Sam wyszła z samochodu i zamknęła go, po czym ruszyła wolnym krokiem w kierunku recepcji

W małej recepcji, siedział tylko starszy pan, pewnie właściciel. Czytał gazetę, i nawet nie zwrócił na ciebie uwagi.

Sam zbliżyła się bezszelestnie do mężczyzny i cicho rzekła :
- Dobry. -

Nieco się wzdrygnął, ale otrząsnął się dość szybko. - O witam, witam. Pokój dla pani? -

- Ile za dzień ? - Zapytała beznamiętnie

- Pięć dolarów. - Powiedział serdecznie.

- Powiedzmy że zatrzymam się na tydzień. - Po czym wyjęła kartę kredytową

Wziął od ciebie kartę, włożył ją do terminalu i podał ci go, byś wpisała pin.

Kobieta posłusznie wpisała PIN i odebrała z powrotem kartę

- Pokój sto cztery. - Powiedział podając ci klucz, z wieszaka stojącego za nim. - Życzę miłego pobytu.

-Dziękuję - Uśmiechnęła się niemrawo i pomaszerowała do samochodu po ogromną, staromodną walizkę podróżną i ruszyła z nią w stronę pkoju

Twój pokój był dość mały, z jednym łóżkiem szafką, szafą ,stolikiem z jednym krzesłem, oraz niewielką łazienką. Jak na tę cenę, było to bardzo schludnie.

Kobieta położyła walizkę i torbę w szafie i rozłożyła się na łóżku, zapalając cygaro

Smakowało całkiem dobrze, jak każda używka. Miło tak dla odmiany leżeć w łóżku, nie na tylnej kanapie samochodu.

Sam wtuliła się w materac. Była to miła odmiana w stosunku do skórzanych foteli Lincolna. Z czystej ciekawości włączyła komórkę i sprawdziła czy nie dostała żadnych powiadomień

Miałaś jednego esemesa od wydawcy. Jego treść brzmiała "Jak idzie praca nad książką? ;)". Napisał to kilka godzin temu, kiedy spałaś.

Auć. To dosyć użądliło Sam. Myśl o niepoczętym dziele znów zawitała w jej umyśle. Ścisnęła mocnej komórkę i odpisała: " Świetnie "

Po kilku minutach dostałaś wiadomość zwrotną. "Świetnie! Wpadnę jutro by osobiście to zobaczyć! Do jutra :33"

- No i ch*j - Przeleciało przez głowę Sam. Jedyne co miała, to pogniecione kartki z abortowanymi ideami. Kobieta w przestrachu spojrzała na zegarek

Właśnie wybiła piętnasta. Przy odrobinie szczęścia Morty, agent wydawnictwa które zajmuje się twoimi powieściami, przyjedzie wieczorem. Albo coś go zeżre w lesie.

Sam nie miała wyboru musiała przerwać sielankę. Z ciężkim sercem wstała z łóżka, powzięła swą torbę zawierającą wszystko co potrzebne do pisania i opuściła pokój. Ruszyła w stronę puszczy, gdzie jak każdy wie, wena najłaskawiej oddaje się pisarzowi

W holu coś ci się przypomniało, że musisz jeszcze wybrać który las chcesz eksplorować. Jego północną czy południową część?

Sam nie miała czasu na tego typu rozterki, popędziła tam gdzie najbliżej do cudotwórczej knieji

Wróciłeś do swojego hotelu. Na recepcji wciąż siedział ten sam mężczyzna, co ostatnio, ale był zbyt zajęty czytaniem książki. A właśnie książki, może nie byłby to znaczący fakt, gdyby nie to, że zdjęcie na odwrocie sugerowało, że przed chwilą spotkałeś jej autorkę!

No w końcu przypomniał sobie skąd ją kojarzył! A tymczasem ruszył do pokoju sprawdzić czy już ktoś tam jest

Siedział już tam Walter. Pisał coś na laptopie, ale jego niewyraźna mina sugerowała, że nic nie znalazł.

Wszedł bardziej do pokoju niż był zapewne teraz.
- Jak idzie? - Spytał kładąc butelkę na stole.

- Paskudnie... skąd ty masz tą whisky? - Spojrzał się zaskoczony na butelkę i podszedł do niej by ją obejrzeć.

- Znalazłem w źródle dźwięku

- Stary, to czterdziestoletnia Forgotten Cave Whisky. Już dwuletnia jest warta kilka stów. Ta butelka jest warta cztery tysiące dolców! - Powiedział zafascynowany.

- O ku*wa! - Rzucił tylko siadając. - Jakieś propozycje jakim cudem tam to się znalazło?

- Ty tam byłeś, nie ja! - Ostrożnie odstawił butelkę na stół.

- Sądziłem, że jakieś dzieciaki zgubiły butelkę wykradzioną z barku rodziców gdy zobaczył coś niezwykłego, co ewidentnie tam było. Ale kto do cholery może mieć cztery tysie w płynie.

- Słyszałem, że Huxleyowie są całkiem dziani, ale ich dzieciaki nie muszą się chować po ruinach z alko. -

- Chyba żaden dzieciak bogatego kolesia nie musi chować się kawał w lesie by się napić. Może ukradziona?

- Wątpię, by miejscowy bar miał to cudo na składzie. A silnie strzeżone domy na wyspie ciężko okraść.

- Meh... Może Amelia coś wymyśli.- siedział chwilę bez słowa - Masz coś do jedzenia?

- Bekonowe chrupki i wczorajszą kanapkę. - Powiedział wciąż zafascynowany twoim znaleziskiem.

- Dawaj. Jeść mi się chcę. Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz wczoraj jadłem.

Wyciągnął z torby obydwa "dania" i rzucił je tobie.

Rozpakował kanapkę.
- Dzięki. Tak więc o tym co dotychczas wiemy tylko, że było w starej radiostacji i być może lubi whisky.

Do środka wparowała Amelia. - No to gadaj co masz! - Krzyknęła przy wejściu. -

- Czterdziestoletnią whisky za cztery tysie znalezioną w starej radiostacji będącej byłym mieszkaniem czegoś, co nie wiem czym właściwie jest. - Powiedział między kęsami

- O cię w ch*j! - Powiedziała zdecydowanie zaskoczona, podeszła do stołu i przyjrzała się starej butelce. - I ona tak po prostu leżała tam sobie? -

- Ta. Nowa wersja mojej bezsensownej teorii spiskowej. To coś mogło lubić whisky.

- A czym było to coś? - Zapytała podejrzliwie. Chyba coś przeczuwała.

- A skąd ja mam to ku*wa wiedzieć jak tego ch*jstwa tam nie było! Ślady nie były zestawione ani przez człowieka ani przez zwierzę. Tyle wiem.

Wciąż patrzyła się na ciebie podejrzliwie. - Mhm... Jesteś pewny że nikogo, ani niczego tam nie spotkałeś? -

- Może szczura... Nie chociaż nie. Nie było tam zwierząt - Rzucił cynicznie - jedynie jak wracałem natknąłem się na powieściopisarke... chwila zaraz przypomnę sobie jej imię.