Sfera ta jest przeznaczona dla osób, które wiodły owocny w dobre uczynki żywot, lecz nie przysłużyły się większemu dobru w postaci oświecenia. Większość mieszkańców ma postać dzieci lub młodzieńców. Egzystencja przebiega tu w dostatku i pośród różnorodnej niebiańskiej flory, charakterystycznej dla Edenu. Rządzi tu bogini Sarenrae.

//Punkt 6 regulaminu dla graczy. Choć w tym przypadku biorę na siebie winę za zwlekanie z postem//

Hotsuto przechadzał się po jednym z ogrodów. Nie miał w Edenie rodziny, więc nic go nie przetrzymywało w jednym miejscu. Okolica była jak zwykle piękna - drzewa rosły gęsto, lecz nie tak gęsto, aby uniemożliwić przemieszczanie się. Co jakiś czas trafiała się kępa kwiatów, a sztuczne słońce u góry świeciło przyjemnym blaskiem.

Bardzo podobała mu się tutejsza okolica i nawet po spędzeniu tu już dość dużej ilości czasu wciąż nadmiernie się wszystkim ekscytował. By umilić sobie czas jeszcze bardziej zaczął zbierać kwiaty.

Kwiaty były różne, większość nie przypominała niczego z Ziemi. Już po chwili zdołał uzbierać pokaźny bukiet dziwnych storczyków, konwalii i chabrów.

Z bukietem w ręce dalej chodził bez celu po okolicy. Wciąż zrywał co ładniejsze kwiaty i dodawał je do i tak już pokaźnego bukietu.

Kiedy schylał się po niebieską chryzantemę, ni stąd ni zowąd zrobiło się ciemniej.

Hotsuto natychmiastowo się wyprostował i nerwowo rozejrzał. Wyglądał przy tym trochę jak surykatka

Słońce zamiast świecić jasnym blaskiem emitowało jedynie niebieskawą poświatę. Nagle zrobiło się chłodniej.

Odłożył bukiet na ziemię i otulił się rękoma w obronie przed zimnem. Zaczął krążyć po okolicy szukając jakiegoś cieplejszego miejsca

Cieplejszych miejsc nie było widać. Nagle znikąd rozległ się niski głos:
-Wasz stwórca was porzucił

Coraz bardziej przestraszony rozglądał się po okolicy.
-Co tu się dzieje? - spytał sam siebie.

//W jakim języku mówi się w sferach? Czy języki w ogóle tu obowiązują?

//Tak naprawdę to się tutaj nie rozmawia, tylko przekazuje informacje... grałeś kiedyś w ME?//

Ziemia zaczęła lekko drżeć
-Nie bójcie się, biedne dusze. Zostałyście posegregowane niczym bydło, lecz wasze męki wkrótce dobiegną końca

//Niestety nie.
Uśmiech znikł teraz z jego twarzy i całkowicie zastąpił go lęk. Rzadki widok u Hotsuto. Przestraszony dalej się rozglądał.

//Generalnie słyszysz wszystko w swoim języku//

Nic w nadzwyczajnego nie było w jego najbliższym otoczeniu.
-Koniec nadchodzi. Pustka się rozszerza. Wkrótce wszyscy będziecie mogli opuścić ten wszechświat

-Kim jestes?! - wykrzyknął, choć był niemalże pewny, że nie uzyska żadnej odpowiedzi.

I faktycznie, głos nie zwrócil na to pytanie uwagi.
-Radujcie się. Powracam. Uwolnię was od tyranii. Odwrócę zbrodnię, jaką było stworzenie. Zakończę istnienie - obwieścił głos, po czym ucichł

Zdecydowanie był bliski do stworzenia duchowego gówna, czy czegokolwiek innego czym srają martwi w zaświatach. Trzęsąc się z zimna i strachu łaził w kółko po okolicy oczekując nowych wiadomości.

Wygląda na to, że sytuacja się uspokoiła. Ziemia przestała drgać, a słońce odzyskało swój normalny kolor. Jednak uczucie grozy pozostało.

Hotsuro również się trochę uspokoił. Mimo to na jego twarzy nie zawitał znów uśmiech. Po prostu chodził dalej bez celu po okolicy szukając nowego powodu do szczęścia.

Okolica była taka sama jak wcześniej, tylko... mroczniejsza. Jakby nawet natura przestraszyła się dziwnego wydarzenia.

Mimo to uśmiech wrócił w końcu na jego twarz. Jeśli natura zmieniła oblicze, to może zrobić nowy bukiet z mroczniejszych kwiatów! Szybko zaczął wdrażać swój plan w życie nie myśląc już o tym dziwnym wydarzeniu.

