Stare konto Radia pisze:
Karta Człowieka
Imię: Sam
[b]Nazwisko: Thompson
Pseudonim: (Nieobowiązkowe)
Płeć: ♀
Wiek: 24 lat
Zawód: Pisarka
Rodzina: Rodzice i siostra, pozostali na Alasce
Zalety: Nie najgorzej gotuje i jest dosyć charyzmatyczna, znajomość flory lasów
Wady: Pali tyle co lokomotywa na linii Transsyberyjskiej, co odbija się na jej kondycji.Nie jest zbytnio silna. Ostatnio spożywa dużo alkoholu.
Historia: Sam urodziła się w 1989 roku na Alasce, jako dziecko Thomasa i Jennifer Thompsonów. Od pierwszych miesięcy życia wielki wpływ na jej wychowanie miał dziadek, stary drwal oraz górnik. Przez całe dnie zabawiał młodą dziewczynę opowieściami o niesamowitych stworzeniach, jakich to doświadczył to w gąszczu puszczy, czy mrocznych głębinach kopalni, a ona sama zaraz po zdobyciu umiejętności czytania zaczęła masowo wypożyczać książki fantasy. Sam chłonęła te historie jak gąbka. W przerwach od bajek, dziadek zabierał dziewczynkę na długie spacery, po ośnieżonych lasach, ucząc o rodzajach drzew, o odciskach zwierząt, od czasu do czasu pokazując miejsca niezwykłych spotkań, oczywiście wymyślonych. I oczywiście jak na Przykładnego Amerykańskiego Grandpapę przystało, uczył wnuczki obsługi broni. W szkole Sam szło całkiem nieźle, a z konkursów literackich zdobywała same laury. Gdy Dziewczynka miała 15 lat, Grandpapa wziął i umarł. Sam bardzo boleśnie przeżyła tą śmierć. Opuściła się w nauce, zaczęła palić. Po paru miesiącach jednak ogarnęła się i powiedziała sobie: "Greg, ty stary ku*wiu, nie taką chciałeś mnie widzieć". Stwierdziła,iż jakoś uhonoruje dziadka. I tak zaczęła pisać książkę, łączącą elementy fantastyki z legendami Inuitów. Po dwóch latach dzieło było ukończone. "Przypadki z Frost Mountain", bo taki tytuł nosiła jej książka, może nie odniosła wielkiego sukcesu, ale zgromadziła grono wiernych fanów i zapewniły Sam źródło stałych dochodów, choć niewielkich. Kolejne 3 lata kobieta spędziła na pisaniu poronionych idei książek, które wszystkie skończyły w koszu, prędzej bądź później. W końcu jej rodzice delikatnie zasugerowali jej wyprowadzenie się, bo obecność wiecznie naburmuszonej córki najwidoczniej była dla nich lekko uciążliwa. Wywiązała się z tego całkiem spora kłótnia. Wściekła Sam kupiła samochód, spakowała do niego większość swoich rzeczy i wyruszyła w drogę po całym USA, w poszukiwaniu weny. Wena nie przychodziła, a coraz bardziej zrezygnowana Pisarka znajdowała pocieszenie w Alkoholu. W końcu, za radą jakiegoś randoma, Sam trafiła do Vasira Lake, miejscowości określonej jako "przepełniona magią".
Przedmioty:
- Taurus Judge
- 12 Nabojów do Strzelby
- Pudełko z 12 Cygarami
- 2 paczki papierosów
- Puszka Piwa
- Portfel z kartą kredytową, 60$ w banknotach, Prawem Jazdy i Dokumentem Tożsamości
- Torba Podręczna
- Mały Laptop
- Notatnik
- Długopis
- Aparat Cyfrowy
- Smatphone
- Przetarte dżinsy
- Czarny T- Shirt
- Kurtka z futrem
- Trapery
- Bielizna
- Butelka Wody
- Jakieś zapuszkowane jedzenie
- Scyzoryk z Łyżką, Widelcem, Nożem i Korkociągiem
Miejsce zamieszkania: Lincoln Continental z 1977 roku, zaparkowany koło sklepu Eldersona
Wygląd:
Burger2004_09 pisze:
Co do KP Radia, to bardzo ciekawa. Jeśli można spytać, to z jakiego PBF-a ona jest?
niemamnietu pisze:
Jakoś nigdy nie umiem przeczytać w kartach tak dużej ilości tekstu (powiedział człowiek, który przeczytał 1000-stronicową książkę :/ ).
