Pałac jest znacznie oddalony od pobliskich miast. Został zbudowany w srodku lasu a koło niego znajduje się jedynie mała wioska, której mieszkańcy żyją w przekonaniu, iż pałac od kilkunastu lat jest opuszczony. Do niedawna na pewno tak było, teraz jednak osiedliła się tu Vrysa Cthudre. Na razie nikt nie dowiedział się o jej obecności.
Pałac opuszczony przez wiele lat nie jest w najlepszym stanie. Brakuje tu większości okien i nawet kilku ścian. Wiele pokoi nie ma w środku mebli. Pałac nie jest w żaden sposób ocieplany, dlatego jest tu strasznie zimno. Do najważniejszych pomieszczeń w budynku należą duża i w pełni wyposażona jadalnia, dość ładnie umeblowana sypialnia Vrysy, główny hol z zawalonym sufitem, laboratorium z pełnym wyposażeniem mutagenisty zbudowane w piwnicy, kuchnia, w której ożywieni służący przygotowują dla swej pani posiłki oraz nienajczystsza łaźnia.

// robi wrażenie...//

Vrysa obudziła się dość wczesnym rankiem w swym łóżku. Bez zbędnego ociągania się wstała i szybko ubrała swój jedyny strój. Wyszła z pokoju i udała się wolnym krokiem wprost do jadalni, gdzie zajęła miejsce przy długim stole. Miała nadzieję, że jej rozkładający się służący zdołali ugotować coś zjadliwego z resztek zapasów.

Sługi jak się okazało nie były same, był z nimi wampir, po za tym nie dość, że to co przygotowali było zjadliwe, ale wręcz pyszne. Przygotowali bowiem spaghetti z zapasów makaronu i nie wiadomo skąd wytrzaśniętych świeżych warzyw.

Obecność wampira trochę ją zdziwiła, ale postanowiła zająć się tym po posiłku. Jeśli nie zabił jej wcześniej to uznała, że na razie nie ma czego się obawiać. Po tym, jak zjadła spaghetti ruszyła od razu do wampira i przyjrzała się mu dokładnie.
-Mogę wiedzieć czemu zawdzięczam tę wizytę?

Ukłonił się
- Nazywają mnie Draconius, ale dla przyjaciół Draco. Jestem wampirem, a widząc to jak ta piękna rezydencja się marnuje postanowiłem tu zamieszkaç. Niestety byłaś juź tu ty o pani, toteż w zamian za współmieszkanie proponuję pomoc przy sprawach ogólno-pałacowych. Mam nadzieję, że spahgetti smakowało.

-Spaghetti było bardzo dobre, a wręcz wyśmienite w porównaniu do tego, co zazwyczaj gotują dla mnie moi służący. Nie szukam jednak na razie lokatora, a życie tutaj samotnie nie sprawia mi żadnych problemów, z wszystkim radzę sobie dobrze sama.
Nie zamierzała raczej zabijać wampira. Darzyła jego gatunek dziwną sympatią, głównie dlatego, że, w przeciwieństwie do ludzi, nie odrzucają jej jedynie ze względu na arachnidzkie korzenie.

- Droga pani, mogę tu dalej mieszkać ?

Zastanawiała się chwilę po czym westchnęła.
-Niech ci będzie. Pozwolę ci tu zostać, jednak, jeśli zwrócisz na pałac uwagę najemników lub mieszkańców wioski, będę zmuszona cię stąd wyrzucić. Nie chcę, by ktoś pewnego dnia zapukał do mych drzwi i skazał mnie na śmierć za praktykowanie magii antyładu.

- Praktykuje pani antyład ? To trochè jak ja. Ja potrafię thaumaturgiè w stopniu mistrzowskim i powoli zaczynam łapać nekromancjè.

-Ja używam za to mutagenizmu w stopniu mistrzowskim i nekromancję w stopniu zaawansowanym. Ostatnio niestety wszystkie moje mutanty zostały zabite lub w swej głupocie zgubiły się w lesie i umarły. Może chciałby pan, bym oprowadziła pana teraz po pałacu?

- Aleź m'lady, ja już dobrze znam ten pałac.

-Tym lepiej. Oprowadzanie by trochę zajęło. Prosiłabym, byś nie wchodził do mojej sypialni i laboratorium umieszczonego w piwnicy. Prócz nich możesz korzystać z każdego pomieszczenia, a także zagospodarować te puste. Wybierz sobie także jedną z sypialni.

