Niewielki księżyc Jowisza, Kalyke zyskała ostatnimi czasy miano miniaturowej Ceres. Po wojnie syntetyków skała ta stała się jednym z największych centrów przemytu, choćby ze wzgląd na bliskość do zamieszkanych przez androidy ciał niebieskich i położenie w strefie, w której żaden rząd nie ośmielił by się stacjonować floty zdolnej utrzymać porządek. Większość jej dwumilionowej ludności zajmuje się głównie aktywnościami, które w reszcie Układu uznawane są z nielegalne.

Siergieja obudził towarzyszący hamowaniu wstrząs. Najwyraźniej jego statek doleciał na miejsce.

Szybko schował pistolet do kabury i ruszył na mostek.

Tam trwały przygotowania do dokowania. Parę osób pośpiesznie zasalutowało mu, lecz większość była zbyt skupiona obsługą statku bądź komunikacją z systemami obronnymi księżyca.

- I jak sytuacja? - spytał tych na mostku, by jakoś zacząć się w niej orientować.

- Chyba nie zamierzają nas zastrzelić - odparł ktoś, kto akurat najwyraźniej nie był zajęty - Nawet nie musimy się wysilać z kłamstwami. Z pewnością nie jesteśmy tu najgorszymi szumowinami.

- To dobrze. Jakie mamy opcje, jeśli chodzi o lądowisko?

- Tak naprawdę nie mamy wyboru. Jest tu tylko jedno publicznie dostępne lądowisko, a raczej nie przekonamy ich że jesteśmy z jakąś arcyważną dostawą.

- Skoro tak to lądujcie tam.

- Przy odrobinie szczęścia zaraz to zrobimy

Nie pozostało mu wiele jak tylko czekać.

I nie czekał wiele, gdyż w następnej minucie statek zyskał pozwolenie na dokowanie i zaczął podlatywać w kierunku śluzy lądowiska.

W takim razie udał się po swego pasażera, by przekazać mu te nowiny.

Ten wciąż siedział na trumnie. Możliwe, ze nie zmienił pozycji od ich ostatniego spotkania. Nie zareagował też w żaden widoczny sposób na przybycie Siergieja.

- Jesteśmy na miejscu.

- To dobrze - odparł, wciąż się nie ruszając - Gdy tylko wylądujemy wyjdę na stację i wrócę do swoich planów. Więcej mnie nie nie zobaczysz, obiecuję.

- Ulżyło mi.

Odpowiedź nie nastąpiła. Tymczasem, sądząc po wstrząsach, statek właśnie dokonywał lądowania.

Wzruszył jedynie ramionami i wrócił na mostek.

Wstrząsy ustały zanim dotarł na mostek. Obecnie znajdująca się tam część załogi wyłączała systemy lotu bądź po prostu rozprostowywała mięśnie po długim locie.

- Zanosi się na jakąś kontrolę?

- Chyba przeskanowali nas kiedy wlecieliśmy. Wiedzą, że nie mamy żadnej bomby nuklearnej na pokładzie, więcej im chyba nie potrzeba - odpowiedział pilot

- Bezpieczeństwo to podstawa. No dobra, kto tym razem dostaje na okręcie?

- Ja się stąd nie ruszam. Dos Astra to jedno, to śmietnisko to inna sprawa. Nie wiem jak z resztą.

- Ja chętnie sprawdzę okolicę osobiście, inni mogą iść ze mną lub zostać na pokładzie.

Jego rozmówca wzruszył ramionami.
- Na pewno znajdzie się ktoś chętny

- Nie rozpie**olcie tu wszystkiego do mojego powrotu. - powiedział i skierował się do śluzy, by opuścić pokład.

Śluza właśnie została otworzona. Wyglądało na to, że nikt jeszcze nie wyszedł ze statku.

W takim razie zaczynał czynić honory, aby zrobić to jako pierwszy.

Bez problemu wyszedł z pojazdu. Wyjście z hangaru także stało otworem. Nie było żadnej ochrony, a w każdym razie żadnej rzucającej się w oczy.

I ruszył ku wyjściu z hangaru.

Nic go nie zatrzymało, choć chyba minął jakiś ukryty skaner. Tak czy owak, otworem stało mu zbudowane pod powierzchnią księżyca miasto. Polegało ono na staromodnej metodzie symulowania grawitacji poprzez siłę odśrodkową, co przyprawiało Siergieja o lekkie zawroty głowy. Ale z pewnością dałoby się do tego przyzwyczaić.

W takim razie ruszył przed siebie i rozglądał się, szukając jakiegoś baru lub czegoś w tym rodzaju, oraz innych atrakcji.

W okolicy było parę dość niszowych spelun i coś co wyglądało na dom publiczny. Było z czego wybierać, choć znając życie tym atrakcjom daleko było choćby do wenusjańskich standardów.

Siergiej, jako pirat o jakże bogatym słownictwie, miał w swoim dorobku wiele cytatów, choć jeden pasował tu idealnie: "Wszędzie można się schlać." Tak więc wybrał jedną z lepiej wyglądających spelun i przekroczył jej próg.

W środku poza barmanem zastał paru groźnie wyglądających, ale raczej zajętych swoimi sprawami typów. W rogu był automat z darmowym bezalkoholowym piwem, ale to go raczej nie interesowało.

Piwo bezalkoholowe nie jest piwem, tak więc podszedł do barmana.
- Co oferujecie? - spytał, mając oczywiście na myśli drinki.

- Polecam Absynt Almateański. Mamy też standardowe odmiany piwa, rumu i wódkę marsjańską - odparł bez zająknięcia

- To dawaj ten absynt, czy jak to się tam zwie.

Barman szybko nalał mu szklankę jakiejś szmaragdowej cieczy i poszedł gdzieś, najpewniej zająć się innymi klientami.

No to się napił, niewiele innego mógł z ową cieczą zrobić.

Trunek okazał się być całkiem mocny - już pierwszy łyk dał Siergiejowi porządnego kopa. Poza żarem w ustach pozostawiał także po sobie miętowy posmak.

- Pali suka. - mruknął i odczekał chwilę, nim sięgnął po kolejny łyk.

Drugi łyk palił tak samo jak pierwszy. Gdy opróżnił szklankę trochę kręciło mu się już trochę w głowie, choć to mógł być po prostu efekt psychologiczny.

Pora była przepłukać czymś gardło, więc poprosił o piwo.

Barman dość szybko przyniósł mu kufel piwa. Na szczęście alkoholowego.

No to nim zapił smak tego absyntu.

Piwo spełniło swoje zadanie. Siergiej mógł się już uważać za schlanego, choć wciąż był w stanie spokojnie chodzić i myśleć.

I teraz naszedł go iście rosyjski dylemat: Odpuścić sobie teraz czy brnąć dalej?

Nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek miał mu pomóc wyjść z ów dylematu.