Księżyc Saturna, najdalej oddalona od Słońca ludzka kolonia. Gdy androidy wygrały Wielką Wojnę Syntetyków wszyscy mieszkańcy mniejszych koloni byli zmuszeni uciekać albo do strefy wewnętrznej albo właśnie na Tytana. Spowodowało to gwałtowny wzrost populacji wcześniej słabo zaludnionego księżyca, który pomimo zasobności w rzadkie metale charakteryzował się ciężkimi warunkami uniemożliwiającymi swobodny rozwój infrastruktury, a co dopiero terraformację. Jednak dzięki wybudowanym na powierzchni miastom, osłoniętych przed niszczycielskim środowiskiem osłonami węglowymi, mieszkańcom nie wiedzie się źle. Dostarczają cenne metale oraz wodę z pierścieni Saturna do pasa asteroid, a androidy nie niepokoją ich głównie ze względu na kliku-dziesięciomilionową armię. Populacja utrzymuje się na 1,1 miliarda.

Siergiej wyglądał przez okno. Po prawej widać było Saturna w całej swojej okazałości, na wprost - jego największego satelitę. Ale żadne z nich nie było celem lotu. Na orbicie Tytana znajdowała się stacja kosmiczna organizacji ProLife, która to zamówiła tuzin generatorów plazmy. Przy legalnym zakupie podatki osiągnęłyby astronomiczne wartości, nie mówiąc już o potencjalnym spadku zaufania do organizacji. I tutaj właśnie wkraczali przemytnicy.
- Przełączamy na napęd kinetyczny - rozległ się głos pilota z niedaleka - Włączyć absorpcję ciepła, tak na wszelki wypadek?

- Ostrożności nigdy za wiele. Pewnie strażnicy prawa i porządku najpierw by strzelali, a potem próbowali rozmawiać. Nie zapominaj, że jesteśmy tymi złymi z ich punktu widzenia.

Siergiej nie usłyszał odpowiedzi, ale usłyszał za to charakterystyczny dźwięk i lekką zmianę temperatury. Od teraz byli niewidzialni dla wszelkich skanerów. Według przesłanych im danych stacja miała orbitować dokładnie 301 000 kilometrów nad kraterem Ksa. I najwyraźniej statek już się tam kierował.

- Przypomnij dane na tema misji. Ostatnio nie zapamiętuje wszystkiego. 0 powiedział do jednego z pilotów.

- Nic zbytnio skomplikowanego. Mamy zadokować w stacji, przekazać im generatory i odebrać zapłatę. No i kazali nam o wszystkim milczeć, bo w przeciwnym wypadku skończymy nadzy w próżni - odpowiedział pilot.

- Nie pierwszy raz słyszę takie groźby. Sam je często mówiłem. No dobra... To prosto jak w mordę strzelił i na stację. Zróbmy to szybko. Mam jakieś złe przeczucia.

W oddali widać już było stację. Statek stopniowo zwalniał i synchronizował obroty. Reszta załogi z pewnością przygotowywała już towar oraz być może broń.

Pozostawił mostek pod opieką pierwszego oficera, a sam poszedł do ładowni, żeby dopilnować załadunku i osobiście odebrać zapłatę.

W ładowni członkowie załogi pracowali nad przenoszeniem ładunku pod śluzę. Jeden z nich - wytatuowany mężczyzna o imieniu Sander - podszedł do Siergieja i zasalutował niedbale.
- Wszystko jest na swoim miejscu. Żadnych zmian w planie jak rozumiem?

- Nie. Dajemy im ładunek, bierzemy kasę i spadamy, Ale weźcie broń. Może gnojki spróbują nas wystawić.

- To dyskusji nie podlega.
Dało się wyczuć lekkie szarpnięcie. Oznaczało to, że statek już zadokował.

Również umieścił kaburę z pistoletem tak, aby była dobrze widoczna i poszedł do śluzy z resztą załogi i towarem.

Po kliku chwilach oba włazy śluzy się otworzyły ukazując obszerne pomieszczenie. Już przy wejściu stało dwóch żołnierzy w białych kombinezonach bojowych - jak nic członkowie organizacji. Obaj byli uzbrojeni w karabiny, najprawdopodobniej laserowe. Nie ruszali się z miejsca, prawdopodobnie czekając, aż przemytnicy sami do nich zejdą.