- Dziękuję o potężna.
Odleciał przez okno i zaczął szukać sobie sypialni.

Po posiłku Vrysa lubiła pospacerować po lesie nieopodal pałacu. Wyszła więc na zewnątrz i zaczęła chodzić po okolicy bez bliżej określonego celu. Starała nie oddalać się zbyt bardzo od pałacu ani zbliżać zbytnio do pobliskiej wioski.

//Tak tylko o sobie przypominam

Spotkałaś się z wilkołakiem szczącym do źródła.

Wyglądała na lekko obrzydzoną. Już miała odejść, gdy nagle wpadła na pewien pomysł. Jaka jest szansa, że udałoby się jej pojmać wilkołaka do pałacu, ewentualnie zabić go tutaj?

Były one zależne od wsparcia wampira.... On widział jak wychodziłaś.

Postanowiła użyć nekromancji i rozkazać swym ożywionym sługom na odległość, by przyprowadziły tu wampira.

Udało się, ale twoje sługi wydały przy tym tyle dźwièku, że wilkołak zauważył, że coś jest nietak.

Na razie postanowiła nie ruszać się z miejsca. Wyciągnęła jednak miecz i na wszelki wypadek przygotowała się na pościg za wilkołakiem. Już zaczęła się zastanawiać się, w jaki sposób zmutuje wilkołaka, by był dla niej idealnym nowym służącym.

Wilkołak chwile niuchał po czym złapał przebiegającego tamtęby zająca i zaczął robić coś bardzo niemoralnego.

Zaczęła powoli skradać się w stronę wilkołaka. Miała zamiar nabić go na swe odnóża tak, by go przy tym nie zabić, a potem z pomocą wampira zaprowadzić go do zamku.

Wyszuł cię i zadał ci cios, po chwili zaczął na ciebie szarźować z łapami. Całe szczęście Vampir wyleciał przed ciebie i blokował jego ataki mieczem.
- Całe szczęście, śmże twoje sługi dały mi znaç.
Pi chwili wampir sparalidował thaumaturgią wilkołaka.

-Jestem nastawiona coraz bardziej pozytywnie do ciebie Dranociusie i do twojej obecności w mym pałacu - oznajmiła uśmiechając się lekko po czym zapytała - Czy mógłbyś teraz pomóc mi w zaprowadzeniu tego wilkołaka do mojego laboratorium i w przywiązaniu go do stołu operacyjnego, by nie rzucał się zbytnio podczas procesu mutacji?

- Będąc mistrzem thaumaturgii mogę go utrzymać w tej formie dość dlugo...
uśmiechnął siè lekko.
- Co do przeniesienia....
pstryknął ożywiając kilka zwierząt które zabił wilkołak by pomogły nieść i co nejlepsze - udawało się.
- To chyba tyle. Ja juź sobie wybrałem sypialnie i sanktum krwii.

-Dobrze. Dziękuję za pomoc - powiedziała ruszając wolnym krokiem w stronę pałacu, co jakiś czas zerkając, czy zwierzęta nadążają za nią z wilkołakiem

Szliscie powoli i bezproblemowo.

Gdy dotarli do pałacu zaprowadziła ich do piwnicy, gdzie znajdowało się jej laboratorium mutagenisty. Przywiązała wilkołaka do stołu na środku pomieszczenia i przygotowała najważniejsze do procesu mutacji rzeczy

Cóż. Wilkołak nadal leźał nieruchomo.

W takim razie rozpoczęła proces mutacji. Planowała nie zmieniać zbytnio wilkołaka, który już sam w sobie był dość silny. Po pierwsze zmniejszyła mu wolną wolę do minimum, przez co będzie jej w pełni posłuszny. Potem dodała wilkołakowi kilka kolców na grzbiecie oraz wzmocniła jego pazury. Zmieniła też jego skórę na znacznie grubszą, co miało wzmocnić jej odporność na uderzenia i nieco uodpornić na thaumaturgię. Pod koniec nieco wyostrzyła mu zmysły i pobawiła się kolorystyką jego futerka. Wszystkie czynności wykonywała ostrożnie i bez pośpiechu, by wyszło jej to jak najlepiej.

O dodatkowych parach oczy zapomniałeś napusać, ale wyszła kreatura z obrazka bez większych problemów. Twój Wilko-skał-ak ma się całkiem dobrze, a co najważniejsze ŻYJE. Nowy sługa wydaje się być pomniejszą maszyną do zabijania. Jednakże do Vorghulfa mu daleko.

