Dlaczego płaczemy z poetą czytając ten cudowny, har­fowy poemat „W Szwajcarii”? Dlaczego, gdy słuchamy heroicz­nych, spiżowych strof ”Króla Ducha”, wzbiera w nas poryw? I dlaczego nie możemy oderwać się od cudów i czarów „Balla­dyny”, a kiedy znowu skargi "Lilli Wenedy" zadźwięczą, serce rozdziera się nam na kawały? I gotowiśmy lecieć, pędzić na ratunek nieszczęsnemu królowi?

Meh. Nigdy nie rozumiałem co takiego jest w romantyzmie. Dla mnie ta epoka to czas arogancji, samolubności i nienaukowości.

Ale Słowackiego szanuję, bo bardzo trafnie robił sobie jaja z Mickiewicza w swoich dziełach.

Osobiście nie lubię Słowackiego i romantyzmu, ale to kwestia gustu

Tylko Słowackiego lubię z polskiego romantyzmu. Jak słyszę Mickiewicz to słyszę ch*j. Przynajmniej Oda do wolności mi się podobała. Pełna wersja.. ach taka Republikańska i trochę już bardziej mnie ciągnie niż Tadzio na Litwie czy Dziady czyli nie naprawdę o Dziadach a o "Biednej Polsce nękanej Super okrutnie przez złych Carów Moskali(arogancka nazwa dla Rosjan gdy cały świat już ich tak nie nazywał, ch*jowo ze strony Polaków) i buncie młodych Patriotów którzy na 100% wiedzą jak uwolnić kraj a nie jak pogorszyć swoją sytuację"

Dla mnie romantyzm kiedyś był nawet epoką, przy której czytałem wiersze, myślałem i wyobrażałem sobie... A potem przyszły polonistki i zje**ły.

samex pisze:
Tylko Słowackiego lubię z polskiego romantyzmu. Jak słyszę Mickiewicz to słyszę ch*j. Przynajmniej Oda do wolności mi się podobała. Pełna wersja.. ach taka Republikańska i trochę już bardziej mnie ciągnie niż Tadzio na Litwie czy Dziady czyli nie naprawdę o Dziadach a o "Biednej Polsce nękanej Super okrutnie przez złych Carów Moskali(arogancka nazwa dla Rosjan gdy cały świat już ich tak nie nazywał, ch*jowo ze strony Polaków) i buncie młodych Patriotów którzy na 100% wiedzą jak uwolnić kraj a nie jak pogorszyć swoją sytuację"

No, bo Słowacki wielkim poetą był.
Może Mickiewicz nie
wzrusza Samexa, ale nie powie mi chyba Samex, że nie przewierca
mu duszy na wskroś Słowacki, Byron, Puszkin, Shelley, Goethe...
A co do nazwy Moskale, to nie wiem, co w niej złego, cały świat w końcu nazywa Włochów Italiańczykami, a my mamy dziwną nazwę i co z tego?

Ja tam lubię romantyzm. Jest piękny, wprowadził europę w taką piękną epokę bólu i rozpaczy podczas której ludzie pokazywali swoją wartość i heroizm ludzkiej duszy... wcześniej też to okazywali ale niemal nigdy na taką skalę

To takie ku*wa chrześcijańskie, ból, rozpacz i najlepiej autoumartwienie xD

Właśnie. To była piękna epoka. Od rewolucji amerykańskiej aż po 2 wojnę światową niemal romantyzm miał na to wszystko wpływ. Bez romantyzmu nie byłoby nacjonalizmów a bez nacjonalizmów nie byłoby hitlera.

Neh. W romantyzmie ludzie dużo gadali, ale nic nie robili. Mniej więcej dlatego pojawił się pozytywizm. Ludzie mieli dość nieporadności romantyków.

Nie powiedziałbym patrząc po rewolucji węgierskiej i dwóch polskich powstaniach jak i wiośnie ludów

Oba powstania to była kompletna porażka którą potem bardzo mocno krytykowano w pozytywizmie. Romantycy zniszczyli kraj, a pozytywiści musieli go naprawiać.

Ale to dowód na to że romantycy też działają. A listopadowe miało jeszcze szanse powodzenia!

darcus pisze:
To takie ku*wa chrześcijańskie, ból, rozpacz i najlepiej autoumartwienie xD

Chrześcijańskie na pewno nie były Dziady.

Nieee, wcale.

No znak krzyża to przecież symbol słowiańskich Bogów twaroga i pieroga, oraz w dziadach wcale nie występowało aż 2 księży na 1 guślarza, gdzie oboje to praktycznie 2 najważniejsza postać w danej części.

darcus pisze:
Nieee, wcale.

