Obudziłeś się, mimo że miałeś właśnie jedyny sen od paru lat. Wyjątkowo przyjemny, choć szczegółów nie pamiętasz. Powód twojej wczesnej pobudki, syrena policyjna, właśnie zanikała na tle odgłosów budzącego się do życia miasta. Choć sen jeszcze kusił, według budzika i tak za cztery minuty musiałbyś wstawać.

Uh...To i tak nieźle. Chociaż nie lubił takich sytuacji. Zawsze to te cztery minuty snu więcej, tak? Wstał i przemył twarz. Następnie zabrał się za przygotowywanie parówki na wodzie i kanapek.

Woda była zimna i orzeźwiająca, od razu poczułeś się lepiej, jakby odnowiony. Z parówkami nie było problemu, gorzej z kanapkami, bo chleb się właśnie skończył. Udało ci się jednak znaleźć niezbyt czerstwą bułkę. W lodówce miałeś resztę żółtego sera, trochę salami, kilka ogórków, pomidor, margarynę, pół kartonu mleka i jogurt pitny, trzeba tylko wybrać i gotowe.

Oh, to nawet więcej niż trzeba na śniadanie godne samego cesarza! Podśpiewując utwór zespołu Steppenwolf "Born To Be Wild" , zaczął przygotowywać bułkę. Margaryna, na to ser, ogórki i pomidor. Nie będzie przecież zagryzał parówki mięsem!

Decyzja zrozumiała, choć z salami trzeba coś zrobić w najbliższym czasie, inaczej się zepsuje. Parówki były już gotowe, mógłbyś już chyba zacząstek posiłek wśród orkiestry brzęczącej lodówki, budzącego się bloku i dźwięków zza okna, które pokazywało piękny widok na tłustego gołębia stukającego z zaangażowaniem dziobem w szybę.

Ah, symfonia wielkomiejskiego życia ~ Kiedyś, Andreas za żadne skarby nie mógł się do niej przyzwyczaić. Teraz rozłąka z tą muzyką szybko zapoczątkowałaby tęskonotę.
- Chciałbyś coś, kolego? - Urwał kawałek bułki i zamachał nim przed gołębiem. Rzucił go ptakowi przez uchylone okno.

Ptak chwycił w locie okruch z gracją, której trudno się było po nim spodziewać, jednak natychmiast wypuścił go i błyskawicznie opuścił parapet odlatując w nieznane. Tymczasem jego miejsce zajął na krótką chwilę kształt lecącego czarnego kota, który chwilę potem ze zgrzytem prawie całkiem opuścił, jedynie na pazurach przednich łap utrzymując ciężar całego ciała

- Koniec świata! Koty latają! - Andreas zaśmiał się do samego siebie i otworzył okno do szeroka, by kot mógł wejść, a nie spać parę pięter w dół.

Otworzenie okna było z twojej strony ładnym gestem, choć kot prawdopodobnie prawdopodobnie go nie doceni. Gdy otwierałeś okna zobaczyłeś, że trzyma się już tylko na pazurach wyprostowanych przednich łap, dyndając bezwładnie i żałoßnie piszcząc, jak młody kociak z pyska matki. Swoją drogą ten oberwaniec wyglądał, jakby sam ten okres właśnie skończył przeżywać.

No co miał zrobić, pozwolić kocurowi zlecieć z wysoka? Złapał zwierzę i wciągnął do środka.

Poczułeś, jakby po twojej ręce przemknęła drobna iskra elektryczna, gdy złapałeś kota pewnym oburęcznym chwytem. Stałeś teraz z rękami pełnymi czarnego, kulącego się, chudego jak patyk nieszczęścia o czarnym futrze pozlepianym w kilkunastu miejscach i pokaźnej kolekcji szram i blizn, uniemożliwiających skutecznie określenia wieku zwierzęcia. Na szyi miało jakiś sznurek ze świstkiem tektury

- Co biedaku, zgubiłeś się komuś? - Zapytał retorycznie kota i sprawdził świstek tektury. Co to był za papier?

Wystrzępiony kawałek kartonu po mleku lub innym opakowaniu tego typu nie przyniósł ci wiele odpowiedzi. Z jednej strony czarnym markerem ktoś nabazgrał po angielsku "Her name's Pearl", z drugiej zaś, tym razem po niemiecku "TO TWUJ KOT. PEREŁKA. OPIEKOWUJ SIĘ NIOM" i drobnymi, cienkimi literami "Z poważaniem, Ms G.T.R.D. Dowson"

Którz to mógł mieć tak skomplikowany pseudonim? Na razie kot pozostanie u niego, trzeba będzie rozwiesić informacje o nim. Może znajdzie się właściciel?

