Laboratoria są czyste, białe i śmiesznie pachną. Gdyby usunąć te dwie pierwsze cechy otrzymalibyśmy skrócony opis obecnego mieszkania Diablicy. Stary dom był po wyjątkowo okazyjnej cenie, a sprzedawca bardzo chciał się go pozbyć. Ciekawe dlaczego?

Damiana leżała na swoim łóżku próbując wykonać typowo ludzką czynność, zasnąć. Niestety nie była człowiekiem, więc przychodziło jej to z niemałą trudnością. Choć może i to było ludzkie?

Ludzki organizm był czasami zbyt męczący... W takich momentach jej ciało było o niebo lepsze, tam nie mogła występować bezsenność z powodów fizycznych a najwyżej psychicznych. Gdy pierwszy raz nie mogła zasnąć poczytała o tym w internecie i jakoś tego nigdy nie sprawdziła. Teraz miała okazję na potwierdzenie lub zaprzeczenie tezy. Wróciła do swojej podstawowej formy.

Od razu poczułaś się nieco luźniej, bez okowów ludzkiej skóry. Taka wygoda nie wątpliwie sprawiała że poczułeś się lepiej.

// W temacie nie odmieniłeś imienia. //

Przewróciła się na drugi bok... Choć "na drugi bok" to raczej za dużo powiedziane. Tłów leżał na plecach a sparaliżowane niogi nie poruszyły się wcale. Zapewne teraz powiedziałaby "ku*wa" gdyby mogła mówić. Lepszy humor poszedł w... Przewróciła się na drugi bok tak jak robią to ludzie z paraliżem. Spróbowała zasnąć.

Mogłaś sobie pomóc ręką, ale zamiast tego zasnęłaś dziwnie wykręcona. Ale przynajmniej zasnęłaś. We śnie stanęłaś przed bramą. Ale nie jakąś tam zwykłą bramą, to był główny wjazd do laboratoriów SorLab.

//Spójrz na to w inny sposób. Ona jest zmiennokształtnym stworzeniem, więc teoretycznie jej imienia się nie odmienia

// ludzie z paraliżem (w domyśle: nóg) właśnie pomagają sobie ręką.

I to tak jakby imię jednej formy (ludzkiej) //

Nie! Nie wraca tam! Zmieniła się w jaskółke i odleciała w drugą stronę. Nawet nie próbowała się odwrócić.

Nie mogłaś się zmienić, ale to nie było najdziwniejsze. Byłaś w swojej naturalnej formie, a mimo to stałaś i czułaś swoje nogi.

Może tak było chwilę po narodzinach? Więc zwyczajnie ruszyła w stronę "byle dalej od SorLab'u".

Ruszyłaś w drogę powrotną, ale na pierwszym zakręcie znowu stanęłaś przed tą samą bramą. Gdy spróbowałaś jeszcze raz uciec, znowu ci się to zdarzyło! Chyba nie miałaś wyjścia.

Pomyślała, że to raczej nie jest możliwe. Starała się przypomnieć sobie jak znalazła się przed tą bramą i nie znalazła odpowiedzi. Nie że jej nie pamiętała zwyczajnie jej nie było. Więc czyżby był to sen? Usiadła przed bramą.

Świat w około ciebie się nie zmieniał, aż do chwili gdy żelazne wrota otworzyły się.

Czekała cierpliwie. Przecież i tak nic innego nie mogła zrobić. Chyba że mogła?

Decyzja była prosta, siedzieć tutaj i porzucać szanse na poznanie pytań i odpowiedzi, lub jednak zdecydować się na podróż w odmęty samej siebie.

Meh... Przecież zna swoją historię. Całe osiem lat... Całe! Nawet jeśli było coś wcześniej to tylko bez osobowe ciało pozbawione świadomości. Mimo braku potrzeby sprawdzania tego co jest po drugiej stronie wstała i ruszyła w stronę bramy.

Jak to zawsze bywało w horrorach, i teraz drzwi się za tobą zamknęły. No nic, trzeba stanąć na przeciw swoim koszmarom.

Cóż szła więc dalej. Znała to laboratorium, więc ruszyła w stronę prawdopodobnego miejsca narodzin. Uciekając minęła kilka takich miejsc.