To, że zwyczaj ten został zafajdany chrześcijańskim gównem to już inna historia.

Romantyzm może nie był dobry ideologicznie, ale jako sztuka był naprawdę piękny.

Racja. I do wznieciania emocji ludu był pożyteczny.

No to było właśnie okropne, bo lud zaczął działać lekkomyślnie. Ludzie przestali dbać o cel, bo liczyła się tylko brawura, Jak to zresztą Słowacki zauważył powstańcy bawili się w bohaterstwo, a nie faktycznie walczyli.

Owszem powstania były niepotrzebnym marnowaniem ludzkich żyć. Nie należy toczyć wojny, w której ma się minimalne szanse. Ale romantyzm przysłużył się znacząco do budowania ogólnie Polskiej tożsamości narodowej.

kajzerkapolska pisze:
Ale to dowód na to że romantycy też działają. A listopadowe miało jeszcze szanse powodzenia!

Cytując anonima "Ch** z takim działaniem"

Romantyzm? Owszem, ładny. Na obrazach. Literatura? Większość pisana na jedno kopyto.
A Polscy twórcy? W skrócie: religijny wódz-idiota, koleś mszczący się na idiocie, zbyt ambitny artysta i szlachcic, który z polecenia taty nie wmieszał się w ich kręgi.

Romantyzm w Europie Zachodniej: o nie, jakiś zawiedziony życiem, niekochany artysta

Romantyzm w Polsce: CH*J KU*WA JE**Ć CARA

Na zawsze będę mieć miejsce w sercu dla romantyków, chociażby za chęć sięgnięcia do gwiazd i wzięcia garści ich blasku dla siebie.

Niestety, za niskie ciśnienie na Ziemi, by materia gwiazd świeciła ;-;

Stanisław Ulam śmieje ci się w twarz.

Romantycy mogą sobie pisać jak to by chcieli sięgać do gwiazd, ale tylko racjonaliści mogą osiągnąć w tym jakieś realne rezultaty.

Najlepszy jest romantyzm celów i pozytywizm środków

Romantycy to dzieci zbuntowane swoim oświeconym rodzicom

Pozytywizm na świecie: jak? Musimy to sprawdzić metodą naukową!
Pozytywizm w polsce: CH*J KU*WA JE**Ć ROMANTYZM

A to nieprawda. W polce zaczęło się udzielać mnóstwo prywatnych działalności charytatywnych w celu edukacji i pomocy w osiągnięciu stabilności finansowej najuboższych. Pozytywiści wierzyli, że jeśli każdy element społeczeństwa nie będzie działać poprawnie, to całe państwo nie ma prawa działać, bo państwo działa niczym organizm, a trochę trudno jest żyć bez takich nerek.

I dlatego pozytywizm to dla mnie najlepsza epoka. Wielkie odkrycia, solidaryzm społeczeństwa i zaprzestanie AAAAA CIUL IDZIM Z KOSAMI NA RUSKICH

Lepsze oświecenie

Moda na lewatywy w oświeceniowej Francji świadczy o wyższości tej epoki od innych. To pomarańcza dziejów ludzkich.

Widać, co się ludziom podoba. Wiedza > Religia

Bo to tak działa.
Emocje i religia mają jakąś idee, która z czasem przestaje się sprawdzać- Idziemy po rozum.

Rozum i nauka mają jakąś idee która z czasem przestaje się sprawdzać- Wracamy do emocji i religii.

I tak błędne koło trwa.

Próba wyjaśniania wszystkiego czystym rozumem jest równie naiwna, co próba wyjaśniania tego emocjami.
Hmm...

Choć też w sumie niekoniecznie. Bo to nawet nie jest tak, że romantycy chcieli wyjaśnić coś uczuciami, oni chcieli je doznawać zamiast wyjaśniać.

Próby ogarnięcia świata rozumem to szlachetna idea, ale stety niestety przy okazji odkrajamy dużą część świata, którą zajmować się nie możemy.
Zauważmy, że współcześnie - w okresie przeogromnej dominacji rozumu i nauki - ludzie mają jak nigdy wcześniej duże problemy ze znalezieniem w życiu celu, czy sensu.
Nauka i rozum nie są w stanie odpowiedzieć na powyższe, więc nie odpowiadają. Więc ludzie szukają innych miejsc, które tę odpowiedź mogą im dać.

Trochę to nieskładnie napisałem, ale mam nadzieję, że jest czytelne?

Czy psychologia i filozofia to nie nauki które zajmują się właśnie emocjami i sensem w życiu?