Ruszył jako pierwszy dając reszcie załogi znak, żeby poszli za nim. Oczywiście zabrali broń, bo jako przemytnicy bywali często wystawiani i ostrzeliwani.

Potencjalni przeciwnicy stali spokojnie, aż przemytnicy się zbliżyli. Jeden z nich wystąpił na przód i zwrócił się do Rosjanina.
- Siergiej Araszko, czy tak?

- Zależy kto pyta. - odparł rutynowo. Biznes pirata i przemytnika wiele go nauczył.

- Reprezentujemy ProLife. David Engel, zarządca stacji, chce z panem pomówić osobiście w kwestii zapłaty.

- No dobra. Gdzie on jest i gdzie zostawić ładunek?

- Zaprowadzimy pana. Możemy wziąć ładunek na negocjacje, albo na razie zostawić.

- Weźmy go. - powiedział uśmiechając się w myślach. Lepiej zabrać ładunek i mieć go na oku. Poza tym miałby zawsze uzbrojonych członków załogi jako dodatkowy argument na wszelki wypadek.

- Jak pan sobie życzy. Mamy go ponieść, czy załoga akurat nie ma nic do roboty? - spytał się wymownie.

- Myślę, że wyręczą Was w tachaniu tego cholerstwa. No dobra... Prowadź.

Obaj żołnierze skierowali się w kierunku windy po drugiej stronie hangaru. Załoga spojrzała się na Siergieja pytająco.

- Za mną. Dajemy osobiście generatory, bierzemy zapłatę i spadamy. - powiedział idąc niespiesznie do windy.

Załoga za nim podążyła. Po chwili wszyscy znaleźli się w windzie, która pomimo pokaźnych rozmiarów stała się dosyć ciasna. Jeden z żołnierzy nacisnął przycisk i winda ruszyła w górę.

Może i nie było dość komfortowo, ale przyzwyczaił się do takiego ścisku już na Ziemi. Postanowił w milczeniu przeczekać niewygodną podróż.

W końcu winda dojechała na miejsce przeznaczenie. Oczom Siergieja ukazała się podłużna, zaskakująco dobrze oświetlona sala z paroma roślinami doniczkowymi w rogach dla ozdoby. Na przeciw grupki stał otoczony czterema żołnierzami człowiek w mundurze, który wyraźnie oczekiwał, iż to do niego podejdą.

Dał gest ręką dla towarzyszy i ruszył pierwszy w kierunku tej ważnej osobowości, która nie była łaskawa ruszyć dupska.

Gdy się nieco zbliżył miał okazję przyjrzeć się dokładniej człowiekowi. Wyglądał nieco jak weteran wojenny - był dosyć stary, z paroma bliznami na twarzy i w dumnie noszonym mundurze. Coś jednak sprawiało, że bardziej niż weterana Wojny Syntetyków przypominał starożytnego nazistowskiego generała.
- Siergiej Araszko, jak mniemam - wyciągnął rękę - Czekaliśmy na pana z niecierpliwością. Nazywam się David Engel, admirał floty ProLife.

Odwzajemnił uścisk.
- Tak, to ja. Mamy ładunek, o który pan prosił. Pozostaje kwestia zapłaty, a potem będziemy się stąd zmywać.

- Naturalnie - odpowiedział, po czym podszedł do generatorów. Przyjrzał się towarowi, po czym oznajmił - To będzie 1200 kredytów za sztukę.
Generatory przemytnicy zakupili od zaznajomionego machera po 1 kilokredycie każdy. Po uwzględnieniu kosztów podroży, ta oferta ledwo dawała jakikolwiek zysk.

- Za tyle to ja nawet paliwa nie kupię. Powiem prosto: Więcej dadzą mi za to na czarnym rynku jacyś piraci czy przestępcy.

Engel odwrócił się. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, przygryzając wargę. Widać było, że zależy mu na sfinansowaniu transakcji.
- Więc ile proponujecie? - odparł w końcu.