StinkyWhiskey pisze:
mam nadzieje że to sarkazm którego nie łapie
Później zrobię jakąś postać btw
StinkyWhiskey pisze:
Na pierwszy rzut oka dość krótka. Szczerze wolę dłuższe karty, ale nie zawsze długość=jakość. Przyczepiłbym się do małego opisu rodziców i tego co się z nimi stało. Rozumiem, że historia miała skupić się na relacji dziadka i Sam, ale dalej przydałoby się opisać bardziej jej rodzicieli. Zgaduje, że akcja jest w USA, ale nie ma wytłumaczone skąd i po co posiada broń
Radiotelegrafista pisze:
Tutaj muszę się przyznać, że z długością karty, a szczególnie historii postaci mam często problemy. Posiadam kilka perełek, gdzie historia jest dosyć długo,jednak zdarzają się one rzadko. Często nie umiem wymyślić historii, a na pewno ciekawej historii postaci na początku rozgrywki, ale już w czasie jej trwania sam widzę mnóstwo wątków, które są częścią mojej postaci, ale nie są opisane w jej historii.
Radiotelegrafista pisze:
Ja nie tyle, że nie chcę, co po prostu poznaję moją postać wraz z tym jak jej rozgrywka się toczy. Przecież jedna z moich ulubionych postaci, a właściwie to chyba ulubiona, nie miała dosłownie ani litery opisanego życiorysu na początku (a nawet została zaakceptowana w fazie "WiP"), a teraz znam dokładnie jej życie i mógłbym o tym napisać wypracowanie.
StinkyWhiskey pisze:
Historia twojej postaci jest równie ważna, to ona kreuje jak zachowa się twoja postać, oraz możliwie to jak będzie wyglądała jego przyszłość. Możesz naprawdę dobrze poprawić swoją postać dając niedokończony wątek w historii, który wraz z GMem dokończysz podczas rozgrywki
Radiotelegrafista pisze:
Ja nie tyle, że nie chcę, co po prostu poznaję moją postać wraz z tym jak jej rozgrywka się toczy.
StinkyWhiskey pisze:
Historia twojej postaci jest równie ważna, to ona kreuje jak zachowa się twoja postać, oraz możliwie to jak będzie wyglądała jego przyszłość.
Radiotelegrafista pisze:
A jeżeli w karcie nie ma zakładki "Historia"?
Creepy_Family pisze:
Imię: Olav
Nazwisko: Mezzanotte
Pseudonim/Przezwisko: W więzieniu przezywali go Smyczkiem, głównie ze względu na jego zainteresowania i umiejętności. Szczerze powiedziawszy, nikt teraz tego przezwiska na nim nie używa, więc bardziej można uznać, że takowego nie posiada.
Wiek: 34 lata.
Orientacja: Jest biseksualny, ale trafniej można określić go aseksualistą.
Narodowość: Czystej krwi Amerykanin.
Charakter: Olav jest dosyć pokraczną osobą. Na wierzchu jest skryty i z goła nieśmiały. Nie znosi opowiadać o sobie, o swojej przeszłości, o planach na przyszłość. Żyje tu i teraz, zamknięty w teraźniejszości, jednakże gdy w drogę wchodzi muzyka, bądź rozwiązywanie jakichś problemów, potrafi się otworzyć i porozmawiać jak normalny, ucywilizowany człowiek. Boi się okazywać swoje uczucia, bowiem raz zostały już źle odebrane. Z łatwością potrafi postawić się na cudzym miejscu, przez co można powiedzieć, że po części jest człowiekiem wrażliwym na cudzą krzywdę, aczkolwiek na tyle doświadczonym w życiu, by jednak nie pomagać, gdy nie ma sposobności.
Ulubiona baśń: No cóż, jako iż wychowywał się na bajkach i książkach, nie ma jednej ulubionej baśni. Jego najbardziej faworyzowanymi są: "Wilk i Jagnię", "Jak Lew szedł na wojnę", "Mysia narada", "Osioł, któremu zdawało się, że jest mądry", "Bazylia o twarzy anioła", "Kniaź Iwan" oraz "Płacząca królewna". (głównie ta ostatnia baśń :))
Zainteresowania: Po przezwisku można od razu stwierdzić, że jest on zafascynowany w muzyce. Kocha słuchać muzyki, głównej klasycznej. Uwielbia książki, fotografię i psychologię, a oprócz tego jego zapomnianą pasją jest kolekcjonowanie lalek i drogich, wytrawnych win.
Obrzydzenia: Nie znosi mocnych alkoholów, zbyt mocnej kawy i źle zrobionych rzeczy. Po części jest perfekcjonistą, więc rzeczy zrobione "na odczep się", często rażą go w oczy. Po za tym nienawidzi jedzenia w więzieniu, niewygodnych łóżek, broni, krwi i co najważniejsze tabletek.
