Jadę w trasę z kierowcą ciężarówki. Dojeżdżamy na lotnisko (które, nie wiedzieć czemu, wygląda jak teatr - wszędzie boazeria i czerwone dywany). On mówi, abym pomógł mu załatwić formalności z pumą, jaką wiezie w klatce, on zajmie się resztą. Targam tą klatkę do bramki, celnik mówi, żebym pokazał zaświadczenie pozwalające na przewóz pumy. Pokazuję. Muszę jeszcze pokazać świadectwo, że dziki kot jest zaszczepiony. Nie mam, więc odnajduję kierowcę i pytam, czy takie ma. Mówi, że trudno, polecimy następnym lotem, teraz jedziemy do weterynarza zaszczepić. Docieramy, szczepimy i odbieramy kilka dokumentów. Wracamy na lotnisko. Znowu wiozę pumę na bramkę. Pozwolenie? Mam, proszę. Potwierdzenie szczepienia? Tak, proszę. Ale to nie ten dokument. Nie to nie, znowu szukam pana kierowcy. On mi daje inny dokument. Znowu nie ten. Idę do niego znowu. Znowu nie ten. Sytuacja się powtarza jeszcze parę razy, w końcu, gdy po raz kolejny go znajduję (już mocno zirytowany, w końcu ile można, no i zaraz nam samolot ucieknie) on nie daje mi dojść do słowa, tylko mówi "Słuchaj, skombinuj mi proszę na szybko trochę taśmy izolacyjnej" i odchodzi. Trudno, lecę do sklepu wolnocłowego. Nagle patrzę - na podłodze leżą dwie rolki srebrnej taśmy - dużo zużyte, ale na jedno - dwa użycia na pewno starczy. Znajduję go i daję mu. A on... skleja tym do kupy bukiecik róż i nagle mamy scenę ociekającą romantyzmem do porzygu, jak w ostatniej scenie "Titanica" - na szerokich schodach biegnie ku swojej żonie, która się wzięła zupełnie nie wiadomo, skąd, mówi jej jakieś poetyckie frazesy (na szczęście nie pamiętam, jakie), tuli tuli, buzi buzi, takie tam. A ja tylko stoję z boku, wkurzony jak nie wiem co, i zastanawiam się, co z pumą, i co z samolotem, na który (znowu) nie zdążymy