Może znałaś laboratorium, ale to miejsce nie miało układu jaki zapamiętałaś. Zamiast tego natrafiłaś na pozbawioną jakiegokolwiek logicznego sensu plątaninę korytarzy i pomieszczeń przypominających ci o epizodach z twojego dzieciństwa.

Meh... Więc robiła to co mogła - szła korytarzem i co jakiś czas zaglądają do pomieszczeń.

Widziałaś epizody ze swojego życia, ale z perspektywy obserwatora. W końcu wyszłaś na korytarz który ciągnął się niemal w nieskończoność. Ale gdzieś w oddali stała jakaś sylwetka...

Więc znów zobaczyła swoje życie, które i tak znała.
Ruszyła w stronę sylwetki. I tak szła, i szła, i szła.

A gdy tak szła, szła i szła w jej głowie szumiało, ale nie w żaden znany jej sposób. I nasilało się to z każdym krokiem.

Dwie opcje: zawrócić lub iść dalej. Diablica wybrała drugą. Przecież zawsze zdarzy zawrócić... Chociaż jednak nie wiadomo.

Po kilku, może kilkunastu krokach korytarz zmienił się w niewielką polanę. Postać która wcześniej była w oddali, teraz była całkiem blisko, lecz wciąż była otoczona przez mglę. Po twojej lewej stał jakiś mężczyzna. Znałaś go, to był miejscowy detektyw. Sprawiał wrażenie nieco wytrąconego z tropu.

Nie znam go, nigdy go nie widziałam, nigdy z nim nie rozmawiałam - pomyślała, mimo iż conajmiej dwie z tych myśli było kłamstwem, zwyczajnie chciała się utwierdzić w przekonaniu, że nic jej nie zdradzi. Może zadziała? W końcu kłamstwo powtórzone sto razy staje się prawdą... Może jeden raz też wystarczy. Ruszyła tak jak detektyw w stronę postaci.

Spotkaliście się mniej więcej w połowie. Detektyw wydawał się zdezorientowany, lecz próbował nie poznać tego po sobie, choć spotkanie z istotą twojego pokroju było nie wątpliwie dziwne. A może wydawało mu się że jesteś wytworem jego wyobraźni? Jak tylko podszedł do ciebie, zapytał. -Zgaduję, że raczej nie wiesz co tutaj robimy, co? -

Nie wiem. To sen, cholernie popie**olony sen! - Miała to powiedzieć lecz brak strun głosowych spowodował, że nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Pokręciła tylko głową sygnalizując, że nie wie.

Kiedy tak kręciłaś głową, podeszła do ciebie jakaś kobieta, chyba była nauczycielką w miejscowej szkole. Zapytała was: -Ciekawe, spotkać się na takim zupełnym odludziu. Ktoś ma pomysł, gdzie się znajdujemy? - Lecz zanim ty lub detektyw zdążyliście odpowiedzieć, mgła się rozwiała, a ty zobaczyłaś potwora, gorszego nawet od tych które widziałaś podczas ucieczki za laboratorium.
Ubrana była w postrzępiony płaszcz zakonnika. Nim zdążyliście zareagować, usłyszeliście jej potworny głos.
-Oto są ci, których Pan wybrał by przepędzić zło z jego ziem. Nauczycielka, wskazująca drogę owieczką, Obrońca, który odgania zło od Jego trzódki, oraz Nawrócony Wilk, który porzucił dawne wcielenie by dołączyć do stada jako jeden z psów pasterskich. Oni będą przebudzeniem, on wyplenią Herezje z ziemi Pana. Kiedy tylko słońce stanie w najwyższym punkcie, udadzą się tam, gdzie Herezja wygrała po raz pierwszy i poznają prawdę, która teraz jest kłamstwem. Przez chwile widziałaś za nim kościół, taki sam jak ten z parafii Naringan. Wtedy ogień z jego wieży uniósł się do nieba, po czym spadł na całą waszą trójkę. Wtedy się obudziłaś, na powrót sparaliżowana w swoim nienaturalnym ciele. Nigdy nie doświadczyłaś takiego snu, ale też nie byłaś pewna czy to był sen...