Zdolności: No cóż, jako iż to osoba całkiem zacnie oczytana, jest dosyć bogaty w słownictwie. Potrafi się wybronić, mimo iż często z tego rezygnuje, nie widząc powodu, by rozpoczynać kłótnię. Podkreślić trzeba, że zna podstawy posługiwania się bronią (chociaż w afekcie sam pewnie by się postrzelił), głównie (czyt. wyłącznie) scyzorykiem i jakimś pistolecikiem. W dalszej kolejności trzeba napomnieć o jego talencie do muzyki. Mimo iż był zmuszany do nauki na instrumentach, obrał akurat muzyczną karierę. Tak więc, potrafi grać na skrzypcach i wiolonczeli (stąd przezwisko, logiczne), na gitarze, pianinie i saksofonie (ale i tak preferuje najbardziej wiolonczelę i skrzypce). Całkiem ładnie wychodzą mu zdjęcia, jest nieźle wysportowany i sprawny. Na pewno pływanie i wspinaczka nie będą dla niego wyzwaniem.
Słabości: Łatwo go do czegoś zniechęcić(głównie jeżeli nie widzi nigdzie sensu), niekiedy aż nazbyt przyjmuje słowa innych. Często pakuje się w kłopoty. Ma uczulenie na pyłki, jest bardzo chorowity. Czasami miewa złe samopoczucie, które z czasem zmienia się w stany lękowe, niekiedy słyszy głosy, których nikt inny nie słyszy. Wiąże się to z samotnością w więzieniu. Oprócz tego ma dziwny nawyk do kaleczenie się w dłonie. Oczywiście nie robi tego świadomie. Po prostu potrafi się na wszystkim skaleczyć, dlatego też ma na dłoniach mnóstwo plasterków. Po za tym wszystkim, ciężko przychodzi mu zapoznanie się z ludźmi. Jest nieśmiałym, małomównym, aspołecznym pesymistą z dosyć pokracznymi poglądami co do życia.
Wizerunek:
Ubiór: Pyku-myku (tam od razu torba jest, jak coś)
Ekwipunek: Torba u góry a w niej:
♬ Telefon komórkowy, z połową baterii
♫ Jakiś stary portfel z pieniędzmi
♩ Pudełeczko plasterków (przezorny zawsze ubezpieczony)
♪ MP3 wraz ze słuchawkami
♬ Długopis
♫ Paczka miętowych gum
Powód trafienia do baśniowego świata: Olav jak gdyby nigdy nic wracał z imprezy(wyszedł najwcześniej), na którą został zabrany siłą. W nieco złym humorze, naburmuszony nie podziwiał ładnego dnia, słoneczka, ludzi wesołych z pogody, która w końcu była ładna. Po prostu szedł patrząc na wszystko spode łba. Nie umknęło to oczywiście pewnym osobom, których zadaniem było pilnowanie Olava. Myśleli, że znowu coś zrobił, więc szli za nim. Słońce przypiekało, ale mężczyzna uparcie brnął przed siebie, do lasu, co tajemniczym osobnikom wydawało się jeszcze bardziej podejrzane. Gdy Olav zorientował się, że ktoś go śledzi, zaczął uciekać. Tak właśnie zaczęła się pogoń. Jako iż Smyczek lepiej znał te tereny, szybko zniknął. Ukrył się w niewielkiej chatce, w której niegdyś się bawił. Zmęczony bieganiną, usiadł na starym, spróchniałym krześle, nie bacząc na stan siedziska. Oczywiście stołek zawalił się pod jego ciężarem a on sam zarył głową o stolik obok, po czym stracił przytomność.
Historia: Olav urodził się w średniozamożnej rodzinie. Od dziecka szmuglowany do nauki. Nie dość, że nauczyciel dawał mu w kość, to rodzice zmuszali go do gry na instrumentach. Mimo to, miał całkiem udane dzieciństwo. Żył na przyjemnym osiedlu, gdzie zaskarbił sobie serca starszych osób swoją pomocą. Z wiekiem oczywiście zaczęło się to zmieniać. Zmieniali się również sąsiedzi i tym oto sposobem w wieku 12 lat, Olav stał się urwisem, jednym z chłopców z gangu, których celem było uprzykrzanie życia sąsiadom. Nie trwało to jednak długo, chłopak postanowił zabrać się za naukę. Był jednym z najlepszych uczniów a dzięki swoim znajomym dostał się do najsłynniejszej szkoły muzycznej w Ameryce. Gdy miał 20 lat, był już wszędzie znany. Miał cudowne plany na życie. Chciał zostać kompozytorem, chciał występować na scenie. Ogólnie chciał porządnie zarobić na życie, odwdzięczyć się rodzicom, założyć rodzinę, kupić stadko piesków i umrzeć wraz z ukochaną osobą ze starości, obserwując wnuki grające na instrumentach.