Postawił kota na podłodze i wyjął z szafki dwie miseczki. Do jednej nalał mleka, do drugiej wrzucił parówkę, która oryginalnie miała być.jego śniadaniem. Uprzednio pociął ją w małe kawałki.

Perła, czy jak się to czarne stworzenie nazywało w rzeczywistości, błyskawicznie rzuciła się najpierw na jedzenie a następnie mleko, w minutę pochłaniając całość z apetytem godnym lepszej strawy. Tymczasem czas zaczynał powoli naglić, a praca wzywać

Oh, no tak. Odstąpił kotu jeszcze połowę bułki, po czym rozłożył w pośpiechu parę gazet na podłodze, po czym tupnął nogą i wskazał na nie:
- Masz tu się załatwiać. Jak mi się zeszczasz gdziekolwiek indziej niż tu, to oddam Cię do baru z chińszczyzną. Jasne? - Zerknął porozumiewawaczo na kota.

Dawno nie widziałeś, by zwierzę spojrzało tak rozumnie, jak ta kotka ba ciebie. Wrażenie po chwili minęło, a zwierzę zabrało się za pochłanianie sera, prychanie na ogórki, zlizywanie margaryny i inne normalne czynności kota zjadającego kanapki

- I nie wyłaź nigdzie. - Rzekł na odchodne do kotki. Po pracy będzie musiał zabrać ją do weterynarza. Zamknął mieszkanie i poszedł do samochodu. Nie miał czasu na szukanie kurtki do motocykla.

Dotarłeś do garażu, nie mijając po drodze niczego niezwykłego czy ciekawego. Twoje auto stało w dalszym ciągu tam, gdzie je zaparkowałeś poprzedniego dnia.

Nie zwlekając, wsiadł za kołko i szybko ruszył, nie zapominając o teczce z swoimi papierami. Po pracy będzie musiał zakupić jakieś rzeczy dla kota, dopóki ten jest u niego.

Pojechał do biur korporacji, w której pracował.

Silnik posłusznie odpalił, więc bez problemu opuściłeś dom, by zacząć kolejny cudowny dzień w naszym cudnym szarym świecie
[Zmiana tematu]

Andreas Fritz
Wróciłeś po krótkim, ale bardzo udanym dniu pracy do domu. Od progu poczułeś zapach kociego moczu i wymiocin dochodzący z kuchni

Jak on nie zamorduje tego kota...

Wszedł jak piorun do kuchni.

Twoim oczom ukazał się... cóż, bez wdawania się w szczegóły, niezbyt przyjemny widok na gazecie, którą rozłożyłeś na podłodze, dokładnie taki, jakiego spodziewać się można było po zapachu albo po podaniu kotu do jedzenia bułki albo innego produktu zbożowego. Sam kot leżał zeinięty w kłębek na krześle

Eh, przynajmniej nie zasmrodził nic poza gazetą. Szkoda tylko, że już coś zasmrodził:
- Jesteś z Siebie zadowolony, pchlarzu? - Zapytał i wyciągnął gumowe rękawiczki, by to wszystko uprzątnąć.

Kotka nie odpowiedziała, dlatego, że spała, ale również dlatego, że była zwierzęciem. Sprzątanie zajęło krótką chwilę, szybko się z tym uporałeś

Wyłożył nowe gazety. Trzeba będzie oddać kocura do schroniska w najbliższym czasie. Nasypał karmy do jakiejś miski i do drugiej nalał wody.

Nie miałeś w domu już żadnych gazet, a jedyne kawałki papieru poza książkami to świstek na którym zapisałeś numer z plaktu, jakieś sprawozdanie i reklama pizzeri. Z miskami było prościej, gdy kotka się obudzi będzie miała co jeść i pić

Właściwie, jest jeszcze jedna opcja. Może ktoś wrzucił do skrzynki na listy jakieś ulotki, magazyny reklamowe? One się nadadzą.

Sprytnie, sprytnie... Nie sądziłeś, że kiedyś się z tego ucieszysz, ale ktoś wepchnął ci w skrzynkę gruby katalog jakiejś grupy religijnej, który będzie idealny do twoich zamiarów

Genau, to jest to! Niemniej, z czystej ciekawości sprawdził, jakiej grupy to katalog.

//There's a Mad Man in Waco...//

Był to magazyn zatytułowany "The Wachtower Annuncing Jehowa's Kingdom" z Wyrwą na okładce

Ah, Ci jehowi. Nigdy się nie nauczą. Rozłożył parę wyrwanych stron, by kotka miała się gdzie załatwić, a on spojrzał przez okno. Jak z pogodą?

Zaczynało się powoli rozpogadzać, tym razem chyba na stałe. Wyrwa i słońce raz wyłaniały się, raz znikały w morzu burych chmur, gnanych z dużą prędkością północnym wichrem.

