Niewielu z nich przetrwało.
Lecz raj jest to na ziemi
Dla tych com się udało
Niemamnietu:

Lukas obudził się nad ranem.
W swoim własnym łóżku.

Czuł pot spływający mu po plecach.

To był... tylko sen. Tylko sen!
Udało mu się z niego wydostać!

Czy raczej... został z niego wypuszczony.
Jednak możliwe, że nie na długo.

Wstał z łóżka. Czy to się wydarzyło naprawdę? Zawsze jego mózg może próbować tłumaczyć sobie jakoś to wszystko. Zaraz... Co z jego ciotką? Wyszedł z pokoju, żeby porozmawiać z rodzicami.

Mama stała w kuchni, widocznej z salonu z powodu braku drzwi między tymi pokojami (nigdy ich nie było, żeby wejść do kuchni wystarczy przejść pod arkadą). Widział, jak smaży naleśniki na śniadanie, smutno wpatrzona w patelnię, podczas gdy ojciec siedzi przy stole, czytając gazetę. Oboje rodzice byli ubrani na czarno. W końcu nosili jeszcze żałobę po Amandzie. Widać ją było nie tylko po stroju, ale i po twarzach. Pochmurna mina ojca, podkrążone oczy matki... byli zmęczeni i zrozpaczeni. Zapewne matka z żalu nie przespała nocy, a ojciec nie zasnął, bo szlochanie żony mu nie dało. Gdy jednak mama zobaczyła Lukasa uśmiechnęła się doń łagodnie.
- Już wstałeś, Lukas? Śniadanie będzie za dopiero kwadrans, twój ojciec zapomniał kupić jajek w sklepie i dopiero zaczęłam smażyć - powiedziała spokojnie, choć w spojrzeniu nadal miała smutek po wczorajSzymon pogrzebie. Pochowała własne, dopiero nastoletnie dziecko. Dla rodzica nie ma większej tragedii.

- Oczywiście, synku, ile ci trzeba?

Tymczasem oszczędny jak zawsze ojciec spojrzał na swoją żonę jak na zbrodniarza. A co z jego zdaniem o dawaniu dzieciom dodatkowych pieniędzy oprócz co miesięcznego kieszonkowego, to już się kompletnie nie liczy?! Ale no dobrze. Jest żałoba. Tym razem przymknie oko.

- Kochanie, daj Lukasowi pieniądze!
Ojciec prawie że zakrztusił się kawą.

Dziękuję, mamo.

I kiedy już dostał pieniądze, wyszedł do sklepu.

W sklepie przywitała go urocza ekspedientka o białym uśmiechu, nieco pulchnej, piegowatej twarzy i życzliwych, zielonych oczkach. Farbowane na czarno, nieco przetłuszczone włosy opadały jej prostą grzywką na dość szerokie czoło.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc?

Położył pieniądze na ladzie.
Energetyki. Dużo.

- Jakieś konkretne? Może Tiger lub Monster? Ostatnio mamy także promocję na Burn - szeroki uśmiech sprzedawczyni był ewidentnie tylko uprzejmy, ale przynajmniej był. I mu się nie przyśnił, w przeciwieństwie do ostatnich zdarzeń.

Kobieta wstała i podeszła do lodówki sklepowej. Po chwili przyniosła mu jedenaście sztuk taniego energetyku niezbyt kojarzonej przez niego marki.

Wydała mu resztę, około 70 euro-centów.

Uśmiechnęła się uprzejmie.
- Nawet dwie, kochanieńki. 25 centów każda. Zapakować? - zapytała grzecznie.

Zapakowała mu w dwie reklamówki i wydała 20 euro-centów reszty.

- Miłego dnia życzę. Pozdrów rodziców!

Zrobię to.

Powiedział wychodząc. Wrócił do domu.

Zastał matkę sprzątającą talerze po śniadaniu jej i ojca ze stołu kuchennego.

- Oh, Lukas, wróciłeś - kobieta uśmiechnęła się delikatnie widząc syna - Zostawiłam ci śniadanie na blacie w kuchni. Twój ojciec już poszedł do pracy. Wróci wieczorem wcześniej, bo przyjeżdża wasza kuzynka, Erin, wraz z rodzicami. Pamiętasz Erin? Ostatnio widzieliście się chyba przy okazji komunii! - jej uśmiech nabrał zamyślenia, jak gdyby wspominała czasy, gdy jej dzieci były jeszcze małe. Ah... wczoraj jedno z nich pochowała. Biedna Amanda, nawet dorosłości nie dożyła! Wielka strata dla rodziny, a zwłaszcza dla kochającej matki.

Lukas wziął talerz ze śniadaniem do pokoju, gdzie zamknął się na klucz. Wyjął swój zestaw małego chemika. O, jak dobrze, że to kiedyś kupił! Skompletował dość dużo pierwiastków i teraz będzie mógł to wykorzystać. A do czego? Do stworzenia tego:

pl.wikipedia.org/wiki/Acetylocholina

I tego:

pl.wikipedia.org/wiki/Hipokretyna

Tego:

pl.wikipedia.org/wiki/Serotonina

Tego jeszcze:

pl.wikipedia.org/wiki/Noradrenalina

No i to:

pl.wikipedia.org/wiki/Dopamina

Wszystko potrzebne do jego planu.

