Ogromne połacie terenu znajdujące się na północny-wschód od Zielonej Gwiazdy. Swoją nazwę zawdzięczają przede wszystkim ogromie zieleni oraz drzew. W tym miejscu swoje obozowiska i pomniejsze bazy mają członkowie Bandery, z których to wysyłają ataki na ludzi.

Max:
Wreszcie uformowaliście jakąś pomniejszą grupę i możecie wyruszać, obozowi zwiadowcy przynieśli wieść o tym, że niedaleko stąd będzie przejeżdżać karawana.

-Ile mamy czasu?
Spytał się kogoś.
//Jest tam jakiś dowódca, czy to on dowodzi?

-Na tyle, że macie już zbierać swoje leniwe dupska do drogi, bo nie zamierzam na was czekać.- Powiedział w waszym kierunku dowodzący waszym oddziałem elf.

Ruszył więc za przywódcą. Po drodze upewniał się, czy sprzęt działa.

Trochę ciężko jakby z jakiegoś powodu miałby nie działać. No, ale po jakimś czasie dotarliście w pobliże szlaku, a cała wasza grupa skryła się w krzakach.

Próbował upatrzyć sobie jakiś dobry punkt do oddawania dalekich strzałów. No i miło by było, gdyby jeszcze krył prawą stronę.

O ile nie zamierza wspinać się na drzewo to raczej nie ma zbyt dobrych pozycji na to.

Trudno. Szukał najbardziej wytrzymałego drzewa.

Drzewa w tym rejonie mają wyjątkowo twarde gałęzie, można na nich budować domy, utrzymanie pojedynczego elfa nawet nie spowoduje drgania gałęzi.

Wspiął się na jedno z najwyższych, spośród tych, z których można obserwować trakt.

Mawiają, że elfy rodzą się na drzewach, tak dobrze się po nich wspinają... Teraz już siedząc na wytrzymalszej gałęzi dostrzegłeś w oddali jakieś sylwetki zmierzające w waszym kierunku po trakcie.

Cholera. Nie przemyślałem komunikacji. Rozejrzał się, kto z jego oddziału jest najbliżej. Próbował też sobie przypomnieć, czy omawiali jakiś system komunikacji.

To i tak nie miało dużego znaczenia, bo reszcie po kilku sekundach też się pokazali.

Naciągnął strzałę na łuk i szukał osamotnionego celu.

Póki co to widzisz tylko dwóch zbrojnych na koniu jadących przed samą karawaną z towarami, a za nim sporą grupę żołnierzy.

Szukał celu, który mógłby zdjąć niepostrzeżenie.

Takie coś jest zdecydowanie niemożliwe. Pozostali z waszej grupy i tak czekali, aż karawana będzie do nich ustawiona bokiem.

Czekał z nimi.

Poczekaliście tak może chwilę, a zaraz potem większość z was naciągnęła strzałę na łuk i posłała ją w kierunku przeciwnika, przede wszystkim w konie ciągnące karawanę, kolejno w strzelców wroga.

Zaczął strzelać do tych, co mają najwięcej uzbrojenia. Tacy mogą się okazać najgroźniejsi.

Już po wykonaniu pierwszej salwy ludzie szybko się przegrupowali tworząc formację obronną, a zbrojni na koniach odjechali gdzieś dalej. W tym czasie reszta waszej drużyny wyszła z ukrycia i krzycząc biegli w stronę ludzi, kilku zdążyło już umrzeć od wystrzelonych bełtów.

Zaczął ostrzeliwać ludzi na koniach, na przemian atakując tych, którzy zagrażają jego kolegom.

Zbrojni na koniach zdołali pojechać tak, że tobie linie strzału blokują drzewa, a strzelanie w walczący tłum może spowodować trafienie sojuszników.

Szybko sprawdził, czy toczą się jakieś walki poza tłumem.

No właśnie niezbyt, jest tylko ten pie**olnik.

Szukał strzelców, aby zacząć ich zdejmować.

Strzelcy w formacji ludzkiej szybko przemianowali się na zwykłych wojaków, więc chyba czas zejść z drzewa.

Schodził bardzo powoli. Kiedy był na ziemi, chwycił krótszy łuk i starał się przekraść krzakami za wroga.

Problem był taki, że tego też się nie dało, bo oddzielał was szlak, który nijak da się obejść.

Upewnił się, że wszyscy wrogowie są zajęci walką. Jeżeli tak, to byle szybko przebiegł przez drogę. Jeżeli nie, to próbował strzelać do pewniejszych celi.

Na szczęście wszyscy byli, zaś gdy ty przeprawiałeś się przez drogę to zauważyłeś dwójkę zbrojnych na koniach pędzących w waszym kierunku.

Szybko oddał dwa strzały w ich konie i wskoczył w krzaki.

Problem był taki, że zbliżali się na tyle, szybko, że oddałeś tylko jeden, który jedynie spowolnił konia. Wycofanie się było niemożliwe, gdy byłeś już tak daleko, zwłaszcza gdy jeden na ciebie pędził, a drugi w wasze wojska.

Spróbował zastrzelić jeźdźca, który na niego szarżuje, aby potem zdjąć drugiego.

Trafiłeś go w ramię, ale to go nie zatrzymało. Nadal szarżował dokładnie w twoją stronę podczas, gdy drugi już wbił się na plecy waszym wojakom.

Przycelował dokładnie i celował w głowę. Potem strzelił.

Trafiłeś w głowę, ale konia przez co ten obalił się nadal zmierzając w twoim kierunku przez co i ty i jeździec upadliście. Ten póki co próbował jakoś się podnieść.

Szybko sięgnął po nóż i rzucił w niego.

Zbrojny na ogół ma pancerz, ten także, więc twój rzut w niego nie wyrządził mu krzywdy. A on sam zaraz wstał i powoli ruszył po swój miecz leżący nieopodal.

Wyciągnął drugi i starał się rzucić w miejsce bez pancerza.

Cóż, trafić mogłeś go tylko od pasa w dół, a jako że był do ciebie odwrócony plecami to trafiłeś go wyłącznie w tył uda. Ten zaś syknął wściekle, pochwycił za swój miecz i obrócił się ku tobie.

Teraz celował w szyję, już z łukiem i strzałą. Wystrzelił.

Na szczęście ci to wypaliło, a strzała wylądowała w szyi wroga. Ten kilka razy zakasłał krwią i padł na plecy.

Teraz wycelował w drugiego jeźdźca.

Ten właśnie był zajęty zabijaniem twoich sojuszników, więc warto to było jakoś przerwać. Nim jednak zdołałeś wypuścić strzałę, jego koń zrzucił go po tym jak któryś z elfów poderżnął gardło koniowi.

Wstrzymał się. Znów namierzył go wzrokiem i strzelił w miejsce, przy którym była najmniejsza szansa trafienia sojusznika.

Była żadna, bo zasłaniali go twoi sojusznicy.

//Szkoda, że nie dałem mu matematyki. Mógłby wyliczyć szansę trafienia po łuku.//
No to szukał wsparcia wroga, przy okazji czając się w krzakach za plecami wroga.

//To chyba musiałby mieć siłę naciągu czterolatka lub liczyć na to, że nikt nie ruszy się nawet o krok.//
Póki co wasi dostawali po dupie, najwidoczniej zdołali zauważyć jakiegoś cwanego łucznika, bo część przemieszcza się tak, by stać za wozem.