Najwyżej się wróci... Wyszedł i zamknął dom za sobą. Udał się do garażu, w którym trzymał motocykl.

Przy wyjściu poczułeś nagle silną falę kłującego bólu głowy, lekkie zamglenie ostrości obrazu, coś jakby powiew ciepła, lekki dreszcz i coś jeszcze, czego nie potrafiłeś określić. Musiałeś oprzeć się o framugę, by nie upaść. Znałeś to uczucie - tak samo było, gdy na niebie pierwszy raz pojawiła się dziura, choć było to wtedy zdecydowanie mniej intensywne. Gdzieś w tle, w mieście, sądząc po odgłosów z zewnątrz, zapanował prawdziwy chaos

Ugh... Podtrzymując się ściany, spróbował doczłapać do kanapy i położyć się na niej. Ta wyrwa nie jest niczym dobrym...

Nie, zdecydowanie nie. Po drodze do kanapy znowu przewróciłeś się, na szczęście dywan w mieszkaniu był gruby, więc nie odniosłeś poważniejszych obrażeń. Na czworaka udało ci się dotrzeć do celu, jednak uczucie ciągle się nasilało

Ugh...Cholera! Ściągnął poduszkę z kanapy i przyłożył sobie ją do twarzy, chcąc walczyć z tym uczuciem.

Gdy przed oczami pojawiła się zasłona i zapanowała ciemność zobaczyłeś wielobarwne rozbłyski i smugi światła, wirujące i tworzące skomplikowane wzory, których nie umiałbyś odtworzyć. Możliwe, że był to efekt braku tlenu, spowodowany zatkaniem nosa i ust poduszką. Tak czy inaczej dziwaczne powalające uczucie zaczynało ustępować, zastąpione innym - wrażeniem, że ktoś delikatnie pociera wierzch twojej lewej dłoni wilgotnym, drobnym papierem ściernym.

//Naprawdę uważasz, że przyłożył ją sobie w taki sposób, że nie mógł oddychać? //

Ściągnął z siebie poduszkę i otworzył powoli oczy, chcąc spojrzeć, co pociera jego lewą dłoń.

//Ja nie uważam, ja to wiem//
Przy twojej ręce siedziała kotka-siedem nieszczęść, liżąc cię zapamiętale i troskliwie. Gdy zauważyła, że ją widzisz cicho miałknęła. Na zewnątrz słyszałeś wycie syren, huk i wrzask, oraz jakiś dziwny dźwięk, podobny trochę do grania trąby

Wciąż nieco nieobecny, pogłaskał kota po głowie, uśmiechając się lekko. Po tym, spróbował się podnieść, oceniając, czy jest już w stanie normalnie chodzić.

Gdy dotknąłeś kotki poczułeś jakby przypływ energii, siły i dobrego nastroju, jakbyś właśnie obudził się w letni poranek po dobrze przespanej nocy pod namiotem w lesie nad jeziorem (swoją drogą nie miałeś pojęcia, skąd do głowy wpadło ci takie porównanie, jak na ciebie prawie poetyckie). Wstanie wydawało ci się sprawić najmniejszego problemu, tym bardziej, że zniknęło dziwaczne uczucie - wprost rozpierała cię energia. Kotka zaczęła mruczeć z wyraźnym zadowoleniem

Pomimo tego wspaniałego nastroju, samego Andreasa aż tak szczęście nie rozpierało. Podszedł szybko do okna i spojrzał przez nie, chcąc odnaleźć źródło całego zamieszania na zewnątrz.

Za oknem zobaczyłeś obraz prawdziwego chaosu, jakby wszyscy dookoła odczuli to co ty. Na ulicy leżeli, stali lub robili coś pomiędzy ludzie, wszędzie walały się uszkodzone pojazdy, kilka przecznic dalej wybuchł chyba pożar. Poczułeś, że od kiedy przestałeś dotykać kota twój nastrój stopniowo zaczął opadać, a dziwne uczucie - powracać

Szybko odwrócił się na pięcie i podszedł do kota. Co u licha jest nie tak z tym kocurem? Zaczął go ponownie głaskać.

Kot spojrzał na ciebie z wyraźnym niepokojem i fuknęła. Ewidentnie nie podobało jej się to, co robiłeś, jednak pozwoliła się bez entuzjazmu, ty zaś przestałeś odczuwać narastanie dziwnego uczucia.

Przykucnął koło kotki i spojrzał na nią w zamyśleniu:
- Perła, tak? Ty nie jesteś zwykłym kotem, co? - Rzekł sam do siebie. Oczywiste, że kot miał coś wspólnego z wydarzeniami za oknem.

Zwierze kichnęło i zwinęło się w kłębek, nie udzielając ci żadnej jednoznacznej odpowiedzi. Zdawało ci się, że lekko drży, jakby z zimna