A więc zaczął mieszać potrzebne mu składniki, żeby wytworzyć to wszystko.

Przez otwarte okno wskoczył mu kot do pokoju. Czarny kot o rozumnych, złocistych oczach. Siedział na parapecie i wpatrywał się w Lukasa, przy okazji się oblizując i mrucząc cichutko. Lukas znał tego kota. Amanda dokarmiała go od czasu do czasu. Nadała mu imię Midas ze względu na te jego złote patrzałki. Pocieszne stworzenie.

Nie przeszkadzaj mi teraz, proszę cię.

Powiedział i zjadł trochę śniadania.

Kot zeskoczył z parapetu i podszedł do niego, łasząc się i pomrukując cicho.

Lukas kopnął kota.

Kot zjeżył się, syknął i udrapnął go w kostkę do krwi, po czym podleciał do resztek jego śniadania, po drodze wylewając mu wszystkie substancje na dywan, i biorąc w pyszczek ostatnie kęsy śniadania Lukasa wyskoczył przez okno i dojadł to co ukradł siedząc na gałęzi drzewa. Zemsta wszechświata (i GMa) za kopnięcie kota.

Nieeee!

Uderzył w stół. Sprawdził czy coś ocalało i czy choć częściowo udało się mu stworzyć potrzebne mu substancje.

Ocalały jedynie zakupione energetyki.

Szlak by to...

Schował energetyki i wyszedł z pokoju po jakąś szklankę.

Salon i kuchnia były puste, więc mógł spokojnie wziąć szklankę. Nigdzie za to nie widział swojej matki, co było dziwne - ta w końcu nie pracowała tylko zajmowała się domem, więc powinna tu gdzieś być.

Nie przejął się tym zbytnio. Miał teraz inne plany...

Wziął ową szklankę i wrócił do swojego pokoju, gdzie zamknął się.

//w tym świecie wszystko jest snem buuuu\\

Pokój był taki jak z niego wychodził.

//Nie do końca wszystko jest snem.

//no to są sny w snach a w prawdziwej rzeczywistości jesteś starym Adolfem, który śpi po zdobyciu świata buuuu\\

Położył szklankę na palnik, wlał tam energetyka i zaczął ogrzewać, żeby wytopić wszystkie te cukry, kofeinę i nie wiadomo co jeszcze tam są za substancje pobudzające.

Zdaje się, że tym razem wszystko szło po jego myśli. Tylko kot przyglądał mu się z gałęzi, z zaciekawieniem i zapewne nadzieją, że uda mu się zdobyć więcej jedzenia (po dobroci lub nie) od Lukasa.

Powtórzył wszystko z całym swoim zapasem.

Tym razem wszystko poszło zgodne z jego myślą. A jego matki jak nie było słychać tak nie było słychać. Nie powinna o tej porze robić odkurzaczem w domu? Zresztą, może i lepiej - żaden hałas mu nie przeszkadzał.

Włożył szklankę za pas. Następnie podszedł do swojej półki. Miał tam różne trucizny pająków. Zmieszał wszystko i poszedł do kuchni po nóż.

Tam też nie było jego matki, więc mógł w spokoju zabrać z szafki nóż kuchenny. O ile rzecz jasna zadowalał go taki zwykły, obiadowy. Te ostrzejsze tylko rodzice wiedzieli, gdzie leżą bezpiecznie schowane.

Wziął jeden i udał się z powrotem do pokoju.

A tymczasem pod domem rozległ się odgłos podjeżdżającego samochodu. Pewnie ojciec wrócił wcześniej z pracy.

Nie przejął się. Zamiast tego poszukał swojej próbki diamentu, którą kiedyś tu miał.

Nie mógł jej znaleźć. Samochód ucichł. Drzwi domu otworzyły się i zamknęły pośpiesznie. Usłyszał jak ktoś wbiega na piętro po schodach. Zapewne jego ojciec.

Szlak, gdzie ona?

Poszukał wzrokiem jakiejś ostrzałki czy czegoś.

Tego również znaleźć nie mógł. Usłyszał za to trzaśnięcie drzwiami na I piętrze.

Rzucił nóż na łóżko. Trudno. To się nie uda. Usiadł na łóżku i spróbował zasnąć.

Zanim zmrużył oczy, usłyszał wołanie ojca:

- Lukas, jesteś tam?! Chodź tu i dzwoń na pogotowie, szybko! - brzmiał na naprawdę zdenerwowanego. Coś musiało się stać.

Spróbował mimo wszystko zasnąć. Jego ojciec będzie teraz pogrążony w rozpaczy, ale trudno.

- LUKAS, CHOLERO, DZWOŃ, TWOJA MATKA UMIERA! Wiem, że tam jesteś!

Wstał i wziął telefon. Zadzwonił po karetkę.