Zwykły komisariat w Pewter City. Jest dość mały, ale wiadomo, nie ma tu też jakieś wielkiej przestępczości, więc wystarcza.

Ray

Zrezygnowany opadł na ziemię.
- moja żona... Jedyna córeczka... Już nigdy ich nie zobaczę...

Ray

- Nie trzeba było się tak szamotać. - usłyszałeś żeński głos za sobą

Ray

Nie odpowiedział. Leżał na ziemi, czekając na najgorsze.

Ray

- Masz jakiegoś trenera? Musimy coś wiedzieć o tobie. Skąd jesteś? Możesz chociaż podać swoje imię?

Ray

- szef kosmicznej policji mnie zatrudnił lata temu. Jestem z Gallifrey, konstelacja kasterborous, Ray McCloud, ewentualnie Doktor, samotnik, żelazna wątroba, potwór z budki, umierająca nadzieja, biały smok albo cisza przed burzą - powiedział, ciągle leżąc na ziemi.

Ray

- Dzięki, bardzo pomagasz. Możesz pójść ze mną? Muszę przeprowadzić podstawowe badania.

Ray

- jasne, może jeszcze próbkę moczu przygotować?

Ray

- Tym się raczej zajmą na Cinnabar.

Ray

- w porządku - sprawdził czy na przy sobie soniczny śrubokręt.

Ray

Miałeś go w ubraniach, które przepadły przy transformacji, więc nie.

Ray

Świetnie. Czyli czas na plan B. Zaczął głośno kaszleć po czym zaczął udawać trupa.

Ray

- No nie! Nie umieraj mi tu! - usłyszałeś głośny bieg. Twój rozmówca najwyraźniej wybiegł z pomieszczenia

Ray

Otworzył jedno oko aby znaleźć jakąś drogę ucieczki.

Ray

Drzwi, okno, kominek, przez który wchodzi Jynx.

Ray

Okno powinno się nadać. Póki co jeszcze będzie udawać trupa.

Ray

Słyszysz karetkę. Ktoś wszedł do środka.

- Gdzie jest chory? - spytał żeński głos
- Tam, szybko! To nieznany gatunek, w dodatku potrafi preewoluować! - odpowiedział ten ktoś z wcześniej
- Dobrze, zaraz się tym zajmiemy. - cztery osoby do ciebie podeszły, chwyciły i położyły na najpewniej noszach
- Na trzy. Raz, dwa...

Ray

Nie ruszył się na milimetr.

Ray

- ... Trzy! - uniosłeś się i po chwili poczułeś, że jesteś na zewnątrz. Zaraz potem znów cię gdzieś położyli. Trzasnęły drzwi. Odeszli od ciebie

Ray

Rozejrzał się.

Ray

Byłeś w karetce. Właśnie ruszyliście.

Ray

Miał teraz dylemat. Z jednej strony może uciec, a z drugiej może otrzymać pomoc psychologiczną. Po chwili postanowił jednak zostać. Wyjdzie mu to na dobre.

Ray

Po długiej drodze wypełnionej wielokrotnymi podskokami wymuszonymi przez nierówności drogi karetka zatrzymała się. Słyszysz kroki w twoją stronę.

Ray

No dobra. Koniec udawania trupa, bo mu jeszcze sekcje zrobią.

Ray

- Ciekawe czy jeszcze żyje. - usłyszałeś głos zza ściany
- Jak nie to po prostu zrobimy sekcję zwłok i się dowiemy o nim wszystkiego.

Dwie urocze siostry Joy otworzyły drzwi karetki i praktycznie od razu zrobiły krok w tył, kiedy zobaczyły, że nie jesteś martwy.

Ray

- wszystko słyszałem. Zresztą róbcie co chcecie, pewnie i tak zgniję w więzieniu...

Ray

Siostry zamknęły karetkę i po dłuższej chwili znów otworzyły.

- Dobra, przegadałyśmy sprawę i damy ci uciec. Wskakuj. - rzuciła przed ciebie Healballa.

Ray

Tym razem postanowił dać się złapać. Jeżeli faktycznie mi pomogą, to może nawet im to jakoś wynagrodzić? Który to rok?

Ray

No i się złapałeś. A co do roku to jest 1997, policjant ci powiedział.

Ray

Co by im tu powiedzieć... Wiem! Teraz tylko poczekać, aż mnie wypuszczą!

Ray

Nagle zostałeś przeniesiony do boxu. Zobaczyłeś Rattatę:



- Witaj w moim boxie. Nie czuj się jak u siebie.

Ray

- właśnie straciłem wiarę w ludzkość. Miałem przekazać im lek na raka - westchnął.

Ray

- Super, widzę że pierwszy raz, tak? Ja też, tylko że moja wizyta przedłużyła się do nieskończoności. - i nagle Rattata się zdematerializował. Zostałeś sam

Ray

- chciałem tylko pomóc... - coś w nim pękło. Przez te wszystkie lata cierpień, Ray zdał sobie z czegoś sprawę. W ciągu całej historii ludzie mieli go za potwora. Nie mieli szacunku, zaufania, starali się za wszelką cenę go pozbyć. Jak przez te wszystkie lata mógł im pomagać? Nie są przecież nic warci. Poczuł, że coś musi zrobić. Musi ich zranić... Nie. Trzeba ich zabić. Wybić w pień, niczym szkodnika...

//potwór z budki... jezu jak ja uwielbiam doctora who

//tak samo, boszue

Ray

Rattata wrócił.

- No dobra, słuchaj. Dostałem rozkaz, żeby cię wynieść bezpiecznie z Pewter City, więc chodź. - zaczął iść w najwyraźniej losowym kierunku - Tak w ogóle to jestem Jonhy.

Ray

Poszedł za nim. - Ray. Ray McCloud. Od jak dawna tu siedzisz?

Ray

- 30 lat. Jakiś trener w czerwonej czapce mnie złapał dawno temu i wsadził tutaj, bo byłem za słaby. Obiecał, że wróci, ale nie wrócił. Teraz jest chyba sławny.

Ray

- na to jest chyba jakiś paragraf - zamyślił się. W sumie jest nawet kilka. Dzieciak będzie miał spore kłopoty.

Ray

- Dzieciak ma teraz 40 lat i całe Kanto w garści. Ostatnio zaczął nawet masowo produkować Masterballe.

Ray

- Masterballe? Czy ich głównym składnikiem nie jest przypadkiem pióro Ho-oha?

Ray

- Ja się na tym nie znam. Dobra, jesteśmy. - snop światła spłynął na ciebie i gdzieś się przeniosłeś

Ray

- rattata! Chodź ze mną!

Ray

- Sorry Ray! To nie dla mnie! - no i jesteś znowu w Healballu
- Za chwilę cię wypuszczę, poczekaj, dobrze? - usłyszałeś głos z zewnątrz

Ray

- trzydzieści lat... - szepnął. - dlaczego ludzie są tak bezlitośni?

Ray

No i zostałeś wypuszczony.

- Dobra, jesteśmy. - powiedział chłopak z stroju Zespołu R - Tam masz las, przejdziemy i będziesz mógł robić sobie co tylko chcesz. Jakieś pytania?

Ray

- dlaczego jesteś ubrany jak członek organizacji przestępczej zajmującej się kradzieżą pokemonów?

Ray

- Bo do niej należę. Joy zapłaciły mi za przetransportowanie ciebie do Viridian. Duże miasto, do którego nie zagłębia się znowu aż tylu ludzi. Mam tam swój dom.

Ray

- rozumiem. Ile ci zapłaciły?