Jako, że boi się bestii pradawnych, na co ten stwór wyglądał, obudziła się z krzy... obudziła się wypuszczając powietrze z płuc tak jakby miała krzyknąć. Leżała tak jeszcze jakiś czas dochodząc do siebie, po czym przybrała swoją ludzką postać i ruszyła wykonać wszystkie obowiązkowe poranne czynności takie jak prysznic, śniadanie, ubranie się i jeszcze kilka. Po wszystkim spojrzała w swój kalendarz sprawdzając listę dzisiejszych obowiązków i planów.

Całkiem szybko się uwinęłaś z czynnościami, najpewniej jeszcze trzymała cię adrenalina. Jak co dzień =, musiałaś pójść do swojej pracy w szkole. Miałaś w tej pracy okienko, akurat o godzinie w której, na prośbę istoty, powinnaś zjawić się w ruinach parafii.

Nie była pewna czy powinna tam się udawać... Znaczy sprawa wydawała się ważna, w końcu nie często pradawni proszą kogoś jej pokroju o pomoc ale się bała, cholernie bała się tych bestii, cholernie bała się tego co mogło się zdarzyć. Wstała i spojrzała na zegarek. Jeśli już musiała wyjść do pracy to zabrała swoje rzeczy i opuściła budynek, po czym szybko przeszła uliczką przy lesie.

Miała jeszcze pół godziny do wyjścia. Wystarczająco, by podjąć decyzje.

Otworzyła, a raczej uchyliła, okno, zmieniła się w jaskółke i wyleciała z domu. Pół godziny powinno wystarczyć by znaleźć i skomunikować //chyba nie ma takiego słowa... // Się z detektywem. Dlaczego wybrała jaskółke? Ponieważ nikogo nie zdziwi, że ten ptak krąży wokół miasta. Zamierzała sprawdzić jego dom, pracę a ostatecznie bar. A i oczywiście ulice miasta.

Będąc w locie musiałaś podjąć decyzje którą lokacje chcesz zbadać najpierw. Logicznym wyborem byłby dom, ale równie dobrze mógłby być już na komisariacie. Ale to ty musiałaś zdecydować.

Wybrała dom. Raczej będzie tam albo w drodze do pracy.

Szybko wleciałaś przez uchylone okno swojego domu. Mimo wszystko rozsądniej by było od razu polecieć do pracy.

//Poprowadzić nago lekcje to żaden problem :v//

// A raczej gotuj //

Zmieniła się spowerotem w człowieka. Ubrała się naprawdę szybko po czym biegiem ruszyła do pracy.

Smutno jest tak wracać do pustego domu, ale co poradzisz. W każdym razie nic się nie zmieniło, odkąd rano wyszłaś do pracy.

Może to i lepiej, że jest pusty. Przybrała swoją ulubioną ludzką postać, w sumie mogła zostać w ciele blondynki ale jakoś wolała tą postać do której się przyzwyczaiła. Poszła do łazienki, rozpięła koszule i spojrzała w lustro.

Wyglądało to jakby ktoś chciał ci zrobić tatuaż, poprzez bezpośrednie wlanie atramentu pod skórę. Niemniej jednak szrama nieco się zmniejszyła.

To chyba dobrze. Usiadła na kanapie włączyła telewizor i zaczęła przerzucać kanały w poszukiwaniu czegoś ciekawego. W między czasie sprawdziła godzinę.

Miałaś dużo czasu do północy. Jedyną ciekawą rzeczą w telewizji był maraton horrorów na jednym z kanałów. Właśnie leciały "Dzieci Kukurydzy".

Wstała i udała się do kuchni po jakąś przekąskę. Tam znalazła popcorn. Wstawiła go do mikrofali. Gdy był gotowy zabrała słony przysmak i wróciła do filmu.

Film zawsze lepiej smakował z popcornem i vice versa. Horror o sekcie dzieci w opuszczonym mieście, było miłą odmianą od tego co cię dzisiaj spotkało.

I w sumie w takim stanie jak teraz pozostała do końca filmu. Później poszła się czegoś napić, zostawiając włączony telewizor. Gdy jej pragnienie zostało ugaszone wróciła przed telewizor.

Akurat były reklamy. Po nich ma być "To", a potem pierwsza "Piła" i "Martwe zło" . Im dalej w noc, tym brutalniejsze horrory na ekranie.

Kolejna ekranizacja powieści Stephena Kinga? Czemu nie? Tylko sprawdziła kiedy To się kończy.