reszta poradziła sobie z nim grupowo i, o ile nie ukaże się żaden nowy duch, to chyba wygraliście.

-Utrzymać jeszcze przez chwilę stan gotowości.

Minuty mijały i nic się nie działo, więc można śmiało założyć, że wygraliście.

Pozwolił żołnierzom przejść w stan spoczynku. Później dogłębnie się rozejrzał po tutejszej przestrzeni.

Poza dodatkowym orężem i pancerzem, jaki pozostał po zjawach, nic się tu nie zmieniło.

Podszedł ponownie do piedestału, by go zbadać.

Nie zmienił się zbytnio od chwili, gdy przyglądałeś mu się ostatni raz.

Czy znalazło się coś, co mógłby w nich umieścić?

Na pewno nie na wierzchu, ale od czego są sarkofagi?

Jakoś daleko mu było to profanowania grobowców.

Twoi wojacy mieli na ten temat inne zdanie, w końcu jeden już sprofanowali, ale jak tam chcesz.

-To chyba wszystko. Jedyne, co nam pozostaje, to wezwanie do tego miejsca innych.

- Jeśli się nie pospieszą, to możemy się tu udusić. - westchnął smętnie jeden z żołnierz.
- Mówiłem, żebyś się kąpał częściej, niż na przepustce. - odpowiedział wesoło inny, chcąc pewnie rozładować ponurą atmosferę.
- Zamknij się.

Poszukał czegoś, co da im drogę ucieczki.

Nic, musielibyście wrócić do zawalonego tunelu i tam próbować przedostać się na zewnątrz, najlepiej ze wsparciem tych po drugiej stronie.

Ruszył więc tam.

Twoi wojacy za Tobą, mimo pokonania zjaw wciąż pewnie czuli się tu nieswojo i mieli ciarki na plecach, a i nie było większego sensu siedzenia tam, skoro nie mogli uszczknąć dla siebie nawet garści złota z przeklętych sarkofagów...
Na miejscu zastałeś tę samą kupę kamieni co wcześniej, co oznacza, że nikt jeszcze nie zaczął żadnych prac, aby Was uwolnić.

Rozejrzał się tutaj.

Skały, ziemia, kamienie... Nic szczególnego. Grunt, że Was nie zmiażdżyły, jak to pewnie było w zamyśle twórcy tej pułapki.

Postarał się odsunąć te kamienie.

Dałeś radę pozbyć się z drogi kilku mniejszych, podobnie jak Twoi podwładni, którzy na Twój widok do razu zabrali się do pracy, ale większości z nich nie sposób było ruszyć, ani samemu, ani w grupie.

-Bez pomocy to się nie wydostaniemy.

Pokiwali głowami, w końcu od początku braliście pod uwagę taką ewentualność, choć raczej nikt nie myślał o tym, że tu zgodnie, nim przyjdzie pomoc, prędzej że będzie się śmiertelnie nudzić tych kilka godzin i tyle.

Tak, to było do przewidzenia.

Do przewidzenia było też to, że wrócą. Fakt, sporo im to zajęło, ale wrócili, również dość długo walczyli z gruzowiskiem, ale udało im się wreszcie stworzyć otwór odpowiednio duży, abyście się w nim zmieścili, rzecz jasna pojedynczo.

-Idźcie przodem.

Wykonali rozkaz z ochotą, bez bohaterszczyzny i ociągania, a gdy i oni byli bezpieczni, również Ty znalazłeś się po drugiej stronie. Tam, rzecz jasna, gdy nie wykryto u Was żadnych większych obrażeń, zostaliście natychmiast zasypani istną lawiną pytań, z których większość koncentrowała się na Tobie. Nic dziwnego, wszyscy chcieli znać przebieg zdarzeń, jakie zaszły w tym miejscu bez ich udziału.

Gestem dłoni uciszył pytania.
-Powoli. W środku znajduje się coś na kształt komnaty z sarkofagami i piedestałem. Były tam też istoty, które podciągnąłbym do dzieł Nekromantów. Jednakże, że stratami, udało nam się je pokonać.

Żołnierzy najwidoczniej nie satysfakcjonowała taka odpowiedź, toteż czekali, zwłaszcza że najpewniej uważali to za prolog, wstęp do właściwiej historii, bowiem nie wydałeś żadnego rozkazu rozejścia się ani nic w tym guście.

-Wybaczcie mi, jestem słabym bardem. Prawda jest taka, że potrzebujemy tutaj jakiegoś naukowca, lub archeologa.

- A nie lepiej to po prostu zapieczętować albo zburzyć? - zapytał jeden z towarzyszących Ci w środku kurhanu żołnierzy.

-To byłaby dobra opcja, gdyby nie ta komnata.