- Dwa i pół kilokredyta.... - powiedział po czym dodał po chwili: - Za sztukę.

//Miło, że wróciłeś. Pozostałe postacie nie radzą sobie zbyt dobrze//
Rozmówca uśmiechnął się, może z rozbawienia, może z pobłażliwości.
- Mogę zamienić z panem słówko na osobności?

- Czy to konieczne? Nie nawykłem do zatajania czegoś przed załogą.

- Chodzi tu bardziej o moich ludzi. Bez urazy panowie - żołnierze nie sprawiali wrażenia urażonych - A nie wypada, aby jedna osoba prowadziła rozmowę z całą załogą. To zajmie tylko chwilę, obiecuję.

- Ech... No dobra. - powiedział kierując się za generałem. Wątpił by taki relikt zrobiłby mu cokolwiek, ale prawą dłoń trzymał w pobliżu kabury.

- Powiem wprost - zaczął, gdy już się trochę oddaliliście od reszty - Sytuacja w układzie Słonecznym zrobiła się niebezpieczna. Mars i Ziemia ciągle szukają powodu do wojny, DSEC stale rośnie w siłę, a księżycom wewnętrznym marzy się niezależność. Niemal dokładnie jak przed Wojną Planet. Androidy nie są już takim wielkim problemem, niektórzy chcą się nawet z nimi dogadać. Dogadać. Z robotami. Rozumiesz, o czym mówię?

- Tak, tak. Rozumiem. Pokój z bezdusznymi blaszakami, kolejne wojny, totalny chaos. Ale pewnie nie chciałeś, żebyśmy rozmawiali o przyszłości i polityce, nie?

- Sęk w tym, że jesteśmy jedynymi, którzy interesują się losem ludzkości. Kochamy wszystkich ludzi jednakowo i wbrew powszechnej opinii nie nienawidzimy syntetyków. Po prostu uznajemy ich za zagrożenie. Targując się z nami, targujesz się z ludzkością - powiedział, po czym dodał - Zresztą i tak mamy ograniczony budżet. Powyżej 2 kilokredytów nie zapłacimy.

- Jako wielki patriota i przyjaciel wszystkiego co żyje proponuję 1.750 kilokredytów za sztukę.

Przez chwilę rozmyślał nad ofertą, po czym odpowiedział:
- Zgoda. To będzie 21 000 kredytów. Kasę dostaniecie za chwilę, gdy tylko przejmiemy towar - wyciągnął rękę do uściśnięcia.

Dość staromodny gest, ale Araszko go odwzajemnił i wrócił do załogi.
- Przekażcie im generatory. Jak to zrobimy dostaniemy 21.000 kredytów. A potem zmywamy się i wracamy do starego, dobrego piracenia.

Nastrój się im wyraźnie poprawił, ale zachowali profesjonalizm. Rozpoczął się tradycyjny rytuał przekazywania i płacenia za jeden generator na raz. Sander sprawdzał, czy odpowiednie sumy były wpłacane na wspólne konto. Najwyraźniej załoga nie ufała Siergiejowi akurat w tej kwestii.

Siergiej oczywiście to rozumiał. Byli piratami i przemytnikami, a ostrożność była najważniejszą cechą w tym biznesie. Ale dla niego kredyty nie miały wielkiego znaczenia. Nie miał na co ich wydawać i gdzie, głównie dla tego, że byli poszukiwani na większości planet. Pieniądze wydawał z rzadka na broń czy inne bajery. Jeśli miał na coś poza tym wydać kredyty to na ulepszenie swojej bryki.

Po paru chwilach transakcja została zakończona. Sanders odszedł do dowódcy i poklepał go po ramieniu.
- Dobrze ci poszły te negocjacje. Wciąż żyjemy, no i mamy na piwo.

- Na piwo, panienki, paliwo i bajery do naszej bryki. To wszystko więc zmywajmy się na statek. - powiedział idąc do windy.

Reszta piratów za tobą podążyła.
- I panie Araszko - odezwał się Engel z lekkim uśmiechem - Nie radzę zatrzymywać się na Tytanie. Nigdy nie wiadomo, kiedy androidy zaatakują.