-Doskonale - skomentowała swe dzieło odwiązując podwładnego od stołu - Zawsze nadawałam imiona mym najlepszym kreacjom. Dla ciebie wymyśliłam już jedno w lesie. Od dziś zwać się będziesz Renever. Podoba ci się, prawda? - zapytała nie oczekując jednak żadnej odpowiedzi po czym pogłaskała go po głowie. Rozkazała mutantowi wyjść z laboratorium do głównego holu, który od teraz miał pilnować, póki nie uzyska innego zadania. Sama na chwilę uklękła niedaleko niego przyglądając się przez chwilę swej kreacji

Zmutowany wilkołak posłusznie udał się do głównego holu. Vrysa miała co podziwiać, niezły mutant.

Wyjrzała przez zawalony sufit w holu na zewnątrz i spróbowała ocenić, która jest godzina

Powoli zachodziło słońce, a twoi nieumarli bezcelowo chodzili po podwórzu.

Nakazała ruszyć nieumarłym czym prędzej do kuchni, by urządzili jej jakiś posiłek. Trochę straciła poczucie czasu tworząc tego mutanta.

Po 30 minutach nieumarli przynieśli ci na stół w jadalni kotlet schabowy z ziemniakami. Trochę było czuć opar umarlaka, ale nie zepsuło Ci to apetytu.

Ruszyła do jadalni, by spożyć posiłek. Usiadła na swym miejscu i zaczęła jeść. Wysłała jednego nieumarłego z wiadomością o kolacji do Draco.

//Czy mutanty muszą jeść? Bo zacząłem się teraz nad tym zastanawiać.

// tak mutant tez istota żywa a nic o mutacji żoładka czy czymkolwiek innym nie było. //

Nieumarly wykonał polecenie a Draconius przybył po chwili do jadalni.
-Życzę Smacznego. - Zasiadł do stołu i sam zaczął jeść kolację. - Zawsze miło jeść z tak pięknymi damami. - powiedział szarmancko Draco.

-Wiem o tym. Ja niestety zamiast piękną damą zostałam obdarowana wampirem - odpowiedziała półżartem kontynuując posiłek.

Uśmiechnął się lekko.
-Wampirze damy też są piękne. - Posiłek był zjadliwy, chociaż szkoda że nieumarli nie wiedzą jak doprawiać jedzenie. Przydałby Ci lepszy kucharz. Niewola jakiegoś mistrza kuchni albo również przemienienie go w umarlaka.

Na razie wystarczyło jej coś takiego. Z zasady zmienia w swych służących tylko osoby, które same zapuszczą się do lasu koło jej pałacu. Po zjedzeniu posiłku wstała od stołu. Rozkazała służącym, by potem posprzątali jadalnię i umyli naczynia. Sama ruszyła jeszcze na chwilę do Renevera. W ciągu nocy pozwala mu na pobieganie po lesie i złapanie sobie jakiegoś jedzenia. Nie ma jednak zbliżać się zbyt blisko do granicy lasu. Zostawiając im takie rozkazy ruszyła do sypialni, rozebrała się i zasnęła.

Każdy twój sługa miał jakiś cel i zadanie, a ty w miarę szybko zasnęłaś. Obudziłaś się następnego ranka kiedy to słońce świeciło Ci w oczy.

Szybko wstała i ubrała się. Pierwsze, co zrobiła, to ruszyła do holu, by sprawdzić stan swego nowego mutanta.

Zauważyłaś w głównym holu Renevera jedzącego jelenia, ubrudził hol od krwi. W tym czasie do holu wszedł Draconius.
-Dzień dobry piękna pani. - Uśmiechnął się lekko. - Widzę że twój wilkołak znalazł sobie śniadanie...

-Dzień dobry. Trochę nabrudził, ale przynajmniej sam poluje i nie zżera zapasów nam.
Weszła do jadalni, by zobaczyć, czy nieumarli przygotowali już śniadanie

Zapasy się kurczyły, lecz nieumarli zrobili 8 kanapek z serem, szynką, ogórkiem i pomidorem. Jeden nieumarly podał na stół talerz z czterema kanapkami, resztę dali wampirowi.
Draconius zasiadł do stołu.
-Smacznego. - Wziął kęs kanapki i spojrzał na Ciebie. - Wiesz... Miałem dziwny sen, takie... Przebłyski. Widziałem jakby przysZłość lub przeszłość.