- Pozbyliśmy się tych Duchów czy cokolwiek to było, prawda? - zagadnął inny z wojowników, jaki miał tę nieprzyjemność ścierać swoją klingę z jej eterycznym odpowiednikiem pośród jednego z monstrów.

-Zaatakowaliby nasze plecy. Nie zaatakowali, co sprawia, że możemy mówić tutaj o zwycięstwie.

Dalsze rozważania przerwał ten, który wysłał Was w to miejsce, niejaki Bolsyt.
- Świetna robota, panie i panowie. - powiedział na Wasz widok, klaszcząc w dłonie. - Roześlę gońców do okolicznych wiosek, w każdej macie przynajmniej jeden bity dzień przepustki na libację i dupczenie. A jeśli o dupach mowy, to brać je w troki, dowództwo wzywa.

-Sir. Obawiam się, że zadanie nie jest do końca wykonane. Potwory są pokonane, ale pozostaje samo miejsce, gdzie się znajdowały.

- Ściągniemy tu Kapłana albo kilku, żeby wypalili całą tę złą Magię, ewentualnie jakoś ją zabezpieczyli. Zresztą, jesteście żołnierzami, nie obchodzi mnie, ile i gdzie już przeżyliście, macie wykonywać rozkazy, więc marszem do twierdzy, kraj nas potrzebuje.

-Tak jest sir.
Ustawił szyk żołnierzy, a następnie ruszył z nimi na czele ku twierdzy.

Trafiliście tam bez problemu, ciężej było już w środku, ze względu na ścisk: Nie sposób było policzyć zgromadzonych w wielkiej twierdzy żołnierzy, ale na pewno były ich tysiące, jeśli nie dziesiątki tysięcy. Jeśli spodziewałeś się wizyty Cesarza lub jakiegoś wysoko postawionego dowódcy to myliłeś się, jedynie zaproszono Cię na krótką naradę z komendantem Anros, podobnie jak inni dowódcy poszczególnych oddziałów.

Ruszył więc tam, przekazując przyjaciółce nadzór nad oddziałem.

Biorąc pod uwagę gabaryty twierdzy i możliwość utrzymania w środku tysięcy żołnierzy to samych dowódców było kilkudziesięciu, jeśli nie więcej.
Nie miałeś okazji czy potrzeby, aby odezwać się. To głównie znacząco wyżsi stopniem mówili, rozprawiając o zagrożeniach, jakie musi odeprzeć Cesarstwo. Niemalże połowę obecnych, wraz z ich wojskami, oddelegowano do odbicia Księstwa Hobbitów, które zajęły Drowy. Kilku miało wziąć swoje oddziały i objąć dowodzenie nad Milicją Cesarstwa, którą Cesarz planował zabezpieczyć granice z Elfami i Krasnoludami oraz Nirgaldem - mimo że wszędzie tam szalała wojna, lepiej było się zabezpieczyć. Przynajmniej kilkunastu oficerów miało rozkaz zebrać swoje siły i wesprzeć Krzyżowców Argentu w obronie przed Nordami. Nie tylko dlatego, że państwo Krzyżowców było lennikiem Cesarstwa, ale i dlatego, że jeśli upadnie, to barbarzyńcy z północy uderzą na Verden. Pozostałych dowódców rozdzielono pomiędzy ważniejsze twierdze i miasta w Verden, małe grupki miały też zbadać sytuację w okolicach ruin twierdzy Amon-Rigs i miasta Gibelest.
Gdy wydano rozkazy, zdałeś sobie sprawę, że Ciebie jako jedynego nie wybrali do jakiegoś konkretnego zadania. Jak wyjaśnił Ci również obecny na naradzie, Twój stary znajomy, który pognał Was pod tamte kurhany, Tobie przysługiwało prawo wybrania miejsca, w które udasz się ze swoimi żołnierzami.
//Z góry mówię, że granice z Elfami, Krasnoludami, Nirfgaldem oraz zamki i miasta to najnudniejsze możliwe opcje. Wybieranie się do Gibelest i stawianie dwóch swoich postaci przeciwko sobie też zbyt ciekawe nie jest, więc pozostają Hobbity, Amon-Rigs i Krzyżowcy.//

//Nie kojarzę zbytnio, o co biega z Amon-Rigs, więc biorę pewnik///
Przez chwilę pomyślał o zimnie, jaki odczuwałby w swoim pancerzu, jak i o tym, że jego żołnierze przez lata znosili deszcz, więc po co ich męczyć jeszcze śniegiem?
-Sir, jeżeli nie jest to przeszkodą, to proszę o skierowanie mojego oddziału na pomoc Hobbitom.

//Taka stara twierdza Cesarstwa, obecnie ruina pełna Nieumarłych. Jest jako osobny temat, możesz poczytać. Zmieniasz wybór czy zostajesz przy Hobbitach?//