Jednakże pewien wieczór całkowicie zepsuł mu jego życie. Przyjechał do rodziców na tydzień a jako iż jego przyjaciółka potrzebowała pomocy, pojechał do niej pewnego dnia. Gdy wrócił, przed domem mężczyzny i jego rodziców stała policja. Połowa budynku zawalona, czarna, po pożarze. Tłum gapiów, śledczy... Od razu go zatrzymali. Nie do końca wiedział o co chodzi, ale dał się zaprowadzić na przesłuchanie. Obarczono go winą morderstwa rodziców... Wraz ze swoją prawniczką starał się wybronić.
Jego wersja była wyraźna. Wyjechał od przyjaciółki o dziewiątej. Po drodze złapał gumę, zatrzymał się na stacji, jacyś mężczyźni pomogli mu z kołem i wrócił do domu przez szosę, na skróty. Jednakże jego przyjaciółka zeznała, że nie wyjechał o dziewiątej a o siódmej... Wszystko zaczęło się komplikować. Trafił do więzienia. Spędził tam pięć lat, czekając na swoją egzekucję. Każdy kolejny dzień był identyczny. Ćwiczenia, lampienie się się w ścianę. Tak było do czasu gdy prawniczka przywiozła mu skrzypce. Doszło wtedy granie. Doskonalenie się. Dopiero po tych pięciu żmudnych latach coś się ruszyło. Miał on bowiem zostać zabity. Wyrok miał się spełnić. Gdy szedł już na salę z elektrycznym krzesłem, przez korytarz zwany "Ostatnią Milą", ktoś ich zatrzymał. Oczywiście domyślić się można, wysoki mężczyzna w czarnym garniturze. Zabrał go do jakiejś sali, gdzie siedziała już jego prawniczka i dwóch innych typów w garniakach. Wyjaśnili mu, że ktoś przyznał się do morderstwa jego rodziców. Skąd mieli pewność, że tamta osoba była mordercą? Ano podała ona taką informację, o której mógł wiedzieć tylko morderca. Tydzień załatwiania papierów i Olivier wydostał się na wolność z małym odszkodowaniem. Wrócił do swojego rodzinnego miasta, jednakże widząc, że dom w ogóle nie nadaje się do użytku, znalazł inne mieszkanie, przy okazji wznawiając stare przyjaźnie. Nie wszyscy chcieli się zadawać "z mordercą" (policja nie jest jeszcze pewna czy aby na pewno Olav w stu procentach jest czysty, stąd ochrona), ale znalazł kilku wiernych kompanów, którzy przygarnęli go pod dach.
Kilka słów od siebie: Uhh, dawno nie robiłam karty postci
Okita_Souji pisze:
Historia nie powinna zawierać detalów i najlepsza jest krótka, zwięzła i zawierająca kluczowe informacje.
Okita_Souji pisze:
To, czym zżywasz się z postacią, jest jej charakter, jeśli masz dobry charakter - można wrzucić postać do jakiejkolwiek historii, settingu. Będzie ona wciąż tak fajna jak inna. Mało osób obchodzi i zapewne mało postaci się dowie że chodziłeś do LO nr 2 w Radomiu
Okita_Souji pisze:
To, czym zżywasz się z postacią, jest jej charakter, jeśli masz dobry charakter - można wrzucić postać do jakiejkolwiek historii, settingu. Będzie ona wciąż tak fajna jak inna. Mało osób obchodzi i zapewne mało postaci się dowie że chodziłeś do LO nr 2 w Radomiu
Okita_Souji pisze:
Racja, po co komu "Zniszczyłem Lorda demonów" w historii
Radiotelegrafista pisze:
A tu się zgodzę, również nie przepadam za potężnymi postaciami, które pierdnięciem kładą legiony.
Okita_Souji pisze:
Racja, po co komu "Zniszczyłem Lorda demonów" w historii
Radiotelegrafista pisze:
A tu się zgodzę, również nie przepadam za potężnymi postaciami, które pierdnięciem kładą legiony.
JurekBzdurek pisze:
A ja go popieram. Przynajmniej w swoich pbfach.
Burger2004_09 pisze:
Jak ja widzę coś takiego, to najchętniej skierowałbym to pierdnięcie na postać-autora, by sam się zniszczył. Proste, skuteczne i może przy okazji dla niektórych śmieszne. Nacisk na niektórych .
maxmaxi123 pisze:
Zauważ jednak, że nie każda jego postać jest potężna ze stanowiska, albo zbalansowana...
JurekBzdurek pisze:
Jeżeli postać jest dobeze napisana, a historia jest logiczna, to nie widzę, jak może być op
Zaloguj się