Poniekąd tak.
Aczkolwiek te dziedziny psychologii, które zajmują się sensem życia bardzo często znajdują się pod naporem krytyki, że są "nienaukowe". I jest to na swój sposób prawda (choć zależy to od tego jak definiujemy nauką). Na pewno są mówiąc z angielska najmniej "science", a najbardziej "art" dziedzinami psychologii.

+ tacy pozytywiści to w ogóle odrzucali psychologię jako "romantyczne i nienaukowe bzdury", ponieważ nie da się obiektywnie zmierzyć tego, co myśli człowiek.
I w związku z powyższym wydaje mi się, że nauka sama w sobie nie jest ściśle związana z żadnym nurtem kulturowym i jest ich pewną syntezą.

Natomiast dziedziny psychologii zajmujące się emocjami - myślę, że wiedza o tym jak działają emocje i doznawanie emocji to jednak dwie całkiem różne sprawy.

No ja uważam, że jeśli coś jest nieobiektywne, (czyli w sumie nienaukowe) to nie oznacza, że to od razu jakiś straszny absurd. Nie można oczywiście tego traktować tak samo jak faktów naukowych, ale fakty są tą takie, że życie nie ma sensu, więc raczej w obiektywizmie nie powinniśmy szukać na to odpowiedzi.

Myślę, że fakty są nie takie, że życie nie ma sensu, a takie, że nie da się za pomocą naukowych metod znaleźć sensu życia, więc pytanie jest zadane tak, że nie da się na nie odpowiedzieć.
Podobnie jak z naukowego punktu widzenia nie jest tak, że Boga nie ma, a bardziej tak, że nie ma sensu o Boga pytać.

A ja myślę że życie jednak nie ma sensu.

Czym jest sens życia?
Sens życia = sens istnienia
Sens istnienia = do czego coś zostało stworzone

Jeśli zakładamy brak istnienia Boga to życie nie ma sensu bo nikt nas nie stworzył do żadnego celu

Dla mnie ta kwestia jest prosta. Sensem życia jest przetrwanie i przeżycie jak największej ilości ciekawych doznań, póki mamy czas.

Myślę, że sens życia nie musi zawierać w definicji "stworzenia przez istotę wyższą".
Aczkolwiek - jeśli miałby zawierać to zgadzam się z dedukcją Tomasza.

Jakiś mądry człowiek, którego nie wymienię z nazwiska, bo go nie pamiętam, powiedział, że jeżeli nie znamy celów jakiś działań, to spójrzmy na ich efekty, i załóżmy, że taki właśnie był ich cel.

Wydaje mi się, że można zastosować to twierdzenie do pytania o sens istnienia.

Żyjemy by kochać, cierpieć, lubić i nienawidzić. By tworzyć historie, by mieć możliwość ich wysłuchania. By po prostu być. Ten prozaizm ma w sobie coś... Romantycznego? Moim skromnym zdaniem oczywiście.

Ale to tylko moja opinia.

A tu prezentuję powód, dla którego uważam, że sens istnieje:

Samo szukanie sensu istnienia swego rodzaju sens życiu nadaje.

Tak więc na pewno nie powiedziałbym, że sensu nie ma.

Jeżeli chodzi o sens.
Ja tam uważam, że człowiek jest swego rodzaju istotą dualistyczną. Z jednej strony jesteśmy gatunkiem tworzącym kulturę, piękno i odkrywamy tajemnice rzeczywistości, ale z drugiej nadal pozostajemy zwierzętami, które pragną żyć.
Dlatego moim zdaniem celem życia jest spełnienie w tych dwóch aspektach. Czyli byciem wartościowym człowiekiem, rozwijającym swoje szczęście jako cywilizowana istota, jak i pomoc w przetrwaniu gatunku, niekoniecznie poprzez robienie dzieci.
I dlatego mój system wartości jest tak spie**olony.

CzarnyGoniec pisze:
Myślę, że sens życia nie musi zawierać w definicji "stworzenia przez istotę wyższą".
Aczkolwiek - jeśli miałby zawierać to zgadzam się z dedukcją Tomasza.

Znaczy zależy od definicji istoty wyższej, bo jak to Bóg to nie musi, ale jeśli to jest człowiek w stosunku do kubka, lub Bóg w stosunku do człowieka to już musi

Jeśli istnienie Boga nie ma sensu, to czemu rzeczy stworzone przez niego mają mieć sens.

Nie uważam, że stwórca nadaje ci sens, a co najwyżej funkcję.

Nie wiedziałem, że jak wrzucę cytat z Gombrowicza to zejdzie na dyskusję o sensie istnienia

Jeśli Bóg miałby nadać sens to nie dawałby tak zwanej wolnej woli, lol