Nowy bukiet był faktycznie mroczniejszy. Zanim Hotsuto zdołał go skompletować, coś ponownie przyćmiło słońce.

-Nie znowu!
Spojrzał w górę oczekując na nową wiadomość znów zaczynając moczyć duchowe spodnie duchowym moczem.

Tym razem było to coś innego. Wyglądało to na wielkie stado ptaków, przelatujące wysoko w powietrzu.

Przyjrzał się dokładniej ptakom. Był to jakiś konkretny gatunek?

Z tak dużej odległości nie dało się określić gatunku ptaków. Jeden z nich odłączył się od stada i poszybował w dół, być może w kierunku Hotsuta.

Chłopak tylko zakrył głowę rękoma modląc się pod nosem do Sarenrae prosząc o ratunek

Najwyraźniej nie zadziałało, gdyż ptak okazał się być tak naprawdę jednym ze sług Erastila - aniołem z ogromnymi skrzydłami i potężną sylwetką. Obecnie zniżał swój lot, rzucając cień na ten fragment lasu.

Jeśli jego świetny kamuflaż nie zmylił anioła, to już nic nie pomoże. Hotsuto przestał zakrywać głowę rękoma i spojrzał na przybysza.

Po bliższym przyjrzeniu anioł bardziej przypominał... anielicę. W lśniącej zbroi i z silną posturą, ale niewątpliwie z żeńskimi atrybutami. Wylądowała obok chłopaka, wywołując przy tym spory podmuch wiatru.

Zdecydowanie chłopak był teraz bardziej zaskoczony niż przestraszony. Na jego ustach pojawił się uśmiech. W końcu spotkał anioła! Spojrzał na nią i ukłonił się w celu przywitania. W ciszy oczekiwał, aż ta coś zrobi lub powie.

- Typowy mieszkaniec Edenu. przynajmniej nic cie nie opętało - jej głos brzmiał dość szorstko - Widziałeś coś nadzwyczajnego poza znikającym słońcem?

-Czy widok anioła się liczy? - spytał niepewnie po czym dodał - Czy mógłbym najpierw dowiedzieć się chociaż co tu się dzieje?

- Uwierz mi, wszyscy by chcieli wiedzieć - westchnęła - Generalnie sytuacja jest taka: coś wystraszyło bogów i od teraz będziemy patrolować strefy wyższe, w tym Eden. Na pewno nic nie widziałeś?

-Wystraszyło bogów? Niestety, nic nie widziałem. Jedynie nagłą ciemność i głos z nieba.

- Czyli to samo, co wszyscy. Uważaj na siebie dzieciaku - powiedziała anielica, po czym odeszła parę metrów i wzbiła się w powietrze.

Dzieciaku? Wygląda aż tak młodo? Kolejny powód do szczęścia. Pomachał anielicy na pożegnanie i wrócił do codziennych zajęć, chodzenia bez celu i zbierania kwiatków.

Anioły odleciały, a że Hotsuto zebrał już większość rodzajów kwiatów, nie było wiele do roboty.

Postanowił więc z nudów coś naszkicować. Wyciągnął dziennik oraz długopis po czym zaczął gryzmolić coś na jednej z czystych kartek

Nagryzmolił więc coś.

Po tym jakże czasochłonnym zajęciu postanowił wrócić do chodzenia bez celu.

Tak więc chodził. Mógł kontynuować ów chwalebne zajęcie, lub wybrać sobie jakiś cel.

W celu znalezienia sobie jakiegoś celu spróbował wspiąć się na najbliższe drzewo. W razie problemów dopomagał sobie magią natury

Z łatwością udało mu się wspiąć na szczyt drzewa.

Rozejrzał się stąd po okolicy

Okolica była dość typowa dla Edenu, słowem mnóstwo drzew i krzaków. W oddali widać było jedno szczególnie wysokie drzewo, otoczone namiotami.

Postanowił uznać to za cel. Zeskoczył z drzewa i udał się w stronę drzewa i namiotów

Udało mu się bezboleśnie zejść z drzewa. Na drodze jak zwykle nie było żadnych przeszkód, wiec szybko dotarł pod drzewo.

Rozejrzał się za jakimiś ludźmi. W końcu ktoś rozłożył te namioty

W zasięgu wzroku nikogo nie było. Może właściciele namiotów uciekli przed czymś, a może zbierali grzyby czy coś w tym rodzaju.