Najwyższy szczyt Japonii itd. itp... hehe

Wilk się obudził, leżał na skórzanym łożu.
Jakiś mężczyzna badał mu rękę.

- Co.. ku*wa mać! Polaka, Japoniec bada?! Gdzie ja ku*wa jestem?!

-Wilku-san, proszę się uspokoić, niedługo nasz Wielki Mistrz dotrze na miejsce i będziemy mogli stoczyć walkę z tymi przeklętymi zdrajcami.

- Dobrze...
Przeciera twarz i rozgląda się.

Była o jaskinia, zrobiona w dość starym stylu.
-Trzeba się przygotować.
Twój nowy kompan ubrał zbroję samurajską, a następnie przypiął do pasa miecz.

Próbuje wstać i patrzy na siebie.

Tu mogłeś się zdziwić, wyglądałeś jak... Japończyk, autentyczny, wysoki Japończyk.

- Przecie ja Polak... ja Polak jestem... a nie... aaaaa! '
Biega po jaskini jak debil po czym przystaje i patrzy w spodnie.
- Uff... to się przynajmniej nie zmieniło...

//Na pewno? ._.
-Wilku-san, zaczynam się o Pana martwić, a musimy przygotować się do obrony.

//A co? ;-; Nie strasz ;-;
- Ja POLAK! Poooolak! Nie japończyk!

-Jaki Polak? Nowa herbata panu szkodzi.

- Jaka herbata?! Ja tylko wodę pije! O nie! NIE! Kuuurwa nie! Trzeba spi***alać!
Biegnie do wyjścia z jaskini.

Zostałeś zatrzymany przez człowieka z długimi wąsami w starym, japoński stylu.
-Nie tchórzostwo jest twoją cechą Wilku-san. Musisz poznać drogę prawdziwego samuraja podczas tej bitwy.

- Ja ku*wa byłem Husarem! HUSAREM POLSKIM! Nie samurajem do ch*ja wafla panny Zdzisławy!
//Co ja pisze ;-;

//Może powinieneś spytać się o miejsce, czas i co tu robisz? Gdyż teraz robisz z siebie błazna.
-Nie znam tutaj żadnej Polski Wilku-san, a na pewno nie ma jej w Azji, mój drogi przyjacielu.

- Gdzie jestem? Jaką mamy datę i co ja tu ku*wa robię?

-Na górze Fudżi, rok 1195, sam się zgłosiłeś na ochotnika, by pomóc nam w walce ze zdrajcami cesarza.

Podchodzi do ściany i uderza głową w nią.
- Dobra, to gdzie mój miecz?
A myślicie, że mnie ku*wa zaskoczycie?! Takiego wała! I tak pewnie zginąłem i to jest pośmiertne te... sen.

//Twierdzisz, że to miało cię zaskoczyć? Czekaj na Finał PBF'a...
-Tam jest, razem zbroją.

Ubiera zbroję i przypina katanę.
//Uuuu ciekawie, cieeekawie! ;3 A będzie sezon 2 ? x3

-Za mną ōkami-san i kumo-san.
Twoi kompani opuścili jaskinię, zostałeś w niej sam.

Klęka na jedno kolano i zaczyna modlić do Aresa.
- I dopomóż mi w walce.
Wstaje i rusza do wyjścia.

Dotarłeś do nich, przed wami zaczęła malować się czyjaś bitwa.
-Nasi już walczą, mamy prawie zerowe szanse.
-Honor przyjacielu, będziemy walczyć do śmierci.

- Na tym się znam.
Wyciąga katanę i bierze ją w dwie ręce, po czym rzuca się w wir walki, atakuje każdego napotkanego wroga.

Zatrzymał cię mędrzec.
-Niech Honor będzie z nami przyjacielu.
Następnie ruszyli.
Był to zupełnie inna walka, niż sobie mogłeś wyobrażać. Każdy walczył... jeden na jednego, jak jeden wygrał, to czekał aż druga para zakończy walkę na śmierć i życie, a następnie zastąpił martwego towarzysza.

- Ciekawie, szkoda, że nie mogę iść na wszystkich naraz..
Czeka na swoją kolei.

Jeden z przeciwników do ciebie dotarł, ukłonił się, a następnie przygotować do ataku.

Również się kłania po czym bierze katanę w dwie ręce i ugina nogi. Zwalnia tempo oddychania.

Przeciwnik pierwszy zaatakował, przeciął powietrze cięciem z boku.

Szybko tnie przeciwnika w bok i odskakuje.

Wasze miecze uderzyły w siebie, jednak twój miał większą siłę atakującego, jego miecz uderzył w ziemie, jednak twój przeciwnik ciągle go trzymał.

Czeka na moment gdy ten zaatakuje,to ja odskakuje w lewo i próbuje przeciąć go z boku, gdy to się udaje to zaczynam napierać tnąc go cały czas, jeśli nie to odskakuje obok i przybieram pozycję Ofensywną.

Zabiłeś go, do ciebie podbiegł kolejny.
Znowu to samo.

Tym razem to on napiera, szybkim krokiem podbiega do wroga i skacze tnąc go.

Udało ci się go zabić, nie byli najlepszymi wojownikami.
-Wilk! Musimy się wycofać!
Zauważyłeś, dlaczego.
Na placu bitwy zostało tylko 5 waszych, w tym ty, przeciwko ok. 50 żołnierzom wroga.

- Mam się wycofać? A gdzie masz honor!?! Nigdy tego nie zrobię. Następny!
Znów jest gotowy do walki.

I historia się powtórzyła kilka razy, potem wszystko się urwało.

- Co jest...

//Powrót do Londynu.

Wilk się obudził, leżał na skórzanym łożu.
Jakiś mężczyzna badał mu rękę.

- Znowu...

-Wilku-san, o co Panu chodzi, niedługo nasz Wielki Mistrz dotrze na miejsce i będziemy mogli stoczyć walkę z tymi przeklętymi zdrajcami.

- Tak, to prawda. Tym razem będziemy walczyć do końca.
Wstaje i ubiera zbroję, zapina sprawnym ruchem katanę.
- Ilu ludzi mamy?

-Trzech, mamy trzech ludzi. Wielki Mistrz niedługo przybędzie.

- Dobrze. Ilu wroga?

-15 oddziałów.

- Szykuje się dobra walka.
Śmieje się cicho.

-Tak samo jak honorowa śmierć...

- Nie trać wiary. Gdy ją stracisz to nie nazywaj się wojownikiem. Wojownik zawsze podąża za swoją wiarą.
Wychodzi z jaskini i rozgląda się.